Κάποια στιγμή, ο πατέρας του Boive μετέτρεψε μια μοτοσυκλέτα, ώστε ο Joacim να μπορεί να πιέζει το ποδόφρενο με το αριστερό του πόδι, και έτσι ο φοβερός Σουηδός πήρε το δίπλωμα οδήγησης και ξεκίνησε να οδηγεί μοτοσυκλέτα στον δρόμο, με ένα πόδι!
Στη συνέχεια τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν ιδανικά αφού ο Boive είχε ένα άσχημο ατύχημα με τη μοτοσυκλέτα, όπου και έσπασε την λεκάνη του, και αποφάσισε να παρατήσει τους 2 τροχούς.
Όμως το 2016 με την ψυχολογική υποστήριξη της γυναίκας του, αγόρασε ένα KTM 1290 SuperDuke και ξεκίνησε και πάλι να οδηγεί, να κάνει σούζες, endo αλλά και track-days!
Κι αφού αισθανόταν άνετος στον δρόμο, πήρε την απόφαση να δοκιμάσει τις δυνάμεις του και στο χώμα. Έτσι, με τη βοήθεια της ΚΤΜ Σουηδίας που του έδωσε ένα 450 EXC, ξεκίνησε τις προπονήσεις ώστε να συμμετάσχει σε έναν τοπικό αγώνα Enduro τον Ιούλιο του 2020. Δυστυχώς, με την πανδημία του Κορωνοϊού, ο αγώνας ακυρώθηκε και το εγχείρημα του Joacim πήρε αναβολή, για τον Ιούλιο του 2021.
Σημειώστε πως ο Σουηδός μαζί με τη γυναίκα του έχουν επισκεφθεί και την Ελλάδα για διακοπές, οδηγώντας γουρούνα, και απολαμβάνοντας τον ήλιο και τη θάλασσα της Νάξου.
Εμείς μιλήσαμε με τον Joacim μέσω διαδικτύου, για να μάθουμε περισσότερα από έναν άνθρωπο που δίνει παράδειγμα κουράγιου και δύναμης σε όλους μας.
Μέσα από τη μακροσκελή συνέντευξη του, μας αποκαλύφθηκε ένας άνθρωπος με τεράστια αποθέματα ψυχικής δύναμης, με πείσμα, με χιούμορ, με αγάπη για τη ζωή και με οικογένεια που τον στήριξε και τον στηρίζει, ώστε να κάνει το απίθανο... πιθανό!
BIKEIT: Μίλησε μας για σένα. Ποιος είσαι, πού γεννήθηκες και πώς έχασες το πόδι σου.
Joacim Boive: Ένας 47χρονος πατέρας τριών παιδιών -δυο αγοριών και ενός κοριτσιού. Ο μεγαλύτερος είναι τώρα 19 ετών, και είναι τρελός με τα αυτοκίνητα και τις μοτοσυκλέτας, όπως ο πατέρας του -αντίθετα με τα άλλα δύο.
Εργάζομαι ως προγραμματιστής σε μια μεγάλη σουηδική τράπεζα, και δουλεύω στην πληροφορική από το 1994.
Γεννήθηκα στη Στοκχόλμη της Σουηδίας και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το έχω περάσει στο Akersberga, που βρίσκεται 35 χιλιόμετρα έξω από τη Στοκχόλμη. Εκεί ζω και τώρα, ενώ στο γκαράζ μου βρίσκεται η BMW M3 Competition μου και 3 μοτοσυκλέτες. Η τέταρτη δεν μπορούσε να χωρέσει, κι έτσι την έχω μέσα στο σπίτι. Ευτυχώς έχω γυναίκα με κατανόηση.
Ναι. Το πόδι μου. Στα 13 ξεκίνησα να έχω πόνους στο δεξί μου γόνατο, ακριβώς δίπλα στην επιγονατίδα. Αισθανόμουν πάντα πολύ κουρασμένος, και τελικά βρέθηκα στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Εκεί οι γιατροί το άνοιξαν, πήραν ένα δείγμα και μετά από τις εξετάσεις μας ανακοίνωσαν πως επρόκειτο για οστεοσάρκωμα, δηλαδή καρκίνος του οστού. Και μάλιστα σε προχωρημένο στάδιο, καθώς το μεγαλύτερο μέρος από το γόνατο μου είχε διαλυθεί, και ήμουν τυχερός που δεν το είχα σπάσει.
Δεν υπήρχε άλλη επιλογή πέρα από τον ακρωτηριασμό, όσο πιο ψηλά στον μηρό γινόταν. Δεν έκανα χημειοθεραπεία, αλλά οι γιατροί μου έδωσαν ιντερφερόνη, ένα πειραματικό τότε φάρμακο. Δεν είχε καν πάρει έγκριση στη Σουηδία όταν μου το έδωσαν.
Οι γιατροί μου έδωσαν 50% πιθανότητες να επιζήσω τα πρώτα πέντε χρόνια. Και συνέχισαν να μου κάνουν ενέσεις με ιντερφερόνη κάθε μέρα.
Προφανώς τα κατάφερα, και τώρα έχω τις ίδιες πιθανότητες να πάθω καρκίνο με οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο.
Μετά την ασθένεια και το χειρουργείο, είχα μείνει πετσί και κόκκαλο. Έπειτα ξεκίνησα να περπατώ μέχρι το γραμματοκιβώτιο έξω από το σπίτι, και πίσω, μια απόσταση 20 μέτρων.
Μετά από ένα μήνα, “κάποιος” θεώρησε πως θα ήταν καλή ιδέα να προσπαθήσω να οδηγήσω ξανά ποδήλατο. Και τα κατάφερα, μέχρι που έπεσα και έσπασα τα ράμματα μου.
Δυο μήνες μετά τον ακρωτηριασμό με προσκάλεσαν να λάβω μέρος σε ένα προπονητικό καμπ, με την Εθνική Ομάδα σκι της Σουηδίας. Ήμουν εξαιρετικός σκιέρ όταν είχα και τα δυο μου πόδια, οπότε σκέφτηκα: πόσο δύσκολο να είναι;
Καθώς ήμουν ακόμα πετσί και κόκκαλο, ανακάλυψα πως ήταν ιδιαίτερα δύσκολο!
Το να στέκομαι όρθιος με το ένα πόδι, χρησιμοποιώντας συνηθισμένα μπαστούνια του σκι, μόλις που κατάφερα να ανέβω με το τελεφερίκ στην πλαγιά, και μετά ανακάλυψα πως μπορούσα να στρίβω μόνο τις δεξιές στροφές. Συνήθως ρίχνεις το βάρος στο πέδιλο που βρίσκεται στο εξωτερικό της στροφής, που φυσικά δεν μπορούσα να κάνω στις αριστερές στροφές, όταν μου έλειπε το δεξί πόδι.
Απογοητευμένος τα παράτησα, έχοντας πάρει την απόφαση να μην ξανακάνω σκι ποτέ!
Δυο χρόνια αργότερα, οι γονείς μου με ανάγκασαν να πάω μαζί τους στο Are, σε ένα μεγάλο χιονοδρομικό κέντρο. Μετά από δυο μόλις ώρες προπόνησης έμαθα να κάνω σκι με το ένα πόδι! Το επόμενο έτος με δέχτηκαν στην Εθνική Ομάδα της Σουηδίας, και μάλιστα συμμετείχα και στους Παράολυμπιακούς Αγώνες. Έχω καιρό να πάρω μέρος σε αγώνες, αλλά εξακολουθώ να κάνω σκι στον ελεύθερο χρόνο μου.
Το ότι έχασα ένα άκρο, δεν μου έκοψε τη φόρα. Οδηγώ το ποδήλατο βουνού μου στο δάσος για άσκηση, και κάνω σχεδόν οτιδήποτε θα έκανα αν είχα και τα δυο μου πόδια. Αποφεύγω το τρέξιμο και το πατινάζ στον πάγο πάντως. Θέλω να μάθω να κάνω windsurf όρθιος, αλλά δεν το έχω καταφέρει. Όχι ακόμα τουλάχιστον.
Τα πρώτα 2 χρόνια χρησιμοποιούσα ένα προσθετικό πόδι. Αλλά το έκανα μόνο και μόνο για να μην με καρφώνουν με το βλέμμα οι γύρω μου, όχι ότι με βοηθούσε κάπου. Όταν ξεκίνησα το κολλέγιο, σταμάτησα να το χρησιμοποιώ και δεν το αναζήτησα ποτέ. Είμαι πολύ πιο ευκίνητος με πατερίτσες και μπορώ να περπατώ για χιλιόμετρα. Χρησιμοποιώ ένα βηματόμετρο και κάνω πάνω από 11.000 βήματα καθημερινά.
BIKEIT: Πώς ξεκίνησες να οδηγείς μοτοσυκλέτα; Ποιες μοτοσυκλέτες πέρασαν από τα χέρια σου, τι προβλήματα αντιμετώπισες και πώς πήρες δίπλωμα οδήγησης;
Joacim Boive: Όταν έχασα το πόδι μου μου πήρα δίπλωμα οδήγησης μοτοποδηλάτου στα 13 μου -συνήθως πρέπει να είσαι 15. Οι γονείς μου μου αγόρασαν ένα ολοκαίνουργιο Yamaha DT 50 και περνούσα όλο τον χρόνο μου στη σέλα του. Το οδηγούσα όλο τον χρόνο, τον χειμώνα με off-road ελαστικά με καρφιά! Και φυσικά το βελτίωσα. Έφτανε τα 90 χλμ/ώρα με τα στοκ γρανάζια!
Ο πατέρας μου ήταν πάντα καλός με τα χέρια του, και μου έφτιαξε μια βάση για να κουβαλώ τις πατερίτσες στα πλάγια του DT.
Ο καλύτερος φίλος μου είχε κι αυτός ένα παρόμοιο μοτοσυκλετάκι και κάναμε συνεχώς κόντρες για το ποιος θα κάνει το μεγαλύτερο άλμα και ποιος θα περάσει τον άλλο σε τελική.
Όταν έγινα 16 ήρθε η ώρα ιγα την πρώτη μου μοτοσυκλέτα 125 κυβικών. Το πρόβλημα ήταν πως κανείς στη Σουηδία, μέχρι τότε τουλάχιστον, δεν είχε πάρει δίπλωμα έχοντας μόνο ένα πόδι. Οι αρχές δεν πίστευαν πως θα τα κατάφερνα και χρειάστηκε να προσπαθήσω σκληρά για να τους πείσω, πριν καν μου δώσουν μια ευκαιρία να εξεταστώ.
Ο νόμος απαιτεί να έχεις δυο φρένα που να ενεργοποιούνται ανεξάρτητα. Έτσι, ο πατέρας μου έφτιαξε ένα ακόμα ποδωστήριο στο αριστερό μέρος, για να ενεργοποιώ με τη φτέρνα μου το πίσω φρένο.
Κατόπιν μου έφτιαξε ένα ζευγάρι πατερίτσες που διπλώνουν για να μπορώ να τις κουβαλώ μαζί μου στη μοτοσυκλέτα, ένα ζευγάρι που χρησιμοποιώ ακόμα και σήμερα, ενώ όταν οδηγώ τις βάζω μέσα στο σακίδιο μου!
Η πρώτη μοτοσυκλέτα που αγόρασα ήταν μια Aprilia AF1 125 Replica. Μια μοτοσυκλέτα πραγματικό όνειρο, με δίχρονο κινητήρα, περισσότερους από 30 ίππους, ανάποδο πιρούνι, μονόμπρατσο ψαλίδι, μίζα και αλουμινένιο πλαίσιο δυο δοκών. Και όλα αυτά το 1989!
Τελικά έφαγα ένα highside με τη μοτοσυκλέτα στην αγαπημένη μου διαδρομή, και την διέλυσα. Κατόπιν, οι γονείς μου μου είπαν πως αν ήταν να αγοράσω κι άλλη μοτοσυκλέτα, αυτή θα ήταν μια on-off, καθώς εκείνες “δεν είναι αρκετά γρήγορες”.
Κι έτσι μου πήραν ένα Honda Dominator 650, σε μαύρο και χρυσό χρώμα -που όλοι γνωρίζουν πως είναι το… ταχύτερο χρώμα!
Έπιανα 165 χλμ/ώρα στην ευθεία, ενώ ήταν η τέλεια μοτοσυκλέτα για να ξεκινήσω να μαθαίνω σούζα! Ούτε που θυμάμαι πόσες φορές έβαλα κατά λάθος νεκρά όταν προσπαθούσα να κουμπώσω δευτέρα, αλλά τελικά έμαθα σούζα και κατάφερνα να ανεβάζω μέχρι και τετάρτη στο κιβώτιο.
Ο καλύτερος φίλος μου, ναι αυτός που κάναμε κόντρες με τα πενηντάρια, πήρε κι αυτός Dominator, σε κόκκινο, και συνεχίσαμε τις κόντρες!
BIKEIT: Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις σούζα και endo με ένα πόδι;
Joacim Boive: Χρειάζεται να μεταφέρεις λίγο το βάρος σου προς τα δεξιά για να ισορροπείς την έλλειψη βάρους σε εκείνη τη μεριά, αλλά αυτό δεν είναι μεγάλο πρόβλημα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως δεν μπορώ να χρησιμοποιώ το πίσω φρένο. Στα endo πρέπει να προσέχω την προσγείωση του πίσω τροχού, δίνοντας γκάζι για να ισορροπήσω κατόπιν.
ΒΙΚΕΙΤ: Από ότι γνωρίζουμε είχες ένα σοβαρό ατύχημα με μοτοσυκλέτα. Τι έγινε ακριβώς;
Joacim Boive: Πριν 16 χρόνια περίπου, έριξα το KTM 640 Enduro μου σε μια προστατευτική μπαριέρα με 70 χλμ/ώρα. Έσπασα 3 σπονδύλους, διέλυσα τη λεκάνη μου, είχε συμπίεση σπονδύλων, έβγαλα το πόδι μου από τη λεκάνη, έλιωσα τη φτέρνα μου, κλπ. Είχα τόσα κατάγματα που δεν μπορούσαν να μου βάλουν σε όλα βίδες και λάμες. Χρειάστηκα 3 εβδομάδες πριν να μπορέσω ακόμα και να καθίσω στο κρεβάτι μου.
Πιστεύω πως έπεσα λόγω χαλικιού. Η μοτοσυκλέτα γλίστρησε από κάτω μου απροειδοποίητα, και βρέθηκα να σέρνομαι στον δρόμο στο στομάχι μου, κατευθυνόμενος προς τη μπαριέρα με το πόδι μου να προηγείται. Τη χτύπησα, και η φόρα με πέταξε από πάνω της, ενώ τη χτύπησα και με την πλάτη μου -ευτυχώς γιατί αν την είχα χτυπήσει με την κοιλιά θα με είχε ανοίξει στα δύο!
Δεν θυμάμαι ακριβώς να χτυπώ τη μπαριέρα, ξύπνησα την ώρα της πτήσης, και λίγο πριν προσγειωθώ κατάφερα να βάλω το χέρι μου κάτω από το πιγούνι μου… για να μη γδάρω το ακριβό μου Arai!
Δεν πόναγα και τόσο. Στην αρχή. Οι παρακείμενοι περαστικοί έτρεξαν να με βοηθήσουν. Αστυνομία, πυροσβέστες και ασθενοφόρο, ήρθαν αμέσως κοντά μου. Αλλά κανείς δεν με πλησίαζε -σα να έψαχναν κάτι. Αργότερα κατάλαβα πως έψαχναν το άλλο μου πόδι, καθώς νόμιζαν πως μου είχε κοπεί κατά το ατύχημα! Φαντάζομαι πως κανείς δεν τολμούσε να με ρωτήσει: “Μήπως θυμάσαι αν είχες 2 πόδια όταν έφυγες από το σπίτι σου αυτό το πρωί;”
Παρόλο που φορούσα ακριβά δερμάτινα, παραλίγο να σκοτωθώ. Και δεν οδηγούσα καν γρήγορα. Φαντάσου τι θα γινόταν αν οδηγούσα όπως συνήθως εκείνο το πρωί!
Κάπως έτσι, σταμάτησα να οδηγώ μοτοσυκλέτες. Μια απόφαση που τότε νόμιζα πως ήταν οριστική.
Δώδεκα χρόνια αργότερα όμως, η γυναίκα μου με ενθάρρυνε να πάμε διακοπές με μοτοσυκλέτα, νοικιάζοντας μια αρχικά για να δούμε πώς θα πάει.
Πήγαμε, και όλα πήγαν καλά. Έτσι κατόπιν αγόρασα μια BMW K1300S του 2009.
Μια γρήγορη μοτοσυκλέτα, αλλά όχι πολύ φιλική για σούζες.
Έχουμε αναπτύξει μια τεχνική για να μην πέφτουμε όταν η γυναίκα μου καβαλά. Πρέπει να ανεβαίνει γρήγορα, και σωστά, δίχως να μεταβάλλει την κατάσταση της μοτοσυκλέτας.
Καλή η BMW, αλλά η επόμενη ήταν καλύτερη. Μια ΚΤΜ Super Duke 1290R! Αυτή καβαλώ ακόμα και σήμερα, και την λατρεύω!
Τότε ήταν που πήρα σοβαρά τα track days -τα είχα ξεκινήσει με τη BMW. Με το Super Duke επισκεπτόμουν την πίστα δυο και τρεις φορές κάθε εβδομάδα. Τώρα το μοιράζω με την προπόνηση enduro.
BIKEIT: Επισκέφτηκες και την Ελλάδα μάθαμε, οδηγώντας ATV στη Νάξο!
Joacim Boive: Ναι, η Νάξος, αυτό ήταν ένα καταπληκτικό ταξίδι. Μείναμε στην Πλάκα, στο ξενοδοχείο Ευδοκία, όπου γίναμε φίλοι με την Άννα, τη διευθύντρια. Οι άνθρωποι ήταν τόσο φιλικοί και εξυπηρετικοί. Εκεί νοικιάσαμε τόσο scooter όσο και γουρούνα, δεν το περίμενα να το διασκεδάσω τόσο.
ΒΙΚΕΙΤ: Πώς κατέληξες να κάνεις Enduro;
Joacim Boive: Είχα αυτή την ιδέα, να κάνω κάτι περίεργο. Κάτι που δεν έχουν κάνει πολλοί στο παρελθόν, κάτι που να περιλαμβάνει τη μοτοσυκλέτα με κάποιο τρόπο.
Το πιο φυσικό θα ήταν να αγωνιστώ με μοτοσυκλέτα σε ασφάλτινη πίστα, αλλά αυτό θα ήταν πολύ εύκολο. Τότε μου ήρθε η ιδέα να αγωνιστώ στο Enduro! Δεν μπορεί να το έχουν κάνει πολλοί αναβάτες με ένα πόδι, σωστά;
Ήρθα σε επαφή με την FIM Europe όπως και με τη SVEMO στη Σουηδία, της αθλητικής ομοσπονδίας μοτοσυκλέτας της χώρας, και κανείς δεν είχε ακούσει για αναβάτη με ένα πόδι που να έχει συμμετάσχει σε αγώνα enduro. Ναι, κάποιοι έχουν όντως αγωνιστεί, αλλά με προσθετικό πόδι, και πιθανότατα διαθέτοντας και το γόνατο τους, κάτι εντελώς διαφορετικό από τη δική μου περίπτωση.
Δεν χρησιμοποιώ προσθετικό πόδι, για μένα απλώς εμποδίζει όταν δεν έχει γόνατο. Το γόνατο είναι το αδύναμο σημείο στο προσθετικό πόδι. Παρόλα αυτά έχει γίνει πρόοδος στον σχεδιασμό προσθετικών ποδιών τελευταία, και παραδέχομαι πως δεν έχω παρακολουθήσει από κοντά τις εξελίξεις.
Ένα προσθετικό πόδι πιθανώς να με βοηθούσε στην πίεση των μαρσπιέ, καθώς τώρα δεν μπορώ να πιέζω το δεξί μαρσπιέ. Στα μεγαλύτερα άλματα έχω πρόβλημα καθώς δεν μπορώ να ισορροπήσω εύκολα τη μοτοσυκλέτα στον αέρα -ευτυχώς στο enduro δεν έχει τόσο μεγάλα άλματα.
Αλλά εξασκούμαι και στο ΜΧ για ταχύτητα και αντοχή, και εκεί τα άλματα… έχουν ενδιαφέρον.
Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα μου. Πάντα λάτρευα την ΚΤΜ, γιατί να μην προσπαθήσω να τους βάλω μέσα στην περιπέτεια; Μόλις είχα κερδίσει ένα ταξίδι για να επισκεφτώ τα αρχηγεία της εταιρείας στο Mattighofen, στην Αυστρία, για την παρουσίαση της Gen 3 του Super Duke 2020. Εκεί, εγώ και τέσσερις ακόμα αναβάτες βρεθήκαμε μαζί με τα “μεγάλα κεφάλια” της ΚΤΜ, με τον Marketing Manager για τις μοτοσυκλέτες δρόμου, τον Riian, τον Andreas που ήταν ο Marketing Manager του Offroad τμήματος, και τον Product Manager, τον Adrian, κάτι πολύ cool!
Εκεί έριξα “τη βόμβα”, μιλώντας στους ανθρώπους της ΚΤΜ για την ιδέα μου. Πίστευα πως θα ήταν μια εύκολη “πώληση”, προσφέροντας στην αυστριακή φίρμα να είναι μαζί μου σε αυτή την απόπειρα να γίνω ο πρώτος αγωνιζόμενος Enduro στον κόσμο με ένα πόδι.
Αλλά, τα έκανα θάλασσα! Θα το έθετα ήπια αν έλεγα πως δεν εντυπωσιάστηκαν καθόλου. Η πρώτη τους ερώτηση ήταν αν είχα κάνει καθόλου Enduro και εγώ περήφανα απάντησα… “ποτέ”!
Πόσο δύσκολο μπορεί να ήταν, είχα καταφέρει να κάνω τόσα και τόσα, φαινομενικά αδύνατα κατορθώματα, όπως το να αγωνιστώ στους Παραολυμπιακούς με την Εθνική Ομάδα Downhill σκι της Σουηδίας, ήμουν ο πρώτος στη χώρα με ένα πόδι που πήρα δίπλωμα οδήγησης μοτοσυκλέτας, ο πρώτος που ξεκίνησε πτώσεις με αλεξίπτωτο, κ.α.
Πρέπει να ομολογήσω πως ένιωσα μεγάλη έκπληξη όταν οι άνθρωποι της ΚΤΜ δεν ενθουσιάστηκαν αμέσως με το “εκπληκτικό” μου σχέδιο! Πιστεύω πως μάλλον πίστεψαν πως ήμουν λιγάκι τρελός κιόλας -και δεν είχαν άδικο.
Αλλά δεν θα εγκατέλειπα τα όπλα τόσο εύκολα! Αν χρειαζόταν θα αγόραζα τη δική μου μοτοσυκλέτα enduro, για να τα καταφέρω.
Όταν επέστρεψα σπίτι από το φανταστικό κατά τα άλλα ταξίδι μου στο Mattinghofen, μίλησα σε έναν συνάδελφο στη δουλειά για τα σχέδια μου, και εκείνος βρέθηκε να είναι γνωστός του Elin, του Marketing Manager της KTM Σκανδιναβίας, και προθυμοποιήθηκε να της τηλεφωνήσει!
Φυσικά δέχτηκα, και για να μην μακρηγορώ, πλέον έχω την πλήρη υποστήριξη της ΚΤΜ!
BIKEIT: Μίλησε μας για την “τρελή” ιδέα σου, να συμμετάσχεις σε αγώνα Enduro.
Joacim Boive: Η ΚΤΜ Σκανδιναβίας με εφοδίασε με ένα 450EXC του 2020, μαζί με εξοπλισμό και αξεσουάρ! Το σχέδιο ήταν να αγωνιστώ στον αγώνα Enduro του Stangebrorslaget (https://nordicsportevent.se/enduro/stangebroslaget/), στις 3 Ιουλίου του 2020, όμως λόγω της πανδημίας του Κορωνοϊού ο αγώνας αναβλήθηκε για το 2021.
Στόχος μου είναι να ολοκληρώσω τουλάχιστον τρεις γύρους στον δίωρο αυτό αγώνα, με την διαδρομή να έχει μήκος 22 χιλιομέτρων. Αν καταφέρω να ολοκληρώσω τρεις γύρους μέσα στον διαθέσιμο χρόνο, θα έχω τη δυνατότητα να φτάσω τον επόμενο στόχο μου, και να τερματίσω το Enduro Classic, που περιλαμβάνει ακόμα 2 αγώνες, εκείνον του Ranneslatt και τον μεγάλο, τον Gotland Grand National.
Αλλά ας δούμε πως θα πάει ο πρώτος αγώνας, και το πιάνουμε από εκεί.
Προπονούμαι με τους προπονητές από τη σχολή enduroskola.se, κάτι που με βοηθά να εξελιχθώ ως αναβάτης, αλλά όχι, δεν έχω προσωπικό προπονητή -βλέπω όμως αρκετά βιντεάκια στο Youtube!
BIKEIT: Μίλησε μας για τη μοτοσυκλέτα που χρησιμοποιείς στο enduro.
Joacim Boive: Όταν συμφωνήσαμε με την ΚΤΜ Σκανδιναβίας για να με χορηγήσουν, μου ζήτησαν να διαλέξω με ποια μοτοσυκλέτα θα αγωνιζόμουν. Για να πω την αλήθεια, δεν είχα σκεφτεί ποια θα ήταν η καλύτερη για τον στόχο μου. Γνώριζα πως χρειαζόμουν τετράχρονη μοτοσυκλέτα, καθώς είχα ανάγκη το φρένο του κινητήρα, καθώς δεν έχω πίσω φρένο. Έτσι ζήτησα να μου δώσουν είτε μια 450 ή μια 500, και τελικά πήρα την EXC 450.
Όταν ανακοίνωσα τη μοτοσυκλέτα που επέλεξα στο διαδίκτυο, ήταν αρκετοί εκείνοι που έπεσαν να με φάνε. “Πολύ μεγάλη”, “πολύ βαριά”, “πολύ δύσκολη”, “έπρεπε να πάρεις δίχρονη”, κ.α.
Αυτά έγιναν τον Νοέμβριο του 2019, και είχα αρχίσει να έχω τις αμφιβολίες μου. Ευτυχώς το 450 δεν με τρόμαξε καθόλου! Ήταν μια γατούλα, με πολύ γραμμική και ελεγχόμενη δύναμη. Ναι, σίγουρα πρέπει να προσέχεις πόσο ανοίγεις το γκάζι, καθώς έχει πολύ! Αλλά δεν με τρόμαξε. Μετά τις πρώτες δέκα ώρες του πρόσθεσα και εξάτμιση της Akrapovic, κάτι που το ξύπνησε ακόμα περισσότερο. Και τι ήχος!
Το 450 είναι εξαιρετικό στον έλεγχο, πολύ ελαφρύ και με χαμηλό κέντρο βάρους, το λατρεύω! Το πρόβλημα εδώ δεν είναι η μοτοσυκλέτα, το πρόβλημα είναι ο αναβάτης!
Αφού ρύθμισα το sag για το βάρος μου, ρύθμισα τις αποσβέσεις στο μαλακό, για να μην με εξαντλεί στα σαμάρια. Καθώς όμως ανεβάζω τον ρυθμό, οι αναρτήσεις ρυθμίστηκαν ξανά, σε πιο σκληρό setup.
Έχω “ρίξει” το πιρούνι στις πλάκες για μεγαλύτερη σταθερότητα σε βράχια και χαλίκι, ενώ έχω ρυθμίσει και την εργονομία στα μέτρα μου.
Τέλος, έχω προσθέσει ένα StegPeg της Stegzmoto.com.au που με βοηθά να κρατιέμαι πάνω στη μοτοσυκλέτα κατά την επιτάχυνση δίχως να κουράζω τα χέρια μου.
ΒΙΚΕΙΤ: Τι σε τρομάζει, ποια είναι τα κίνητρα σου και τι ικανότητες πρέπει να αποκτήσεις για να τα καταφέρεις στους αγώνες Enduro;
Joacim Boive: Η πιθανότητα να χτυπήσω με τρομάζει. Από το ατύχημα μου, ξέρω πως το σώμα μου δεν μπορεί να αντέξει πολλή ακόμα “τιμωρία”.
Φυσικά φοράω ότι καλύτερο υπάρχει για την προστασία μου, όπως την προστασία του αριστερού μου γόνατου από την Cti Knee Braces, του ποδιού μου με μπότα της AlpineStars, με κράνος Airoh, με προστατευτικό γιλέκο της LEATT, κ.α. Όχι δεν φοράω neck brace, καθώς περιορίζει υπερβολικά τις κινήσεις μου στο Enduro, όμως το φοράω στο ΜΧ.
Τα κίνητρα μου όμως ξεπερνούν πάντα τους φόβους μου κατά πολύ, και αυτό είναι σημαντικό.
Ως μεγαλύτερο κίνητρο μου θεωρώ την ανάγκη που έχω να δείξω στους άλλους πως μπορώ να αγωνιστώ σε αγώνα Enduro, όχι απλώς τερματίζοντας, αλλά καταφέρνοντας να τερματίσω σε θέση που θα ήταν καλή για οποιονδήποτε ερασιτέχνη αναβάτη με δυο πόδια.
Είχα αρκετές προτάσεις να χρησιμοποιήσω αυτόματο συμπλέκτη της Rekluse και να μεταφέρω το πίσω φρένο στο τιμόνι, γιατί “πρέπει” να έχεις πίσω φρένο σε enduro και MX.
Όμως δεν έχω καμία πρόθεση να προσαρμόσω τη μοτοσυκλέτα στην αναπηρία μου. Θέλω να τα καταφέρω χωρίς πατέντες και προσαρμογές, και θέλω να μάθω τη σωστή τεχνική ώστε να μπορώ να οδηγώ οποιαδήποτε μοτοσυκλέτα, οποιαδήποτε στιγμή.
Ναι, θα ήταν ευκολότερο με έναν αυτόματο συμπλέκτη με με πίσω φρένο. Αλλά πιστεύω πως μπορώ να εργαστώ σκληρά και να ξεπεράσω όλες τις δυσκολίες, είναι μέρος της πρόκλησης!
Και η πρόκληση είναι ένα μεγάλο κίνητρο από μόνη της. Αυτή και το γεγονός πως θα είμαι ο πρώτος αναβάτης στον κόσμο που θα επιχειρήσει κάτι τέτοιο.
ΒΙΚΕΙΤ: Μίλησε μας για την τεχνική που χρειάζεται το Enduro με ένα πόδι.
Joacim Boive: Όπως καταλαβαίνετε οι δεξιές στροφές είναι ένα από τα πολλά αδύναμα σημεία μου. Κι έτσι δουλεύω σκληρά για να βελτιωθώ σε αυτό τον τομέα. Πρέπει να σχεδιάζω τις γραμμές μου, ώστε να αποφεύγω να στρίβω “κοφτά” σε δύσκολο έδαφος, αλλά φυσικά αυτό δεν είναι πάντα δυνατό στο enduro.
Συνήθως τα καταφέρνω και στις κοφτές δεξιές στροφές σε στεγνό έδαφος, όμως τα προβλήματα εντείνονται στο βρεγμένο και γλιστερό έδαφος.
Η πρώτη πραγματική αποτυχία στις προπονήσεις μου ήρθε σε μια απότομη ανηφόρα μετά από βροχή, όπου δεν είχα χώρο για να πάρω φόρα, και δεν μπορούσα να ανέβω εκείνο τον λόφο. Έχω προπονηθεί αρκετά πλέον, και θα επισκεφθώ ξανά τον ίδιο λόφο στο μέλλον.
Δυστυχώς δεν έχω πάντα παρέα, κι έτσι προσπαθώ να μην ριψοκινδυνεύω μόνος, κάτι όμως που δεν με βοηθά να εξελιχθώ όσο γρήγορα θέλω.
BIKEIT: Τι λένε η γυναίκα και τα παιδιά σου για τις περιπέτειες σου στους 2 τροχούς;
Joacim Boive: Είναι οι καλύτεροι! Θα πίστευες πως η γυναίκα μου θα ήταν διστακτική, με το ιστορικό των τραυματισμών που έχω με μοτοσυκλέτα. Αλλά αυτή είναι που με παρακινεί συνήθως όταν νομίζει πως τεμπελιάζω και δεν προπονούμαι αρκετά! Επίσης με υποστηρίζει με το να φροντίζει όλες τις δουλειές του σπιτιού, αλλά και τα παιδιά, ώστε να μπορώ να εστιάσω στην προπόνηση! Η καλύτερη γυναίκα που θα μπορούσε να έχει κανείς!
Ο μεγαλύτερος γιος μου είναι 19 ετών, και πρόσφατα αγόρασε ένα ΚΤΜ 125SΧ για να μπορεί να με υποστηρίζει στις προπονήσεις μου στο δάσος και στην πίστα ΜΧ. Επίσης με βοηθά πολύ στο μονοπάτι και στο φόρτωμα και ξεφόρτωμα της μοτοσυκλέτας.
Αυτοί είναι όμως και ένα κομμάτι από αυτό που με ωθεί να κάνω αυτόν τον αγώνα -να είμαι δηλαδή ένα καλό παράδειγμα για τα παιδιά μου, και ελπίζω να αποτελέσω έμπνευση και για άλλους που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με μένα.
Δυστυχώς τα τελευταία νέα από τον Joacim δεν είναι ιδιαίτερα ευχάριστα, καθώς την περασμένη εβδομάδα, κλέφτες έσπασαν την πόρτα της αποθήκης του και έκλεψαν το KTM του! Τώρα περιμένουμε τις αποφάσεις των ασφαλιστικών εταιρειών, με τον Joacim να ανυπομονεί να βρεθεί ξανά στη σέλα και να συνεχίσει την προπόνηση. Πιστεύουμε πως όσο σκληρό κι αν ήταν αυτό το χτύπημα για τον Σουηδό αναβάτη, θα τα καταφέρει γρήγορα να το ξεπεράσει, όπως έχει ξεπεράσει με επιτυχία δυσκολίες και προβλήματα που κάνουν μια κλεμμένη μοτοσυκλέτα να ακούγεται... αστεία υπόθεση. Καλό κουράγιο Joacim!
