Του Τάκη Μανιάτη

Τι είναι αυτό που παρακινεί κάποιον να πάρει τη μοτοσυκλέτα του και να διανύσει σχεδόν 20.000 χιλιόμετρα μέσα σε μόλις 80 ημέρες; Πως ένα παραμύθι επηρεάζει το μυαλό ενός μοτοσυκλετιστή και ψάχνει τρόπους να κάνει τα όνειρα πραγματικότητα; Αυτά και άλλα πολλά, σε μία συνέντευξη με τον σύγχρονο Φιλέα Φογκ, τον Κωνσταντίνο Μητσάκη.

Το όνειρο

Κωνσταντίνος Μητσάκης: Κατ’ αρχάς, ήθελα να πραγματοποιήσω ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ταξίδι, να λείψω δηλαδή όσο πιο πολλές μέρες γίνεται, καθώς η κατάσταση εδώ στην Ελλάδα δεν είναι και ό,τι καλύτερο για να μένει κανείς. Δεύτερον είναι ένα πρότζεκτ που είχα ετοιμάσει από πέρυσι, αλλά δεν είχα καταφέρει να ολοκληρώσω γιατί έπεσα και έσπασα το χέρι μου ενώ βρισκόμουν στην Τουρκία, οπότε αναβλήθηκε. Αυτό βέβαια με πείσμωσε και είπα ότι του χρόνου θα το προσπαθήσω πάλι. Είχα ξανακάνει και παλαιότερα τον Γύρου του κόσμου, αλλά από βόρεια, από τη Σιβηρία και αυτή τη φορά ήθελα να το κάνω στο νότιο ημισφαίριο. Επίσης ήταν και μια ευκαιρία για μένα να πάω στη Βραζιλία που δεν είχα πάει.

Bikeit: Τι δυσκολίες είχε η οργάνωση αυτού του ταξιδιού σε σχέση με όλα τα άλλα ταξίδια που έχεις πραγματοποιήσει στο παρελθόν;

Κ.Μ.: Η οργάνωση όλων των ταξιδιών περιέχει πάνω-κάτω τα ίδια στοιχεία, ειδικά από τη στιγμή που εμπλέκονται αεροπορικά εισιτήρια και μετακινήσεις από ήπειρο σε ήπειρο. Η οργάνωση των cargo είναι το πιο δύσκολο κομμάτι γιατί θα πρέπει να είσαι σίγουρος για τις ημερομηνίες σου και ακριβής στους υπολογισμούς σου.  Έχεις συγκεκριμένο χρονικό περιθώριο στο οποίο θα πρέπει να βρίσκεσαι εκεί που πρέπει, αλλιώς ξεκινάνε τα προβλήματα. Για τη μοτοσυκλέτα μου δηλαδή, προκειμένου να πετάξει από τη Νότιο Αφρική στη Νότιο Αμερική, είχα κλείσει συγκεκριμένες ημερομηνίες για να φύγει το cargo και μου είχαν δώσει περιθώριο πέντε ημερών για να φτάσω εκεί. Στο συγκεκριμένο ταξίδι βέβαια, αυτό δεν το κατάφερα, διότι είχα κάποιες καθυστερήσεις στην Αίγυπτο και στο Σουδάν, και έτσι αναγκάστηκα να αλλάξω καθ’ οδόν την ημερομηνία του cargo και να φύγει δύο εβδομάδες αργότερα.

Η προετοιμασία

Bikeit: Τι είδους προετοιμασία χρειάζεται ο αναβάτης για ένα τέτοιο ταξίδι;

Κ.Μ.: Θα πρέπει να έχει καλή φυσική κατάσταση, γιατί σε τέτοια ταξίδια όπου υπάρχει περιορισμός χρόνου, 80 ημέρες πχ. ή 40 ημέρες, θα είσαι κάθε μέρα πάνω στη σέλα, επομένως θα πρέπει να αντέχεις 10-15 ώρες οδήγησης. Η καλή φυσική κατάσταση θα σε βοηθήσει να ανταπεξέλθεις και στις δύσκολες καιρικές συνθήκες. Το πέρασμα στην Αφρική για παράδειγμα, μέσα από τη Σαχάρα, είναι ένα ταξίδι πέντε ημερών σε θερμοκρασίες 55 βαθμών Κελσίου. Χρειάζεται επίσης και γερό στομάχι για να αντέξεις τα προβλήματα που τυχόν σου δημιουργήσει το φαγητό και το νερό που θα καταναλώσεις καθ’ οδόν. Και φυσικά θα πρέπει να έχεις τη μεγαλύτερη δυνατή προφύλαξη από τις ασθένειες που εγκυμονούν κάποια μέρη, όπως η Αφρική, που έχει και το μεγαλύτερο πρόβλημα.

Εγώ έκανα γύρω στα δέκα εμβόλια πριν φύγω, σε διάστημα έξι μηνών. Πρέπει να ξεκινήσεις νωρίς αυτή την προετοιμασία, διότι το εμβόλιο της χολέρας, για παράδειγμα, γίνεται σε τρεις δόσεις. Ξεκινάς λοιπόν αρκετό καιρό πριν το ταξίδι να φτιάχνεις μια ασπίδα για τον οργανισμό σου. Όχι ότι τα εμβόλια είναι πανάκεια, γιατί σου προσφέρουν για κάθε ασθένεια μια προστασία της τάξης του 60-70%, είναι όμως πολύ σημαντικά να γίνονται.

Ο εξοπλισμός

Κ.Μ.: Όσον αφορά τις βλάβες της μοτοσυκλέτας, πέρα από τα αναγκαία ανταλλακτικά που έχεις πάντα μαζί σου, θα πρέπει να την γνωρίζεις και πολύ καλά, διότι εσύ ο ίδιος θα κάνεις τα σέρβις της. Στη δική μου περίπτωση, η μοτοσυκλέτα που χρησιμοποίησα στο ταξίδι αυτό ήταν μια προσφορά της ΚΤΜ. Την παρέλαβα δύο μήνες πριν το ταξίδι, την λύσαμε και μου είπαν «την βλέπεις, ξαναδέσε την». Χρειάζεται λοιπόν να έχεις «τριβή» με τη μοτοσυκλέτα σου.

Εντάξει, όχι να κατεβάζεις το μοτέρ στο δρόμο, αλλά αν σου μείνει πχ. να ξέρεις από τι έμεινε. Και φυσικά να ευελπιστείς ότι δεν θα σου συμβεί κάτι πολύ δύσκολο να επιδιορθωθεί.
Για την προστασία του αναβάτη χρειάζεται απλώς ένα καλό φαρμακείο. Εκτός από την φυσική προετοιμασία που είπαμε πριν, θα πρέπει να έχεις κάνει και μια καλή ψυχολογική προετοιμασία όμως. Καθ’ οδόν θα βιώσεις αντιστάσεις από τον ίδιο σου τον εαυτό και ψυχολογική πίεση από τις δυσκολίες του δρόμου και τη μοναξιά.

Επομένως θα πρέπει να έχεις δουλέψει πολύ με τον εαυτό σου. Το κάθε χιλιόμετρο κρύβει και μια παγίδα, η κάθε ημέρα είναι διαφορετική από την άλλη και δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το επόμενο λεπτό. Το στρεσάρισμα που σου προκαλεί το εξωτερικό περιβάλλον είναι μεγάλο, ακόμη και το να βλέπεις τις συνθήκες διαβίωσης των ντόπιων, κι εκείνη την ώρα, ακόμα και ένα μικρό “κλακ” να ακούσεις από την μοτοσυκλέτα σου, θα σε αγχώσει.

Οι δυσκολίες

Bikeit: Μπορείς να μας περιγράψεις τα δυσκολότερα προβλήματα που αντιμετώπισες σε αυτές τις 80 ημέρες του ταξιδιού σου;

Κ.Μ.: Το δυσκολότερο πρόβλημα το είχα ήταν στην Αίγυπτο με τη γραφειοκρατία. Είχα την ατυχία να μου «κλέψουν» το πολύπτυχο της μοτοσυκλέτας δύο υπάλληλοι, με την προοπτική ότι θα μου έφτιαχναν εκείνοι τα χαρτιά. Την δεύτερη ημέρα όμως, το πολύπτυχο «εξαφανίστηκε» και κανείς δεν γνώριζε πού βρίσκεται. Προφανώς το χρησιμοποίησαν ως μοχλό πίεσης ώστε να τους δώσω χρήματα, πράγμα που δεν έκανα. Κατάφερα και τους εντόπισα στο λιμάνι όμως και μετά το ανάλογο «μπερτάκι», μου έδωσαν τα χαρτιά μου πίσω. Το συμβάν αυτό όμως ήταν καταλυτικό, διότι με καθυστέρησε πέντε ημέρες, με αποτέλεσμα να χάσω το ποταμόπλοιο του Νείλου που θα με πήγαινε στο Σουδάν και το οποίο έκανε δρομολόγιο μία φορά την εβδομάδα.

Αυτή την εβδομάδα που έμεινα παραπάνω στην Αφρική, αναγκάστηκα να την βγάλω από το πρόγραμμα της Νοτίου Αμερικής, προκειμένου να μείνω εντός των χρονικών ορίων των 80 ημερών.
Δεύτερο δύσκολο κομμάτι ήταν το πέρασμα της Νουβικής ερήμου, τη Βόρειο Σαχάρα δηλαδή, όπου επικρατούν ακραίες θερμοκρασίες, από 50 έως 57 βαθμοί Κελσίου. Εκεί ήθελε πολύ κουράγιο και οργάνωση, γιατί πρέπει να ξεκινάς πολύ νωρίς, στις 5 το πρωί και να οδηγάς μέχρι τις 11-12 το μεσημέρι. Μετά ψάχνεις για καταφύγιο και συνεχίζεις το απόγευμα. Και βέβαια σε αυτές τις περιοχές είναι καλύτερα να μείνεις από βενζίνη, παρά να μείνεις από νερό.
Η Νότια Αμερική δεν είχε ιδιαίτερα προβλήματα, εκτός από τον καιρό διότι έφτασα εκεί την εποχή των βροχών. Εκεί στην Αργεντινή μπορώ να πω ότι μούλιασα από τη βροχή!

Τα συναισθήματα

Bikeit: Πόσες διαφορετικές εποχές συνάντησες στο ταξίδι σου δηλαδή;

Κ.Μ.: Ξεκίνησα από την Ελλάδα καλοκαίρι και τελείωσα με χειμώνα, άλλαξα δηλαδή δύο εποχές, γιατί στην Κένυα που άλλαξα ημισφαίριο ήταν χειμώνας.

Bikeit: Ποια ήταν τα συναισθήματά σου όταν ξεκινούσες για το ταξίδι αυτό, και ποια όταν γύριζες;

Κ.Μ.: Όταν ξεκινάς για ένα τέτοιο ταξίδι είσαι κουμπωμένος και σκεπτικός. Όχι φοβισμένος, απλά το μυαλό σου τρέχει συνέχεια, η σκέψη σου βρίσκεται διαρκώς στο αν έχεις ξεχάσει ή παραλείψει κάτι. Η κούραση τις πρώτες ημέρες επίσης είναι μεγάλη, διότι φεύγεις ξαφνικά από την καθημερινότητά σου και αρχίζεις να κυνηγάς χιλιόμετρα. Είναι όπως ένας αγώνας ράλι, τη στιγμή της εκκίνησης. Σιγά – σιγά όμως εξοικειώνεσαι. Στην επιστροφή αισθάνεσαι χαρά και  ικανοποίηση. Την τελευταία εβδομάδα του ταξιδιού αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι αυτό φτάνει στο τέλος του, και από τη μία λυπάσαι, που ένα πρότζεκτ το οποίο οργάνωσες μόνος σου τελειώνει, από την άλλη όμως χαίρεσαι, που πραγματοποίησες ένα όνειρο ζωής.

Bikeit: Έχεις κάνει τον Γύρο του κόσμου, νότια αλλά και βόρεια πλέον. Θα σκεφτόσουν να συνδέσεις και τις δύο διαδρομές ή να το επαναλάβεις ξανά στο μέλλον και πώς;

Κ.Μ.: Θα ήθελα να επαναλάβω τον Γύρο του κόσμου, την επόμενη φορά οδηγώντας πάνω στον Ισημερινό.

Η αποθεραπεία

Bikeit: Όταν κάποιος επιστρέφει μετά από 18.500 χιλιόμετρα και 80 ημέρες ταξιδιού, συνήθως θέλει να ξεκουραστεί. Εσύ όμως, τρεις ημέρες μετά την επιστροφή σου, έφυγες ξανά, με ένα “παπί” αυτή τη φορά και προορισμό την Καππαδοκία. Πώς το σχολιάζεις αυτό;

Κ.Μ.: Ε, ξεκουράστηκα για δύο ημέρες! (γέλια). Καταλαβαίνω την ερώτησή σου, αλλά για εμένα, μετά από ένα τέτοιο ταξίδι στον Γύρο του κόσμου, το ταξίδι στην Καππαδοκία ήταν μια «αποθεραπεία», ένας τρόπος για να χαλαρώσω. Κι αυτό το ταξίδι το είχα στήσει και το είχα οργανώσει πριν φύγω κι ευελπιστούσα ότι όταν γυρίσω με το καλό, θα πάρω το παπί και θα φύγω. Θα μπορούσα να χαλαρώσω και δίπλα σε μία πισίνα, ήξερα όμως ότι το ταξίδι με το παπί θα ήταν διασκεδαστικό και χαλαρωτικό. Ήταν απλώς μια ευθεία, χωρίς άγχος. Και για μένα, αποδείχθηκε ότι ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόμουν.