Ο 58χρονος Ολλανδός μοτοσυκλετιστής Sjaak Lucassen είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους που ζουν με μια μόνιμη φαγούρα. Τον τρώει η ανάγκη να καβαλά τη μοτοσυκλέτα του σε βολτίτσες που μετρούν τα χιλιόμετρα ανά χιλιάδες και δε βλέπει τίποτε το περίεργο στο να τα κάνει με τις μοτοσυκλέτες που γουστάρει, τις superbikes.

Αφού λοιπόν αποφάσισε πως το μικρόβιό του αξίζει να ταΐζεται μόνο με αμβροσία και νέκταρ, το 1995 καβάλησε τη Honda Fireblade του και σε τρία χρόνια μάζεψε 160,000 περιηγητικά χιλιόμετρα σε κάθε προσιτή και απρόσιτη γωνιά της Γης.

Οι αρχές της δεκαετίας του 2000 τον έφεραν με μια νέα μοτοσυκλέτα, Yamaha R1, και ένα πενταετές ταξίδι 250,000 χιλιομέτρων για τον γύρο του κόσμου.

Σε ένα από τα ταξίδια του έφτασε ψηλά στα Ιμαλάια, όπου για μια στιγμή σκέφτηκε πως είχε φτάσει στο τέλος του δρόμου. Μόνο που την ίδια στιγμή το μυαλό του παρήγαγε τον αντίλογο: Όχι, το τέλος του δρόμου φίλε μου είναι στον Βόρειο Πόλο.

Και κάπως έτσι ο Lucassen είχε ανακαλύψει τον επόμενο προορισμό του.

Σοβαρός και προγραμματισμένος ως είναι, ο άνθρωπος δεν το πήρε αψήφιστα και αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του με τις ακραία χαμηλές θερμοκρασίες ώστε να διαπιστώσει τι απαιτείται για ένα τέτοιο επικίνδυνο εγχείρημα.

Το 2013 οργάνωσε ένα ταξίδι στην Αλάσκα, όπου θα δοκίμαζε όλες τις αλλαγές που πίστευε πως χρειάζεται η μοτοσυκλέτα του για να τα βγάλει πέρα. Είχε φορέσει χοντρά λάστιχα, επενδεδυμένα με καρφιά, είχε ψηλώσει τη μοτοσυκλέτα του και είχε φροντίσει να μην αντιμετωπίζει προβλήματα με το κρύο.

Ατυχώς γι’ αυτόν, πολλά από τα μέτρα που έλαβε αποδείχθηκαν ελλιπή, τα καρφιά εξαϋλώθηκαν πολύ γρήγορα, η ψηλή μοτοσυκλέτα τον δυσκόλευε πολύ και τα φαρδιά λάστιχα δεν ήταν αρκετά φαρδιά για να μη θάβονται στο μαλακό χιόνι.

Κάπως έτσι ο Lucassen κατάφερε μέσα από εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα ταξιδιών και δοκιμών, αλλά και από την άφθονη εμπειρία που συγκέντρωσε από τη δεκαετία του 1990, να δηλώνει έτοιμος πλέον για τη μεγάλη αναμέτρηση με το τελευταίο όριο που βλέπει το μυαλό του: τον Βόρειο Πόλο.

Για το ταξίδι επέλεξε να αγοράσει ξανά μια Yamaha R1 του 2001, κυρίως επειδή τη γνωρίζει καλά και ξέρει από πρώτο χέρι πόσο αξιόπιστος είναι ο κινητήρας της. Οι μετατροπές του έχουν φτάσει το άλλο άκρο με θεόχοντρα λάστιχα που θα έμοιαζαν υπερβολικά ακόμη και σε ATV, αλλά πιθανότατα είναι αυτό που χρειάζεται για πάει κανείς εκεί που φυσιολογικά κινούνται μόνο ερπύστριες και σκι.

Από την αρχική μοτοσυκλέτα κράτησε μόνο το πλαίσιο, τον κινητήρα και τα απογυμνωμένα φέρινγκ, ενώ από κάτω κρύβεται τρελή δουλειά (και άλλο τόσο χρήμα προφανώς) για συστήματα θέρμανσης όλων των υγρών (καύσιμο, λάδια, υγρά ψύξης), θέρμανση του ίδιου, ηλεκτρικό σύστημα που μεταβάλλει το ύψος της ανάρτησης, αυτόματο έλεγχο της πίεσης των ελαστικών και έναν σκασμό άλλα πράγματα και κόλπα.

Δείτε στο παρακάτω βίντεο τον ίδιο να μας περιγράφει τις εμπειρίες που σχημάτισαν τη μοτοσυκλέτα του στη μορφή που είναι σήμερα, καθώς και το πλάνο του για να κατακτήσει τη βορειότερο οικόπεδο του πλανήτη.

Και απλά θαυμάστε το ψυχικό σθένος και την προσήλωση ενός 58χρονου που δηλώνει πως “θα πάω κι αν δεν τα καταφέρω, θα ξαναπάω έναν χρόνο μετά. Πάντως στον Βόρειο Πόλο θα φτάσω!”

Ιστοσελίδα Sjaak Lucassen