Ο Alex Briggs ήταν στο πλάι του νεαρού Valentino Rossi, όταν αυτός έκανε το ντεμπούτο του στα 500cc το 2001 κι έμεινε μαζί του έως και πέρυσι, όταν και αποφάσισε να αποσυρθεί.
Στο μεγάλο ταξίδι τους, οι δυο άντρες πέτυχαν πάρα πολλά μαζί, κατακτώντας τίτλους με διαφορετικούς κατασκευαστές και με διαφορετικές (δίχρονες-τετράχρονες) μοτοσυκλέτες, αντιμετωπίζοντας μερικούς από τους πιο γρήγορους οδηγούς στην ιστορία του παγκοσμίου πρωταθλήματος.
Εκείνο που προκαλεί περισσότερη εντύπωση, από τα λεγόμενα του Alex Briggs όταν αναφέρεται στον οδηγό του, είναι το γεγονός πως ο Valentino πολύ λίγο έχει αλλάξει μέσα στο διάβα των δύο αυτών δεκαετιών.
«Είναι ειλικρινής κι ένας άνθρωπος με πολύ χιούμορ. Ξέρει να διασκεδάζει», λέει ο Briggs για τον Rossi.
«Έχει ενδιαφέρον το ότι του αρέσει πολύ να βλέπει τους άλλους να περνούν καλά. Από την άλλη δεν είναι τα πάντα διασκέδαση γι’ αυτόν. Ξέρει πράγματα για σένα που δεν του τα έχεις πει… απλά παρατηρώντας σε!»
«Ο χαρακτήρας του δεν έχει αλλάξει καθόλου, όπως και ο τρόπος δουλειάς του. Ο τρόπος που οδηγεί, ο τρόπος που εργάζεται στο γκαράζ… όλα είναι ίδια απ’ όταν ήταν παιδί».
«Αυτό που έχει αλλάξει είναι οι υποχρεώσεις του με τα media, αλλά τώρα το διαχειρίζεται κι αυτό. Κι όσο το διαχειρίζεται, τόσο λιγότερο τον βλέπουμε εμείς».
«Όταν ήταν νέος ερχόταν στο γκαράζ για να ξεφύγει από διάφορα, αλλά τώρα δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Η ουσία του δεν έχει αλλάξει, αλλά τόσο αυτός όσο και το δεξί του χέρι, ο Uccio, έχουν μεγαλώσει».
«Ήταν παιδιά και τώρα είναι άντρες με οικογένεια, παιδιά κι επιχειρήσεις. Συνέβη τόσο αργά που δεν το κατάλαβα καν! Όλα άλλαξαν κι όμως τίποτα δεν άλλαξε».
Η Honda, με την οποία ο Rossi έκανε το ντεμπούτο του στο MotoGP, τον είχε στο ραντάρ της πολύ πριν ο Ιταλός κάνει το ντεμπούτο του στο παγκόσμιο πρωτάθλημα το 1996 στα 125cc, όπως αποκάλυψε ο Alex Briggs.
«Είχε έρθει σαν παιδί τότε στο γκαράζ και του έκαναν ξενάγηση. Δεν ήταν οδηγός αγώνων ακόμα. Ήταν πριν ξεκινήσει στα 125cc».
«Την επόμενη φορά που τον είδα, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε και που, έκανε σούζες με ένα ποδήλατο στο πίσω μέρος του γκαράζ μας».
«Κάποιος μου είπε: το παιδί αυτό είναι ο Valentino Rossi κι εγώ είπα: ε, και; τι με ενδιαφέρει;»
«Την πρώτη φορά που μιλήσαμε ήταν στο τεστ της Jerez τότε. Είχα δουλέψει με τον Mick Doohan κι εκείνο το πιτσιρίκι θα τον αντικαθιστούσε και νομίζω ήταν ενθουσιασμένος που θα οδηγούσε για το HRC».
Το επιτελείο του νεαρού τότε Valentino Rossi αποτελούνταν από έμπειρους μηχανικούς, οι οποίοι είχαν κατακτήσει πέντε παγκόσμιους τίτλους με τον Doohan.
O Vale έφερε μια φρεσκάδα στο γκαράζ της Honda και γρήγορα έγινε αγαπητός, τόσο χάρη στην ταχύτητά του, όσο και στην προσωπικότητά του.
«Ήταν εξαιρετικός ήδη από εκείνες τις 2-3 μέρες στην Jerez», συνεχίζει ο Alex Briggs. «Ήξερε τα ονόματά μας, από πού καταγόμασταν και τι είχαμε πετύχει».
«Έκανε πολλές ερωτήσεις, όχι επειδή ήξερε ότι έτσι έπρεπε να κάνει, αλλά επειδή ενδιαφερόταν ειλικρινά για όλα αυτά».
«Ξέρω άλλους μηχανικούς που έχουν δουλέψει με αναβάτες οι οποίοι δεν ήξεραν καλά-καλά τα ονόματά τους. Και μιλάμε για συνεργασίες 5 ή 6 ετών».
«Αναφερόντουσαν σε αυτούς με χαρακτηρισμούς όπως: αυτός εκεί με τα σγουρά μαλλιά! Και μιλάμε για μηχανικούς που φρόντιζαν να σταματάει η μοτοσυκλέτα σου».
«Από τον πρώτο γύρο που έκανε στην πίστα, κατάλαβα ότι αυτό το παιδί είναι πολύ ιδιαίτερο. Ξέραμε, βλέποντάς τον στα 125cc και στα 250cc ότι ήταν καταπληκτικός οδηγός. Όμως από τον πρώτο γύρο ήταν γρήγορος. Πολύ γρήγορος».
«Οι Ιάπωνες στο επιτελείο το κατάλαβαν και μετά από μισή ντουζίνα αγώνες άρχισαν πραγματικά να ακούν το τι τους έλεγε».
Η εξέλιξη είχε περάσει ως ένα βαθμό στα χέρια του αμούστακου Valentino, ενώ και στα κεντρικά του HRC στην Ιαπωνία, δεν άργησαν να ξεχωρίσουν τον νεαρό rookie, που θα τους χάριζε τον τίτλο (τον τελευταίο της εποχής των 500cc) ένα χρόνο αργότερα.
«Είχαμε τότε μια μοτοσυκλέτα που είχε εξελίξει ο Alex Criville και είχε τρομερή δύναμη. Το παιδί στο δυναμόμετρο ήταν όλο χαμόγελα! Όμως γενικά η μοτοσυκλέτα δεν ήταν εύκολη στην οδήγηση και ο Valentino το κατάλαβε αμέσως».
«Είχαμε αρκετές πτώσεις. Περίεργες πτώσεις και όλες είχαν να κάνουν με την απόδοση ισχύος. Το είχε καταλάβει και οι μηχανικοί συνειδητοποίησαν ότι άξιζε να ακούσουν εκείνο το παιδί παρά το ότι δεν ήταν στην εργοστασιακή ομάδα. Ήξεραν ότι ήταν ιδιαίτερος».
«Την επόμενη χρονιά έκαναν έναν κινητήρα περισσότερο στραμμένο προς τις κατευθύνσεις που είχε δώσει ο Valentino κι όλα μπήκαν στη θέση τους!»
Ο Valentino Rossi, ο Alex Briggs και οι περισσότεροι από εκείνη την ομάδα, έμειναν μαζί μέχρι και τον τελευταίο αγώνα του Vale με την εργοστασιακή Yamaha, στο Portimao στο τέλος της αγωνιστικής σεζόν του 2020.
Είναι ξεκάθαρο ότι η σχέση του Valentino Rossi με την ομάδα του ήταν παραπάνω από επαγγελματική, έστω κι αν ο Briggs επί παραδείγματι, προσπαθούσε να κρατήσει αποστάσεις έτσι ώστε να εξασφαλίσει ότι και οι δυο τους θα έκαναν σωστά τη δουλειά τους.
«Η πιο συνηθισμένη ερώτηση που μου κάνουν, όπου κι αν πηγαίνω, είναι: πως είναι στ’ αλήθεια; Και η στάνταρ απάντησή μου είναι: ό,τι βλέπετε στην τηλεόραση είναι κατά 95% ο Valentino».
«Τα άλλα 5% είναι λόγια που δεν θα πεις στην τηλεόραση, αλλά τα λες στον περίγυρό σου. Είχαμε και επαφές εκτός γκαράζ. Όταν συνέβαινε κάτι, κάποιο πρόβλημα, στέλναμε μηνύματα στο WhatsApp».
«Όμως ποτέ δεν ξεπερνούσα τα όρια. Αν είσαι πολύ καλός φίλος με αυτόν που δουλεύεις μαζί, κάτι τέτοιο μπορεί να θολώσει την κρίση σου. Είναι φίλος μου, αλλά όχι κολλητός μου. Διαφορετικά θα ήταν σαν να είσαι γιατρός και να δουλεύεις με την οικογένειά σου».
«Ποτέ δεν αναζήτησα το κάτι παραπάνω. Είναι φίλος μου και ενδιαφέρομαι γι’ αυτόν και ανησυχώ όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Τον ξέρω τόσο πολύ, που καταλαβαίνω από το πρόσωπό του όταν είναι λυπημένος, ή χαρούμενος ή εκνευρισμένος με κάτι».
Χαρακτηριστικά είναι και τα τελευταία λόγια του Alex Briggs για τον Valentino Rossi.
«Όσοι τον έχουν δει πως οδηγεί στο ράντσο, ξέρουν. Όσοι τον έχουν δει να κάνει kart, ξέρουν. Αν έχεις οδηγήσει mini-bikes μαζί του, ξέρεις».
«Δεν έχει σημασία το που και το τι. Αν έχει ρόδες, ο Valentino θέλει να είναι ο πιο γρήγορος. Δεν ξέρω τι του λέει η καρδιά του, αλλά το μυαλό του πάντα του λέει να κερδίζει».
«Ακόμα και στο φέρετρό του ρόδες θα έχει για να είναι ο πιο γρήγορος! Δεν ξέρει κάτι το διαφορετικό. Η ταχύτητα είναι ταχύτητα».
