Κείμενο: Αλέξης Γλυνιαδάκης
Φωτογραφίες: Τάκης Μανιάτης

Επιστολή διαμαρτυρίας

“Αγαπητέ αρχισυντάκτα,

Σας γράφω για να εκφράσω την αντίθεσή μου στην επιλογή του προσώπου μου για τη δοκιμή της μοτοσικλέτας αυτής. Υπάρχουν στον οργανισμό μας πρόσωπα των οποίων η χαλαρή ηθική και η τάσις προς επίδειξην, τα καθιστά καταλληλότερα για τη δοκιμή μοτοσυκλετών τοιαύτης συνομοταξίας. Βεβαίως, θα ήτο φρονιμότερον κύριε αρχισυντάκτα να αποφεύγονται γενικώς παρόμοιες δοκιμές, μια και δε θεωρώ ότι υφίσταται αποχρώσα αιτία να δημοσιεύεται η ύπαρξις δικύκλων παρομοίας ιπποδύναμης, ταμπεραμέντου και εν γένει ανηθικότητας.

Φρονώ ότι ουδένας λόγος ύπαρξης υφίσταται για την παρουσία στην κοινωνία μας μιας μοτοσυκλέτας με το όνομα αλλά και τα χαρακτηριστικά και την εν γένει συμπεριφορά, της μοτοσυκλέτας που ονομάζεται όχι μόνο Diavel, αλλά και Χ. (Δε έφτανε δηλαδή η παραπομπή στον εξαποδώ από την προηγούμενη έκδοση, αλλά στη νέα τοποθέτησαν στον τύπο και το γράμμα Χ παραπέμποντας σε έτι ανηθικότερη δημιουργία)!

Κλείνω δε τη διαμαρτυρία μου, υπενθυμίζοντας ότι δίκυκλα τέτοιου τύπου απομακρύνουν τον υγιή μοτοσυκλετισμό από τις ορθολογικές του ανάγκες, για να τον επιστρέψουν σε εποχές παρανομίας, διαφθοράς και ανηθικότητας που δε θα ήθελα καν να ενθυμούμαι.

Διατελώ μετά τιμής”.

Αυτή θα ήταν πάνω κάτω η ένσταση μεθ' αγανακτήσεως (άντε, με λίγη υπερβολή μέσα), ενός συντηρητικού ανθρώπου που καβαλούσε πάντα “φυσιολογικές” μοτοσυκλέτες με λογική ιπποδύναμη και φυσιολογική εμφάνιση, αγορασμένες για να ικανοποιήσουν με τον καλύτερο τρόπο τις ανάγκες του για μεταφορά, τουρισμό κλπ. και μετά θα ερχόταν να δοκιμάσει μια Ducati που λες και φτιάχτηκε από τα ταπεινότερα ένστικτα του μοτοσυκλετισμού.

Όμως η X-Diavel δεν ενδιαφέρεται για να σας μεταφέρει από το σημείο Α στο σημείο Β.

Δεν έχει χώρο για τις καθημερινές σας ανάγκες.

Δεν έχει καμία σχέση με ορθολογισμό.

Τα εσωτερικά X-Diavel δαιμόνια

Η αγορά της X-Diavel γίνεται μόνο για να ικανοποιήσετε τους εσωτερικούς σας δαίμονες που δε θα ησυχάσουν αν δεν κάτσουν σε ένα μηχάνημα που τους κοντράρει όλους και δε βιδώσουν το γκάζι τέρμα, ώστε να τους φύγει η απορία για το πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να εξαφανιστεί από το σημείο που άναψε το πράσινο.

Άσε που φαίνεται και σατανικά όμορφη. Με τον πιο άγριο τρόπο που θα σκεφτόταν Ιταλός σχεδιαστής.

Φέτος που σταματάει η παραγωγή των V-Rod και με τα V-Max να έχουν σταματήσει εδώ και δύο χρόνια, η X-Diavel μένει εντελώς μόνη στην κατηγορία “Αμερικάνικη θέση οδήγησης και όση ιπποδύναμη χρειάζεσαι για την κόντρα”, ή αλλιώς “muscle cruiser”.H Ducati πουλάει ακόμα στην Αμερικάνικη αγορά και συνεχίζει την παραγωγή του ανορθολογικού αυτού δίκυκλου που ξεκίνησε σαν Diavel και έγινε ακόμα πιο ανορθολογικό, τερατώδες και για αυτό εξαίσιο, με την προσθήκη του γράματος X.

Προφανώς δεν προστέθηκε μόνο ένα γράμμα, η Ducati έφτιαξε ένα τελείως διαφορετικό τέρας σε σχέση με το προηγούμενο, με αρκετές σημαντικές αλλαγές.

Πρώτη και πιο αναγνωρίσιμη η μεταφορά των ποδωστηρίων τελείως μπροστά και μάλιστα με ρύθμιση 3 διαφορετικών θέσεων για να ταιριάζουν σε όλα τα ύψη. Προσφέρονται επίσης διαφορετικά τιμόνια και σέλλες για την πιο ολοκληρωμένη ενοποίηση αναβάτη και μοτοσυκλέτας.

Η δεύτερη διαφορά έχει να κάνει με την αλλαγή του χωροδικτυώματος που σήκωσε τον κινητήρα ελαφρά ψηλότερα χρησιμοποιώντας τον ως φέρουσα δομή του πλαισίου. Αυτό επέτρεψε στην εξάτμιση να έρθει σχεδόν ολόκληρη κάτω από τον κινητήρα επιτρέποντας να φαίνεται ολόκληρος ο πίσω τροχός-έργο τέχνης με το θηριώδες ελαστικό, μια και το μονόμπρατσο ψαλίδι δεν εμποδίζει καθόλου τη θέα από τη δεξιά πλευρά.

Το κουστούμι άλλαξε, λέπτυνε κι έγινε πολύ πιο σέξι σε σχέση με το οπτικό βάρος που δημιουργούσε στο Diavel ο αεραγωγός εμπρός.

Τέλος ο κινητήρας είναι μεγαλύτερος, στα 1262 κυβικά και δίνει σχεδόν 10 κιλά ροπής από τις 2.000 στροφές, στα πρότυπα των Αμερικάνικων Big twin, με μια διαφορά με αυτά όμως. Η μέγιστη ιπποδύναμή του Testastretta DVT L-Twin είναι 156 ίπποι...

Η πέραν του Ατλαντικού επιρροή στη σχεδίαση είναι προφανής, με τη Dragster οπτική γωνία, σε συνδυασμό με τα εμπρός μαρσπιέ α-λα-cruiser, κάτι που δεν προορίζεται να στείλει κύματα ρίγους και αγαλλίασης στους πελάτες της Ευρωπαϊκής αγοράς, αλλά εξασφαλίζει εκατοντάδες πωλήσεις στη Αμερικάνικη, την οποία φτιάχτηκε για να ικανοποιήσει.

Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που η Diavel, που αποτέλεσε υβρίδιο ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή και Αμερικάνικη σχολή, μετεξελίχθηκε σε X-Diavel: Να μην αφήσει καμιά αμφιβολία για το που απευθύνεται και να καλύψει τις ανάγκες του Muscle Cruiser κοινού των ΗΠΑ, οι οποίες κινούνται μεταξύ show off στα στέκια και κόντρας με το παραμικρό, όπως ήταν δηλαδή και η Ελληνική Big Bike σκηνή των 80s.

Αν χρειάζονταν αποδείξεις για αυτό, θα παραθέταμε δύο πειστήρια για αυτό, πέραν της ιπποδύναμης. Για το show off φτάνει να δει κάποιος τους φωτιζόμενους με κόκκινο χρώμα διακόπτες στο τιμόνι της X-Diavel για να πειστεί.

Τώρα, αν κάποιος δεν έχει πειστεί για την κόντρα, μια ματιά στο μονόμπρατσο ψαλίδι, από το οποίο ξεπηδάει ένα πίσω λάστιχο με διαστάσεις 240/45, πιστεύουμε θα τελειώσει εκεί τη συζήτηση.

Επειδή το τιμόνι είναι χαμηλό και η απόσταση από τη σέλλα σχετικά όμοια με οποιαδήποτε street μοτοσυκλέτα, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι οποιοσδήποτε καβαλήσει για πρώτη φορά, θα ψάχνει τα μαρσπιέ κάνοντας απέλπιδες κινήσεις στον αέρα με τα πόδια του για λίγο, μέχρι να συνειδητοποιήσει πόσο μπροστά πρέπει να φτάσουν για να πιάσουν τα - ρυθμιζόμενα σε 3 θέσεις- μαρσπιέ.

Βάλτο μπροστά, τι το κοιτάς!

Μόλις συνηθίσει τη θέση των μαρσπιέ ο αναβάτης, θα πατήσει μίζα και στα αυτιά του θα φτάσει ο Ducati Testastretta ήχος.

Σωστή ένταση, θα θέλαμε λίγο μπάσο για τέλεια cruiser αίσθηση. Μια Termignoni θα το φρόντιζε αυτό.

Η μαλακή αίσθηση του υδραυλικού συμπλέκτη με τίποτα δεν προετοιμάζει για την πολλή δύναμη που καλείται να ελέγξει. Ο λεβιές ταχυτήτων εμπλέκει πρώτη ταχύτητα κάνοντας σχετικά μεγάλη διαδρομή για τον προορισμό της μοτοσυκλέτας.

Η μακριά πρώτη μπορεί να εκτοξεύσει σε μηδενικό χρόνο την X-Diavel μέχρι τα 95 χιλιόμετρα την ώρα πριν μπει ο κόφτης και κάπως έτσι ξεκινά ιδανικά η γνωριμία με την X-Diavel. Βέβαια οι λέξεις “μακριά” και “κοντή” για τις 4 πρώτες ταχύτητες, είναι μικρής σημασίας για τον τρόπο που θα αντιμετωπιστούν από τον μεγάλο κινητήρα. Ο Testastretta τις φορτώνει όλες με την ίδια άνεση, κάνοντας την κίνηση στην πόλη υπόθεση κάνα-δύο ταχυτήτων.

Ενδεικτικά, η 3η ταχύτητα μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε για να γλιστρήσει τον πίσω τροχό σε γλιστερή άσφαλτο από τα 60 χ.α.ώ, είτε για να στείλει τη μοτοσυκλέτα σε ταχύτητα 180 χ.α.ώ. Τρομακτικό; Όχι, απλά διασκεδαστικό και μεγαλόπρεπο. Υπάρχουν όμως δύο σημαντικά προαπαιτούμενα αν αποφασίσετε να γίνετε hooligan με την X-Diavel.

Τα προαπαιτούμενα

Το πρώτο είναι ότι πρέπει να ξέρετε τι κάνετε μαζί της, γιατί τέτοια ιπποδύναμη και τέτοια θέση οδήγησης διαφθείρουν απόλυτα και θα βγει ένας εαυτός από μέσα σας που καλό είναι να έχει ξαναβγεί και κοντρολαριστεί από παλαιότερα.

Καλό επίσης είναι να έχετε εμπειρία οδήγησης από μεγάλες ιπποδυνάμεις χωρίς traction control, γιατί αν θέλετε να διασκεδάσετε πραγματικά, θα χρειαστεί να βγει εκτό λειτουργίας το traction.

Και τότε τα πράγματα θα γίνουν Πολύ Πιο Ενδιαφέροντα, αν καταλαβαίνετε τι εννοούμε.

Το μακρύ μεταξόνιο, και η ατελείωτη powerband μπορούν να κάνουν κάποιον να αφιερωθεί στην πλαγιολίσθηση επί ώρες, με αποτέλεσμα ένα κατεστραμμένο ακριβό λάστιχο αλλά και πολλές εκφράσεις δυσαρέσκειας από τον αθώο κοινωνικό περίγυρο που χρησιμοποιεί την ίδια στιγμή με σας το ίδιο κομμάτι ασφάλτου.

Αν βέβαια το φόρτε σας είναι κάποια διαφορετική χρήση από την πρόκληση, τα riding modes που προσφέρονται προσαρμόζουν με εξαιρετικό τρόπο την απόκριση του ride-by-wire γκαζιού αλλά και τον ψεκασμό και την ανάφλεξη, ώστε να προσαρμόσετε στα γούστα της στιγμής τη συμπεριφορά της X-Diavel και να μετατρέπετε κατά βούληση το τέρας (Sport) σε αρνάκι (Urban) ή ζωηρή παρέα (Touring).

Ακόμα κι αν τα Riding Modes δε σας βολέψουν, υπάρχει η δυνατότητα ρύθμισης π.χ. της απόκρισης του γκαζιού ή της αποδιδόμενης ιπποδύναμης μέσα στο ίδιο Mode, ώστε κάθε φορά να οδηγείτε ακριβώς τη μοτοσυκλέτα που χρειάζεστε, έχοντας επενδύσει μερικά δευτερόλεπτα στην αλλαγή των παραμέτρων αυτών.

Όσον αφορά τη θέση οδήγησης τώρα, είναι ξεκάθαρο ότι δεν απευθύνεται σε ταξίδι υψηλών ταχυτήτων, μιας και η όρθια θέση οδήγησης και η μηδενική προστασία από τον αέρα δεν επιτρέπει ταχύτητες πάνω από 140-150 χ.α.ώ για πάνω από λίγα λεπτά.

Από την άλλη πλευρά όμως, επιτρέπει ακούραστη κίνηση σε αστικές διαδρομές για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς ενοχλήσεις και αν το τιμόνι ήταν λίγο ψηλότερο, θα μιλάγαμε για τελείως απροβλημάτιστη κίνηση στην πόλη.

Μόνο σημείο που χρειάζεται συνήθεια, είναι η θέση των ποδιών μετά την εκκίνηση. Εκεί μπροστά, να θυμάστε πάντα, για να μην κλωτσάτε αέρα μετά το πράσινο.

Ανάμεσα στις ευκολίες που παρέχει η μοτοσυκλέτα στην αστική κίνηση είναι η αυτόματη ακύρωση των φλας που κακομαθαίνει τον αναβάτη αρκετά, δίνοντάς του μια παράμετρο λιγότερη να ασχολείται κατά την οδήγηση.

Να πούμε ότι μετά την X-Diavel, αρχίσαμε να ξεχνάμε τα φλας αναμμένα στην επόμενη μοτοσυκλέτα που οδηγήσαμε, για 2-3 μέρες μέχρι να ξανασυνηθίσουμε την έλλειψη αυτής της ευκολίας.

Όσον αφορά τον συνεπιβάτη πάντως, τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα, μιας και η στάση των ποδιών του εμπρός και ψηλά, θα τον αναγκάσει να βάλει δύναμη στα χέρια για να κρατηθεί, ειδικά αν ο αναβάτης ζωηρέψει την οδήγησή του. Η μικρή πλάτη που παρέχεται στο κουτί που συνοδεύει την αγορά της, μαζί με τη μεγαλύτερη σέλλα συνεπιβάτη, θα διευκολύνει πολύ τα πράγματα και όχι, δε δείχνει αταίριαστη. Η τοποθέτησή της είναι μια μικρή επένδυση χρόνου, που θα διευκολύνει πολύ τη σχέση σας με το έτερο ήμισυ, αν υπάρχει.

Στην πόλη. Ακολασία, αλλά και... κυρία

Όσο για τη συμπεριφορά της X-Diavel στην πόλη, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα παρασύρει σε ... ακολασία και έκλυτη ζωή. Δεν είναι μόνο το γκάζι της που είναι από γλυκύτατος πειρασμός έως και άγρια ομορφιά όταν οι ρυθμίσεις του Riding Mode φύγουν από το Urban και γίνουν πιο... ζωηρές. Είναι επίσης ότι ολόκληρη η μοτοσυκλέτα έχει χαρακτηριστικά Supersport χωρίς να χρειάζεται να πάθετε τενοντίτιδα για να την οδηγήσετε γρήγορα στην πόλη, αφού η θέση οδήγησης βολεύει για κάτι τέτοιο.

Με την εξαίρεση του αμορτισέρ της Sachs που δείχνει να διαθέτει υπερβολική απόσβεση στη μέση της διαδρομής και θα ενοχλήσει σε απότομες φορτίσεις, η υπόλοιπη κίνηση θα γίνει όσο προβλέψιμα και γρήγορα χρειάζεστε κάθε φορά.

Τα φρένα σταματούν τη μοτοσυκλέτα ακριβώς εκεί που θέλετε, η ροπάκλα έρχεται ακριβώς όποτε χρειάζεται και ούτε δέκατο αργότερα και η μεγαλύτερη έκπληξη έρχεται μόλις προσπαθήσει κάποιος να στρίψει απότομα σε γωνίες 90 μοιρών.

Όταν στρίψει, θα σταματήσει, θα κατέβει κάτω και θα ρίξει μια ματιά για να σιγουρευτεί ότι καλά είδε πριν καβαλήσει. Όντως η μοτοσυκλέτα φοράει 240 λάστιχο. Απλά αυτό δε φαίνεται πουθενά στη συμπεριφορά της.

Δεν μπορούμε να φανταστούμε πως θα είναι η οδήγησή της όταν φθαρεί και γίνει φλατ η κορώνα του μεγάλου Pirelli Diablo Rosso II, αλλά σε κανονικές συνθήκες είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι μια τέτοια μοτοσυκλέτα συμπεριφέρεται με τόσο ουδέτερο τρόπο στις εντολές του αναβάτη.

Επιπλέον πολιτισμό στην κίνηση της πόλης προσδίδει η χρήση του ιμάντα που είναι αθόρυβος, δε λερώνει με γράσα τον πίσω τροχό και την πέριξ περιοχή και επιπλέον μειώνει την επίπτωση των αντιδράσεων του μεγάλου δικύλινδρου στο άνοιξε-κλείσε του γκαζιού.

Εκτός πόλης; Ducati στημένο

Βγαίνοντας από την πόλη, η έκπληξη έρχεται με τη συνειδητοποίηση ότι η μοτοσυκλέτα με την περίεργη θέση οδήγησης, τον πολιτισμένο ιμάντα και τον “πολύ” κινητήρα στρίβει, φρενάρει και γενικώς κυνηγάει σπορ κατασκευές παντού, οπουδήποτε τέλος πάντων οι ταχύτητες βρίσκονται κάτω από τα 180χ.α.ώ, αφού μετά τίθεται θέμα κόπωσης από τον αέρα.

Σε αντίθεση με άλλες παρόμοιες κατασκευές, οι αναρτήσεις είναι στημένες για κάτι τέτοιο και οι γωνίες κλίσης που μπορεί να επιτύχει είναι πάνω από 40 μοίρες, οπότε μόνο η κατάσταση του δρόμου και οι ικανότητες του αναβάτη μπορεί να αποτελέσουν όριο.

Μόνο σημείο που χρειάζεται παραπάνω εγρήγορση από το κανονικό, είναι οι μεγάλες διαδρομές του λεβιέ ταχυτήτων που μπορεί να οδηγήσουν σε νεκρά ανάμεσα σε ταχύτητες.

Οι θετικές κινήσεις του ποδιού κατά την αλλαγή θα εξαφανίσουν μια τέτοια πιθανότητα.

Και κάπου εκεί συνειδητοποιούμε ότι η κατανάλωση είναι φυσιολογική για τη χρήση που της επιφυλάξαμε, μια και ουσιαστικά... λυσσάξαμε!

Σε τέτοιου είδους χρήση η κατανάλωση έφτασε τα 7,5 με 8 λίτρα στα 100 χιλιόμετρα, ενώ όταν κλείσαμε λίγο το γκάζι και οδηγήσαμε φυσιολογικά, η X-Diavel έκαψε τα απολύτως φυσιολογικά 6,5/100. Το δύσκολο βέβαια είναι να παραμείνει κάποιος ήρεμος στη σέλλα της...

Και μιλώντας για λύσσα, υπάρχει ακόμα ένα σημείο στο οποίο δεν έχουμε αναφερθεί και χρειάζεται ειδική παράγραφο, μιας και αποτελεί βασικό λόγο ύπαρξης τούτης εδώ της διαβολικής κατασκευής:

Η κόντρα!

Εκτός από το γκάζι της αρκούδας, το 240 λάστιχο και την όλη θέση οδήγησης, η μοτοσυκλέτα διαθέτει και κάτι άλλο που θα διευκολύνει κατά πολύ την επικράτησή σας στα φανάρια. Launch Control το όνομά του και είναι ουσιαστικά η λειτουργία του DTC που επιτρέπει να ανοίξετε τέρμα το γκάζι στην εκκίνηση, αποτρέποντας υπερβολικά σπιναρίσματα και σούζες.

Μόλις λοιπόν θέσετε σε λειτουργία το Launch Control, το μόνο που χρειάζεται να κάνετε είναι να ανοίξετε το γκάζι τέρμα και να αλλάζετε ταχύτητες αρκετά γρήγορα ώστε να μην μπαίνει κόφτης από υπερστροφία. Για όλα τα υπόλοιπα, φροντίζουν τα ηλεκτρονικά. Αν έχετε καθορίσει το στοίχημα της κόντρας από πριν, παίρνετε τα λεφτά και τα βάζετε στην άκρη για την επόμενη αλλαγή πίσω λάστιχου.

Πραγματικά εντυπωσιακό, χρειάζεται λίγο εξοικείωση γιατί όλα γίνονται απίστευτα γρήγορα. Και μόλις το συνηθίσετε και αρχίσετε να ανοίγετε τέρμα γκάζι και να αφήνετε συμπλέκτη χωρίς έννοια, θα καταλάβετε γιατί έφαγε τέτοιο καπάκι ο δύσμοιρος ο Pedrosa τη μία φορά που δε δούλεψε το Launch Control...

Επίλογος και συμπέρασμα

Η X-Diavel δεν είναι φτηνή, πρακτική, γλυκούλα, ή οτιδήποτε θα άρεσε στη Barbie και τον Ken.

Απευθύνεται σε ένα περίεργο είδος μοτοσυκλετιστή.

Τον τύπο που ζει μεν στο 2017, αλλά θυμάται πολύ καλά πως ήταν η αρκετά ταραγμένη νεότητά του.

Και είναι πρόθυμος να ξαναζήσει τις μνήμες αυτές με μια μοτοσυκλέτα που δε θα έχει κουρελού για σέλλα, ούτε άδειο σωλήνα για εξάτμιση.

Θα είναι όμως διπλάσια γρήγορη από το τότε γκάζι του και θα τον κάνει να χαμογελάει κάθε μέρα, προσφέροντάς του τις καθημερινές ανέσεις που χρειάζεται πλέον για να συμβιώσει μαζί της, αλλά και τα ηλεκτρονικά που θα τον σώσουν αν χρειαστεί.

Θα στοιχίσει μεν 22.500, αλλά αυτά τα λεφτά τα έβγαλε με τη μαγκιά του. Και τη μαγκιά του την έχει από τότε στις τρεις γέφυρες. 

Τέλος ιστορίας.

Φωτογραφίες κίνησης

Φωτογραφίες κίνησης, 2ο folder

Φωτογραφίες λεπτομερειών

Φωτογραφίες στατικές