Κείμενο: Σπύρος Τσαντήλας
Φωτογραφίες: Βασίλης Κωστάκος

Όταν μετράς αισίως 107 χρόνια στο βιογραφικό σου, το να βρεις σημεία αναφοράς σε αυτά δεν είναι καθόλου δύσκολο. Η Benelli μετράει κοντά δύο δεκαετίες από την επιστροφή της στο προσκήνιο με τη σύγχρονη γενιά τρικύλινδρων Tornado και TnT, αλλά αυτή δεκαετία την πήγε ακόμη πιο ψηλά μετά την εξαγορά της από έναν Ασιατικό κολοσσό όπως το Qianjiang Group.

Πλέον η Benelli διαθέτει ένα πολύ σημαντικό ατού στα χέρια της: είναι μια καθαρά Ιταλική εταιρεία, με εγκαταστάσεις και προσωπικό στην παραδοσιακή της έδρα, στο Πέζαρο, αλλά και την οικονομική ασφάλεια που της παρέχει η μητρική εταιρεία από την Κίνα.

Υπό αυτό το πρίσμα δεν είναι καθόλου δύσκολο να αντιληφθούμε γιατί το ενδιαφέρον της έχει επικεντρωθεί σε μικρούς και μεσαίους κυβισμούς, καθώς το βαρύ όνομα της Benelli εξυπηρετεί ιδανικά τις βλέψεις της προς τις ακμάζουσες με καλπάζοντα ρυθμό Ασιατικές αγορές. Ωστόσο ψωμί μπορεί να υπάρχει άφθονο και προς δυσμάς.

Η ιστορία ενός λιονταριού

Η επιστροφή του Leoncino αποτίνει φόρο τιμής σε ένα από τα πιο ιστορικά μοντέλα στην πολύχρονη ιστορία της Benelli. Το αυθεντικό Λιονταράκι (όπως ερμηνεύεται στα Ελληνικά το Leoncino) εμφανίστηκε το 1951 και έχτισε το όνομά του πρωτίστως ως τετράχρονο 125 που πολλαπλασιάστηκε σε εκδόσεις παντός είδους, από καθημερινά μοτοσυκλετάκια, μέχρι scrambler και ασφάλτινα αγωνιστικά.

Ήταν επίσης μια από τις μοτοσυκλέτες της Benelli που ξεκλείδωσαν με επιτυχία την αγορά των ΗΠΑ και, μετά από τα παραπάνω, δεν πρέπει να μας κάνει καμιά εντύπωση που η σημερινή εταιρεία αποφάσισε να αναβιώσει αυτό το λογότυπο.

Το σύγχρονο Leoncino φορά τον υγρόψυκτο δικύλινδρο σε σειρά 500 cc που γνωρίσαμε στο TRK502, τοποθετώντας τον σε μια μοτοσυκλέτα που δεν κρύβει τα Ιταλικά της σχεδιαστικά γονίδια. Δεν είναι σχήμα υπερβολής αυτό, καθώς στην ούγια όντως θα βρούμε τη τζίφρα του Centro Stile Benelli της Ιταλίας. Η ηγεσία της εταιρείας ξέρει πολύ καλά πώς να προσεγγίσει τον δυτικό μοτοσυκλετιστή και στην περίπτωση του Leoncino δεν έχει γίνει έκπτωση.

Η μοτοσυκλέτα είναι καθ’ όλα σύγχρονη, ακόμη και στην εμφάνισή της, παρότι είναι εμφανέστατη η προσπάθεια για εισαγωγή στοιχείων ρετρό που να θυμίζουν σε κάποιον βαθμό το παλιό μοντέλο.
Ξεχωρίζει από το θηριώδες μπροστινό, το ανεστραμμένο πιρούνι των 50 mm, καθώς και τον στρογγυλό προβολέα που συνδυάζει τις κλασικές γραμμές με LED φωτιστικά σώματα. Δένει οπτικά με το ενιαίο σύνολο ρεζερβουάρ-σέλας και την έξυπνη διχρωμία γύρω από το λογότυπο. Ίσως θα έδειχνε πολύ πιο όμορφο δίχως αυτό το ψυγείο να γεμίζει τον χώρο πίσω από πιρούνι, αλλά ας μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας, πρέπει κάπως να καλυφθούν και οι ευρω-προδιαγραφές χωρίς να βγει στο τέλος ένα ψοφίμι από πλευράς δύναμη.

Και, δεδομένου ότι μιλάμε για ένα Λιονταράκι, αυτός ο δικύλινδρος είναι το ακριβώς αντίθετο: ροπάτος, δυνατός και εύστροφος.

Βρυχηθμοί

Από την πρώτη στιγμή στη σέλα του απολαμβάνεις τον τραχύ ήχο του κινητήρα. Φροντίζει να τσαλακώνει την εικόνα της πολιτικώς ορθής “ήσυχης εξάτμισης” αφήνοντας να ξεφύγουν μικροί βρυχηθμοί σε κάθε περιστροφή του γκαζιού. Ξερός και στακάτος ο θόρυβος, σε ψήνει να το ανοίξεις το άτιμο το γκάζι και, μόλις το κάνεις, έρχεται η δικαίωση.

Το Leoncino έχει τσαγανό, επιταχύνει χορταστικά, ειδικά αν δεν το λυπηθείς και χουφτώσεις γκάζι πλουσιοπάροχα. Θα σκαρφαλώσει γρήγορα στα 100 km/h, εξίσου σβέλτα ως τα 140. Παρότι ο κινητήρας είναι ροπάτος και δείχνει γεμάτος σε όλο το φάσμα των στροφών, μετά τις 8,000 αρχίζει η αναμενόμενη πτώση. Με ξεζούμισμα θα δείξει και 180 στο κοντέρ με έκτη στο κιβώτιο, έχοντας ωστόσο ξεφύγει από το νόημα αυτής της μοτοσυκλέτας.

Τα 500 cc και 47.6 άλογα - που στον τροχό πλησιάζουν τα 41, όπως είδαμε στη δυναμομέτρηση του TRK - είναι υπεραρκετά για την πλήρη χρήση του Leoncino, από την καθημερινή εξυπηρέτηση, μέχρι και ταξιδάκια. Η ισχύς δεν είναι φυσικά τυχαία, αντιθέτως βρίσκεται ακριβώς στο άνω όριο της κατηγορίας διπλωμάτων Α2, προσθέτοντας άλλη μια δυνατή επιλογή στον υποψήφιο πελάτη της.

Η κατανάλωσή του εξαρτάται κυρίως από το δεξί χέρι. Το πας ροπάτα και με μια πάνω; Θα δεις εύκολα τιμές γύρω στα 5-5.5 λίτρα ανά 100 χιλιόμετρα. Καρυδώνεις το γκάζι και ξεχνάς να το κλείσεις στον αυτοκινητόδρομο; Θα ανέβεις και πάνω από τα 7.

Ο λέων που πατά σε αγγέλους

Ωραία το έχουμε το γκαζάκι, ας δούμε πώς το χειρίζεται το Leoncino. Η θέση οδήγησης είναι πολύ φυσική, με άνετες γωνίες σε χέρια και πόδια, εύκολη και φυσική πρόσβαση στο τιμόνι.Στον δρόμο γίνεται γρήγορα ξεκάθαρο πως το μπροστινό του είναι βιδωμένο στην άσφαλτο, εμπνέει εμπιστοσύνη και σύντομα γίνεται σημείο αναφοράς της μοτοσυκλέτας.

Στη γρήγορη οδήγηση αυτός θα είναι ο καλύτερος σύμμαχος του αναβάτη, παρέα με το εξίσου δυνατό μπροστινό φρένο και το εξαιρετικό ABS που το υποστηρίζει - το οποίο μάλιστα απενεργοποιείται με ένα κουμπί στο τιμόνι. Οι επιλογές της Benelli εδώ έρχονται από το πάνω ράφι, με ακτινικές τετραπίστονες δαγκάνες σε μεγάλους δίσκους 320 mm και δικάναλο ABS της Bosch - ό,τι χρειάζεται και κάμποσο παραπάνω για τα δεδομένα αυτής της μοτοσυκλέτας.

Με τα στάνταρ Pirelli Angel ST πατούμενα, το Leoncino πατά σταθερά και μεταφέρει αυτή τη σιγουριά του και στον αναβάτη, επιτρέποντάς του να κρατά σπορ ρυθμούς χωρίς να αισθάνεται πως κάνει κάτι ακραίο ή παράλογο.

Σε οποιαδήποτε στροφιλίκι το Leoncino αισθάνεται σα στο σπίτι του, καθώς απολαμβάνει ένα καλοζυγισμένο πλαίσιο με ουδέτερο χαρακτήρα και σε καμιά περίπτωση δεν σε ψήνει πως όντως ζυγίζει πάνω από 200 κιλά. Ίσως μόνο αν πας να το σπρώξεις σβηστό.

Η εικόνα αυτή διατηρείται και στο κλεινόν άστυ. Ευέλικτο και φιλικό, είναι οι δύο λέξεις που περιγράφουν επακριβώς τις αξίες που κομίζει η καθημερινή μετακίνηση με ένα λιονταράκι - η πόλη είναι το σπίτι του. Το μέγεθός του θα βολέψει κάθε ανάστημα και ο χειρισμός του είναι παιχνιδάκι και δη προβλέψιμο. Χωρίς ποτέ να ξεχνάμε πως το καλό στίψιμο του γκαζιού φέρνει άμεσα, χαμογελαστά αποτελέσματα. Ακόμη κι αν το κάνεις με κρεμασμένη έκτη στο κιβώτιο.

Η λιτή αλήθεια

Υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα στο Leoncino; Φυσικά, ξεκινώντας από τη σέλα. Όμορφη, καλοσχεδιασμένη και αρχικώς μαλακή, με κούρασε κάπως πρόωρα καθώς αισθανόμουν πως το αφρώδες της ήταν λίγο υπό το βάρος του σώματος. Αν η μοτοσυκλέτα ήταν δική μου, η αντικατάσταση του εσωτερικού της με τζελ θα ήταν ίσως ένα από τα πρώτα πράγματα που θα έκανα.

Μια δεύτερη παρατήρηση πάει στα φώτα του και συγκεκριμένα στον προβολέα. Φωτίζει σε μια πολύ στενή στρογγυλή δέσμη και, ενώ μέσα σε αυτή όλα είναι σωστά και φωτεινά, αφήνει μεγάλο πλάτος του δρόμου στο απόλυτο σκοτάδι, γεγονός που μπορεί να γίνει λίγο προβληματικό αν κινείσαι νύχτα σε στριφτερό δρόμο και δε βλέπεις τι συμβαίνει στο εσωτερικό της στροφής - δηλαδή εκεί που πηγαίνεις.

Το ψηφιακό πάνελ των οργάνων, από την άλλη, εμφάνιζε το ανάποδο χαρακτηριστικό: δε φαινόταν καθαρά υπό δυνατό ήλιο. Όσο όμορφο και εύχρηστο ήταν τη νύχτα, άλλο τόσο δυσανάγνωστο γινόταν στο έντονο φως.

Κάπου εδώ αρχίζουν και τελειώνουν και όλες οι γκρίνιες μας, σε τέτοια, δευτερεύουσας σημασίας ζητήματα. Επί της ουσίας, το Leoncino είναι ένα εξαιρετικό δείγμα της μεσαίας κατηγορίας, έξυπνα σχεδιασμένο, άρτια εξοπλισμένο και άψογα στημένο. Δεν έχει φρου φρου κι αρώματα, ούτε χάρτες, ούτε άλλα ηλεκτρονικά κόλπα, παρά μόνο τα βασικά και απαραίτητα.
Αυτό που ίσως έχει τη μεγαλύτερη σημασία, ωστόσο, είναι πως το Leoncino δείχνει άκρως ανταγωνιστικό απέναντι στις μοτοσυκλέτες της κατηγορίας του.

Στο μάτι, στη σέλα και στην τσέπη

Στα €6,500 κοστίζει κάτι τις λιγότερο από το Honda CB500, προσφέροντας ένα σύνολο που είναι εξίσου γοητευτικό στο μάτι, όσο και στην οδήγηση. Το πακέτο ικανοτήτων του είναι πληρέστατο, ικανό να ανταπεξέλθει σε όλα όσα θα χρειαστεί ο ιδιοκτήτης του - εντός λογικής.

Η Benelli έχει χτυπήσει φλέβα με αυτόν τον κινητήρα, καθώς ακούω διαρκώς εγκωμιαστικά σχόλια και για το TRK502 - αν και προσωπικά δεν είχα ακόμη την τύχη να περάσω πόδι πάνω από τη σέλα του. Tώρα ετοιμάζεται και για το Leoncino 250, το οποίο παρουσιάστηκε στο Μιλάνο πέρυσι, μαζί με διάφορες νέες εκδόσεις του 500, όπως το scrambler.

Με την είσοδό του στην Ελληνική αγορά το Leoncino απλούστατα αυξάνει τις επιλογές στις καθημερινές μοτοσυκλέτες, διαθέτοντας έναν γνήσια Ιταλικό χαρακτήρα με σπορτίφ γονίδια, τον εξοπλισμό για να τα υποστηρίξει και ένα όνομα βαρύ από ιστορία - για όσους αυτό σημαίνει κάτι. Μπορεί να είναι εξίσου φιλικό και άψογο για αναβάτες της Α2 κατηγορίας, όσο και για πιο έμπειρους μοτοσυκλετιστές που αντιλαμβάνονται πως δε χρειάζεται κανείς 150 άλογα για να κάνει τα πάντα στην καθημερινότητά του.

Πολύ δύσκολα θα βρείτε κάποιον πάντως να σας πει πως το βρήκε βαρετό, ή άχρωμο. Μάλλον το αντίθετο θα στοιχημάτιζα.

Τεχνικά χαρακτηριστικά

Φωτογραφίες στατικές & λεπτομερειών

Φωτογραφίες κίνησης