Το 1977 το πιο αμφιλεγόμενο πείραμα αγωνιστικής μοτοσυκλέτας παρουσιάστηκε από την NZACU. Ο Rodger Freeth (ένας 22χρονος φοιτητής Πανεπιστημίου από τη Νέα Ζηλανδία) σχεδίασε ένα σετ αεροτομών για την ομολογκαρισμένη του Yamaha TZ750A. Ο Freeth εξόπλισε τη Yamaha του με μπρος και πίσω αεροτομές. Με διαστάσεις, πίσω 700mm και εμπρός 245mm. Και εκτός αυτού συνδύασε και ένα εμπρός φτερό πλάτους 660mm και με βάθος 130mm.
Τα εμπρόσθια αεροδυναμικά βοηθήματα στηρίχτηκαν στο πιρούνι ώστε να επενεργούν απευθείας στον εμπρός τροχό, βοηθώντας την ανάρτηση, κάτι που φαίνεται αρκετά ενδιαφέρον μηχανολογικά. Το επίσης ενδιαφέρον ήταν πως η άκρη κάθε αεροτομής (δίπλα στο εμπρός φτερό) δεν ήταν σταθερά βιδωμένη, έτσι κινούνταν κατά το φρενάρισμα. Τα εμπρός αεροδυναμικά βοηθήματα είχαν μικρή επίδραση και δεν είχαν ρυθμίσεις. Αποτελούνταν από αλουμινένιο σκελετό και το υπόλοιπο σχήμα ήταν κατασκευασμένο από fiberglass καλυμμένο με πολυεστέρα. Η μεγάλη εμπρός αεροτομή ήταν σε κατάλληλη γωνία με τη βάση του εμπρός φτερού που διέθετε ενσωματωμένο πείρο διάτμησης για να αντιμετωπίζει την ανεπιθύμητη άνωση, κρατώντας έτσι τον εμπρός τροχό "κολλημένο" στην άσφαλτο. Στόχος να ασκείται επιπλέον κάθετη δύναμη στον τροχό ώστε να βελτιωθεί η ταχύτητα στις στροφές.
Ο Freeth αγωνίστηκε με το TZ στο Manfield το 1977. Όμως αντιμετώπισε προβλήματα με τους άλλους οδηγούς που ανησυχούσαν για την ασφάλεια τους, ειδικά μέσα στις στροφές.
Τελικά η ιδέα απέδωσε αφού εκείνη την εποχή οι αγώνες πραγματοποιούνταν σε δημόσιους δρόμους οι οποίοι δεν είναι επίπεδοι όπως μια πίστα. Τα αεροδυναμικά βοηθήματα βοήθησαν πολύ στη σταθερότητα της μοτοσυκλέτας.
Όμως στην πορεία ο επικεφαλής της NZACU, Jim Doherty, ενημέρωσε τον Freeth ότι πρέπει να αφαιρέσει την πίσω αεροτομή. Το οποίο και έκανε συνεχίζοντας να αγωνίζεται μόνο με την εμπρός. Ο Doherty επιχειρηματολόγησε γι’ αυτή του την απόφαση λέγοντας ότι ανησυχούσε για το θέμα της ασφάλειας των αναβατών. Κάποιοι από τους κορυφαίους αναβάτες, συναγωνιστές του Freeth είχαν φόβους μήπως και «μπλεχτούν» με την TZ του Freeth και όλο αυτό καταλήξει σε ατύχημα. Εκείνη την εποχή οι αγωνιστικές μοτοσυκλέτες έτρεχαν σε απόσταση αναπνοής η μία από την άλλη και γι’ αυτό ο Doherty φοβόταν μήπως κάποιος αναβάτης που ακολουθούσε κατά πόδας τον Freeth ακουμπήσει την πίσω αεροτομή που εξείχε και όλο αυτό καταλήξει σε ατύχημα ή και χειρότερα. «Ο Roger απογοητεύτηκε από την απαγόρευση, αλλά δεν μου είπε τίποτα», είχε δηλώσει ο Doherty.
Όπως και να ‘χει, η πατέντα του Freeth είχε μεγάλο αντίκτυπο στα media, αλλά και στην βιομηχανία της μοτοσυκλέτας της εποχής. Κάτι που φαίνεται ακόμη και σήμερα.
Τελικά ο Freeth αποφοίτησε με πτυχίο Αστροφυσικής αλλά και PhD που του έδωσε τον τίτλο Dr Freeth.
H ΤΖ του Freeth εμφανίζεται στο μικρού μήκους ντοκιμαντέρ του Hailwood, του 1978, με τίτλο “One Day in June”.
Όλη η ιστορία είχε ξεχαστεί μέχρι που ο τωρινός ιδιοκτήτης της «πρώην» του Freeth, Trevor Taylor άρχισε να ανακαλύπτει τα χαμένα κομμάτια της μοτοσυκλέτας. Κάποια αυθεντικά μονταρίσηκαν πάνω της και κάποια ξανακατασκευάστηκαν με οδηγό φωτογραφίες, παλιά περιοδικά και το προανεφερθέν φιλμ. Το 2004 η TZ εκτέθηκε σε συνάντηση κλασσικών μοτοσυκλετών, με όλα της τα αεροδυναμικά βοηθήματα για πρώτη φορά μετά από 27 χρόνια.
