Του Θανάση Μαρινόπουλου

Προστατευμένος άριστα πίσω από την μεγάλη ζελατίνα fering του Trophy, με το σώμα μου ξεκούραστο, την μουσική να με συντροφεύει με γρήγορο ρυθμό οδήγησης, παρακολουθούσα τον μερικό χιλιομετρητή να συμπληρώνει τα χιλιόμετρα που χώριζαν την Θεσσαλονίκη από την Αθήνα. Το ίδιο θα έκανα και την άλλη μέρα στην επιστροφή, με χαλαρούς ρυθμούς, επιλέγοντας διαφορετική διαδρομή, μέσα από τα βουνά, για να χορτάσω οδήγηση πάνω στον μεγάλο ταξιδευτή της Triumph.

Το Learjet του μηχανόβιου

Έπρεπε να βρίσκομαι στην Θεσσαλονίκη σε συγκεκριμένη ώρα, και το Trophy συνέβαλε ώστε με άνεση και στυλ, να είμαι συνεπής στο ραντεβού μου. Το πρόγραμμα έλεγε αναχώρηση Σάββατο πρωί από Αθήνα, 6ωρο σεμινάριο στις εγκαταστάσεις συνεργάτη στις 12:00, διανυκτέρευση στη νύφη του Θερμαϊκού, και επιστροφή την επομένη κάνοντας και λίγο τουρισμό στην ελληνική επαρχία. Τι καλύτερο από την επιλογή του Trophy λοιπόν, με το ανήσυχο μου πνεύμα, να έχει αποφασίσει ότι πρέπει να κάνει το ταξιδάκι express, κομματάκι πιο ενδιαφέρον.

Βέβαια, με τις ανέσεις που απαιτούνται ώστε η επιστροφή να γίνει ξεκούραστα με την συνοδεία της γυναίκας μου και από πιο χαλαρούς επαρχιακούς δρόμους. Πριν ακόμα ο ήλιος κάνει αισθητή τη παρουσία του βρίσκομαι στην Αττική Οδό ρολάροντας με χαμηλές ταχύτητες προς αποφυγήν κλήσεων από τα διάσπαρτα γνωστά φωτοραντάρ. Με κατάλληλη ρύθμιση στις ηλεκτρονικά ρυθμιζόμενες αναρτήσεις, φτάνω στην Αθηνών - Λάμιας και με σύμμαχο την ελάχιστη κίνηση, αρχίζω να ανεβάζω σταδιακά ρυθμό.

Με τον κινητήρα να γουργουρίζει σε σβέλτο ρυθμό οδήγησης και με το στροφόμετρο στις 6.500 στροφές το λεπτό, πλησιάζουν και γίνονται παρελθόν οι στροφές του Θεολόγου, με την προστασία από την πρωϊνή δροσιά να επαφίεται στην ρυθμιζόμενη ηλεκτρονικά ζελατίνα του fering. Η αλλαγή σταθμών στο ραδιόφωνο, έδειξε ότι έφτανα κιόλας στην Λαμία, μετά από μία ώρα και είκοσι λεπτά σβέλτης οδήγησης. Έπειτα από μία μικρή στάση και τον απαραίτητο ανεφοδιασμό, η εθνική ξανοίγεται μπροστά μου, με προορισμό την Θεσσαλονίκη και εκτός από την ρουτίνα "βγάλε γάντια - βρες ψιλά - κάθε 10 λεπτά", φτάνω στον Πλαταμώνα όπου σταματώ λίγο για φωτογραφίες - για να επιστρέψω στις υπηρεσίες του Trophy που με το γκάζι λίγο πάνω από τη μέση μου δείχνει σύντομα στο βάθος τον Λευκό Πύργο - σήμα κατατεθέν της Θεσσαλονίκης.

Μοναδική Θεσσαλονίκη

Βρίσκομαι στη μποτιλιαρισμένη περιφερειακή κατευθυνόμενος προς το αεροδρόμιο Μακεδονία όπου ήδη είχε προσγειωθεί και με περίμενε η καλή μου. Δικάβαλος πλέον μπαίνω στη πόλη του Βαρδάρη την όποια είχα να επισκεφτώ από το 2000 που υπηρετούσα στο Κιλκίς. Λίγα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε, με εξαίρεση την κίνηση που λόγω και των εργοταξίων του μέτρο, έχει γίνει αφόρητη. Τα τελευταία έχουν συμβάλει και στη κάκιστη ποιότητα του οδοστρώματος το οποίο γλιστράει αρκετά και έχει πολλά σαμαράκια και λακκούβες που κουράζουν οδηγό και συνεπιβάτη. Το δεύτερο πρόβλημα λύνετε εύκολα μιας και αν οδηγάς το Trophy το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ρυθμίσεις την ανάρτηση στη θέση comfort. Οι WP αναρτήσεις κάνουν τα ηλεκτρονικά μαγικά τους και η μοτοσυκλέτα μετατρέπεται σε ιπτάμενο χαλί που καταπίνει όλες τις ανωμαλίες του οδοστρώματος.

Με τη συντροφιά του Rock radio από τα ηχεία κάνουμε μια μικρή βόλτα πριν καταλήξουμε στο ξενοδοχείο που θα μας φιλοξενήσει την μοναδική δυστυχώς βραδιά που θα παραμείνουμε στη Θεσσαλονίκη. Στις λίγες ώρες που έχουμε στη διάθεση μας οι επιλογές είναι περιορισμένες. Μετά από μια τέτοια κουραστική μέρα, μια γαστριμαργική επίσκεψη στα λαδάδικα παρέα με τους συναδέλφους μας, είναι επιβεβλημένη. Η πίεση της καθημερινότητας που όλοι μας αντιμετωπίζουμε κάνουν τη μονοήμερη επίσκεψη μας στη συμπρωτεύουσα να μοιάζει με μίνι διακοπές. Το κλίμα μεταξύ μας είναι εφάμιλλο πενθήμερης της τρίτης λυκείου.

Τα λαδάδικα σφύζουν από ζωή και η ώρα περνά ευχαρίστα με μπύρες, καλό φαγητό και τηλεφωνικά πειράγματα σε συναδέλφους που δε μπόρεσαν να μας συντροφευόσουν. Κάνουμε και μια μικρή βόλτα με τα πόδια με πρόθεση να συνεχίσουμε για ποτό αλλά όσο και αν ο νους το επιθυμεί, το σώμα μετά από ένα δεκαοκτάωρο στο πόδι έχει τις αντιρρήσεις του, οι οποίες δεν θα σταθούν όμως εμπόδιο για μια μικρή βόλτα με το Trophy στην παραλιακή. Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο για ολιγόωρη ξεκούραση η όποια είναι απαραίτητη για να ανταπεξέλθουμε στο "βαρύ" πρόγραμμα της επομένης.

 Επιστροφή από ''αλλού''

Μια ηλιόλουστη μέρα ξημερώνει στη συμπρωτεύουσα αλλά παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες του ξυπνητηριού εγκαταλείπουμε τη θαλπωρή του κρεβατιού λίγο αργότερα από τον προγραμματισμό μας. Με σύμμαχο τις ιδανικές καιρικές συνθήκες και σύντροφο την πλέον κατάλληλη μοτοσυκλέτα θα κάνουμε μια μικρή βόλτα στη πόλη για φωτογραφίες. Μετά από μια συντομότερη απ’ ότι θα θέλαμε επίσκεψη στην πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση, σχετικά με την ιστορία της πόλης στο εσωτερικό του Λευκού Πύργου, θα πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα. Όχι όμως από την πεπατημένη, αλλά με το πρόγραμμα να περιλαμβάνει επίσκεψη στους καταρράκτες της Έδεσσας, πέρασμα από τη λίμνη Βεγορίτιδα και την Άρνισσα, στάση για φαγητό στον πανέμορφο οικισμό του Αγίου Αθανασίου στους πρόποδες του συνοριακού όρους Βοράς (γνωστό και ως Καϊμάκ Τσαλάν).

Στη συνέχεια θα ξεκινάγαμε τη κάθοδο μας περνώντας έξω από Πτολεμαΐδα και Κοζάνη με σκοπό να διασχίσουμε τη τεχνίτη λίμνη Πολυφύτου δυτικά από τα Πίερια όρη, μέσω της μεγάλης γέφυρας στα Σέρβια και από εκεί να ακολουθήσουμε το δρόμο για Λάρισα, με μια στάση για καφέ στην Ελασσόνα. Στη σέλα λοιπόν και μετά από μια σχετικά ανιαρή διαδρομή μέσα από τους ατελείωτους αγρούς του νόμου Πέλλας, φτάνουμε στη μαγευτική Έδεσσα με τους καταρράκτες της, και, μιας και μόνο βουνό με βουνό δε σμίγει, θα συναντήσουμε στην καφετέρια γείτονες και φίλους από το χωριό, 650 χιλιόμετρα νοτιότερα.

Πίνουμε το καφεδάκι μας και μετά από μια σύντομη επίσκεψη στους καταρράκτες βρισκόμαστε ξανά στην σέλα του Triumph Trophy, έτοιμοι να απολαύσουμε τις αρεστές της μοτοσυκλέτας στο επαρχιακό οδικό δίκτυο. Αφήνουμε πίσω μας την πανέμορφη Έδεσσα οδηγώντας σε χαλαρούς ρυθμούς ώστε να απολαύσουμε το καταπράσινο τοπίο γύρω μας. Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω βλέπουμε την λίμνη Βεγορίτιδα και τον επιβλητικό ορεινό όγκο του Βορά ο όποιος είναι το τρίτο ψηλότερο βουνό της πατρίδας μας αλλά και φυσικό σύνορο με τα Σκόπια.

 Στον Άγιο Αθανάσιο

Το Trophy ακόμα και σε κάποια σφικτά κομμάτια της διαδρομής δεν δείχνει έξω από τα νερά του, το αντίθετο μάλιστα. Με τις αναρτήσεις πάντα στο normal οι αλλαγές πορείας και στο χαλαρό αλλά και στο γρήγορο παιχνίδι στις στροφές, γίνονται με τη σκέψη, Ο κάκιστα συντηρημένος στα περισσότερα χιλιόμετρα επαρχιακός δρόμος λίγο θα προβληματίσει τις αναρτήσεις του που εξακολουθούν να χαρίζουν αξιοζήλευτη άνεση στους αναβάτες του. Όλα αυτά πάντα υπό τη συνοδεία μουσικής και με τη μεγάλη ζελατίνα να κόβει τον αέρα, αλλά και τα αμέτρητα ζουζούνια της ελληνικής υπαίθρου.

Η πιο σφικτή κλιμάκωση των τριών πρώτων σχέσεως του κιβώτιου βοηθάει το βαρύ Trophy να μοιάζει με πολύ ελαφρύτερη σπορ κατασκευή ακόμα και στις ανηφορικές φουρκέτες που μας οδηγούν στον Άγιο Αθανάσιο. Τα μόλις 33 χιλιόμετρα που διανύσαμε από την Έδεσσα είναι αρκετά για να με πείσουν ότι οι Άγγλοι όταν σχεδίαζαν το Trophy δεν είχαν στο νου τους μόνο τις ατέλειωτες ευθείες της εθνικής οδού. Έστησαν μια μοτοσυκλέτα η όποια δεν θα δυσανασχετήσει σε κανένα τύπο ασφάλτινης διαδρομής, προσφέροντας απλόχερα άνεση και οδική ευχαρίστηση χωρίς συμβιβασμούς. Είναι άλλωστε μια Triumph και ως τέτοια δε θα μπορούσε παρά να κληρονομήσει τα σπορ γονίδια της εταιρίας.

Ο Άγιος Αθανάσιος δικαιώνει στα μάτια μας τη φήμη του ως πολύ προσεγμένος αρχιτεκτονικά οικισμός, παρόλη τη τουριστική ανάπτυξη που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια, λόγω και της παρουσίας του χιονοδρομικού κέντρου. Απέχοντας τουλάχιστον δυο μήνες από την αναμενόμενη έναρξη λειτουργίας του τελευταίου, οι επισκέπτες είναι ελάχιστοι. Παρόλα αυτά, μια ντουζίνα μηχανές διαφόρων κατηγοριών είναι παραταγμένες στη πλατεία που σταματήσαμε για φαγητό. Χωρίς να συναντήσουμε τους αναβάτες τους που προφανώς επέλεξαν κάποιο άλλο μαγαζί, αφήνουμε το Trophy να τους κάνει παρέα και επιλεγούμε να εκμεταλλευτούμε μια από τις τελευταίες ζεστές μέρες πριν τον επερχόμενο χειμώνα, απολαμβάνοντας το φαγητό μας στη λιακάδα. Τελειώνοντας το πολύ καλό και οικονομικό φαγητό κουβεντιάζουμε με τον ευγενέστατο μαγαζάτορα για τη ζωή εκεί και τη κρίση η όποια έχει επηρεάσει και αυτή τη μακρινή γωνία της χώρας μας. Μαθαίνουμε ότι το χιονοδρομικό την προηγούμενη σεζόν λόγω προβλημάτων με τη σύμβαση παραχώρησης, δούλεψε μόνο μέχρι τις αρχές Ιανουαρίου, προκαλώντας μια μίνι οικονομική καταστροφή στις τοπικές επιχειρήσεις.

 Αθήvα μέσω Ολύμπου

Με το χρόνο να μας πιέζει πλέον αρκετά, παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής, με την υπόσχεση να επιστρέψουμε κάποια στιγμή στη περιοχή για πιο ποιοτικό χρονικά τουρισμό. Κατηφορίζοντας προς την Άρνισσα μας μαγεύει η θέα της λίμνης από ψηλά, αλλά όσο και να το θέλουμε, δεν υπάρχει πλέον χρόνος για μια βόλτα στις όχθες της. Σε ποιο σβέλτους ρυθμούς, επιλέγουμε να κινηθούμε προς Πτολεμαΐδα, επιλέγοντας φυσικά τις τοπικές εθνικές οδούς αντί για τον επαρχιακό.

Το Trophy με γρήγορες ταχύτητες στις ανοιχτές καμπές, φορτωμένο και δικάβαλο, κάνει πάρτυ όντας σταθερότατο και άνετο. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, έχοντας αφήσει πίσω μας την Πτολεμαΐδα και τα εργοστάσια παράγωγης ρεύματος, πλησιάζουμε στην Κοζάνη. Σειρά έχει η διάσχιση της τεχνητής λίμνης Πολυφύτου. Φτάνουμε στην εντυπωσιακή γέφυρα και σταματάμε για μερικές φωτογραφίες. Ακριβώς μπροστά μας βρίσκονται τα Πιέρια Όροι. Πριν μπούμε στα Σέρβια κάνουμε μια παράκαμψη στρίβοντας αριστερά ώστε να μπούμε για λίγο στο Βελβεντό. Μια ταμπέλα μας πληροφορεί για διαδρομές στο βουνό, καταφύγια και διάφορα σημεία ενδιαφέροντος, τα όποια κρατάμε στο μυαλό μας για περιήγηση σε μελλοντική επίσκεψη μας στη περιοχή. Ανεφοδιαζόμαστε σε καύσιμα και περνώντας από τα Σέρβια ακολουθούμε το ορεινό ανηφορικό στροφιλίκι στον δρόμο για Ελασσόνα. Η θέα πίσω μας είναι μαγευτική, τόσο προς την λίμνη Πολυφύτου, όσο και στον ατελείωτο κάμπο που αφήσαμε πίσω μας.

Λίγη ώρα αργότερα με συντρόφια την εκπληκτική θεά προς τις κορυφές του Όλυμπου, φτάνουμε στην Ελασσόνα, η όποια μας απογοητεύει λίγο, μιας και από περιγραφές φίλου, περιμέναμε ότι θα αντικρίσουμε μια κωμόπολη εξαιρετικής ομορφιάς. Παρόλα αυτά πίνουμε το καφεδάκι μας στην φιλόξενη πλατεία της και με το λυκόφως να 'χει κάνει ήδη την εμφάνιση του, παίρνουμε το δρόμο για Λάρισα. Νύχτα πια μπλεκόμαστε λίγο στις αρκετές διασταυρώσεις των περιφεριακών οδών της μεγάλης αυτής επαρχιακής πόλης. Με την βοήθεια ντόπιων βρίσκουμε το δρόμο για την εθνική στην όποια και μπαίνουμε με σκοπό να κινηθούμε προς Αθήνα οδηγώντας σε υψηλές ταχύτητες, κάνοντας μόνο μια στάση κάπου στο μέσον της διαδρομής. Τα σινιάλα από τα αυτοκίνητα που κινούνται στο αντίθετο ρεύμα μας αναγκάζουν σε μια μίνι στάση - τόση ώστε να βρούμε στο μενού την ηλεκτρική ρύθμιση των φώτων ώστε να μην τυφλώνουμε τους απέναντι.

 Γρήγορη επιστροφή

Συνεχίζουμε την σβέλτη μας κάθοδο προς την Αθήνα, και ανάμεσα στις επιλογές για στάσεις για μπιφτέκια στον Καραβόμυλο ή λουκουμάδες στα Καμένα Βούρλα, επιλέγουμε το δεύτερο ώστε να τονωθούμε πριν την τελική διαδρομή προς την Αθήνα. Με την κόπωση να κάνει την εμφάνιση της, έπειτα από ένα χιλιομετροφάγο σαββατοκύριακο, κάπου στις ευθείες της Θήβας, το γκάζι ανοίγει, κατεβαίνει η 5η σχέση στο κιβώτιο για γρηγορότερη επιτάχυνση και με επιμονή και αλλαγή σε 6η, συνεχίζουμε για το σπίτι. Με ασφάλεια και άνεση με δύο επιβαίνοντες να απολαμβάνουν ένα ολόγιομο φεγγάρι, τα 707 συνολικά χιλιόμετρα της επιστροφής, πέρασαν χωρίς να το σκεφτούμε και ιδιαίτερα. Μακάρι να είχαμε περισσότερο χρόνο να την απολαύσουμε, κάτι που συνηδειτοποιήσαμε κιόλας την ώρα του αποχωρισμού - εύχομαι όμως να σμίξουμε ξανά στο μέλλον ώστε να μοιραστούμε περισσότερα και ποιοτικότερα τουριστικά χιλιόμετρα.

Φωτογραφίες

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•