Η εξερεύνηση του διαστήματος, πέραν από τις όποιες στρατηγικές ωφέλειες, αποτελούσε σίγουρα και ένα πεδίο κύρους, έχοντας μετατραπεί σε αγώνα δρόμου, με τους σοβιετικούς να παίζουν τους Αμερικανούς στο “μισό γήπεδο”, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960.

Ήταν οι πρώτοι που έθεσαν δορυφόρο σε τροχιά γύρω από την Γη (Sputnik 1 - 1957) και οι πρώτοι που κατάφεραν επανδρωμένη αποστολή στο διάστημα (Yuri Gagarin - 1961).

To γόητρο των Αμερικανών έχει πληγεί άσχημα, ωστόσο ρέφαραν και ξεπέρασαν του Ρώσους με το διαστημικό πρόγραμμα Apollo, του οποίο το σημαντικότερο σκέλος ήταν φυσικά η προσσελήνωση και ο πρώτος “περίπατος” ανθρώπου στην επιφάνεια του φυσικού δορυφόρου μας (Neil Armstrong / Buzz Aldrin – 1969).

To πρόγραμμα Apollo συνεχίστηκε μέχρι και το 1972, με τις τρεις τελευταίες αποστολές του, 15,16 και 17, να περιλαμβάνουν πέραν του ανθρώπινου δυναμικού και ένα όχημα, το ηλεκτροκίνητο τετράτροχο Lunar Roving Vehicle (LRV), το οποίο επέτρεψε στους αστροναύτες να προσεγγίσουν σημεία μακρυά από το σημείο προσσελήνωσης.

Πόσοι όμως γνωρίζουν ότι η NASA, μεταξύ άλλων δοκίμασε εκτεταμένα και τους δύο τροχούς, ως όχημα μετακίνησης των αστροναυτών στην σελήνη;

Με το βάρος και τον όγκο να αποτελούν φυσικά σοβαρότατες συνισταμένες για την μεταφορά οποιοδήποτε οχήματος στο φεγγάρι, το 1969, εξετάζονταν οι διαθέσιμες επιλογές οχημάτων που θα προκρίνονταν από την NASA προκειμένου να εξελιχθούν και φυσικά να δοκιμαστούν.



Οι δύο τροχοί, “εκπροσωπούνταν” από δύο προτάσεις, ένα ποδήλατο όχημα που θα τοποθετούσε τους αστροναύτες τον έναν πίσω από τον άλλο (διάταξη tandem) και ένα ηλεκτροκίνητο scooter. Δεν αποτέλεσε έκπληξη φυσικά, ότι από τις δύο αυτές ιδέες, επιλέχθηκε το scooter, με τη NASA να ξεκινά το σχετικό πρόγραμμα έρευνας και εξέλιξης.

Αρχικά, το ερώτημα που έπρεπε να απαντηθεί ήταν το εξής: Μπορεί ένας αστροναύτης να οδηγήσει δίτροχο στην σελήνη φορώντας την ογκώδη στολή του και φέροντας όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό;

Για τον λόγο αυτό, η NASA έβαλε αστροναύτες να οδηγήσουν, πλήρως ντυμένοι, διάφορα μοντέλα ... γήινων μικρών μοτοσυκλετών και scooter. Μεταξύ αυτών, όπως μπορείτε να δείτε και στην φωτογραφία που ακολουθεί και ένα Honda CT90.



Εννοείται φυσικά ότι δεν πρόκειται να στέλνανε όχημα με βενζινοκινητήρα στην σελήνη (επειδή δεν έχει βενζινάδικα, όχι για κάποιο άλλο λόγο...), το ζητούμενο ήταν απλά να εξεταστεί η εργονομία σε αυτή την φάση, με το δυσκολότερο σημείο να προσαρμοστεί, να είναι τα πόδια, αφού οι διαστημικές στολές δεν έπετρεπαν εύκολο λύγισμα των γονάτων. 

Τελικά κατέληξαν σε κάτι πιο μικρό και φυσικά ηλεκτροκίνητο, με ελαστικά – λουκουμάδες- για να πλανάρουν στην σαθρή επιφάνεια της σελήνης. Τα ελαστικά αυτά, παραδόξως πως, ήταν πνευματικά αλλά όπως αναφέρεται στα ιστορικά αρχεία της NASA, πληρώνονταν σε πολύ χαμηλές πιέσεις.

Ένα μεγάλο πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπιστεί ήταν η απαγωγή της θερμότητας από τον e-κινητήρα του σεληνιακού scooter, καθώς στο φεγγάρι, δεν υπάρχει ατμόσφαιρα. Από την άλλη, η ανάγκη για όσο το δυνατό πιο απλές και λιτές λύσεις, ήταν φυσικά επιτακτική.

Η NASA, κατέληξε τελικά στην εξής εφαρμογή. Γέμισε τους σωλήνες του πλαισίου με κερί μελισσών, το οποίο είχε την δυνατότητα να απορροφά την θερμοκρασία του ηλεκτρικού μοτέρ. Όταν το κερί έλιωνε μέσα στους σωλήνες του πλαισίου, οι αστροναύτες θα έπρεπε να περιμένουν λίγο ώστε αυτό να σταθεροποιηθεί, για να ξεκινήσουν και πάλι.

Με τις θερμοκρασίες στα στρατηγικά επιλεγμένα σημεία προσσελήνωσης να παίζουν ανάμεσα στους -23 και +7 βαθμούς κελσίου, η πήξη του κεριού δεν θα έπαιρνε και πολύ χρόνο είναι η αλήθεια.

Η επόμενη φάση της εξέλιξης για το σεληνιακό scooter ήταν η δοκιμή του σε περιβάλλον μειωμένης βαρύτητας, για αυτό τον λόγο λοιπόν το φόρτωσαν (κομπλέ, μαζί με αστροναύτη) σε αεροσκάφος που εκτελούσε “βούτες” παραβολικής τροχιάς από μεγάλο ύψος, ώστε να προσομοιωθεί η σεληνιακή βαρύτητα, στο 1/6 συγκριτικά με αυτή της Γης. Είχαν προηγηθεί δοκιμές σε γήινες βαρυτικές συνθήκες, όπου το scooter... κρεμιόταν από γερανό, προσομειώνοντας το 1/6 της σεληνιακής βαρύτητας, προκειμένου να διαπιστωθεί η συμπεριφορά του τιμονιού και των ελαστικών σε τερέν αντίστοιχο με αυτό της σελήνης. 



Το scooter πέρασε όλα τα test και στις δοκιμασίες, είχε εξελιχθεί πλήρως και ήταν έτοιμο και επιχειρησιακό, πριν τις αποστολές Apollo 15,16 και 17. Ο κινητήρας του απέδιδε 5/8 του ίππου (θυμηθείτε, μιλάμε για πολύ μικρότερη βαρύτητα στην σελήνη) αλλά έπασχε σε ένα σημείο και αυτό ήταν η αδυναμία του να σύρει το τρείλερ που απαιτούταν για να φορτωθεί και να μεταφερθεί επιστημονικός εξοπλισμός. 'Ετσι, η NASA προτίμησε τελικά να στείλει το τετράτροχο LRV στο φεγγάρι. Όπως έχει αποκαλυφθεί όμως, το σεληνιακό scooter αποτελούσε  εφεδρεία και εναλλακτική, σε περίπτωση που η εξέλιξη του Lunar Rover δεν ολοκληρωνόταν, πριν τις προγραμματισμένες αυτές αποστολές.