Η φιλοσοφία αυτή, διέπει ακόμα και τις εταιρικές και επιχειρησιακές σχέσεις και μια απόδειξη για αυτό αποτελεί ο δεσμός μεταξύ των Honda και Mondial, τον οποίον οι ιάπωνες, τιμούν μέχρι και σήμερα.

 Η ιστορία έχει ως εξής:

Μετά το πέρας του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, η FB Mondial κατάφερε να ανοικοδομήσει σε σύντομο χρονικό διάστημα τις κατεστραμμένες εγκαταστάσεις της, χάρη στην χρηματοδότηση της οικογένειας Boselli (το “B” στο FB εκ του Fratelli Boselli, δηλαδή AΦΟΙ ΒOSELLI) η οποία και απέκτησε το 100% της εταιρείας.

Με τις Ducati, Moto Guzzi και MV Agusta να εστιάζουν στην κατασκευή μικρών και χρηστικών μοντέλων με δίχρονους κινητήρες, για να καλύψουν τις ανάγκες σε μια χώρα που ανέκαμπτε από τον πόλεμο, η Mondial, όντας πιο ισχυρή οικονομικά εκείνη την περίοδο, είχε όλο το πεδίο ελεύθερο για να δραστηριοποιηθεί στην δημιουργία μοτοσυκλετών ανώτερων κατηγοριών με τετράχρονα μοτέρ, αλλά και να δραστηριοποιηθεί στους αγώνες.

Η κυριαρχία της στα GP της FIM, που ξεκίνησαν ως αγωνιστικός θεσμός το 1949, ήταν αδιαμφισβήτητη, στην κατηγορία των 125 κ.εκ. Η Mondial κατέκτησε τα πρωταθλήματα αναβατών και κατασκευαστών για τρεις συνεχόμενες χρονιές (1949, 1950, 1951), ενώ πήρε και την νίκη στο Isle of Man TT, πάντα στα 125 κ.εκ., το 1951.



Η πιο “παραγωγική” της χρονιά σε παγκόσμιους τίτλους, ήταν το 1957, όπου και κατέκτησε τα πρωταθλήματα αναβατών και κατασκευαστών στις κατηγορίες 125 και 250 κ.εκ. στα GP, καθώς και το Isle of Man TT, στις ίδιες κατηγορίες.

Εκείνη την εποχή, ο Soichiro Honda, μαζί με τον Takeo Fujisawa, είχαν ταξιδέψει αρκετές φορές από την Ιαπωνία στην Γηραία Ήπειρο, η οποία ήταν και η “Μέκκα” των μοτοσυκλετών σε παγκόσμιο επίπεδο, προκειμένου να βρεθούν στο επίκεντρο των  εξελίξεων που αφορούσαν τους δύο τροχούς και να λάβουν τεχνογνωσία.



Οι δύο άνδρες, ταξίδεψαν σε αρκετά ευρωπαϊκά κράτη, εξετάζοντας προσεκτικά τα χρηστικά δίτροχα που χρησιμοποιούνταν για τις καθημερινές μετακινήσεις. Ήταν τότε, που άρχισε να αποκρυσταλλώνεται στο μυαλό του Soichrio Honda, το Super Cub.

Πέραν αυτού όμως, σε ένα παλιότερο ταξίδι το 1953, ο Soichiro Honda μαγεύτηκε από τους αγώνες και ειδικά από το Isle of Man TT, το οποίο αποτελούσε γύρο του πρωταθλήματος των GP εκείνη την εποχή, και έβαλε ως στόχο την κατάκτηση του! Το υπερβολικά φιλόδοξο project “αγωνιστική κυριαρχία” ανατέθηκε σε μια ομάδα μηχανικών το 1954.

Σκεφτείτε το λίγο… μια εταιρεία με πολύ μικρή αγωνιστική εμπειρία, έθεσε ως στόχο την κατάκτηση του πιο διάσημου TT αγώνα του κόσμου έχοντας να αντιμετωπίσει τα τότε ευρωπαϊκά μεγαθήρια! 

“Απλά κάντε το!” ήταν η εντολή του Soichiro Honda προς τους μηχανικούς και όσους ενέχονταν σε όλο αυτό, όταν –προφανώς δικαιολογημένα- εξέφρασαν τους προβληματισμούς τους και την ανησυχία τους για την έκβαση του εγχειρήματος.


H ομάδα των μηχανικών της Honda, στην οποία ανατέθηκε το project της "αγωνιστικής κυριαρχίας" 

Το αφεντικό του Big-H όμως, παρά το ότι ήταν όντως πολύ αυστηρός και απαιτούσε σχεδόν στρατιωτική πειθαρχία από τους συνεργάτες του, γνώριζε ότι δεν υπάρχει μαγικός τρόπος για να επιτευχτεί αυτός ο στόχος.

Μέχρι το καλοκαίρι του 1958, η ομάδα που ανέλαβε το project, είχε να επιδείξει μόνο αποτυχίες και λάθη. O Soichiro Honda είχε έρθει όμως ήδη σε επαφή με έναν εκ των αδερφών Boselli της FB Mondial, ζητώντας να αγοράσει μια αγωνιστική μοτοσυκλέτα 125 κ.εκ., την οποία και θεωρούσε ως το κορυφαίο τεχνολογικά μοντέλο εκείνης της εποχής.

Δηλαδή αν επιχειρούσαμε μια αναγωγή στα σημερινά δεδομένα, είναι σαν μια άγνωστη εταιρεία από την Ταϊβάν για παράδειγμα, να ζητά από την Honda να αγοράσει μια RC213V, προφανώς για να την κάνει “φύλλο και φτερό” και να την μελετήσει. 

Παραδόξως πως, ο Boselli ανταποκρίθηκε θετικά στο αίτημα του Soichiro Honda και τον Σεπτέμβριο του 1958, το αγωνιστικό της FB Mondial, παραδόθηκε στα κεντρικά της Honda!

Ήταν ένα μονοκύλινδρο “Bialbero” GP 125 του 1956, με δύο εκκεντροφόρους στην κεφαλή, στο οποίο όλη η ομάδα “έπεσε με τα μούτρα” πάνω του, εφαρμόζοντας αυτό που ονομάζεται reverse engineering, δηλαδή σταδιακή αποδόμηση προκειμένου να αποκαλυφθούν τα μυστικά της κατασκευής του. 


FB Mondial Bialbero GP 125, με το χαρακτηριστικό "dustbin" αγωνιστικό fairing της εποχής  

Ο Κiyoshi Kawashima, o οποίος ηγείτο της ομάδας αναφέρει χαρακτηριστικά:

“Μάθαμε πάρα πολλά από αυτή την μοτοσυκλέτα. Χωρίς αυτή, δεν θα μπορούσαμε να κατασκευάσουμε τα πρώτα αγωνιστικά μας, που έτρεξαν στo Ιsle of Man TT. Ο κινητήρας της Mondial ήταν μονοκύλινδρος, εμείς όπως επιλέξαμε να βασιστούμε σε αυτόν και να κατασκευάσουμε ένα δικύλινδρο σε σειρά μοτέρ. Τον Ιανουάριο του 1959, είχαμε έτοιμο το RC141 με δύο βαλβίδες ανά κύλινδρο,  το οποίο απέδιδε 15,3 ίππους, όταν το Mondial έβγαζε 16,5. Εξελίξαμε άμεσα μια δεύτερη έκδοση, το RC142, με τέσσερις βαλβίδες ανά κύλινδρο, το οποίο απέδιδε 17,4 ίππους. Στείλαμε και τις δύο αυτές μοτοσυκλέτες στo Ιsle of Man TT.”

Το 1959, η Honda συμμετέχει με μια πολυμελή ομάδα στο Isle of Man TT για πρώτη φορά και κατακτά την 4^η, 5^η, 6^η και 11^η θέση στην κατηγορία των 125 κ.εκ., με τρεις αναβάτες να οδηγούν το τεραβάλβιδο RC142 και ένας, το διβάλβιδο RC141. Η κατάκτηση του κυπέλλου των κατασκευαστών σε αυτή την κατηγορία, είναι και η πρώτη αγωνιστική επιτυχία της Honda σε κορυφαίο αγωνιστικό επίπεδο, μια επιτυχία που ήρθε “από το πουθενά” και έκανε όλο τον κόσμο της μοτοσυκλέτας να στρέψει το βλέμμα του στην άγνωστη μέχρι τότε, εταιρεία από την Ιαπωνία.



Το 1960 η Honda συμμετέχει και σε άλλους αγώνες τους πρωτάθλημα των GP στα 125 κ.εκ. αλλά και στην κατηγορία των 250 κ.εκ.,  με την RC160. Η τελική κατάταξη, βρίσκει τους αναβάτες της στις θέσεις 4, 6,7, 10, 11, 14, 17 και 19 στα 250 κ.εκ. και στις θέσεις 7,10, 11 και 13 στα 125 κ.εκ.

Το 1961, επτά χρόνια μετά την προκήρυξη για “αγωνιστική κυραρχία”, το όραμα του Soichrio Honda, γίνεται πραγματικότητα! Οι θέσεις 1 έως 5  του πρωταθλήματος των GP στην κατηγορία των 250 κ.εκ. και οι θέσεις 1, 3, 4 και 5 στα 125 κ.εκ. κατακτώνται από αναβάτες της Honda.



Συνολικά, η Honda κερδίζει 8 από τους 11 συνολικά αγώνες στα 125 κ.εκ. και 10 από τους 11 αγώνες στα 250 κ.εκ. Είναι η απαρχή της αγωνιστικής εποποιίας της Honda, η βάση πάνω στην οποία στηρίχτηκε η παγκόσμια κυριαρχία της και στις πωλήσεις, που ακολούθησε λίγο πιο μετά.

Όλο αυτό λοιπόν, οφείλεται σε ένα βαθμό και στην FB Mondial η οποία και έδωσε την δυνατότητα στους μηχανικούς της Honda, να αποκτήσουν αγωνιστική τεχνογνωσία.

Οι Ιάπωνες, δεν ξεχνάνε τις “χάρες” που τους έχουν κάνει, και στην πρώτη ευκαιρία, τις ανταποδίδουν. Για την Honda, η ευκαιρία αυτή δόθηκε το 2000 όταν και έγινε μια προσπάθεια αναγέννησης της Mondial από τον βιομήχανο Robertο Ziletti.

Το όραμα του Ziletti για την Mondial αφορούσε πρωτίστως την συμμετοχή της εταιρείας στο πεδίο όπου χτίστηκε ο θρύλος της, δηλαδή τους αγώνες. Τα πρωτάθλημα WSBK αποτελούσε το πιο πρόσφορο πεδίο, αλλά ως γνωστόν, για να συμμετάσχει ένας κατασκευαστής σε αυτό, θα έπρεπε να υπάρξει πρωτίστως ένα “πολιτικό” μοντέλο περιορισμένης παραγωγής, για τις ανάγκες της homologation.  

Κάπως έτσι, τέθηκαν οι βάσεις για την δημιουργία της Mondial Piega 1000, μιας εξωτικής superbike περιορισμένης παραγωγής, με κινητήρα V2 στο λίτρο. Η αρχική συμφωνία του Ziletti για την προμήθεια των κινητήρων που θα έφερε η πρώτη παρτίδα των Piega, είχε κλειστεί με την Suzuki.



Ο V2 των TL1000  φάνταζε ως μια πολύ καλή επιλογή, όντας εκείνη την εποχή ένα από τα καλύτερα δικύλινδρα μηχανικά σύνολα. Η Mondial είχε λοιπόν ετοιμάσει ένα πρωτότυπο μοντέλο το οποίο και θα παρουσίαζε επισήμως στην έκθεση Intermot του 2000, όμως η Suzuki, για άγνωστους λόγους, υπαναχώρησε της συμφωνίας που είχε κλείσει με τον Ziletti, αφήνοντας τον “ξεκρέμαστο”.

H Mondial έχει έτοιμο το πλαίσιο, τα περιφερειακά και το bodywork της μοτοσυκλέτας, αλλά πλέον δεν είχε κινητήρα και ο χρόνος πίεζε! Ο Ziletti, μέσα στην απόγνωση του, στρέφεται προς τον φίλο του Oscar Rumi και ζητά βοήθεια.

O Rumi, επικεφαλής της Team Rumi που είχε αξιόλογη παρουσία στο WSBK και το Iταλικό SBK πρωτάθλημα την δεκαετία του 90, είχε δεσμούς με την Honda, αφού η ομάδα του αγωνιζόταν με RC30 και RC45 μοτοσυκλέτες.



Ο Ziletti ζητά από τον Rumi να έρθει σε επαφή με την Honda και να ρωτήσει αν είναι δυνατό να του δώσουν ένα μόνο μοτέρ, από το προσφάτως παρουσιασμένο τότε RC51 μοντέλο (VTR 1000 SP1) ώστε να το χρησιμοποιήσει για τις ανάγκες της έκθεσης.

Στην Honda, ακόμα και αν έχουν περάσει 42 χρόνια από τότε που η FB Mondial τους έδωσε μια Bialbero GP 125, δεν έχουν ξεχάσει, και ήρθε η ώρα να ανταποδώσουν την χάρη. Όχι μόνο προσφέρουν ένα μοτέρ από RC51 για το πρωτότυπο που επρόκειτο να παρουσιαστεί  στην Intermot, αλλά αναλαμβάνουν να καλύψουν τον Ziletti και για όλη την παρτίδα των “πολιτικών” μοντέλων παραγωγής που θα ακολουθούσαν!

Είναι κάτι που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία της Honda, η οποία ποτέ μέχρι τότε, δεν είχε δώσει άδεια σε άλλους κατασκευαστές να χρησιμοποιήσουν κινητήρες της, με την σφραγίδα του HRC!



Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Στο Honda Collection Hall, το μουσείο της Honda που στεγάζεται στην πίστα του Motegi στην Ιαπωνία και στο οποίο εκτίθενται μοναδικά δίτροχα και τετράτροχα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ιστορία της εταιρείας, τo μόνo έκθεμα που δεν προέρχεται από την Honda, είναι ένα FB Mondial Bialbero GP 125 του 1956, σε περίοπτη θέση, στην είσοδο του χώρου.

Βushido…