Κείμενο: Αλέξης Γλυνιαδάκης
Φωτογραφίες: Τάκης Μανιάτης

Η Triumph Bonneville Bobber είναι η ζωντανή απόδειξη για τη σημασία που δίνει η Triumph στην κατηγορία “modern classics”. Η εντυπωσιακή γκάμα των 8 διαφορετικών ομάδων περιλαμβάνει φέτος και τη Bobber, μια από τις πιο extreme custom του Βρετανικού εργοστασίου.

Η επίδραση που έχει η τεράστια Αμερικανική αγορά στην κατασκευή μοτοσυκλετών, γίνεται όλο και πιο εμφανής κάθε χρόνο στις διεθνείς εκθέσεις. Η Ducati Diavel ήταν το πρώτο σημάδι της εποχής για τα κάστρα που πέφτουν, γεφυρώνοντας έναν παραδοσιακό Ευρωπαίο κατασκευαστή με το μέσο Αμερικάνο καταναλωτή.

Ήταν σίγουρο ότι η Triumph δε θα αργούσε να αμερικανοποιήσει κάποιο μοντέλο της. Η πιο δοξασμένη στιγμή των παλαιών της χρόνων, ήταν όταν τα Βρετανικά μοντέλα αποβιβάστηκαν στις Αμερικάνικες ακτές, προκαλώντας σκληρό διαγωνισμό επιδόσεων με τις παραδοσιακές μεγάλες Αμερικάνες.

Τότε ήταν που οι αναβάτες των Harley άρχισαν να αφαιρούν βαριά κομμάτια από τις μοτοσυκλέτες τους, στην προσπάθεια να κοντράρουν τις ελαφρύτερες και γρηγορότερες Triumph και BSA, Norton και Matchless, δημιουργώντας την αισθητική των Bobber από ανάγκη για τη νίκη και φυσικά για το Κορίτσι που πάντα ήθελε να είναι με το νικητή. Οι κάτοχοι των σέξι και γρήγορων Αγγλικών φυσικά δε θα άφηναν κανένα πλεονέκτημα στους «άλλους» και άρχισαν επίσης να κόβουν και να ξηλώνουν πράγματα από τις δικές τους.

Χρειάζονται περισσότερα λόγια για να εξηγηθεί τι ήταν αυτό που έφερε το 2017 την Triumph Bobber στις βιτρίνες όλων των εμπόρων Triumph; Αμερικάνικη παράδοση, Ευρωπαϊκή προσοχή στη λεπτομέρεια και η εμπορική επιτυχία έτοιμη.

Αυτό όμως που χρειάζεται να εξηγηθεί εκτενέστερα είναι η αισθητική και ο τρόπος που προσεγγίζει η Triumph το θέμα αυτό. Η old school αισθητική είναι ένα πράγμα, αλλά ο τρόπος που εκτελείται και δημιουργεί συνειρμούς είναι κάτι που απαιτεί πολύ προσοχή για να είναι πιστή στο αισθητήριο του λάτρη της παράδοσης, χωρίς να γίνεται υπερβολική και κιτς.

Σχεδίαση για φίλημα!

Στον τομέα της σχεδίασης, χωρούν χιλιάδες λέξεις, μόνο και μόνο για να περιγράψουν το «γιατί», κάθε εξαρτήματος σχεδόν που συναντάται με το βλέμμα:

Τα φτερά είναι κατασκευασμένα με το πανέμορφο κεντρικό «νεύρο» που έδινε περισσότερη αντοχή για να μη λυγίζει στις λακκούβες και αποτελούσε και μιας πρώτης τάξης δίοδο για τα καλώδια που έφταναν μέχρι τα άκρα του πίσω φτερού, του οποίου η βάση το στηρίζει από την εξωτερική πλευρά, ώστε το ίδιο το φτερό να πλησιάζει όσο περισσότερο γίνεται τον τροχό.

Το μαύρο πηρούνι, φυσικά διαθέτει φυσούνες, μέτρο προστασίας εκ των ουκ άνευ για την εποχή που οι κατεργασίες των πηρουνιών δεν ήταν τέλειες, οι τσιμούχες ευαίσθητες και η λάσπη παραμόνευε στους επαρχιακούς δρόμους.

Τα φλας, επιδεικνύοντας την Αμερικάνικη αισθητική τους, έχουν σχήμα σφαίρας, όπως κάθε custom που σέβεται τον εαυτό του, όπως επίσης και το πίσω φανάρι που μοιάζει εξαιρετικά με cateye. Το εμπρός φανάρι έχει τη βάση του στην κάτω πλευρά του α-λα- Αμερικέν, αλλά το χρωμιωμένο στεφάνι σε μαύρο φόντο του προσδίδει τη Βρετανική αισθητική των Bates.

Οι λεπτομέρειες που προκαλούν την όραση δεν έχουν τελειωμό. Το καπάκι μπαταρίας ασφαλίζει με ανοξείδωτη ταινία, όπως μόνο ακριβές κατασκευές διέθεταν τότε (για τους υπόλοιπους έφτανε μια μαύρη λάμα) οι μπουζόπιπες είναι μπορντό και ολόιδιες με τότε, και… από κει και κάτω ξεκινά ένας κινητήρας που αισθητικά θα λύγιζε τα γόνατα και του πιο σκληροπυρηνικού Αμερικανοτραφή παρατηρητή.

Οι ψήκτρες του μαύρου κινητήρα είναι γυαλισμένες, ενώ ταυτόχρονα τα καπάκια του κάρτερ είναι φινιρισμένα σατέν, όπως και οι slash-cut εξατμίσεις. Από αριστερά το καπάκι του κάρτερ δείχνει σαν η πρωτεύουσα μετάδοση να έχει εσωτερικά αλυσίδα και από δεξιά τα δύο σατέν καπάκια δείχνουν σα να σκεπάζουν ξεχωριστά κινητήρα και κιβώτιο ταχυτήτων. Φυσικά κάτι τέτοιο δε συμβαίνει, και η χρωμιωμένη τάπα στο πίσω καπάκι που δείχνει σαν πλήρωσης του κιβωτίου ταχυτήτων, ανοίγει απλά για τον έλεγχο των υγρών του πίσω φρένου. Όπως και στις υπόλοιπες δικύλινδρες 1200 της Triumph, τα σώματα injection μοιάζουν με καρμπυρατέρ Amal και κάπου εκεί διαχωρίζεται η Βρετανική παράδοση από την Αμερικάνικη που χρησιμοποιούσε ένα Tillotson ή Bing στα δικύλινδρα V. Εντυπωσιακή και η προσπάθεια να κρυφτεί οπτικά το ψυγείο. Έτσι, άφαντες έχουν γίνει όλες οι σωληνώσεις του και ελάχιστο το πάχος του.

Αξιοσημείωτη είναι η ελάχιστη παρουσία γυαλιστερών εξαρτημάτων. Χρωμιωμένες είναι δύο τάπες στον κινητήρα, η τάπα του ντεπόζιτου και – αναγκαστικά – τα καλάμια του πηρουνιού, δείχνοντας πόσο διαφορετική ήταν η αισθητική των μεταπολεμικών bobber σε σχέση με την εξεζητημένη και γυαλιστερή εποχή των chopper. Ακόμα και το στενό τιμόνι με τους καθρέφτες στα άκρα του, είναι απλά βαμμένο.

Αλλά το σημείο όπου οι Βρετανοί έδωσαν ρέστα, ήταν στη σχεδίαση του πλαισίου. Το σωστό bobber είναι hardtail, έτσι δεν είναι; Εκεί λοιπόν θα χρειαζόταν κάτι σαν το softail πλαίσιο που χρησιμοποιεί η Harley, που κρύβει το ψαλίδι δίνοντάς του το σωστό τρίγωνο σχήμα ώστε να δείχνει οπτικά σα συνέχεια του πλαισίου.

Οι σχεδιαστές όμως του Hinckley το πήγαν ένα βήμα παραπέρα.

Δε δανείστηκαν απλά το αμερικάνικο σχέδιο, αλλά για να δείχνει το μονόσελο ότι έχει και ελατήριο, μετέφεραν το αμορτισέρ στην πάνω πλευρά και οπτικά πέτυχαν διάνα.

Την πρώτη φορά που είδαμε το Bobber, ασυναίσθητα πατήσαμε με το χέρι τη σέλλα κοιτώντας το ελατήριο να δούμε αν κινείται.

Η σέλα είναι ρυθμιζόμενη. Είναι στηριγμένη πάνω σε μια βάση όπου με τη χρήση ενός Torx 50 και ενός 17 πολύγωνου, μπορεί να βιδωθεί πιο μπροστά ή πιο πίσω. Επειδή η βάση έχει κλίση, το «μπροστά» σημαίνει και πιο πάνω, ενώ το «πίσω» σημαίνει και πιο χαμηλά.

Για να μην αλλοιωθεί η οπτική γωνία προς το κοντέρ από τη διαφορετική θέση του σώματος, η κλίση του κοντέρ ρυθμίζεται επίσης. Το κοντέρ είναι πανέμορφο, με διακόσμηση στο χρώμα του χαλκού και πλήρεις ενδείξεις, στο στυλ όλων των υπόλοιπων modern classics της Triumph:

Το κοντέρ θα σας πληροφορήσει άμεσα, εκτός από την ταχύτητά σας και για την επιλεγμένη ταχύτητα στο κιβώτιο, τη στάθμη καυσίμου, και τη θέση χάρτη ανάφλεξης (road/rain). Με το κουμπί “i” στα αριστερά ρυθμίζεται επίσης η ψηφιακή ένδειξη ώστε να δείχνει με τη σειρά πατήματος ολικό χιλιομετρητή, δύο μερικούς χιλιομετρητές, στιγμιαία κατανάλωση, μέση κατανάλωση, ένδειξη χιλιομετρικής αυτονομίας, ρολόι, στροφόμετρο, traction control (on/off). Από την άλλη πλευρά του τιμονιού, το κουμπί Mode διαφοροποιεί το χάρτη ανάφλεξης και τροφοδοσίας για ηπιότερη (Rain) ή κανονική (Road) απόδοση της ιπποδύναμης.

Την απίστευτη προσοχή στη λεπτομέρεια ολοκληρώνει το κέντρο του πίσω τροχού που μοιάζει με ταμπούρο. Υπάρχει κάτι που να ξέφυγε και να μην έχει ολοκληρωθεί στο σχεδιασμό; Μόνο μια λεπτομέρεια που μάλλον μπήκε τελευταία και χωρίς ιδιαίτερη σκέψη: η κόρνα είναι απλή, καθημερινή, σχεδόν ξενέρωτη όταν σκέφτεσαι όλο το υπόλοιπο καλλιτέχνημα.

Γλυκιά ζωή

Για να δούμε λοιπόν αν όλα τα παραπάνω τελικά δημιούργησαν το σωστό μηχάνημα επαναφοράς και ανάκλησης αισθήσεων, πατάμε τη μίζα, δηλαδή το κάτω μέρος του kill switch, ταυτόχρονα με τη μανέτα του συμπλέκτη.

Ο ήχος που απελευθερώνεται από τις εξατμίσεις είναι σωστός, με δεδομένο ότι καμία νόμιμη εξάτμιση του σήμερα δε θα έχει ποτέ την ένταση των μουσικών οργάνων του τότε.

Αν όμως έχετε τα αυτιά ανοιχτά, η συμμετρική πιστονιά του δικύλινδρου, μερικοί αχνοί μηχανικοί θόρυβοι και το γεγονός ότι κάθεστε χαμηλά, γερμένος προς το τιμόνι και με τα πόδια μπροστά, θα σας ξυπνήσει συναισθήματα που καιρό είχατε να ζήσετε, αν στα νιάτα σας είχατε σφάξει κανένα Triumph ή BMW και κυκλοφορούσατε με το πακέτο των τσιγάρων διπλωμένο μέσα στο μανίκι του μαύρου T-shirt.

Το τιμόνι είναι στενό, όπως πρέπει και δίνει ακριβώς την αίσθηση του χειροποίητου.

Ίσως να είμαστε υπερβολικοί, αλλά θα προτιμούσαμε καθρέπτες με πιο συμβατική τοποθέτηση, έτσι ώστε το στενό τιμόνι να μεταφράζεται και σε μεγαλύτερη δυνατότητα διήθησης ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Είναι όμως όμορφοι και με καλό οπτικό πεδίο και τους συγχωρούμε.

Πρώτη και φύγαμε. Ο 120 κινητήρας είναι πάντα ό,τι ακριβώς χρειάζεται κάθε μοτοσικλέτα αυτής της κατηγορίας των modern classics.

Μεγάλος και το δείχνει, με γλυκό δούλεμα, ροπή παντού και σε ποσότητες μεγαλύτερες κι από τις επιθυμίες μας, αλλά και την ικανότητα να κινήσει γρήγορα τη μοτοσυκλέτα, σε συνεργασία με το άψογο εξατάχυτο κιβώτιο που έχει τουλάχιστον δύο ταχύτητες διαθέσιμες για οποιαδήποτε φάση. Αυτός ο κινητήρας θα μπορούσε να κινεί τη μοτοσυκλέτα αξιοπρεπώς ακόμα και με 4 ταχύτητες.

Ιδανική περιοχή στροφών το διάστημα μεταξύ 2 και 3 χιλιάδων στροφών, ώστε ο τυχερός αναβάτης να νοιώθει ευδιάκριτα τις πιστονιές του δικύλινδρου, ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται σε μια περιοχή με μπόλικη ροπή, δώρο από την Triumph που χάρισε στο συγκεκριμένο μοντέλο ακόμα περισσότερη στις στροφές αυτές.

Πας λοιπόν βόλτα στην πόλη, κοιτώντας δεξιά-αριστερά και απολαμβάνοντας τη γλυκιά ζωή με το γκάζι στο 1/8 και ξαφνικά περνάει δίπλα σου κάτι, οτιδήποτε. Η λύση;

Ανοίγεις το γκάζι χωρίς να κατεβάσεις και σε πολύ λίγο κινείσαι με την ταχύτητα του «κάτι», δίνοντάς σου τη δυνατότητα είτε να κυνηγήσεις για την πλάκα του θέματος, είτε να συνεχίσεις τη βόλτα σε απόλυτη νιρβάνα, αδιαφορώντας για την κατάσταση έντασης των άλλων και γνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι αν θέλεις...

Ό,τι πρέπει για μηχάνημα διασκέδασης και βόλτας, που θα επιτρέψει όμως και σε πιο έμπειρους αναβάτες να νοιώθουν ότι δεν περιορίζονται από τη σχεδίαση.

Στις περιπλανήσεις αυτές μέσα στην πόλη, πιθανά να διαφωνήσει ελαφρά η μέση σας, αν ο δρόμος περιέχει και αστικού τύπου ανωμαλίες. Η ανάρτηση, ενώ συμπεριφέρεται άψογα για τη διαδρομή της στην εθνική οδό, δείχνει σκληρή σε απότομες ανωμαλίες με χαμηλή ταχύτητα. Επίσης, τερματίζει στην επαναφορά με θόρυβο αν αφήσετε απότομα το συμπλέκτη στην κόντρα του φαναριού.

Αυτό όμως είναι και το μόνο παράπονο που θα μπορούσε να εκφράσει κάποιος την ώρα που ανάμεσα στα πόδια του γουργουρίζει αυτός ο κινητήρας με περίπου 3.000 στροφές (120χαω με 6η) και βολτάρει με μια μοτοσυκλέτα που αν είχε λιγότερο προσεγμένη σχεδίαση θα τον κούραζε και θα τον έφερνε σε δύσκολη θέση, αλλά αυτή ίσα-ίσα, τον αφήνει να απολαύσει τη στιγμή χωρίς παραξενιές και προβλήματα «χαρακτήρα».

Ας πούμε, τα μαρσπιέ παρόλο που δεν είναι πολύ μπροστά και με τα Αμερικάνικα μέτρα θα λεγόντουσαν mid-mount (τοποθετημένα στη μέση), είναι ιδανικά τοποθετημένα ώστε να μη φέρνουν τα γόνατα του αναβάτη στις… μασχάλες και να έχουν συγχρόνως αρκετή απόσταση από το έδαφος ώστε να μη βρίσκουν κάτω εύκολα, παρά μόνο αν προσπαθήσετε, παρόλο που τα Avon Cobra AV71/72 λειτουργούν ιδανικά για το μοντέλο προσφέροντας μεγάλη ποσότητα πρόσφυσης, γραμμικότατο γλίστρημα και δίνοντας πληροφόρηση που κάνει τον αναβάτη να σβήσει το traction control χωρίς να νοιώθει ανασφάλεια.

Είναι δε μεγάλο επίτευγμα ότι η Triumph Bobber εκτός από οπτικό χάρμα είναι και μια πολύ ικανή μοτοσυκλέτα, που μπορεί να κινηθεί εξαιρετικά γρήγορα, να στρίψει και να φρενάρει και να κάνει πιο σπορ κατασκευές να νοιώσουν άσχημα, με την άνεση που το κάνει και η στενότατη συγγενής της, η Bonneville T120 που αυτή τη στιγμή κατά την άποψή μας αποτελεί και το σημείο αναφοράς για τα modern classic μηχανήματα βόλτας.

Η βόλτα όμως στη Bobber, σε αντίθεση με τη Bonny χρειάζεται συχνό ανεφοδιασμό, γιατί η αυτονομία του ντεπόζιτου είναι 9 λίτρα. Αυτό θα σας εξασφαλίσει, με κανονικούς προς γρήγορους ρυθμούς, μια αυτονομία περίπου 110 χιλιομέτρων μέχρι να ανάψει το λαμπάκι της ρεζέρβας και άλλων 40 μέχρι η ένδειξη χιλιομετρικής αυτονομίας να γίνει και αυτή μηδέν, δείχνοντας ότι ο προορισμός αυτής της μοτοσυκλέτας δεν είναι σε καμία περίπτωση η περιπλάνηση στο άγνωστο χωρίς πρατήρια βενζίνης, αλλά η αναζήτηση του αγνώστου μέσα στην ίδια την πόλη σας. Αν πάλι προσπαθήσετε να ρίξετε την κατανάλωση με πολύ ελαφρύ χέρι, μπορείτε να διανύσετε συνολικά μέχρι και 160 χιλιόμετρα, αλλά αυτό αφαιρεί κατά πολύ το στοιχείο της διασκέδασης, οπότε δε συνιστάται.

Γιατί... "αυτήν γουστάρω"!

Είναι προφανές ότι η Bobber δε φτιάχτηκε για βασικό μεταφορικό μέσο αλλά αποτελεί μηχάνημα διασκέδασης. Σκεφτείτε: Δεν παίρνει δεύτερο άτομο, δε διαθέτει σκάρες και λοιπά ενοχλητικά αξεσουάρ που θα έκρυβαν τη σχεδίασή της. Απευθύνεται σε ένα ιδιαίτερο κοινό που η επιλογή του δεν καθορίζεται από τα γούστα τρίτων, ούτε καν της συντρόφου του.

Είναι κατασκευασμένη για να αποτελέσει την ιδανική σύντροφο μόνο για τον αναβάτη, που θα την οδηγήσει στα αγαπημένα σημεία του, θα την ξεναγήσει στη δική του πόλη, όπως τη γνωρίζει αυτός και όχι ο πολύς κόσμος και θα τη συστήσει στους φίλους του σαν τη δική του και μόνο επιλογή, χωρίς να πρέπει να επιστρατεύσει λογικά επιχειρήματα για να πείσει. 

Η φράση «αυτήν γουστάρω» στην περίπτωση της Bobber είναι το μόνο επιχείρημα που χρειάζεται. Το πόσο καλή μοτοσυκλέτα είναι, μπορείτε να το κρατήσετε για τον εαυτό σας.

Φωτογραφίες κίνησης

Φωτογραφίες λεπτομερειών

Τεχνικά Χαρακτηριστικά