Τέλος, λόγο συγκεκριμένης εργονομίας και λειτουργικότητας, υπάρχουν περιορισμοί, ορισμένα πράγματα δεν μπορείς ούτε να τα πειράξεις, ούτε να τα μετακινήσεις. Ναι, οι δύο τροχοί είναι μια “δύσκολη περίπτωση” για τους σχεδιαστές, πόσο μάλλον όταν η εντολή που τους έχει δοθεί από τους εργοδότες – κατασκευαστές, είναι να πρωτοτυπήσουν και να διαφοροποιηθούν. Παρ΄ όλα αυτά τα εμπόδια όμως, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου διάφορα μοντέλα, όντως ξεχώρισαν από την πεπατημένη και προκάλεσαν με την σχεδίαση τους και 20 από αυτά, παρουσιάζουμε στο αφιέρωμα που ακολουθεί.

Aprilia Moto 6.5


Παρουσιάστηκε το 1995 και ήταν ένα μονοκύλινδρο all round / commuter μοντέλο, το οποίο σχεδιαστικά, έφερε την υπογραφή του πολύ γνωστού σχεδιαστή Phillippe Starck. H Aprilia θέλησε να διαφοροποιηθεί, το κακό είναι ότι επέλεξε να το κάνει αυτό, δια μέσου ενός designer που σχεδιάζε εξαιρετικά καρέκλες, λεμονοστίφτες και αλλά καθημερινά αντικείμενα αλλά είχε μικρή σχέση με τις μοτοσυκλέτες. Το Moto 6.5 ήταν αναμφίβολα μοναδικό και ξεχωριστό, αλλά δεν έκανε σε καμία περίπτωση “γκελ” στην αισθητική των μοτοσικλετιστών εκείνης της εποχής. Έτσι, μόλις το 1998, η παραγωγή του διεκόπη, λόγο των πολύ χαμηλών πωλήσεων του.

Bimota DB3 Mantra

Την ίδια χρονιά με την Aprilia (1995), η Bimota ακολούθησε ακριβώς τον ίδιο δρόμο, σε άλλη κατηγορία βέβαια. Προσέλαβε τον Sacha Lakic, έναν επίσης γνωστό σχεδιαστή, με αναγνωρισμένη καριέρα στα πεδία του interior design και του επίπλου, για να δημιουργήσει μια naked μοτοσυκλέτα ανταγωνιστική του Monster της Ducati. Παρά το ότι ο Lakic, είχε περισσότερη σχέση από τον Starck με τις μοτοσυκλέτες, η εντολή της Bimota “κάνε κάτι πολύ διαφορετικό” εκπληρώθηκε στο ακέραιο, αλλά με τρόπο αρκετά επιτηδευμένο και βεβιασμένο. Το Mantra, έχει μείνει στην ιστορία ως μια από τις πιο άσχημες μοτοσυκλέτες παραγωγής όλων των εποχών.

BMW K-1

Το K-1 του 1988, ήταν η απόπειρα της BMW να προσεγγίσει ένα πιο νεανικό πελατειακό κοινό, με ένα πολύ προχωρημένο σχεδιαστικά, sport – touring μοντέλο, βασισμένο στο K100. H σχεδίαση του όντως ήταν πολύ μπροστά για την εποχή της, ακόμα παραμένει εντυπωσιακή, ωστόσο η μοτοσυκλέτα δεν προχώρησε εμπορικά, αφού το μεγάλο της βάρος (234 στεγνά κιλά) και η ζέστη του μοτέρ που εγκλωβιζόταν μέσα στο αεροδυναμικό fairing και εκλυόταν πάνω στο σώμα του αναβάτη, αποτέλεσαν αξεπέραστα και σημαντικά προβλήματα, με την παραγωγή του μοντέλου, να σταματά το 1993.

ΒΜW R 1100 GS

Πριν από 25 χρόνια, η BMW έκανε ένα μεγάλο βήμα, περνώντας ουσιαστικά από την πρώτη γενιά των θρυλικών GS, στην δεύτερη, με το R 1100 GS. H σχεδίαση του μοντέλου, ήταν εμπνευσμένη από αυτή των προκατόχων του, αλλά τόνιζε σε ακραίο βαθμό ορισμένα χαρακτηριστικά, όπως το προτεταμένο φτερό – ρύγχος, πάνω από τον μπροστινό τροχό. Ο boxer, μαζί με το telelever και palalever, προσέδιδε ένα industrial ύφος, το οποίο επίσης αναδεικνυόταν και τονιζόταν. Το αν τελικά όλο αυτό πέτυχε, δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε, αφού την σχεδιαστική αυτή άποψη, υιοθέτησαν και αντέγραψαν, οι περισσότεροι κατασκευαστές στην κατηγορία των Adventure.   

Cagiva V-Raptor

Βασισμένο στο “απλό” Raptor 1000, το οποίο έφερε τον V2 1000άρη κινητήρα των SV της Suzuki και πλαίσιο χωροδικτύωμα, το V-Raptor της Cagiva αποτέλεσε ένα από το πολύ “προχώ” σχεδιαστικά naked της εποχής του (2000).  Το “σήμα κατατεθέν” του μοντέλου ήταν φυσικά η μάσκα – mini fairing, που “συνδεόταν” με το ρεζερβουάρ, μέσω δύο παράλληλων στον διαμήκη άξονα, “αψίδων”. To κάλυμμα της ουράς (κοκοβιός), συνέχιζε επίσης την σχεδιαστική διαφοροποίηση στο πίσω μέρος, με τα δύο αυτά στοιχεία, να προσδίδουν στην μοτοσυκλέτα μια πολύ φουτουριστική όψη για την εποχή της. 

Ducati Paso 750

H χρονιά είναι 1986 και η Ducati προσπαθεί να ανασυνταχθεί και να μπει σε μια νέα τροχιά. Η επέλαση των ιαπώνων είναι ασταμάτητη, οπότε οι Ιταλοί, σκέφτονται να τους “πολεμήσουν” με τα ίδια μέσα. Λανσάρουν στην αγορά μια μοτοσυκλέτα με αεροδυναμικό fairing, το οποίο αφήνει ακάλυπτα ελάχιστα μηχανικά μέρη. Πρoφανώς είναι μια “απάντηση” στα sport touring μοντέλα CBR Hurricane της Honda και ειδικά στην έκδοση των 750 κ.εκ., όμως το Ducati φέρει αερόψυκτο L2 κινητήρα ο οποίος δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί με τα τετρακύλινδρα. Ακολουθούν άλλες δύο εκδόσεις του Paso, το 906, με μεγαλύτερο αερόψυκτο κινητήρα και το 907 i.e. με υγρόψυκτο και ψεκαστό L2, αλλά καμία δεν φαίνεται να σημειώνει ικανοποιητική εμπορική επιτυχία και έτσι, το 1992, η παραγωγή σταματά.       

Ducati 916

Εδώ, δεν πρόκειται για μια “ατυχής” περίπτωση αλλά για την δημιουργία ενός σχεδιαστικού ορόσημου, που σηματοδότησε επίσης την απαρχή της νέας εποχής της Ducati, (επαν)εισάγοντας την ισότιμα, στο club των μεγάλων κατασκευαστών σε παγκόσμιο επίπεδο.  Η 916, το σχεδιαστικό πόνημα των Massimo Tamburini και Sergio Robbiano, θεωρείται ω μια από τις ομορφότερες μοτοσυκλέτες όλων των εποχών, αν όχι η ομορφότερη. Την εποχή που οι Ιάπωνες επιδείκνυαν μια επαναλαμβανόμενη –και κουραστική- “σχεδιαστική φλυαρία” στην κατηγορία των superbikes, η 916 με τις θεϊκές μινιμαλιστικές και καθαρές γραμμές της, επαναπροσδιόρισε τα πράγματα και έκοψε την ανάσα στην παγκόσμια μοτοσυκλετιστική κοινότητα.  

Ducati Multistrada DS1000

Βρισκόμαστε στο 2003 και η Ducati, συνεχίζοντας το σταδιακό και μελετημένο άνοιγμα της σε νέες κατηγορίες, παρουσιάζει το Multistrada πρώτης γενιάς, μια μοτοσυκλέτα που ανήκει στην κατηγορία των Street Adventure. O αμφιλεγόμενος Pierre Terblance έχει αναλάβει το design και η μοτοσυκλέτα είναι 100% φορέας της χαρακτηριστικής ρηξικέλευθης και ριζοσπαστικής σχεδιαστικής αντίληψης του, που συνδυάζει ρετρό και φουτουριστικά στοιχεία.  Το Multistrada για εκείνη την εποχή ήταν σοκαριστικά πρωτοπριακό και ξεχωριστό, χρειάστηκαν δε να περάσουν αρκετά χρόνια για να το συνηθίσουν ως σχήμα οι αναβάτες. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την ανάλογη υποδοχή που είχαν και άλλες δημιουργίες του Terblance, θεωρήθηκε από την Ducati ότι ήταν και η αιτία των μειωμένων πωλήσεων, έτσι δεν άργησε να έρθει η ρήξη με τον σχεδιαστή.

Gilera CX 125

Το CX 125 της Gilera, είναι σίγουρα η πιο πρωτοποριακή και πιο μπροστά από την εποχή της δημιουργία, μεταξύ όλων των άλλων που συμπεριλαμβάνονται σε αυτό το αφιέρωμα. Βραχύβια παρουσία, παρουσιάστηκε το 1991 και την ίδια χρονιά η Gilera… έκλεισε (για μια ακόμη φορά μέσα στην ταραχώδη νεότερη ιστορία της) αλλά τουλάχιστον άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις! “Γλυπτό” και αεροδυναμικό fairing , με το μοτέρ και όλα τα μηχανικά μέρη ασφυκτικά περίκλειστα στο εσωτερικό του, μονόμπρατσες διατάξεις μπροστά και πίσω και… τάσια στους τροχούς. Ο κινητήρας ήταν 2T, με χωρητικότητα 125 κ.εκ., ενώ απέδιδε (ονομαστικά) 30,6 ίππους , με την τελική να ανέρχεται στα 163,4 χλμ./ώρα. Ακόμα και σήμερα το CX 125 θα μπορούσε να προκαλέσει αίσθηση, φανταστείτε το μακρινό 1991 τι αίσθηση προκάλεσε…

Honda DN-01

H Honda θεωρείται από πολλούς μια “συντηρητική” εταιρεία, ωστόσο όταν επιλέγει να πρωτοτυπήσει και να διαφοροποιηθεί, το κάνει με εμφατικό τρόπο. Πάρτε για παράδειγμα το DN-01, ένα… αυτόματο / “ημιαυτόματο” cruiser (;) με τον V2 κινητήρα του Transalp XL700V και εμφάνιση που συνδύαζε στοιχεία από bagger (σχεδιαστικά) και GT scooter (χωροταξικά). Η μετάδοση, που ονομαζόταν από την Honda, Human Friendly Transmission,  ήταν CVT, προσφέροντας παράλληλα την δυνατότητα επιλογής συγκεκριμένων θέσεων σε αυτή, δίνοντας έτσι μια ημιαυτόματη αίσθηση χειρισμού. Διατέθηκε προς πώληση στην Ευρώπη από το 2008 αλλά η εμπορική του πορεία ήταν απογοητευτική, με την Honda να σταματά οριστικά την παραγωγή του, το 2010.

Συνεχίζεται αύριο 09/07/2019 με το δεύτερο μέρος (11-20)