Ώπα, ώπα φίλε τα μπέρδεψες … στην περίπτωση μας η ιστορία είναι διαφορετική, φτιαγμένη από φιλάργυρους, πολεμοχαρείς και άξεστους ανθρώπους που ζούσαν μεταξύ των Πυρηναίων και του Ρήνου σε μια χώρα πέραν των Άλπεων, τη Γαλατία. Ούτε μενίρ, ούτε γουρνόπουλα, ούτε μαγικά φίλτρα, ούτε Αστερίξ, ούτε Οβελίξ, αλλά ένα συνονθύλευμα φυλών με κοινό όνομα "Γαλάτες".
Το 3ο αιώνα π.Χ. με αρχηγό τον Βρένο Β΄ και αφού λεηλάτησαν την Ιλλυρία (δυτικά Βαλκάνια) και τη Σερβία, οι Γαλάτες εισέβαλαν στη Μακεδονία. Στόχος τους ήταν το Μαντείο των Δελφών μιας και τα χρήματα αλλά και τα αφιερώματα από χρυσό και ασήμι αποτελούσαν δέλεαρ για τον αιμοδιψή Βρένο.
Περισσότεροι από 150 χιλιάδες πεζικάριοι και κάπου 60 χιλιάδες ιππείς και βοηθοί, ξεκίνησαν την κάθοδο τους προς τους Δελφούς. Οι Μακεδόνες και αργότερα Αθηναίοι και Αιτωλοί έκοψαν την μανία των Γαλατών, αφού πρώτα κατέστρεψαν όλες τις γέφυρες του Σπερχειού ποταμού που ένωναν τη βόρεια με τη νότια Ελλάδα. Παρόλα αυτά, οι Γαλάτες κατάφεραν με αυτοσχέδια μέσα να περάσουν τον Σπερχειό και να στρατοπεδεύσουν στην Ηράκλεια, αφού πρώτα τη λεηλάτησαν.
Εν συνεχεία οι Γαλάτες του Βρένου Β’ επιχείρησαν να περάσουν μέσω του περάσματος των Θερμοπυλών, όμως βρήκαν σθεναρή αντίσταση και υποχώρησαν. Ο Γαλάτης αρχηγός θέλησε να παρακάμψει τις Ελληνικές δυνάμεις διατάζοντας δύο αξιωματικούς του να χρησιμοποιήσουν τον αρχαίο δρόμο που συνέδεε τις Ράχες Τυμφρηστού με τα όρη Οξυά και Βαρδούσια με σκοπό να φτάσουν ανενόχλητοι στους Δελφούς. Οι υπόλοιποι θα ακολουθούσαν την πορεία του Εφιάλτη, κυκλώνοντας έτσι τους Έλληνες.
Οι δύο αξιωματικοί με σαράντα χιλιάδες πεζικάριους και ιππείς δεν είχαν καλή τύχη. Η αντίσταση που συνάντησαν ήταν τεράστια και αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν ταπεινωμένοι αλλά και εξουθενωμένοι από τον ίδιο αλπικό δρόμο. Εκεί λοιπόν, στο αρχαίο αυτό μονοπάτι έμελλε να γραφτεί και το τέλος της Γαλατικής επίθεσης.
Οι κάτοικοι των γύρω περιοχών φανατισμένοι περικύκλωσαν τους 40000 πεζικάριους και με την βοήθεια των Θεών, του κακού καιρού δηλαδή, λιγότεροι από τους μισούς κατάφεραν να φτάσουν στο στρατόπεδο τους στην Ηράκλεια. Κατά μήκος του αρχαίου δρόμου, χιλιάδες πτώματα κείτονταν παγωμένα… Μέχρι πρόσφατα οι αγρότες της περιοχής ξέθαβαν με τα αλέτρια τους θρυμματισμένα κόκκαλα των Γαλατών, δόρια και ακόντια. Κάπως έτσι προέκυψε το τοπωνύμιο "Κοκκάλια".
Όσοι Γαλάτες γλύτωσαν από τους Αιτωλούς, εξοντώθηκαν από τους Θεσσαλούς. Ο Βρένος Β’ στο άκουσμα της καταστροφικής ήττας, τα έτσουξε με άκρατο οίνο… και την έκανε για τα Ηλύσια πεδία ταπεινωμένος από τους περήφανους Έλληνες και όλα αυτά το 279 π.Χ.
2022 μ.Χ. Καλώς ήρθατε στα "Κοκκάλια" Ευρυτανίας, τον τόπο που έγινε μια από τις πιο καθοριστικές μάχες στην Ελληνική ιστορία, τον τόπο που αποτελεί πεδίο "μάχης" για τους λάτρεις των off road διαδρομών!
Η κόκκινη Honda CRF1100L Africa Twin DCT ποζάρει με περηφάνια μπροστά από το μνημείο που είναι αφιερωμένο στη νίκη των Αιτωλών. Για να βρεθεί εκεί ο αναβάτης της οδήγησε στην επαρχιακή οδό Ράχης Τυμφρηστού – Δομνίστας, μιας κατάφυτης διαδρομής που ξεκινάει πριν το τούνελ του Τυμφρηστού με κατεύθυνση το Καρπενήσι. Ακολουθώντας τη σήμανση και έναν βατό χωματόδρομο μήκους ενός χιλιομέτρου αντικρύζει το μνημείο της μάχης του 279 π.Χ. (Προσοχή 800 μέτρα από την είσοδο στον χωματόδρομο στρίβουμε αριστερά, ουσιαστικά στην πρώτη διασταύρωση που θα συναντήσουμε). Η τοποθεσία είναι απλά μαγευτική ενώ η θέα προς το επιβλητικό Βελούχι μοναδική.
Ανασυγκρότηση, ανάσες και κουμπώνει η πρώτη … ψέμα, το DCT ξεκινάει την εμβληματική μοτοσυκλέτα για να ανηφορίσει προς τα αλπικά λιβάδια της Οξυάς. Στην θέα της πρώτης ανηφόρας οι παλμοί αρχίζουν να αυξάνονται, εύλογα αναρωτιέται ο ταξιδιώτης… "που πάω"; Στη σκέψη και μόνο η πτώση ήταν αναπόφευκτη. Το μυαλό και τα μάτια πάντα μπροστά… αλλιώς, μια μανέτα, μερικές γρατζουνιές και πεσμένο ηθικό είναι τα λιγότερα που μπορεί να επηρεάσουν τη βόλτα και πάλι καλά!
Προσοχή λοιπόν, η διαδρομή με τις μεγάλες υψομετρικές διαφορές θέλει συγκέντρωση, ναι μεν η χάραξή της είναι εμφανής από τις ροδιές των τζιπ που ανεβοκατεβαίνουν όμως είναι αδύνατο οι τροχοί της μοτοσυκλέτας να την ακολουθήσουν, οπότε τέρμα γκάζι εκτός των ροδιών και η κορυφή κατακτιέται!
Ο εμπειρότερος αναβάτης της παρέας κουτρουβαλά στην κατηφόρα για να βοηθήσει να σταθεί και πάλι στους τροχούς της η μοτοσυκλέτα, ρίχνει μερικές "ευχές" και δείχνει τον δρόμο.
Φθάνοντας στο ψηλότερο σημείο η θέα κόβει την ανάσα. Ο ανοιχτός ορίζοντας επιτρέπει στον μοτοταξιδιώτη να αντικρύσει την Οίτη, τα Βαρδούσια αλλά και τη νότια Πίνδο, ένα χαμόγελο χαράζεται μέσα από το κράνος, τι τόπος είναι αυτός Θεέ μου! Κάπου εκεί ανοίγει το καλάθι των αγαθών, γκαζάκι, ελληνικός καφές, μπισκότα και βέβαια θέα και απόλυτη σιγή. Στιγμές ανεκτίμητες.
Η συνέχεια είναι συναρπαστική, ανηφόρες, κατηφόρες και μπόλικοι παλμοί στο στήθος, για αρκετή ώρα η μοτοσυκλέτα ακολουθεί την κορυφογραμμή, φθάνοντας στα 1786 μέτρα υψόμετρο, ενώ οι ροδιές συνεχίζουν να σηματοδοτούν τη διαδρομή μέχρι που χάνονται στο δασικό δίκτυο που οδηγεί στο χωριό Γαρδίκι.
Τα Κοκκάλια "έπεσαν", η μάχη στην κορυφογραμμή κερδήθηκε και η χαρά της ολοκλήρωσης της διαδρομής μεγάλη. Η κόκκινη Honda CRF1100L Africa Twin DCT πήρε τον δρόμο της επιστροφής στο κλεινόν άστυ γυρνώντας γρήγορα, άνετα και με ασφάλεια από τα μονοπάτια των βουνών, τους επαρχιακούς δρόμους και βέβαια την πολύβουη Ε.Ο. Αθηνών-Λαμίας.
Προς τους φίλους που θα κάνουν αυτή τη διαδρομή, σίγουρα καλό θα είναι να ενημερωθείτε για τις καιρικές συνθήκες, να έχετε χωμάτινα ελαστικά ή έστω 70/30, να μην οδηγήσετε μόνοι σας αλλά τουλάχιστον δύο μοτοσυκλέτες μαζί, να έχετε νερό και κάνα σνακ και βέβαια βασικό, ή μάλλον επιτακτικό, είναι να σεβαστείτε τη φύση αλλά και τους πεζοπόρους που επισκέπτονται αυτόν τον παράδεισο της Ευρυτανίας.
