Του Κώστα Μεντή

Δευτέρα πρωί, αεροδρόμιο Ελ.Βενιζέλος. Ξένος μεταξύ ξένων , έτοιμος πάλι για ταξίδι κάπου. Κόσμος πηγαίνει φουριόζος να προλάβει την πτήση του, αγκαλιές, αποχαιρετισμοί, «καλή αντάμωση» κτλ. Μοναξιά. Κάτι τέτοιος στιγμές, αναπολώ το 3ήμερο (5ήμερη κατά άλλους) στα Κύθηρα. Στο 4ο Trail Ride που είχε γίνει πριν λίγο καιρό. Κάποιοι λένε, πως ζούμε μόνο για μερικές καλές στιγμές. Στα Κύθηρα αυτές οι στιγμές ήταν πάρα πολλές, μαζεμένες μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο.

Μοναδικές αναμνήσεις

Τι να πρωτοθυμηθώ. Την συγκινητική υποδοχή στο λιμάνι, από τα παιδιά της ΜΟΤΟ.ΚΥ.ΛΕ.Ρ; Τον κόσμο των Κυθήρων, που όπου στεκόσουν σε αγκαλιάζανε λες και ήσουν γνωστός τους χρόνια; Το πάρτι στο “πιστάκι” που είχε στηθεί, το γέλιο και τον ενθουσιασμό που δείχνανε κάθε φορά που περνούσε ένας αγωνιζόμενος; Την παρέα στο Καράβι, που από τα γέλια και τις συζητήσεις , τελικά όχι μόνο μάτι δεν κλείσαμε, αλλά στην τελική, δέσαμε παραπάνω. Το πάρτι το βράδυ στην απονομή, το φαγητό στην Κυρά Μαρία, το μπάνιο την επόμενη μέρα, και πολλά άλλα που εάν τα έγραφα εδώ, θα χρειαζόμουν μπόλικο χρόνο.
Σαν αγωνιζόμενος, που ελέω χρημάτων δεν μπορεί να αγωνιστεί, δεν μπορούσα να λείπω από ένα τέτοιο γεγονός. Μια τέτοια προσπάθεια ήθελε στήριξη, οπότε δεν μπορούσα να μην δεχτώ την πρόσκληση αυτή. Μαζί με φίλους και γνωστούς κατηφορίσαμε Παρασκευή απόγευμα στον Πειραιά, για να προλάβουμε, με την ψυχή στο στόμα, τον “Βιτσέντσο Κορνάρο”. Στον καταπέλτη μας περίμενε ο Doc για την υποδοχή, και μέσα ο Χρήστος με τα εισιτήρια. Ένα χαμόγελο, ένα χτύπημα στην πλάτη, η κούραση και το άγχος, άρχισε να φεύγει. Ανεβαίνοντας στα πιο πάνω πατώματα άκουγες γνωστές φωνές, γέλια, πειράγματα, «τεχνικές» αναλύσεις αγώνων (;), ή αλλιώς “ότι να’ ναι”. Αυτά είναι. Σχεδόν όλοι είμαστε εδώ. Η συνταγή ήταν έτοιμη, για ένα αξέχαστο ΣΚ.

Ζεστή υποδοχή

Οι ώρες περνούσανε ευχάριστα, και το όλο σκηνικό θύμιζε 5ημέρη. Μουσικές, ποτό, κουβέντα, γέλια, απ’ όλα είχε ο μπαξές. Το ντουέτο Doc/Danef (με το γυαλί έμοιαζε στον Stevie Wonder), με τον έναν να παίζει κιθάρα και τον άλλον να κρατάει σεκόντο, είχε την επίσημη πρώτη του. Grande επιτυχία.
Φτάνοντας λοιπόν στα Κύθηρα μας περίμενε έξω από τον καταπέλτη ο Αλέξανδρος, που μας έδειχνε να ακολουθήσουμε τα “νέον”, για να φτάσουμε στο σημείο συνάντησης. Από εκεί, μέλη της λέσχης φτιάξανε γκρούπ, ανάλογα με το που έμενε ο καθένας. Φεύγοντας λοιπόν τελευταίοι για τον προορισμό μας, δεν μπορούσε να μην μας κάτσει και κάτι. Ο Νικόλας δεν είχε φροντίσει νε είναι φουλαρισμένος, οπότε κάπου εκεί πάνω στον δρόμο έμεινε από καύσιμα. Κάποιος του έδωσε λίγο βενζίνη και έφτασε στο ξενοδοχείο. Πέσαμε όχι απλά για ύπνο, αλλά σε λήθαργο.

Τα παιδιά απ’τα Κύθηρα, είχανε φροντίσει να κάνουμε μια παράλληλη διαδρομή με τον αγώνα, την “Adventure Tour”, που θα περιελάμβανε τόσο ασφάλτινα όσο και χωμάτινα κομμάτια. Δεν φτάνει που δεν τρέχω, να μην πάω και βόλτα; Ε όχι, πολύ θα ήτανε. Στην  εκκίνηση του αγώνα , χαμός! Κόσμος να ζητωκραυγάζει, μουσική να παίζει, μια εμπειρία που λες και ήτανε από αγώνα παγκοσμίου. Περίεργο συναίσθημα και συνάμα συγκίνηση. Μόλις έφυγαν οι αγωνιζόμενοι, πήραμε και εμείς σειρά να πάμε το tour μας. Το roadbook στην θέση του, μηδενισμένο κοντέρ, και το παρεάκι των 10 μοτοσυκλετών που με είχαν πάρει από πίσω, έτοιμοι. Φύγαμε! Μέσα από μουσικές, ιαχές, φασαρία ξεκινήσαμε. Βγαίνοντας από τον Ποταμό μπήκαμε κάποια στιγμή σε ένα μικρό χωματόδρομο, ξανά άσφαλτο και μέσα στο πρώτο χωριό. Εκεί σε ένα κατηφορικό κομμάτι ξαφνικά μπροστά μας μία «βαρέλα» ή αλλιώς μπετονιέρα, να μας κλείνει φαρδιά πλατιά τον δρόμο. Χώρος για να περάσεις ελάχιστος έως ανύπαρκτος, παράκαμψη δεν υπήρχε.

Ο κόσμος το γιορτάζει

Με λίγο στρίμωγμα περάσαμε 5 μηχανές και εκεί ξαφνικά εμφανίζεται τον δεύτερο γκρουπ με πλοηγό τον Βρεττό, της τοπικής λέσχης. Πήρε τους υπόλοιπους που δεν περάσανε και πήγε από “καβάτζα”. Προχωράμε κανονικά στον δρόμο μας, άλλαζε το έδαφος και το τοπίο. Περνάμε από παλιά σπίτια, κάποιους «πύργους» και καταλήγουμε στην πρώτη παραλία , στην παχιά άμμο, από όπου θα περνούσαν οι αγωνιζόμενοι. Σημείο συνάντησης και πάλι του γκρουπ, άρχισε να μαζεύονται και κάποιοι θεατές. Να  ο πρώτος, χειροκροτήματα, φωνές κτλ κτλ, ακολουθούμενος σταδιακά από τους υπόλοιπους όπου συνέχιζε το ίδιο σκηνικό. Κάποια στιγμή περνάει ένας αναβάτης  στην μία ρόδα στην παραλία, και ο κόσμος επευφημούσε “γκράντε”.

Ετοιμαζόμαστε να φύγουμε για να προλάβουμε την πίστα, από όπου θα περνάγαμε βάσει χρονοδιαγράμματος σε σύντομο χρόνο. Φεύγουμε με σχετικά γρήγορο ρυθμό, και εκεί μετά τον Ποταμό ξαναπατάμε χώμα. Κάποια στιγμή ακούω πίσω μου, κόρνες και φωνές, κάνω λίγο στην άκρη και περνάει ο Μπισμπιρούλιας ροδιά με τον Βλαχάκη. Δεν περνάνε 10-15 δευτερόλεπτα, ακούς κάτι σαν «έλα μ*(&*κα χαθήκαμε», και ξανά βζζννννν. Μάλιστα καλά πάμε…
Φτάνοντας κοντά στην πίστα, παρατηρώ σπέσιαλ οργάνωση. Άνθρωπος στον δρόμο , όπου μας έδειχνε τον δρόμο, άνθρωπος που μας είπε που να παρκάρουμε, να μας πάει απέναντι στην τέντα, και βλέπω ξαφνικά, γερανό με κόσμο πάνω, μουσικές να βαράνε, να μοιράζουνε νερά, φαγητό, φατουράδα. Χορός, τραγούδι, πείραγμα, γέλια, κουβέντα και ζέστη. Αλλά ποιος νοιάζεται, καλά περνάμε. Περιφραγμένα όλα, με κόσμο να προσέχει μην μπει κανένας μέσα. Όλα Άψογα. Και να ’σου οι αγωνιζόμενοι, που ήταν σαν να ξαφνιάστηκαν με τόσο κόσμο. Ο Βλάχακης μπαίνοντας πρώτος και φουριόζος, ξάπλωσε ακριβώς μπροστά μας. Ήταν σαν να το έκανε επίτηδες, βλέποντας μας να περνάμε καλά.

Η διαδρομή δυσκολεύει

Μόλις περάσανε οι περισσότεροι φύγαμε, και αποδείχτηκε πως το δεύτερο κομμάτι του πιάτου μας ήταν έκπληξη. Μπήκαμε σε κομμάτι του αγώνα, σε απίστευτα χώματα, ξεροπόταμα, σφιχτά κομμάτια, απαιτητικά. Δεν το λες πλέον απλή βόλτα. Κάποιοι μείνανε πίσω, όπου τους μάζευε ο Βρεττός. Πλέον στην παρέα μας είχε προστεθεί και ένα Ιταλός με Trial παρακαλώ! Βέβαια γελούσε που μας έβλεπε να παλεύουμε με τα θηρία, ενώ εκείνος «χόρευε» πάνω στο κατσίκι του.
Το roadbook άψογο, οι εναλλαγές του τοπίου απίστευτες, η θέα μία από τα ίδια, τα terrain το ίδιο. Κάποιοι στιγμή σε ανυποψίαστο σημείο, βλέπουμε μια κάμερα να μας τραβάει, και κόσμος να φωνάζει. Τι το ’θελε; Λες και μας είχε βάλει νέφτι εκείνη την ώρα. 2η, 3η, χούφτα το γκάζι , το πίσω μέρος δίπλωνε από εδώ, από εκεί. Πίσω γινόταν το ίδιο. Όλοι με το ίδιο τρόπο.. Αργότερα σε συζήτηση ειπώθηκε πως, εάν κάποιος έκοβε ρυθμό , θα γινόμασταν όλοι ένα μάτσο παλιοσίδερα… τς τς τς  παλιό νεολαία.

Σε ένα κατηφορικό τσιμεντόδρομο που, περνώντας από ένα σύντομο χωματόδρομο, κατέληγε σε εκκλησία, παρατηρώ κάποιες «απώλειες» στο γκρουπ. Λέω ας φτάσουμε στην άσφαλτο και εκεί περιμένουμε. Ξαπλωμένοι στην άκρη του δρόμου, σε έναν παχύ ίσκιο, περιμένοντας τους υπόλοιπους, πέρναγαν αυτοκίνητα και ρωτάγανε διάφορα, λες και ήμασταν τουριστικό θέαμα. Είχε την πλάκα του. Κάποια στιγμή εμφανίζονται οι υπόλοιποι που, δυστυχώς, είχανε μια ελαφριά πτώση που τους έκανε να καθυστερήσουνε. Ευτυχώς ο αναβάτης δεν είχε πάθει τίποτα, η ζημιά επισκευάστηκε  γρήγορα, και η βόλτα συνεχίστηκε.
Μου έκανε εντύπωση που συναντήσαμε αστυνομικούς να μας ανοίγουν τον δρόμο, και να κλείνουν τους κάθετους. Τέτοιο πράγμα είχα να το δω πολύ καιρό, ή μάλλον ποτέ για εμάς, μόνο για highclassάτα πρόσωπα…. Μα μέχρι και αυτό ήταν οργανωμένο… μπράβο..

Το πάρτυ

Φτάνοντας στον Ποταμό γιορτή, χειροκροτήματα, ιαχές κτλ κτλ.. και δυσάρεστα νέα…. Φίλος αναβάτης που ακολουθούσε τον αγώνα (δεν έτρεχε), είχε πέσει και είχε χτυπήσει. Μέχρι να μάθουμε πως ήταν οκ, μας πήγε η καρδιά την κούλουρη… Ευτυχώς η ζημιά δεν είναι μόνιμη…
Για κακή μας τύχη η ΔΕΗ είχε αποφασίσει να μας κόψει το ρεύμα και έτσι δεν είχαμε ούτε νερό/. Αναμονή λοιπόν μέχρι να αποφασίσουνε πότε θα δοθεί. Στον ποταμό είχαν ήδη ξεκινήσει οι προετοιμασίες για την απονομή, στην οποία δυστυχώς δεν κατάφερα να είμαι.

Στο πάρτι που ακολουθούσε μέσα και έξω από το “Αγορά”, επικρατούσε ένα ευχάριστο κλίμα, με τον μπουφέ στημένο από ντόπιες λιχουδιές, ο βιντεοπροβολέας να δείχνει φωτογραφίες του αγώνα, μουσική να βαράει, γέλια , πειράγματα, συζητήσεις παντού. Φωτογραφίες, γνωριμίες και γενικώς μία κατάσταση η οποία θύμιζε “άλλες” οργανώσεις.
Την επόμενη μέρα είχε κανονιστεί βαρκάδα, ή οποία λόγω καιρού, έπρεπε να ακυρωθεί. Δεν φάνηκε να ενοχλείτε κανένας, γιατί αντικαταστάθηκε με μπάνιο σε παραλία και φαγητό αργότερα. Κάποιοι προτίμησαν να κάνουν βόλτα στο νησί, βλέποντας τις ομορφιές και τις ιδιαιτερότητες που έχει το μέρος. Αργότερα όλοι μαζί στην ταβέρνα της Κυρα Μαρίας. Ένα τσιμπούσι που θύμιζε το γλέντι στο γαλατικό χωριό, ξέρεις αυτό της τελευταίας σελίδας. Η Κυρα Μαρία απίστευτη! Φάγαμε τα πάντα και από χρήματα , από νορμάλ έως λίγα. Το ίδιο σκηνικό και εδώ , γέλια, πειράγματα, τραγούδι… μέχρι την ώρα της αποχώρησης.

O αποχωρισμός

Φτάνοντας στο λιμάνι, μας περίμεναν πάλι τα παιδιά της ΜΟΤΟ.ΚΥ.ΛΕ.Ρ με “φατουράδες” στο χέρι, αναμνηστικές φωτογραφίες, αποχαιρετισμοί , αλλά όχι κλάματα. Είχαμε αποκτήσει όλοι καινούργιους φίλους, που όποτε και να γυρίζαμε θα μας περιμένανε εκεί. Δώσαμε την υπόσχεσή μας ,ότι θα επιστρέφαμε σύντομα… και θα το κάνουμε, αυτό είναι σίγουρο.
Στο πλοίο της επιστροφής, με γεμάτες μπαταρίες, με χαμόγελα ικανοποίησης, με αναμνήσεις από τις προηγούμενες μέρες, με νέες φιλίες… τι άλλο να ζητήσεις… Ζούμε για κάποιες στιγμές, εδώ οι στιγμές ήταν πολλές. Ο ύπνος ήρθε σε κάποιους, ενώ κάποιοι άλλοι τραγουδούσανε μέχρι αργά.
Δευτέρα πρωί Αθήνα. Η οικογένεια επέστρεψε… Ένα γεια χαρά στο λιμάνι, με την σιγουριά ότι θα συναντηθούμε γρήγορα. Η μέρα βέβαια δεν έβγαινε με τίποτα, όπου και να στεκόμουνα μου ερχόντουσαν οι εικόνες.
Τι μου έμεινε από τα Κύθηρα, Πολλά! Περάσανε ήδη κάποιες εβδομάδες και οι εικόνες είναι ακόμα ζωντανές, οι συζητήσεις συνεχίζουν να υπάρχουν, είναι πλέον θέμα αναφοράς. Τι να πω. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους. Ένα μπράβο στον Doc που τόλμησε τέτοιο εγχείρημα και ένα μπράβο στον Αλέξη και τους MOTO.ΚΥ.ΛΕ.Ρ για την άψογη οργάνωση. Άντε και του χρόνου!!!!

Φωτογραφίες