Του Θοδωρή Ξύδη

Φωτογραφίες: Τάκης Μανιάτης

Συνεργάστηκε: Αλέξης Γλυνιαδάκης

Η εκδοχή της Ducati για το “τι εστί Café Racer”, ένα από τα έξη μέλη της οικογένειας Scrambler, είναι μια μοτοσυκλέτα που ξεχωρίζει για την προσεγμένη αισθητική της και έχει αποβάλλει παράλληλα τα κουσούρια των αυθεντικών Café Racer, κρατώντας μονάχα τα πράγματα που ζητούν όλοι οι σύγχρονοι αναβάτες: το μοναδικό στιλ και την χρηστικότητα.

To Scrambler της Ducati δεν παίρνει το όνομά του από τη διάσημη κατηγορία μοτοσυκλετών που αποτελεί αυτή τη στιγμή μια από τις κορυφαίες σχεδιαστικές τάσεις για τους ίδιους τους κατασκευαστές, τους οίκους customizing και το δίτροχο κοινό. Scramble για την Ducati (από όπου και το όνομα της δημοφιλούς μοτοσυκλέτας της) σημαίνει μια μίξη πραγμάτων, ένας συνδυασμός τέτοιος που αποτελεί “μια μορφή έκφρασης του lifestyle και της ταυτότητας ενός/μιας αναβάτη/τριας”. Με την οικογένεια Scrambler οι Ιταλοί δεν δίνουν μια και δυο επιλογές έκφρασης στο κοινό αλλά έξι (Desert Sled, Café Racer, Classic, Icon, Full Throttle, Sixty2), συν όλες οι άλλες εκδοχές που προκύπτουν αν ανακατέψετε εσείς οι ίδιοι τα “συστατικά” που έχει δημιουργήσει η ιταλική εταιρία για κάθε ένα μοντέλο ξεχωριστά. Το Café Racer διαχωρίζει ξεκάθαρα τη θέση του στον αισθητικό τομέα από τα υπόλοιπα μοντέλα της σειράς, για ένα αυθεντικό Café Racer look, το οποίο όμως υποστηρίζει και με αλλαγές σε κινητήρα αλλά και περιφερειακά.

Εν αρχή ην η εμφάνισις

Αν μη τι άλλο το Café Racer (ας το λέμε έτσι για συντομία, αφού και του ταιριάζει απόλυτα και δεν δημιουργεί μπερδέματα), καταφέρνει να σε μαγνητίσει με την εμφάνισή του και μόνο. Έτσι εκπληρώνει με επιτυχία τον βασικό του στόχο που είναι να σε κερδίσει πριν καν περάσεις το πόδι σου από πάνω του για να κάτσεις στη σέλα. Πού να πρωτοσταθεί το βλέμμα, αλήθεια. Στο μικρό μασκάκι που κοσμεί τον προβολέα; Στα ψηλά κλιπόν; Στη σέλα με την δική της αποκλειστική επένδυση και την “μονόσελη” σχεδίαση (φέρει και κάλυμμα για Look ολοκληρωμένο); Στην στάνταρ εξάτμιση της Termignoni με την διπλή απόληξη; Στις χρυσές ζάντες, ειδικά για το συγκεκριμένο μοντέλο; Στους καθρέπτες, στις άκρες των κλιπόν; Στον μεγάλο εμπρός δίσκο με την 4πίστονη ακτινικά τοποθετημένη δαγκάνα αλλά και την ακτινική τρόμπα (!); Μην ξεχνάμε φυσικά και τα number plates εκατέρωθεν της σέλας με τον αριθμό “54”!

O συγκεκριμένος αριθμός μπορεί να μοιάζει ως μία τυχαία επιλογή αλλά μόνο τέτοια δεν είναι. Το νούμερο αυτό χρησιμοποιούσε ο Ιταλός αναβάτης Bruno Spaggiari όταν έτρεξε το 1968 στον ασφάλτινο αγώνα δρόμου Mototemporada Romagnola με μια Ducati. Η σύνδεση με τα σύγχρονα Scrambler βρίσκεται στο γεγονός ότι ο κινητήρας της συγκεκριμένης μοτοσυκλέτας βασιζόταν στον 350άρη του πρώτου Scrambler της Ducati!

Όλες αυτές οι αλλαγές είναι που κάνουν το Café Racer να ξεχωρίζει πραγματικά ανάμεσα στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας Scrambler δίνοντας του παράλληλα τη δική του ξεχωριστή ταυτότητα. Ακόμη και ο χρωματικός συνδυασμός μοιάζει αποκλειστικός, αλλά όπως και το νούμερο “54” έτσι και αυτός προέρχεται από την ιστορία της εταιρίας από την Bologna: ήταν δημοφιλής στις αρχές της 10ετίας του 1980 και τον έχουμε δει ξανά στις Ducati 900SS εκείνης της εποχής! Πολύ ταιριαστός για ένα μοντέρνο Café Racer, δε νομίζετε;

 Γρήγορα για τον καφέ, αλλά και άνετα…

Τα Café Racers ξεκίνησαν σαν μόδα πριν από μισό και πλέον αιώνα, από μια ομάδα “ατίθασων” νέων στη Βρετανία (θα τους βρείτε ως Rockers ή/και “Ton-Up Boys") που ήθελαν να κάνουν εντύπωση, αλλά και τις μεταξύ τους κοντρίτσες. Για να χαρακτηριστεί μια μοτοσυκλέτα παραγωγής ως Café Racer έπρεπε να αφαιρεθούν όλα τα περιττά στοιχεία από πάνω της, για μίνιμαλ, αγωνιστικό look, που συνδυάζεται βέβαια και με χαμηλότερο βάρος. Έμφαση δινόταν φυσικά στη βελτίωση των επιδόσεων με μετατροπές σε μοτέρ και περιφερειακά κάτι που ερχόταν συνήθως σε βάρος της άνεσης.

ducati/2017/scrambler_cafe_racer/extra/tonupboys.JPG" class="legacy-image jcepopup" data-mediabox="1">ducati/2017/scrambler_cafe_racer/extra/tonupboys.JPG" alt="tonupboys" />

Επόμενο στάδιο για το σωστό βάπτισμα της μοτοσυκλέτας ήταν οι κόντρες που λάμβαναν μέρος από Café σε Café της εποχής (αλλά και στους αυτοκινητόδρομους από και σε σταθμούς που σήμερα αποκαλούμε Σ.Ε.Α.) προσπαθώντας παράλληλα να πιάσουν και τον “Τόνο”, τα 100 μίλια ανά ώρα δηλαδή ή 160 χλμ./ώρα, αν προτιμάτε (έτσι προέκυψε και το “Ton-Up Boys”). Κάπως έτσι φτάσαμε στη συγκεκριμένη κατηγορία μοτοσυκλετών που παρουσιάζεται πιο επίκαιρη από ποτέ.

Το Café Racer της Ducati δείχνει να έχει όλη τη γοητεία εκείνων των μοτοσυκλετών αλλά ελάχιστη σχέση έχει με εκείνα όσον αφορά στην προσφερόμενη άνεση και χρηστικότητα. Σίγουρα, και σε σχέση με τα υπόλοιπα Scrambler, πάνω στο Café Racer κάθεσαι πιο σκυφτός αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να ενοχλεί. Η φαρδιά σέλα με την όμορφη επένδυση έχει αρκετό αφρώδες για να μην παραπονεθείς στην καθημερινότητά σου ακόμη και χρειαστεί να κάτσεις πάνω στην ιταλική μοτοσυκλέτα για περισσότερη από μία ώρα σερί. Τα γόνατα δεν διπλώνουν τόσο ώστε να δημιουργούν πρόβλημα, ακόμη και για αναβάτες κοντά στα 1,85 μ. Σε συνδυασμό με την θέση των ψηλών κλιπόν ο αναβάτης κάθεται σχετικά επιθετικά πάνω στο Café Racer χωρίς να νιώθει άβολα, ακόμη και αν κινείται με πολύ χαμηλές ταχύτητες. Το μόνο που ίσως ενοχλήσει αυτούς που ψάχνουν περισσότερα σημεία στήριξης, όταν τα αίματα ανάψουν, είναι η σχεδίαση του χαρακτηριστικού πλέον ρεζερβουάρ των Scrambler, με τα πλαϊνά εναλλασσόμενα καλύμματα. Έτσι όπως είναι δεν μπορείς να το γραπώσεις με τα πόδια σου και δεν θα μας χαλούσε καθόλου να βλέπαμε την ιταλική εταιρία να έβγαζε ως αξεσουάρ και ένα σετ καλυμμάτων που να επέτρεπε ακριβώς αυτό. Έτσι όπως είναι η άνεση περισσεύει στις περισσότερες των περιπτώσεων, με τον συνεπιβάτη να βγαίνει ως ο αδικημένος αφού το σχήμα του μεριδίου της σέλας που έχει προβλέψει η Ducati για αυτόν δεν επιτρέπει κάτι παραπάνω από σύντομες αστικές βόλτες. Εγώ δεν θα το άλλαζα πάντως για χάρη του!

Μόδα διαχρονική με σύγχρονα στοιχεία

Το Café Racer διαθέτει σίγουρα ένα διαχρονικό σχήμα που δεν έχει να φοβηθεί το πέρασμα του χρόνου. Από την άλλη όμως αν αυτή η μοτοσυκλέτα κατέληγε με κάποιο τρόπο στο Λονδίνο της 10ετίας του ‘60, τότε σίγουρα θα μιλούσαν για εξωγήινους! Ο αερόψυκτος κινητήρας των 75 ίππων και 6,9 χιλιόγραμμων ροπής με τις δύο βαλβίδες ανά κύλινδρο είναι σίγουρα κλασικοφανής και θα μπορούσε να κοροϊδέψει πολύ κόσμο. Όχι όμως και ο ηλεκτρονικός του ψεκασμός, αλλά ούτε και οι Euro 4 προδιαγραφές του. Το Café Racer φέρει τις ίδιες προδιαγραφές για το μοτέρ με το Icon και αυτό σημαίνει ότι μικρές αλλαγές έχουμε και στην χαρτογράφηση του ψεκασμού.

ducati/2017/scrambler_cafe_racer/lepto/test_ducati_scrambler_cafe_racer_2017_bikeit_6.JPG" class="legacy-image jcepopup" data-mediabox="1">ducati/2017/scrambler_cafe_racer/lepto/test_ducati_scrambler_cafe_racer_2017_bikeit_6.JPG" alt="test ducati scrambler cafe racer 2017 bikeit 6" />

Τα φρένα επίσης θα ξένιζαν με τον εμπρός δίσκο να μετρά 330 χλστ. διαμέτρου και την μονομπλόκ και ακτινικά τοποθετημένη δαγκάνα της Brembo (M 4.32B), που συνδυάζεται με ακτινική τρόμπα της ίδιας εταιρίας, να ξεπερνά σε επιδόσεις οποιοδήποτε ίσως σύστημα πέδησης εκείνης της εποχής! Άντε μετά να τους εξηγήσεις και για το σύστημα αντιμπλοκαρίσματος της ιταλικής μοτοσυκλέτας, ένα από τα πλέον μοντέρνα και της δικής μας εποχής και συγκεκριμένα το Bosch 9.1 MP που φέρει και αισθητήρα πίεσης. Δοκιμάστε το και εσείς τα φρένα του Café Racer για να νιώσετε την μπόλικη δύναμη να έρχεται γραμμικά, χωρίς αρχικό δάγκωμα και αρκετή αίσθηση για να μην μπλοκάρετε άσκοπα τον τροχό. Ακόμη και αυτό να γίνει βέβαια, το ABS της Bosch κάνει πολύ καλά τη δουλειά του παρέχοντας ιδιαίτερα γρήγορη λειτουργία και μικρές αποστάσεις ακινητοποίησης σε περίπτωση πανικού. Πού να προσπαθήσεις να τους πείσεις κιόλας ότι ο κινητήρας χρειάζεται συντήρηση κάθε 12.000 χλμ. Για μάγο θα σε περνούσαν!

Για καφέ πάνω στην ώρα

Έχοντας οδηγήσει αρκετές εκδόσεις της δημοφιλούς ιταλικής μοτοσυκλέτας, μεταξύ των οποίων και το Urban Enduro που δεν βρίσκεται πλέον στην παραγωγή, το πρώτο σημείο που μου κάνει εντύπωση είναι η απόδοση του κινητήρα. Η Ducati κάνει λόγο για εξομάλυνση της απόδοσης στο χαμηλό και μεσαίο φάσμα λειτουργίας και όλα δείχνουν ότι έχει πετύχει τον σκοπό της. Το νεύρο που είχε παλιότερα το μοτέρ των Scrambler έχει μειωθεί ελαφρώς, προς όφελος όμως μια σαφώς πιο προοδευτικής απόδοσης.

ducati/2017/scrambler_cafe_racer/kinisi/test_ducati_scrambler_cafe_racer_2017_bikeit_3.JPG" class="legacy-image jcepopup" data-mediabox="1">ducati/2017/scrambler_cafe_racer/kinisi/test_ducati_scrambler_cafe_racer_2017_bikeit_3.JPG" alt="test ducati scrambler cafe racer 2017 bikeit 3" />

Ένας λόγος που η λειτουργία του ψεκασμού είναι το πρώτο πράγμα που παρατηρώ είναι και η χαρακτηριστική ευκολία με την οποία συνηθίζει κανείς το Café Racer. Λίγα λεπτά στην άκρη του δρόμου είναι αρκετά για να εξοικειωθώ με τα χειριστήρια του, αλλά και τις ενδείξεις του λιτού και ταιριαστού πίνακα πληροφοριών. Εντύπωση, αρνητική τουλάχιστον, δεν μου προκαλεί ούτε και η θέση οδήγησης που επιφυλάσσει και μια ευχάριστη έκπληξη στον αναβάτη. Τα κλιπόν συνήθως μεταφράζονται και σε μικρή γωνία τιμονιού αφού τα βλέπουμε κυρίως σε sport μοτοσυκλέτες με πανίσχυρα πλαίσια και χοντρούς λαιμούς πλαισίου. Οπότε προσέξτε αν πάτε να στρίψετε με χαμηλές ταχύτητες με το Café Racer και υποσυνείδητα νομίζετε πως οδηγείτε μια τέτοια sport μοτοσυκλέτα γιατί παίζει να κάνετε και επιτόπου αναστροφή! Η ιταλική μοτοσυκλέτα είναι ένα μικρό και ελαφρύ αιλουροειδές, σωστά ζυγισμένο και υπάκουο όπως μια τίγρης σε τσίρκο. Σταματημένα αυτοκίνητα και μποτιλιάρισμα δύσκολα θα ανακόψουν τον ρυθμό του και αυτό εξαρτάται από το πόσο καλοί είστε με το να υπολογίζετε το άνοιγμα που αφήνουν οι καθρέπτες των αυτοκινήτων. Με λίγα λόγια ουδέν πρόβλημα στην κίνηση με το χαμηλό βάρος και την φιλική απόδοση του μοτέρ να αποτελούν εδώ τους μεγάλους συμμάχους του αναβάτη.

Το χαμηλό βάρος και το φιλικό μοτέρ θα τα βρείτε συμμάχους και στον επαρχιακό. Το Café Racer, ως γνήσιο Ducati, δείχνει να μην χαμπαριάζει ούτε εδώ. Θα κινηθεί με άνεση και ταχύτητα, θα αφήσει τον αναβάτη να παίξει μαζί του αλλά και να γνωρίσει καλύτερα το ρυθμιζόμενο πιρούνι που κάνει καλά τη δουλειά του. Αυτό που απαιτεί εξοικείωση είναι το πόσο γρήγορα τοποθετείται η μοτοσυκλέτα από την Bologna στη στροφή, τόσο γρήγορα που μπορεί να χρειαστεί να διορθώσετε στην αρχή και μια και δυο φορές για να μην κάνετε έξοδο στην εσωτερική μεριά! Εδώ φαίνεται η μικρότερη κάστερ αλλά και το μικρότερο ίχνος που έχει το Café Racer σε σχέση με όλα τα άλλα μέλη της οικογένειας (21,8 μοίρες και 93,9 χλστ. αντίστοιχα έναντι 24 μοιρών και 112 χλστ. αντίστοιχα) με τη διαφορά να είναι κάτι παραπάνω από αισθητή, κάτι που δεν ισχύει και για το ελαφρώς μικρότερο μεταξόνιο των 1.436 χλστ. (Icon, Classic και Full Throttle στα 1.445 χλστ., Sixty2 στα 1.460 χλστ.), αρκετά μικρότερο μόνο από του Desert Sled (1.505 χλστ.). Πολύ γρήγορες αλλαγές κατεύθυνσης, καλά φρένα και γλυκιά απόδοση από τον δικύλινδρο συμβάλλουν τα μέγιστα για να προλαβαίνετε πάντα ζεστό τον καφέ σας , όπου και αν είναι το ραντεβού σας.

 Θέλω Scrambler και Café Racer; Μπορώ να έχω και τα δυο!

Το Café Racer της οικογένειας Scrambler είναι μια μοτοσυκλέτα με εμφάνιση για φίλημα. Η Ducati έχει φροντίσει ώστε η πρότασή της να έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα κάνουν τον αναβάτη να διαλέξει με το χέρι στην καρδιά, χωρίς να νιώθει το μυαλό του να τον προειδοποιεί για το αντίθετο. Σχεδίαση που κλέβει τις εντυπώσεις, υψηλή ποιότητα κατασκευής, όμορφες λεπτομέρειες, υψηλά επίπεδα χρηστικότητας και χαμηλή κατανάλωση κάνουν το Café Racer μια μοτοσυκλέτα ιδανική για καθημερινή χρήση, που δεν θα πει όχι σε τίποτα, κάνοντας τα πάντα με στιλ. Πολύ στιλ.

Φωτογραφίες Κίνησης

{gallery}/tests/cruisers/ducati/2017/scrambler_cafe_racer/kinisi/{/gallery}

Φωτογραφίες Στατικές-Λεπτομερειών

{gallery}tests/cruisers/ducati/2017/scrambler_cafe_racer/lepto/{/gallery}

Τεχνικά Χαρακτηριστικά