Aν υπάρχει μια μοτοσυκλέτα στις μέρες μας στην οποία μπορεί να της αποδώσει κανείς χαρακτηρισμούς, όπως “θρυλική” και “ιστορική”, αυτή είναι το Monster της Ducati. Μπορεί να μην γίνεται αντιληπτό άμεσα, καθώς το Monster δεν έγινε γνωστό για τις υπερ-επιδόσεις του, την τεχνολογία του ή την “εξωτική” του παρουσία, αυτό όμως που κατάφερε, άλλαξε τον ρου της μοτοσυκλετιστικής ιστορίας, δημιουργώντας μια νέα κατηγορία.

Πως; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… πριν την έλευση του Monster στην αγορά, τα γυμνά μοντέλα αποτελούσαν “ήπιες” ως προς τον χαρακτήρα τους μοτοσυκλέτες που αναπαρήγαγαν, όχι βέβαια στο βαθμό των σημερινών νεορετρό, κλασικές φόρμες του παρελθόντος.  Η οδική τους συμπεριφορά, τα περιφερειακά τους και οι κινητήρες τους, δεν προδιέθεταν για τίποτα άλλα πέρα από βόλτα και απλή μετακίνηση.

Η Ducati λοιπόν, έκανε μια πολύ τολμηρή κίνηση με τον Monster, δημιουργώντας μια δυναμική naked μοτοσυκλέτα η οποία έφερε τα πάνω κάτω στην κατηγορία! Για την ακρίβεια, απείχε τόσο πολύ από τα γυμνά της εποχής εκείνης, που δεν ήταν δυνατόν να ανήκει στην ίδια κατηγορία με αυτά. Εγένετο λοιπόν τα streetfighter, με το Monster να είναι το πρώτο μοντέλο παραγωγής.

       

Το ρίσκο που πήρε η Ducati δεν αφορούσε μόνο στην γενικότερη αποδοχή ενός τόσο ξεχωριστού για τα δεδομένα της εποχής του μοντέλου αλλά είχε να κάνει και με το πως θα το αντιμετώπιζαν οι Ducatisti, που όμνυαν πίστη στο τρίπτυχο “clipon – fairing – πίστα”.



Τελικά, όπως απέδειξε η ιστορία, η Ducati δικαιώθηκε. O δωρικός και μυώδης χαρακτήρας του Monster, η σοκαριστική και προκλητική του γύμνια, σκανδάλισαν σύσσωμη την παγκόσμια μοτοσικλετιστή κοινότητα, που φάνηκε πως δεν είχε κανένα πρόβλημα να… “αμαρτάνει” με το Monster.

Η Ιστορία

Η ιστορία του Monster ξεκινά το 1992, όταν ένα πρωτότυπο παρουσιάζεται στην έκθεση της Κολωνίας. Κανείς δεν πιστεύει ότι η Ducati θα προχωρήσει στην παραγωγή αυτής της μοτοσυκλέτας, θεωρώντας ότι είναι άλλο ένα “πολύ καλό για να είναι αληθινό” πρωτότυπο, όπως αυτά που συνηθίζουν να παρουσιάζουν κατά δεκάδες πολλοί κατασκευαστές για λόγους εντυπωσιασμού.

Η σχεδίαση ανήκει στον Miguel Galluzzi, ιταλικής και αργεντίνικης καταγωγής, ο οποίος έκανα πραγματικότητα το όραμα του για μια απλή, όμορφή και διασκεδαστική μοτοσυκλέτα. Όπως είχε δηλώσει και ο ίδιος: “Ότι χρειάζεται μια μοτοσυκλέτα είναι ένας κινητήρας, δύο ρόδες, ένα τιμόνι, μια σέλα και ένα ρεζερβουάρ”.



 Αυτό ακριβώς ήταν λοιπόν το Monster, του οποίου το όνομα ο αστικός μύθος θέλει να το έχουν δώσει οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο της Ducati, όταν αντίκρισαν το πρώτο ολοκληρωμένο πρωτότυπο… “Cos’è? Sembra un mostro!” (Τι είναι αυτό; Μοιάζει με τέρας!) φέρεται να είπαν, και αυτό ήταν αρκετό για να αποκτήσει τι παρατσούκλι “il mostro” (το τέρας) η μοτοσυκλέτα. Μια άλλη άγνωστη πτυχή της ιστορίας, είναι πως το Monster προοριζόταν αρχικά για να λανσαριστεί με το logo της Cagiva στο ρεζερβουάρ του, καθότι πίστευαν ότι αποτελεί μεγάλο ρίσκο η παρουσίαση μιας μοτοσυκλέτας σαν αυτή από την Ducati, η οποία εκείνη την εποχή προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της οικονομικά.



Θεωρούσαν ότι κατά κάποιο τρόπο θα “αμαύρωνε” το όνομα και τον χαρακτήρα της εταιρείας, απομακρύνοντας μελλοντικούς αγοραστές. Το “ok” για την αναγραφή “Ducati” στο ρεζερβουάρ της μοτοσυκλέτας, δόθηκε τελευταία στιγμή από τον Massimo Bordi, μια απόφαση που όπως αποδείχτηκε έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πορεία της εταιρείας από την Μπολόνια.

Το Monster, παράχθηκε  σε σχεδόν 40 εκδόσεις και οι πωλήσεις του συνολικά, έχουν ξεπεράσει τις 300.000 μονάδες μέχρι σήμερα! Από το 1993 μέχρι το 2000, τα Monster αποτέλεσαν το 40% των πωλήσεων της Ducati, συνεισφέροντας όσο κανένα άλλο μοντέλο στα οικονομικά της εταιρείας. Χωρίς αυτή την πρώτη μοτοσυκλέτα που πολύ γρήγορα εξελίχθηκε σε οικογένεια μοντέλων,  η Ducati ίσως να μην έχει καταφέρει να παρουσιάσει ένα άλλο ορόσημο στην ιστορία της, την 916. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποιο θα ήταν το μέλλον της εταιρείας, αν αυτό το πρώτο M900, δεν γινόταν πραγματικότητα…

 Τα σημαντικότερα Monster

 

1993 - M900



To πρώτο και για αυτό πιο σημαντικό. Με το πλαίσιο του superbike 888 και τον αερόψυκτο, διβάλβδιδο L2 κινητήρα 904 κ.εκ. του 900SS το M900 διατέθηκε στην αγορά το 1993 με το κοινό να του επιφυλάσσει μια θερμότατη υποδοχή, παρά την υψηλή τιμή του.

1994 – Μ600



Η Ducati αντιλαμβανόμενη το ρεύμα που δημιούργησε με το 900, έσπευσε πολύ σύντομα να παρουσιάσει και μια μικρότερη, στα 600 κ.εκ. έκδοση με πιο προσιτή – προφανώς-τιμή. Το M600 σημείωσε απίστευτες για τα δεδομένα της Ducati πωλήσεις, αποτελώντας το πιο προσιτό και “καθημερινό” Desmo, που μπορούσε να αποκτήσει κανείς.

1996 – Μ750



Η φρενίτιδα με τα Monster συνεχίζεται και η Ducati “γεμίζει” τo κενό ανάμεσα στις εκδόσεις 600 και 900 κ.εκ. με το M750. H μοτοσυκλέτα είναι περισσότερο ένα υπερκυβισμένο 600 παρά ένα υποκυβισμένο 900 και για αυτό τον λόγιο δεν σημειώνει τις αναμενόμενες πωλήσεις.

1998 – M900 S Monster



Πέντε χρόνια μετά την παρουσίαση του, η Ducati αποφασίζει να ανανεώσει το “εννιακοσάρι”. Μασκάκι, αναβάθμιση στις αναρτήσεις (πλήρως ρυθμιζόμενες μπροστά και πίσω) και κάποιες πινελιές από ανθρακόνημα, δημιουργούν την πιο sport και πολυτελή έκδοση Monster μέχρι τότε.

2000 – Μ900ie



Στην αλλαγή της χιλιετίας το Monster εγκαταλείπει τα καρμπιρατέρ και αποκτά ψεκασμό στην τροφοδοσία, με αποτέλεσμα μια αύξηση της ισχύος κατά 11 ίππους (78 ίπποι στις 8.250 σ.α.λ. έναντι 67 στις 7.000 .σ.α.λ.)

2001 – S4



Υγρόψυξη και τέσσερις βαλβίδες ήταν το επόμενο εξελικτικό βήμα για το Monster, το οποίο με τον κινητήρα του 916, ειδικά ρυθμισμένο για να ταιριάξει με τον χαρακτήρα της μοτοσυκλέτας, άγγιξε την μεγαλύτερη τιμή ισχύος στην μέχρι τότε ιστορία του, τους 101 ίππους.

2003 – S4R

Ακολουθώντας την εξέλιξη των superbikes, το 2003 τοποθετήθηκε στο Monster ο κινητήρας του 996, ενώ στο μοντέλο αυτό για πρώτη φορά είδαμε σε “τέρας” μονόμπρατσο και δύο τελικά εξατμίσεων το ένα πάνω στο άλλο, στην δεξιά πλευρά της μοτοσυκλέτας.

2003 – Μ1000, Μ1000S, M800, M620ie ΑPTC



Tο 2003, ήταν μια καλή χρονιά και για τα αερόψυκτα Monster, με τον  1000άρη L2 να δημιουργεί τις εκδόσεις Μ1000 και Μ1000S (με καλύτερα περιφερειακά). Δέκα χρόνια μετά το Μ900 αυτή ήταν η πρώτη φορά που αυξήθηκε ο κυβισμός στο κορυφαίο αερόψυκτο μοντέλο. Το Μ800 αντικατέστησε το M750ie με τον νέο, κατά 50 κ.εκ. μεγαλύτερο κινητήρα, ενώ το “μικρό” Μ620ie, απέκτησε υποβοηθούμενο συμπλέκτη, ώστε να γίνει πιο φιλικό προς τους νέους οδηγούς στους οποίους και απευθυνόταν.  

2005 – S2R



Μια έκδοση με αερόψυκτο κινητήρα 800 κ.εκ. που ουσιαστικά μιμούταν την εμφάνιση των υγρόψυκτων S4R, με το μονόμπρατσο  και τα “μονόπαντα” διπλά τελικά. To 2006, ακολούθησε στ S2R με τον 1000άρη L2 αερόψυκτο κινητήρα.

2006 – Μ695

Αύξηση κυβισμού και για το M620, που αισίως έφθασε τα 695 κ.εκ. και τους 73 ίππους, 6 περισσότερους από το πρώτο Μ900, του 1993!   

2007 – S4S

Το 2007 παρουσιάστηκε το κορυφαίο από πλευρά κινητήρα και αναρτήσεων Monster, το οποίο έμεινε στην παραγωγή για ένα χρόνο, μέχρι το 2008, κλείνοντας έτσι με τον καλύτερο τρόπο την πρώτη γενιά υγρόψυκτων Monster. Κινητήρας από το 998 με απόδοση 126 ίππους, αναρτήσεις της Ohlins και αρκετό carbon, αποτελούσαν τα highlight του συγκεκριμένου μοντέλου.

2008 – M1100, M1100S, M696



Το 2008, η Ducati επιχείρησε κάτι πολύ τολμηρό, να “φρεσκάρει” την σχεδίαση των Monster. Το αποτέλεσμα ήταν μια νέα γενιά τριών αερόψυκτων μοντέλων που διατηρούσαν τις βασικές σχεδιαστικές γραμμές, υιοθετώντας όμως νέα στυλιστικά στοιχεία. Τα διπλά τελικά κάτω από την ουρά ήταν, μαζί με τον εκσυγχρονισμό της εμφάνισης, οι πιο ορατές αλλαγές. Ο κινητήρας στις εκδόσεις 1100 είχε χωρητικότητα 1087 κ.εκ., ενώ τα ψαλίδια ήταν μονόμπρατσα και ο πίνακας οργάνων, για πρώτη φορά στην ιστορία των τεράτων, πλήρως ψηφιακός. Η έκδοση S, ξεχώριζε για τις αναρτήσεις της που έφεραν την υπογραφή της Ohlins. To 696, έφερε και αυτό το αποτύπωμα της νέας σχεδίασης αλλά όχι και μονόμπρατσο, όπως οι εκδόσεις 1100.

2014 – Monster 1200 & 1200S



Η επιστροφή των υγρόψυκτων Monster, μετά από μια παύση έξι ετών. Με τον testatretta 11^ο κινητήρα η απόδοση άγγιξε τους 137 ίππους ενώ πρόκειται ακόμα και σήμερα  γα τα πλέον τεχνολογικά εξελιγμένα Monster της ιστορίας, φέροντας μια μεγάλη λίστα ηλεκτρονικών βοηθημάτων. Η σχεδίαση άλλαξε ακόμη μια φορά αλλά παραδόξως πως, παρουσίαζε μεγαλύτερη συγγένεια με το αρχετυπικό M900 του 1993 σε σχέση με τα αερόψυκτα του 2008, που είχαν απομακρυνθεί περισσότερο από την αρχική ιδέα.

2015 – Monster 821



To 2015 η Ducati πήρε την απόφαση να σταματήσει την παραγωγή των αερόψυκτων μοντέλων και να παρουσιάσει παράλληλα ένα “εισαγωγικό” υγρόψυκτο Monster. Mε κινητήρα 821 κ.εκ. απόδοσης 112 ίππων, το Monster 821 έφερε το ίδιο επίπεδο ηλεκτρονικών με τα 1200 & 1200S του 2014,  σε μια χαμηλότερη συγκριτικά τιμή.

2017 – Ducati 797



H τελευταία εξέλιξη στην “τερατολογία” είναι η επαναφορά της αερόψυξης στην γκάμα! Το 797, όχι μόνο φέρει τον ίδιο τύπου κινητήρα με τον προ-πρ-προ-πάππου του αλλά επιχειρεί και μια επιστροφή στις βασικές αρχές και αξίες του πρώτου Μ900 σε ότι αφορά στην σχεδίαση, που αν και καθ΄όλα σύγχρονη, δείχνει να επαναπροσεγγίζει την απλότητα.
Οι 75 ίπποι του κινητήρα είναι επίσης πολύ κοντά σε απόδοση με το M900, ωστόσο το 797, είναι ένα από τα πιο φιλικά, αν όχι το πιο φιλικό, Ducati της ιστορίας. Monster για όλους λοιπόν; Ναι και έτσι πρέπει για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι!