Η χρονιά είναι το 1979. Ο τόπος η Ισπανία. Ελάχιστοι ήταν οι οδηγοί μοτοσυκλέτας που είχαν ξεχωρίσει στη χώρα.
Ένας από αυτούς ήταν ο Angel Nieto, με τον αείμνηστο Ισπανό να στέκεται – και δικαιωματικά – πάνω από οποιονδήποτε άλλον συμπατριώτη του.
Ωστόσο η νέα γενιά οδηγών της χώρας έρχεται.
Ο Joan Garriga γεννήθηκε στη Βαρκελώνη το 1963 και κέρδισε τρία πρωταθλήματα Ισπανίας, προτού δοκιμάσει τις δυνάμεις του για πρώτη φορά στο παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Το ντεμπούτο του έγινε το 1984 στα 250cc στο Grand Prix της Γιουγκοσλαβίας τότε, όπου και δεν κατάφερε να πάρει βαθμό.
Ήταν ο μοναδικός αγώνας που έδωσε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά, ως ομόσταυλος μάλιστα τότε του Sito Pons!
Την επόμενη χρονιά αγωνίστηκε σε 11 αγώνες των 250cc συγκεντρώνοντας 8 βαθμούς και το 1986 δοκίμασε στη μεγάλη κατηγορία, στα 500cc.
Στους δέκα αγώνες που έδωσε, με Cagiva τότε, ο Garriga δεν κατάφερε να ξεχωρίσει και έχοντας μόλις 4β. αποφάσισε να επιστρέψει στα 250cc.
Εκεί όπου τελικά, το 1993, θα ολοκλήρωνε την αγωνιστική του καριέρα έχοντας αγωνιστεί κυρίως με μοτοσυκλέτα της Yamaha.
Το 1987 πήρε την πρώτη του pole και τα πρώτα του βάθρα, ενώ το 1988 κάνει την καλύτερή του χρονιά στο πρωτάθλημα.
Με τον άλλοτε ομόσταυλό του, τον Sito Pons, να κυριαρχεί, ο Joan Garriga αποδείχθηκε άξιος αντίπαλος, χωρίς ποτέ οι σχέσεις τους να είναι ιδιαίτερα φιλικές.
Στον τρίτο αγώνα εκείνης της σεζόν (Jarama, Ισπανία) ο Garriga τερματίζει δεύτερος πίσω από τον συμπατριώτη του.
Στο αμέσως επόμενο Grand Prix, στην πίστα της Jerez, ήρθε και η πρώτη του νίκη, από τις τρεις που πήρε σε όλη του την καριέρα (όλες το 1988).
Στο ξεκίνημα εκείνης της σεζόν δεν υπολόγιζε κανείς τον Garriga, ειδικά και μετά τα μέτρια αποτελέσματά του στους δύο πρώτους αγώνες.
Μετά όμως ήρθαν τα βάθρα στους δύο Ισπανικούς αγώνες, που για πρώτη φορά τότε έγιναν σε δύο συνεχόμενα Σ/Κ στην ίδια χώρα.
Κάτι που τρεις δεκαετίες μετά θα επαναλαμβανόταν, αλλά λόγω της πανδημίας…
Οι μάχες των δύο Ισπανών συνεχίστηκαν και στους δύο επόμενους Γύρους, σε Ιταλία και Γερμανία, ήταν και οι δυο τους στο βάθρο.
Κανείς όμως δεν είχε καταφέρει να κερδίσει, αφού η νίκη πήγε στα χέρια των Sarron (Ιταλία) και Cadalora (Γερμανία).
Ακολούθησε ένα ακόμα βάθρο του Garriga στην Αυστρία, στα μισά σχεδόν της σεζόν και η 2η νίκη της καριέρας του, στο Assen αυτή τη φορά.
Και στα δύο αυτά Grand Prix o Sito Pons έχανε έδαφος από τον αντίπαλό του, απουσιάζοντας από το βάθρο.
Η απάντησή του ήρθε στο θρυλικό Spa, όταν και κατάφερε να ανέβει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, την ώρα που ο Garriga τερμάτιζε 6ος.
Κέρδισε για δεύτερη συνεχόμενη φορά στο GP της Γιουγκοσλαβίας, με τον Garriga να τερματίζει πίσω του αυτή τη φορά.
Δυνατή ήταν η μάχη τους στη Σουηδία, όταν ο Sito Pons αναδείχθηκε και πάλι νικητής, με διαφορά μόλις στα τρία δέκατα από τον αντίπαλό του.
Η απάντηση του Joan Garriga ήταν άμεση, όταν κυριάρχησε στην Τσεχοσλοβακία με μια τρίτη και τελευταία νίκη στην καριέρα του.
Δεν ήταν όμως αρκετή για να του δώσει και τον τίτλο. Στον τελευταίο αγώνα της σεζόν, στη Βραζιλία, ο Pons ανέβηκε στο βάθρο και ο Garriga ήταν 5ος.
Το πρωτάθλημα πήγε στα χέρια του Sito Pons, ο οποίος κέρδιζε για δέκα βαθμούς το μεγάλο αουτσάιντερ, Joan Garriga. Ήταν ο πρώτος τίτλος του Pons, ένας θρίαμβος που τον επανέλαβε και το 1989.
Θα περίμενε κανείς και την επόμενη σεζόν έναν δυνατό Garriga, όμως ο Ισπανός ήταν σκιά του καλού του εαυτού.
Δεν πήρε ούτε ένα βάθρο σε όλη τη χρονιά και τελικά τερμάτισε πολύ πίσω στη βαθμολογία, στην 8η θέση, με διαφορά 164β από τον πρωταθλητή και πάλι Sito Pons.
Το 1990-91-92 συνεχίζει την αγωνιστική του πορεία στα 500cc και πάλι, χωρίς όμως να καταφέρει να ξεχωρίσει, πέρα από ένα και μοναδικό βάθρο το 1992 στο Donington (3η θέση).
Το 1993 παίρνει μέρος σε έναν και μοναδικό αγώνα, με Cagiva κι έτσι τελειώνει η καριέρα του στα GP.
Το όνομά του όμως δεν θα ξεχαστεί. Δυστυχώς, βέβαια, για τους λάθος λόγους…
Μερικά χρόνια αργότερα, κυκλοφόρησε η είδηση της κατηγορίας του Garriga για διακίνηση ναρκωτικών και όπλων.
Η σκοτεινή πλευρά του είχε βγει προς τα έξω, με αρκετούς να αφήνουν υπόνοιες ότι έκανε χρήση ναρκωτικών και κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής του καριέρας.
Ο Ισπανός δέχεται ποινή φυλάκισης δύο ετών. Όταν θα βγει δεν θα απασχολήσει ξανά την επικαιρότητα.
Αρκετά χρόνια μετά, τον Αύγουστο του 2015, θα σκοτωθεί στο δρόμο οδηγώντας τη μοτοσυκλέτα του.
Από καθαρά αγωνιστική σκοπιά, ο Joan Garriga δεν ήταν ένας αδιάφορος πιλότος. Τουναντίον. Τα λόγια του Jorge Lorenzo είναι χαρακτηριστικά:
«Ήταν ένας από τους πιο μυθικούς αναβάτες στην ιστορία των Ισπανικών αγώνων μοτοσυκλέτας. Δεν τον συνάντησα ποτέ, αλλά είχα ακούσει πολλά γι’ αυτόν. Ειδικά από τον πατέρα μου, που ήταν οπαδός του».
