Η αλήθεια βέβαια είναι πως δεν περιμέναμε από την πρώτη επαφή να είναι τόσο ξεκάθαρη: Το ύψος της σέλας, στα 875mm , είναι φιλικότερο απ’ ότι έδειχναν οι φωτογραφίες, και ένας αναβάτης ύψους 1.80μ πατάει με σχετική ευκολία τα δύο πόδια -άνετα το ένα. Υπάρχουν και επιλογές όμως, με χαμηλότερη σέλα και κιτ χαμηλώματος της πίσω ανάρτησης, για όσους το επιθυμούν -αλλά και ψηλότερη σέλα κατά 40mm, για τους ψηλότερους.
Με το που κύλισαν οι τροχοί, έξω από το κάστρο της Tortosa, όπου και μέναμε, κατάλαβα ότι η σχέση μας θα είναι πολύ καλή. Ευκολία, σαν να οδηγείς μονοκύλιδρο, αλλαγή κατεύθυνσης με ‘’την σκέψη’’, ελαφριά αίσθηση, που σε κάνει να απορείς που πήγαν τα 187 ανακοινώσιμα κιλά. Πανεύκολο. Μέσα στην πόλη που κινηθήκαμε αρχικά, όλα λειτουργούσαν τέλεια. Συμπλέκτης μαλακός, αν και ντίζα, γκάζι προοδευτικό, αν και ντίζα, με λίγα κενά στην αρχική του διαδρομή - καινούρια μοτοσυκλέτα, πιθανότατα με ένα ρύθμισμα να έρθει εκεί που πρέπει.Το κιβώτιο, μαλακό με σωστή διαδρομή σχέσεων, ο κινητήρας γλυκός και ομαλός από τις χαμηλές στροφές. Μέσα στην πόλη κινείται ξεκούραστα, η ροπή που γνωρίσαμε στο MT-07 από το οποίο προέρχεται, υπαρκτή και βολική για κίνηση σε αργές ταχύτητες. Ξεκινάς ακόμη και με 2η σχέση από σταματημένος, έχεις 3η ανάμεσα στα αυτοκίνητα και δεν κομπιάζει. Η θέση οδήγησης είναι φιλική, το ρεζερβουάρ δεν ενοχλεί καθόλου στα πόδια, και το τμήμα του που ορθώνεται προς τα πίσω – και καλύπτει ουσιαστικά το φιλτροκούτι – δεν στέκεται εμπόδιο στον αναβάτη. Ουσιαστικά, πρόκειται για μία λεπτή σιλουέτα, που σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει δικύλινδρη μοτοσυκλέτα.
Ωστόσο, είχαμε να καλύψουμε 350 χιλιόμετρα την πρώτη ημέρα της δοκιμής, με το 50% να αφορά σε εκτός δρόμου οδήγηση. Είπαμε η Yamaha ήθελε να πάρουμε μία έντονη γεύση του ποσοστού, και το ανέβασε και λίγο, για να χορτάσουμε χώμα! Έτσι, ξεκινώντας από την Tortosa, ο προορισμός μας ήταν το Padres, βορειοανατολικά, έπειτα από τα προαναφερθέντα 350 χιλιόμετρα μεικτής διαδρομής. Τόσο χώμα όμως, δεν το περιμέναμε ειλικρινά!
Ούτε περιμέναμε να γίνουμε τόσο καλό δίδυμο από τα πρώτα μέτρα που τα ελαστικά της Pirelli, STR, πάτησαν τα τακουνάκια τους στους σαθρούς ισπανικούς χωματόδρομους. Η όρθια στάση σώματος έρχεται τελείως φυσικά, και το τιμόνι που αρχικά φαινόταν ψηλά τοποθετημένο, δεν ενόχλησε καθόλου. Το αντίθετο μάλιστα. Θα λέγαμε όμως πως βρίσκεται στο άνω όριο του τριγώνου σέλα-μαρσπιέ-τιμόνι, και θα καλύψει κάθε ύψος αναβάτη. Σίγουρα, δεν επηρεάζει αρνητικά την οδήγηση, κάτι που έχουμε δει να συμβαίνει σε παρεμβάσεις με αποστάτες και ψηλότερα τιμόνια.
Η Yamaha κατάφερε να δώσει στο Tenere 700 αίσθηση Rally, αλλά να διατηρήσει αναλλοίωτα τα χαρακτηριστικά μίας endurο κατασκευής στο χώμα.Το αποτέλεσμα; Με το μεταξόνιο των 1595 χιλιοστών, το Tenere 700 παραμένει σταθερό στα ‘’πολλά’’ σε σαθρό χωματόδρομο, και όταν λέμε πολλά, λέμε πάνω από 100χ.α.ω. Παραμένει σταθερό σε αλλαγή κατεύθυνσης στο σαθρό χώμα με γκάζι, πλαγιολισθαίνει με ακρίβεια στις εξόδους των στροφών, χωρίς να φοβίζει. Η στιβαρότητα του -νέου- πλαισίου (καμία σχέση με MT-07) είναι υποδειγματική, και δείχνει να συνδυάζει με ακρίβεια την σταθερότητα με την ευελιξία. Την ίδια στιγμή που πίνεις νερό στο όνομα του για την εμπιστοσύνη που εμπνέει, τοποθετείται ακριβώς εκεί που θες για να στρίψει με ασφάλεια. Ένιωσα να ντριφτάρω ατελείωτα με γκάζι, εκμεταλλευόμενος το ανέβασμα στροφών έως τις 11.500σ.α.λ. πριν επέμβει ο κόφτης -νούμερο απίστευτα καλό για ντριφτ, αφού από τις 3.000σ.α.λ. έχεις αρχίσει ήδη να σπινάρεις, με τον πίσω τροχό να χαιρετά την ‘’εξωτερική’’ και να πετάει πέτρες στο πλάι.Η διάρκεια απόδοσης του κινητήρα λειτουργεί υπέρ σε κάτι τέτοια παιχνίδια, και πραγματικά, αυτός ο δικύλινδρος με στρόφαλο Crossplane και ανάφλεξη στις 270 μοίρες, είναι ‘’ποίημα’’ για Off road οδήγηση.
Δύναμη παντού, ελαστικότητα, αμεσότητα στο άνοιγμα του γκαζιού, ‘’ακούει’’ αμέσως όταν θες να ντριφτάρεις, να επιταχύνεις, να περάσεις λακκούβα, να κάνεις σούζα. Συνδυάζεται άριστα με τις σχέσεις του κιβωτίου, και σε κάθε σου ‘’θέλω’’ θα έχει απάντηση.
Απολαμβάνοντας παιχνίδι στους χωματόδρομους της ισπανικής υπαίθρου, το Tenere 700 με γέμιζε ολοένα και περισσότερο εμπιστοσύνη, μαθαίνοντας και το γλίστρημα των ελαστικών που διαθέτουν πυκνά τακούνια. Θα ήθελα να το δοκιμάσω με πιο αραιό τακούνι, να δω τι κράτημα θα είχε!
Στην παρούσα φάση, με όποιες δυσκολίες από πλευράς χώματος, σκόνης, χαλικιών, γλιστρήματος, το παιχνίδι ήταν ατελείωτο, και η μοτοσυκλέτα, απολαυστική. Αληθεύει αυτό που μας έλεγαν στην παρουσίαση, πως με τέτοια ανάφλεξη, το γκάζι είναι γλυκό και δεν χρειάζεται Traction Control. Όντως, είχα τον έλεγχο στο δεξί μου χέρι, και όση δύναμη ήθελα. Τα 70 άλογα, ήταν υπεραρκετά για να κάνω ότι θέλω, και άφοβα στις χαμηλές στροφές -ποτέ δεν ένιωσα να μου λείπει το Traction.Ούτε ένιωσα να μου λείπει ένα special off road ABS, αφού αυτό, απενεργοποιεί και τα δύο φρένα, σε αντίθεση με άλλα, που αφήνουν ενεργό το μπροστά, αλλά με μικρότερη ανάδραση.Τα φρένα του Tenere 700 είναι ομαλά στην λειτουργία τους, με δύναμη και αίσθηση, χωρίς υπερβολές που να κάνουν αναγκαία την χρήση τέτοιου συστήματος. Ούτως ή άλλως, ακόμη και με το ABS εν λειτουργία, μπορείς να φρενάρεις στο χώμα.
Έπειτα από πολλές εναλλαγές σε κάθε είδους χώμα, έχουμε μετακινηθεί γρήγορα σε εθνική, όπου διαπιστώνω ότι με το που φτάσεις στα 120, νιώθεις ότι έχεις ξεχάσει να αλλάξεις ταχύτητα. Τελικά, στο κιβώτιο βρίσκεται ήδη η 6η, ο κινητήρας στις 5.500σ.α.λ αλλά νιώθεις ότι θέλει μία 7η για να ακούγεται καλύτερα. Κι όμως, είναι απλά μία ιδέα, μιας και η 4η φτάνει στα 175, η 5η στα 200 και η 6η καλοβλέπει τα 210. Πρακτικξά, ταξιδεύει άνετα με 140χ.α.ω και έχει την ροπή να προσπεράσει με 6η, όποτε του ζητηθεί Αρκετά καλό!
Η ζελατίνα του είναι διάφανη και προσφέρει αρκετά καλή προστασία από τον αέρα, μιας και όντας στενή, δεν επηρεάζει αρνητικά, αφού σχίζει τον αέρα κάνοντας την δουλειά της. Με αυτά και αυτά, έχουμε περάσει σε ορεινά στροφιλίκια και ‘’τελειώνουμε’’ τα ελαστικά, πλαγιάζοντας οριακά, ακολουθώντας γραμμές, αλλάζοντας κλίση συνεχώς, παίζοντας με το γκάζι, τα φρένα, σαν να οδηγούμε super motard. Παρά τον 21’’ τροχό μπροστά, τα όρια δείχνουν ατελείωτα, και το παιχνίδι σοβαρεύει. Κινούμαστε γρήγορα, απολαμβάνουμε sport οδήγηση, ανοίγουμε το γκάζι τέρμα και πλαγιάζουμε οριακά. Μπαίνουμε στο χώμα ξανά, αλλάζουμε ξανά σε άσφαλτο, το κάνουμε αυτό όλη μέρα και η ρεζέρβα γυρίζει στα 237 χιλιόμετρα, με το γκάζι να βρίσκεται συνεχώς ή τις περισσότερες φορές, στο τέρμα. Απομένουν ακόμη 80 χιλιόμετρα ρεζέρβας, σύμφωνα με τα λεγόμενα των μηχανικών, αλλά εμείς με 11,5 λίτρα, γεμίζουμε ξανά. Αρκετά καλή κατανάλωση θα έλεγα, τα 5,7 /100, για τέρμα γκάζι όλη μέρα.
Φτάνουμε στον προορισμό μας, έχουμε βαρεθεί να κάνουμε χώμα όλη μέρα, και το θεωρούμε υπερβολικό, σε μία παρουσίαση τέτοιας μοτοσυκλέτας. Η Yamaha, ήθελε να μας δείξει ότι ένας adventure αναβάτης, κάτι τέτοιο θα έκανε με την μοτοσυκλέτα του, και έχει δίκιο. Δεν σκεφτήκαμε την σέλα, μόνο κάποιες φορές προς το τέλος, σηκωθήκαμε για να κινηθούν λίγο τα μαλακά μας μόρια, δεν κουραστήκαμε σε σχέση με αυτό που κάναμε, με τόσες εναλλαγές, σε τόσο δύσκολες διαδρομές.
Δεν μας έλειψε τίποτα.
Ούτε Traction Control, ούτε Ride by Wire, ούτε Cornering ABS, ούτε ηλεκτρονικά ρυθμιζόμενες αναρτήσεις, ούτε χάρτες στην ηλεκτρονική ανάφλεξη.
Back to the roots, με ένα απλό σύνολο που δουλεύει σωστά, με περιφερειακά που συνεργάζονται άριστα μεταξύ τους. Άψογες αναρτήσεις, κορυφαίο πλαίσιο, σωστή θέση οδήγησης, καταπληκτικός κινητήρας, ιδανικά φρένα, σωστή κατανάλωση. Και προκλητική τιμή.
Αν έχεις και χρόνο να το χαίρεσαι, προχωράς!
Εμείς έχουμε μία μέρα ακόμη, οπότε θα το απολαύσουμε όσο μπορούμε (και θα επιστρέψουμε με επόμενο άρθρο)!
