Μπορεί στις μέρες μας η Ducati να αποτελεί μια “σκληροπυρηνική” σε ότι αφορά στον αντικείμενο παραγωγής της εταιρεία, με απόλυτη προσήλωση στις μοτοσυκλέτες, όμως τα πράγματα δεν ήταν ανέκαθεν έτσι.

Σίγουρα οι δύο τροχοί αποτέλεσαν το κύριο, διαχρονικό και πιο πετυχημένο “προϊόν” παραγωγής της εταιρείας, αλλά στην μακρά ιστορία έγιναν προσπάθειας για “άνοιγμα” και σε άλλους τομείς, με το αυτοκίνητο να αποτελεί το πιο συχνό αντικείμενο… μοιχείας.

Πρώτα απ΄όλα η Ducati δεν ξεκίνησε καν ως εταιρεία κατασκευής μοτοσυκλετών, το 1926 που ιδρύθηκε, μέχρι και τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, παρήγαγε ηλεκτρολογικά εξαρτήματα, λυχνίες, πυκνωτές και ολοκληρωμένα ράδιο.

Μετά την λήξη του πολέμου, η Ιταλία βρέθηκε ηττημένη και με κατεστραμμένο το μεγαλύτερο τμήμα της βιομηχανικής της υποδομής, συμπεριλαμβανομένου και του εργοστασίου της Ducati, το οποίο έχει υποστεί πολλές ζημιές από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς.

Στη μεταπολεμική Ιταλία λοιπόν, ήταν αναγκαία η ανοικοδόμηση όλης της χώρας και η ανάκαμψη της οικονομίας. Ο κόσμος μεταξύ άλλων ζητούσε φθηνά  στην κτήση και στην χρήση μεταφορικά μέσα και όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, το δίτροχο είχε τον πρώτο λόγο.

Στην Ducati διέγνωσαν αυτή την ανάγκη και παρήγαγαν το 1944 τον πρώτο τους κινητήρα, τον τετράχρονο μονοκύλινδρο Cucciolo των 48 κ.εκ., ο οποίος προοριζόταν για εφαρμογή σε ποδήλατα. Λόγο της μεγάλης εμπορικής επιτυχίας του Cucciοlo, η Ducati άρχισε να παράγει τo 1950 έτοιμα μότο - ποδήλατα με τον κινητήρα ενσωματωμένο ήδη πάνω τους και αυτά τα μοντέλα, που ονομαζόντουσαν επίσης Cucciolo, θεωρούνται ιστορικά οι πρώτες μοτοσυκλέτες της Ducati.

Παράλληλα όμως η Ducatι θέλησε με την ίδια προσέγγιση, δηλαδή αυτή του οικονομικού μεταφορικού μέσου, να δραστηριοποιηθεί και στον χώρο του αυτοκινήτου. Σχεδιάστηκε λοιπόν και κατασκευάστηκε το 1946 ένα πρωτότυπο sedan μοντέλο δύο θέσεων, με το όνομα DU4. Το αυτοκίνητο έφερε τετράχρονο κινητήρα 250 κ.εκ. με κιβώτιο τεσσάρων ταχυτήτων  και είχε για την εποχή εκείνη αρκετή τεχνολογία πάνω του, με την κίνηση να μεταδίδεται στους μπροστινούς τροχούς, την ύπαρξη ανεξάρτητης ανάρτησης στους τέσσερις τροχούς και τα υδραυλικά φρένα.



Ένα πολύ ενδιαφέρον  στοιχείο, είναι ότι το αυτοκίνητο DU4, έφερε λόγο τρελής σύμπτωσης τα στοιχεία τα οποία πολύ αργότερα, θα θεωρούνταν τα χαρακτηριστικά των Ducati μοτοσυκλετών: είχε πλαίσιο χωροδικτύωμα και δικύλινδρο “L” κινητήρα με περιεχόμενη γωνία 90 μοιρών!

Το DU4, παρά τις καλές προθέσεις, δεν μπήκε ποτέ στην παραγωγή και ο λόγος ήταν οι πολύ καλές πωλήσεις που σημείωνε το Cucciolino. Στην Ducati δεν ήθελαν να απασχολήσουν το εργατικό τους δυναμικό και τις γραμμές παραγωγής τους, με κάτι το οποίο θα αποτελούσε ένα νέο στοίχημα, προτίμησαν να ρίξουν όλο τους το βάρος σε αυτό που τους έφερνε έσοδα και αυτό ήταν το Cucciolino.

Mερικές δεκατετίες αργότερα, το 1960, στην Ducati εργάζεται ένας ευφυής μηχανικός, ο οποίος έμελε να αποτελέσει έναν από τους σημαντικότερους ανθρώπους στην ιστορία της Ducati, ο Fabio Taglioni. Ήταν αυτός που σχεδίασε και κατασκεύασε τους κινητήρες με το δεσμοδρομικό σύστημα κίνησης των βαλβίδων, το περιβόητο “desmo”, ένα άλλο “σήμα κατατεθέν” των μοτοσυκλετών από την Μπολόνια.



Στην Μπολόνια, βρισκόταν επίσης και η Maserati, η γνωστή ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία η οποία εκείνη την εποχή, έψαχνε έναν κινητήρα για το F1 σασί της OSCA Maserati. Τι πιο βολικό και λογικό, από το να χτυπήσει την πόρτα της Ducati λοιπόν;



Ο Taglioni καταπιάνεται με αυτό το πόνημα και δημιουργεί έναν V8 κινητήρα με desmo, ο οποίος είχε χωρητικότητα 1.500 κ.εκ. (το όριο τότε) και απέδιδε 170 ίππους, μια πολύ καλή τιμή ισχύος για τα δεδομένα της εποχής.



Δυστυχώς όμως, τα οικονομικά της Maserati δεν επέτρεψαν να εξελίξει το νέο μονoθέσιο που θα αντικαθιστούσε το 250F και έτσι, η εξαιρετική αυτή “μπολονέζικη σύμπραξη” δεν είχε συνέχεια, με τον πρωτότυπο κινητήρα να σώζεται στις μέρες μας και να ανήκει σε συλλογή ιδιώτη.

Λίγο πιο μετά, το 1964, η Ducati θα γίνει ο αποκλειστικός προμηθευτής κινητήρων για την Formula K, κατασκευάζοντας μηχανικά σύνολα 250 κ.εκ. για αυτό το ενιαίο πρωτάθλημα που θεωρούνταν μια κατηγορία πάνω από τα Kart.

To 1965, τα οικονομικά της Ducati δεν πάνε καλά και η διοίκηση ψάχνει εναλλακτικούς τρόπους για να μπει ρευστό στα ταμεία. Αποφασίζεται λοιπόν η “ενοικίαση” των γραμμών παραγωγής σε άλλους κατασκευαστές και την ίδια χρονιά ξεκινά η παραγωγή του cabrio διθέσιου μοντέλου Triumph Herald, από το εργοστάσιο της Ducati, που διήρκησε μέχρι το 1971.



Η σύνδεση της Ducati με την αυτοκινητοβιομηχανία, θα ξαναγίνει το 1979, όταν στις γραμμές παραγωγής άρχιζαν να κατασκευάζονται κινητήρες για μοντέλα της Alfa Romeo, μεταξύ των οποίων και ένας diesel turbo, κάτι που θα διαρκέσει μέχρι το 1988, ενώ το 1990, γράφεται και το τελευταίο κεφάλαιο της σχέσεως του εργοστασίου με τους τέσσερις τροχούς,  όταν για δύο συνεχόμενες χρονιές παράγεται ένα V8 κινητήρας, σχεδιασμένος από την Ferrari, o οποίος χρησιμοποιείται στην Lancia Thema 8.32.

Φωτογραφίες