Του Τάκη Μανιάτη

Τριάντα χρόνια από τον πρώτο του τίτλο στα “ανεξάρτητα”, όπως λεγόταν τότε η κατηγορία που συμμετείχε, ο Μιχάλης Σπηλιώτης συμμετέχει ξανά στους αγώνες ταχύτητας και κερδίζει τον τίτλο στην κατηγορία Open! Μιλήσαμε μαζί του για να διαπιστώσουμε ότι η ταχύτητα χρόνια δεν κοιτά, και ακόμη και στα 55 του, ο “Λαλλής “ παραμένει ένα παιδί που κοντράρει στα ίσα τόσο τους αντιπάλους, αλλά κυρίως τον ίδιο του τον εαυτό.

Έντονα συναισθήματα

Μιχάλης Σπηλιώτης: Αν μπορεί να θεωρηθεί τίτλος το 1982 που είχα βγει πρώτος στα ανεξάρτητα - ήταν racing 500 και τα μηχανάκια της εποχής κυρίως ήταν τα “σκελετωμένα” από τότε. “Κανονικός” τίτλος ήταν το 1985 στο Motocross, όπου εκείνη τη χρονιά ήμουν Πρωταθλητής στα 125cc και Επαθλούχος στο Κύπελλο Νοτίου Ελλάδος. Από τότε δεν ξαναπήρα τίτλο, ήμουν όμως σταθερά στη δεύτερη και τρίτη θέση.

Bikeit: Αγώνες ταχύτητας έτρεχες ανεξάρτητα από το motocross ή έκανες και τα δύο;

Μ.Σ.: Το 1984 έτρεξα  στα ανεξάρτητα ή superbike αν θες, με RD 350, στο εννιαίο παράλληλα σε ένα Έπαθλο Νοτίου Ελλάδος και στο motocross. Σε μία χρονιά έτρεξα σε τέσσερα πρωταθλήματα.

Bikeit: Τι αισθήματα σου προκάλεσε  ο φετινός τίτλος;

Μ.Σ.: Αισθάνομαι φοβερή συγκίνηση, είναι σαν να ξαναμοιράζεις την τράπουλα από την αρχή. Άλλη άνθρωποι στην ηλικία μου (σσ.  55 ετών) ούτε που μπορούν να σκεφτούν τέτοια πράγματα. Είναι κάτι που αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το καταλάβεις.

Bikeit: Φαίνεται ότι η αποχή σου από τους αγώνες λειτούργησε υπέρ σου. Πώς το εξηγείς αυτό;

Μ.Σ.: Καμιά φορά, η συνεχόμενη εμπλοκή με τους αγώνες κουράζει. Αν κάνεις μια αποχή, σαν αποθεραπεία, σου δίνεται η ευκαιρία σε βάθος χρόνου να φτιάξεις μια καλή φυσική κατάσταση που είναι πολύ σημαντικό. Γιατί στην περίπτωσή μου, μπορεί για εμένα να ήταν τυχαίο το ότι ακολούθησα το Πρωτάθλημα, αλλά σημαντικό ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι από τον Σεπτέμβρη είχα μια πολύ καλή φόρμα γιατί γυμναζόμουν εντατικά. Έτσι,  παρόλο που είμαι πολύ-τραυματίας, το σώμα μου άντεξε στην καταπόνηση των αγώνων.

Η επιστροφή στους αγώνες

Bikeit: Λες ότι ήταν τυχαίο το γεγονός ότι ακολούθησες όλο το Πρωτάθλημα. Δηλαδή;

Μ.Σ.: Ξεκίνησα για καλαμπούρι και αμέσως είχα τον χρόνο μου , 1:00’’ – 1:2’’, 1-:1.5’’ στα Μέγαρα και εύκολα μάλιστα, τον ίδιο χρόνο που γυρνάμε και τώρα, που δεν είναι ευκαταφρόνητος. Πολλά παιδιά στην κατηγορία μου είχαν το ίδιο χρόνο, ο Δεβελέκος πχ. κι εκείνος γύρισε με 1.5”.  Βέβαια γύρισα τόσο με άλλα λάστιχα , όχι με αυτά που είναι περιορισμένου γυρολογίου, αλλά με πιο καλά λάστιχα, με τα Dunlop GP ή με τα Pirelli Slick. Και τον είχα εγώ αυτόν το χρόνο, από την αρχή της σεζόν. Άρα ήμουνα  κοντά. Στα Μέγαρα μπήκε το μικρόβιο, έκανα κι άλλα track day, και μετά κι άλλα, και έτσι με ρώτησαν αν θα τρέξω.

Bikeit: Γιατί επέλεξες να τρέξεις στην Open;

Μ.Σ.: Ρώτησα αν υπάρχει κατηγορία που θα μπορούσα να τρέξω και μου είπαν για την Superstock.  Λέω, τι είναι αυτή η κατηγορία, είναι για νορμάλ ή φτιαγμένες μοτοσυκλέτες, και μου απάντησαν ότι είναι για νορμάλ. Εμένα όμως η μοτοσυκλέτα μου είναι full kit. Φοράει πιστόνια, εκκεντροφόρους, βαλβίδες, ηλεκτρονικές κτλ. Μου είπαν να τρέξω και δεν θα μου πει κανένας τίποτα. Τους είπα όμως ότι αυτό το πράγμα δεν γίνεται, γιατί έστω και έναν να περάσω, αυτός ο ένας θα βγάλει ένα παράπονο, θα πει «να, ήρθε ο Σπηλιώτης με το superbike και με πέρασε». Δεν είναι σωστό, κι αν εσείς θεωρείτε ότι είναι σωστό να έρθω εγώ και να χαλάσω τη νομοθεσία των αγώνων, εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Έτσι επέλεξα την Open.

Ωραίο κλίμα

Bikeit: Πώς ήταν το κλίμα όλη τη χρονιά;

Μ.Σ.: Από την αρχή το κλίμα ήταν πολύ καλό, δεν υπήρχε και κάποια γκρίνια ή ανησυχία από την οικογένειά μου για το αν θα τρέξω ή όχι, έτσι φτιάξαμε με τον πιτσιρικά τον μηχανικό και δυο παιδιά ακόμα ένα ωραίο παρεάκι και “κουμπώσαμε” στην ομάδα, χωρίς επαγγελματικά πρότυπα. Απλά πράγματα, να μην είναι κανένας τροχός λάσκα, να μην φύγει καμιά δαγκάνα, να μην λυθεί κανά τιμόνι, τα βασικά δηλαδή. Έτσι πήγαμε και στην Τρίπολη όπου φάγαμε την κωλοτούμπα και αυτό με πείσμωσε. Το ένα έφερε το άλλο και έτσι τελειώσαμε όλο το πρωτάθλημα με συμμετοχή σε όλους τους αγώνες.

Bikeit: Πες μας λίγα λόγια για τη Yamaha R1 που οδηγάς και την σχέση που έχετε.

Μ.Σ.: Είχα καλή χημεία με τη μοτοσυκλέτα, δεν μου έκανε παλαβά, δεν έκανε απρόοπτα ή κάτι που να μην ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω. Αυτή τη μοτοσυκλέτα την οδηγάω από το 2006. Γιατί μπορεί να σταμάτησα το 2007, αλλά κάθε χρόνο είχα μια επαφή μαζί της στα Μέγαρα, μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία. Είχα ένα μέτρο σύγκρισης, δεν τρόμαξα καμιά φορά να πω «πω πω έφυγα πολύ απ’ τον χρόνο μου». Το 2006 σταμάτησα τους αγώνες με χρόνο 59-κάτι, γύρισα πάλι στα Μέγαρα με χρόνο 1 λεπτό και κάτι. Αυτά τα 6-7 χρόνια που πέρασαν δηλαδή δεν είχα τεράστιες αποκλίσεις. Αυτό αν θέλεις ήταν κι ένα ακόμη κίνητρο να μπω στους αγώνες ξανά.

Η αντιμετώπιση

Bikeit: Η τελευταία φορά που συμμετείχες στους αγώνες ήταν το 2006. Τι άλλαξε εν τω μεταξύ, πρόσεξες κάποια διαφορά σε διοργανώσεις ή αναβάτες;

Μ.Σ.: Όχι, όχι, τίποτα. Βέβαια, αν δεν υπήρχαν οι νέοι να σώσουν με τα track day την κατάσταση, να δημιουργήσουν μια αγορά και να υπάρχουν κάποια άτομα, είτε ως αγωνιζόμενοι, είτε ως άνθρωποι που ασχολούνται με το σπορ, η κατάσταση θα ήταν τριτοκοσμική. Και ειδικά τώρα, αυτή την περίοδο που η κρίση είναι πολύ εμφανής και όλοι στερούμαστε για να συμμετέχουμε.

Bikeit: Ποια ήταν η αντιμετώπιση των συναθλητών σου, καθώς εκτός από μεγαλύτερος, έχεις και 35 χρόνια εμπειρίας στους αγώνες.

Μ.Σ.: Αντιμετώπισα διάφορα πράγματα, αλλά πάντως όχι ασέβεια. Τα παιδιά με αντιμετώπιζαν με σεβασμό, κι αυτό δεν θα έλεγα ότι ήταν τυχαίο. Γιατί εγώ χωρίς να ξέρω κανέναν, όποιον έβλεπα μέσα στην πίστα του κουνούσα το χέρι και του έλεγα «έλα μαζί μου να σου δείξω». Έτσι σιγά - σιγά άρχισαν να έρχονται τα παιδιά και μου λένε ότι αισθάνονται υπερήφανοι που τρέχουν μαζί μου. Γενικά το κλίμα με όλα τα παιδιά ήταν πολύ καλό. Κι εγώ δεν είχα το στυλ «τους πέρασα», όχι, εγώ πήγαινα για να νικήσω το δικό μου θηρίο αν θέλεις. Λόγω ηλικίας, λόγω του ότι τη Δευτέρα το πρωί έπρεπε να είμαι στο μαγαζί, δεν μπορούσα να ρισκάρω, έπρεπε να είμαι πολύ προσεκτικός και πολύ ήρεμος. Γι’ αυτό πρόσεχα, να μην δημιουργήσω εντάσεις με κανέναν και όλα πήγαν κατ’ ευχήν. Στο τέλος όλα τα παιδιά χαρήκαν και πήρα μηνύματα από την όλη την Ελλάδα με συγχαρητήρια για την επιστροφή μου στους αγώνες. Ήταν τρομερή εμπειρία από όλες τις πλευρές. Ήταν πολύ συγκινησιακό όλο αυτό.

Σχέδια για το μέλλον;

Bikeit: Να τολμήσω να ρωτήσω ποια είναι τώρα τα σχέδιά σου για το μέλλον;

Μ.Σ.: Θα προσπαθήσω να έχω συμμετοχή και του χρόνου, σε όποια κατηγορία μου επιτρέπεται να τρέξω. Δεν προτίθεμαι να σπαταλήσω άλλα χρήματα, έχω αυτή τη μοτοσυκλέτα, η οποία αν και παλιά, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις καινούργιες. Και θα συμμετέχω με το ίδιο πάθος, με την ίδια σοβαρότητα και με την ίδια χαρά.

Bikeit: Υπάρχει κάτι που θα σε ανάγκαζε να σταματήσεις να αγωνίζεσαι και αν ναι, τι θα ήταν αυτό;

Μ.Σ.: Τα γεράματα (γέλια). Να μην βλέπω καλά, να μην διαβάζω, να μην καταλαβαίνω κάποια πράγματα. Η φύση δηλαδή θα είναι εχθρός μου. Αλλά δόξα τω θεώ, μέχρι στιγμής μια χαρά τα καταφέρνουμε και δεν θα το αφήσω να συμβεί αυτό.

Bikeit: Πώς εξηγείς το γεγονός ότι πολύ νεότεροι αναβάτες από εσένα δεν μπορούν να σε ξεπεράσουν και κινούνται κοντά στους χρόνους σου; Και ποια είναι η συμβουλή σου;

Μ.Σ.: Δεν ξέρω, εμείς οι παλιοί αναβάτες έχουμε μάθει αλλιώς, και δεν αναφέρομαι μόνο στην εμπειρία. Είναι το πείσμα. Σήμερα τα πράγματα είναι πιο εύκολα, έχεις κάποια λεφτά στην τσέπη σου, παίρνεις ένα τηλέφωνο και λες «θέλω ένα ζευγάρι καλά λάστιχα» και τα έχεις. Τα παλιά χρόνια δεν είχαμε ούτε καλά λάστιχα, ούτε την πολυτέλεια να τα αλλάζουμε κάθε φορά. Από το 2000 και μετά άλλαξε αυτό. Εμείς όμως μεγαλώσαμε με την ανέχεια. Δώσαμε έτσι βάση στο πώς θα οδηγήσουμε εμείς καλύτερα, πώς θα έχουμε περισσότερη αντοχή και δεν τα παρατούσαμε εύκολα.
Αυτό δεν μπορούν να καταλάβουν οι νέοι, ότι οι αγώνες θέλουν πείσμα, επιμονή και καλή προετοιμασία πριν. Δεν γίνεται να μπουν μέσα, να δουν κάτι που τους προκάλεσε την προσοχή και να πουν «α, αυτό θα κάνω τώρα». Δεν πρόκειται να το διορθώσουν, λάθος θα κάνουν. Θα πρέπει να δημιουργήσουν μια στρατηγική πρώτα, να προσέξουν τη διατροφή τους, να είναι ήρεμοι, να μην κάνουν ούτε πολλά, ούτε λίγα. Να βάλουν τον οργανισμό τους να δουλέψει σε μια σταθερή καθημερινότητα, χωρίς σκαμπανεβάσματα. Έτσι θα μάθει να λειτουργεί ομαλά και οι ίδιοι θα μάθουν τα όριά τους. Μετά θα μπούνε μέσα στην πίστα και θα κάνουν εφαρμογές, πάντα όμως θα πρέπει να έχουν την φυσική κατάσταση να ανεβαίνουν στη σέλα και να διορθώνουν πράγματα.