Νωρίς το πρωί ανοίγω την σκηνή, το βλέμμα μου πέφτει στην σκηνή του Ιταλιάνου αλλά και στην μαύρη αγγλίδα των 1,200 κ.ε. ένα χαμόγελο έσκασε ειρωνικά, τώρα θα δεις μαφιόζε…
Ετοιμάζω έναν ελληνικό καφέ με τετραπλή δόση, από την πρώτη κιόλας τζούρα ένιωσα την καφεΐνη να τσιτώνει το νευρικό μου σύστημα, αυτό ήταν, φοράω τα απαραίτητα και πατάω μίζα έχοντας στην πλάτη μου την σκηνή του «γείτονα»…χε χε, buongiorno signore… δεν πιστεύω να σε ξύπνησα;
15 χιλιόμετρα αργότερα, οι τροχοί του scrambler κυλούσαν στα όρια των Ακαρνανικών ακτών, η Λευκάδα κάλυπτε το οπτικό μου πεδίο. Η επιθυμία μου ήταν απλά να την κυκλώσω, να γευθώ τα αρώματα της, να την γνωρίσω. Είχα διαβάσει πολλά για αυτήν… οπότε…
Αυτό το νησί ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα του Ιονίου, θες η εύκολη πρόσβαση, θες τις μαγευτικές παραλίες , θες τα κατάφυτα βουνά, θες τους παραλιακούς αλλά και τους ορεινούς οικισμούς, είναι πραγματικά ο απόλυτος τουριστικός προορισμός μιας και καλύπτει ένα εύρος επιλογών σε μια μικρή γεωγραφική περιοχή, είναι αυτό που λέμε «δύο σε ένα»!
Το κάστρο του πορθμού και η πόλη
Το πρώτο αξιοθέατο που αντικρίζει ο επισκέπτης είναι το ενετικό κάστρο της Αγίας Μαύρας, κτισμένο τον 14ο αιώνα βρίσκεται στην είσοδο της πόλης της Λευκάδας, στην άκρη του μικρού πορθμού που σχηματίζεται μεταξύ νησιού και Ακαρνανίας.
Η στάση επιτακτική, δεκάδες εικόνες εγκλωβίστηκαν στον σκληρό μου δίσκο , η θέα του ομώνυμου φάρου, των τειχών και της τάφρου είναι μοναδική.
Πίσω στον δρόμο , διασχίζω την πλωτή γέφυρα των πενήντα μέτρων και ακολουθώντας μια λωρίδα γης θα βρίσκομαι στην πόλη της Λευκάδας.
Ανακηρυγμένη ως παραδοσιακός οικισμός η μικρή πόλη φιλοξενεί περισσότερους από 8,500 ανθρώπους αριθμός που το καλοκαίρι αυξάνεται κατακόρυφα.
Η σύγχρονη μαρίνα, τα διώροφα ξύλινα, αντισεισμικά και χρωματιστά σπίτια, το αρχαιολογικό μουσείο, οι μπαρόκ εκκλησίες (βρίσκονται στην οδό Νέρπφελντ) και γενικότερα η αύρα της πόλης θα σας εντυπωσιάσει.
Με αφετηρία λοιπόν την πόλη και με κατεύθυνση ανατολική ξεκινά η κυκλική διαδρομή γνωριμίας με τον τόπο, η μαύρη scrambler ρολάρει σε ένα στενό και πολύβουο οδικό δίκτυο, σε μια διαδρομή που θέλει πολλή προσοχή.
Νυδρί
Μετά από δεκαέξι χιλιόμετρα βρίσκομαι στο πιο ανεπτυγμένο τουριστικά χωριό του νησιού, το Νυδρί. Παρόλο που είναι Σεπτέμβριος γίνεται κυριολεκτικά χαμός, επικρατεί ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα στον δρόμο, τουρίστες πετάγονται από παντού, μηχανάκια, γουρούνες, παππούδες γιαγιάδες και παιδιά, πραγματικά αγχώθηκα, έριξα μια κλεφτή ματιά στο χωριό, χαιρέτησα και τον Σκορπιό του Ωνάση και συνέχισα την νοτιοαντολική διαδρομή μου (αν έχετε χρόνο πεταχτείτε μέχρι τους καταρράκτες Δημοσάρι).
Το σκηνικό σιγά-σιγά αλλάζει, μετά από τον οικισμό Βλυχό η διαδρομή γίνεται ορεινή, προσπερνώ τα χωριά Μαραντοχώρι και Κοντάραινα και καταλήγω στην Βασιλική όπου και αράζω για έναν ακόμα καφέ.
Από το λιμάνι του γραφικού χωριού ξεκινούν τα καραβάκια για την άγρια και επιβλητική δυτική πλευρά του νησιού με προορισμό τις παραλίες Πόρτο Κατσίκι και Εγκρεμνούς. Επίσης υπάρχει καθημερινή σύνδεση με την Κεφαλονιά και την Ιθάκη .
Για τους windsurfers η ομώνυμη παραλία είναι ένας παράδεισος. Αθλητές από όλον τον κόσμο έρχονται για να δαμάσουν με τα πανιά τους τους αέρηδες προσφέροντας εξαιρετικό θέαμα!
Ο Φάρος
Εγώ ούτε σερφ ήθελα κάνω, ούτε βαρκάδα… το Scrambler με κάλυπτε απόλυτα οπότε συνέχισα για το νοτιότερο σημείο της Λευκάδας, το ακρωτήρι Λευκάτας ή Νιράς ή κάβο Δουκάτο ή κάβο της Κυράς. Η διαδρομή πραγματικά με συνεπήρε, καινούργια άσφαλτος, σφιχτές στροφές, υπέροχη θέα και λιγοστά αυτοκίνητα, ευχαριστήθηκα οδήγηση.
Μόλις δε αντίκρισα και τον φάρο, ένιωσα ολοκληρωμένος. Θεωρείται ένας από τους ομορφότερους του φαρικού δικτύου! Κτίστηκε το 1860 στην θέση του αρχαίου ιερού του Απόλλωνα στην κορυφή της ομηρικής «Λευκάς Πέτρη», δηλαδή στα άσπρα βράχια ύψους 60 μέτρων από την επιφάνεια του Ιονίου. Η θέα από τον φάρο συναρπάζει, ιδανικά θα πρέπει να βρεθείτε το δειλινό όταν ο δύων ήλιος χαρίζει το πορφυρό του χρώμα στους γκρεμούς… κοινώς να πάτε για ροματζάδα!
Αφήνοντας πίσω μου τον φάρο έκανα μια στάση στην μονή του Αγίου Νικολάου Ιράς και συνέχισα προς το Πόρτο Κατσίκι, έπρεπε να πάρω μια γεύση από την ομορφότερη παραλία της Μεσογείου!
Ξεκινώντας από το Αθάνι κατηφορίζω προς την διάσημη παραλία, η διαδρομή είχε αρκετή κίνηση ενώ λίγο πριν φτάσω στο τέρμα της αντίκρισα τα πρώτα παρκαρισμένα αυτοκίνητα ήταν στην άκρη του δρόμου εκατοντάδες μέτρα μακριά από την είσοδο της παραλίας. Το μυρίστηκα, θα είναι ο ένας πάνω στον άλλον… οκ, ας είναι! Η παραλία όντως τα σπάει… αλλά πρέπει να τη γνωρίσεις νωρίς, τον μήνα Ιούνιο ή μέσα Σεπτέμβρη….αλλιώς θα υποστείς το αδιαχώρητο!
Καβάλα πάλι στην αγγλίδα και με κατεύθυνση βορειοδυτική, διασχίζω ένα πανέμορφο χωριό, τα Εξάνθεια, κλέβω μερικές εικόνες και σκέφτομαι «να πάω στη παραλία Κάθισμα ή μήπως να την αφήσω για την επόμενη φορά» ε, την άφησα και συνέχισα προς την πόλη της Λευκάδας για να κλείσω τον κύκλο, είχα πεινάσει τόσες ώρες στο δρόμο, είχα στο μυαλό μου ένα σουβλάκι με γύρο απ' όλα, κάπου είχα διαβάσει πως έχει εξαιρετικά τυλιχτά, οπότε τζατζίκι is calling.
Φαγωμένος πήρα τον δρόμο της επιστροφής για το κάμπινγκ, έπρεπε να εξασκήσω λίγο τα … Ιταλικά μου!
Καθ’ όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν πως στο μέλλον πρέπει να αφιερώσω ένα τριήμερο σε αυτό το πολυπρόσωπο νησί μιας και μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.
Θα τα ξαναπούμε σύντομα «στεριανό» νησί.
Υ.Γ. Triumph Scrambler 1200....οδηγήστε την, είναι εθιστική ή μάλλον ερεθιστική!
