Μετωπική σύγκρουση, θέμα εξόχως ανατριχιαστικό και απολύτως απευκταίο για όποιον καβαλά δίτροχο, ακόμη και ως περιστασιακός συνεπιβάτης. Πέραν των ενεργειών που θα μπορούσαν να αποσοβήσουν ή να μετριάσουν τις συνέπειες μιας τέτοιας κατάστασης (ενεργητική ασφάλεια), οι κατασκευαστές ενίοτε λαμβάνουν και κάποια μέτρα προστασίας του αναβάτη κατά τη σύγκρουση (παθητική ασφάλεια).
Κι αν στα αυτοκίνητα αυτό είναι απλό να γίνει φορτώνοντας αερόσακους ή σχεδιάζοντας όλο το μπροστινό μέρος του οχήματος ως ζώνη απορρόφησης της κρούσης – ώστε η ενέργεια να ξοδευτεί διαλύοντας και συμπιέζοντας λαμαρίνες και κινητήρα, πριν φτάσει στην καμπίνα των επιβατών – στη μοτοσυκλέτα το πράγμα είναι πολύ πιο δύσκολο, αν όχι αδύνατον.
Όπως όλοι γνωρίζουμε καλά, από τη σέλα ως το μοιραίο εμπόδιο μεσολαβεί μόνο ένα ρεζερβουάρ καυσίμου (στις περισσότερες περιπτώσεις), τιμόνι, όργανα και μια ρόδα. Όχι και πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να ωφελήσουν στην απορρόφηση της ενέργειας της κρούσης. Ίσως ο τροχός να είναι το βασικό εξάρτημα που μπορεί να λειτουργήσει ως προφυλακτήρας, αλλά η ικανότητά του να περιστραφεί αδυνατίζει σημαντικά και αυτό το ενδεχόμενο.
Κάπου εδώ έρχεται η πατέντα της BMW, η οποία προτείνει ένα εξαιρετικά απλοϊκό σχέδιο: Μια μεταλλική διχάλα ανάμεσα στον τροχό και τον κινητήρα, η οποία αναλαμβάνει να κρατήσει τη ρόδα ευθυγραμμισμένη, υποχρεώνοντάς την έτσι να κοιτάξει τον Χάρο στα μάτια και να τη φάει κατακούτελα αντί του ιδιοκτήτη της.
Μπορούμε να δούμε κάποια εν δυνάμει προβλήματα σε αυτό το σχέδιο. Πρώτον, η έδρασή της λογικά θα οδηγεί είτε στο πλαίσιο ή στα κάρτερ του κινητήρα, όπερ σημαίνει πως η ενέργεια που θα δεχτεί (άντε, μείον όση απορροφηθεί από την παραμόρφωσή της ζάντας) θα περάσει καθ’ ολοκληρία στο σημείο στήριξης της διάταξης.
Αυτή η διχάλα θα πρέπει προφανώς να είναι ισχυρά φτιαγμένη ώστε να αντέχει να κρατήσει τον τροχό στην ευθεία, αλλιώς αν σπάει με την πρώτη τότε δεν επιτελεί καν το έργο της. Άρα μιλάμε για ένα ευθύγραμμο, πιθανότατα μεταλλικό στέλεχος που θα δεχτεί τη δύναμη στη διεύθυνση του άξονά του και θα τη μεταφέρει ακέραια μέχρι τα όρια της αντοχής του.
Δηλαδή, είναι υπαρκτό το ενδεχόμενο να προκαλέσει πολύ μεγαλύτερη και ακριβότερη ζημιά στη μοτοσυκλέτα, έως και να την κάνει μη επισκευάσιμη. Βέβαια είναι απείρως προτιμότερο να καταστραφεί η μοτοσυκλέτα σώζοντας τη σωματική ακεραιότητα του αναβάτη της, αλλά θα μπορούσε να τη στείλει για παλιοσίδερα ακόμη και σε μικρότερες, λιγότερο επικίνδυνες συγκρούσεις.
Μετά έχουμε το εμφανισιακό ζήτημα, καθώς ένα τέτοιο μεταλλικό δίχαλο δεν κρύβεται εύκολα. Μάλιστα για να είναι αποτελεσματικό θα πρέπει να προεξέχει ακριβώς πίσω από τη ρόδα ώστε να τη μαζέψει πριν αυτή γυρίσει κάθετα στο πλαίσιο. Αναπόφευκτα, η διάταξη αυτή θα είναι οπτικά εμφανέστατο μέρος της συνολικής σχεδίασης.
Στην τελική βέβαια αυτό που μετρά δεν είναι ούτε το χρήμα ούτε το στυλ. Αυτό που έχει σημασία είναι η ασφάλεια του αναβάτη και εδώ εκπτώσεις δεν χωρούν.
