Το 2003 συνέβη μια μικρή «επανάσταση» στην τεχνολογία των μοτοσυκλετών παραγωγής. Μία ακόμα εφαρμογή από τις πίστες του παγκοσμίου, βρήκε τον δρόμο της στις μοτοσυκλέτες των «κοινών θνητών» και άλλαξε τα δεδομένα παραγωγής για τις επόμενες δύο δεκαετίες: Οι ακτινικές δαγκάνες εμπρός φρένου.

Πρόκειται για μία λύση άμεσα αναγνωρίσιμη σήμερα: Με το που την βλέπεις, καταλαβαίνεις για ποιο πράγμα μιλάμε. Οι ακτινικές δαγκάνες φρένων ξεκίνησαν να χρησιμοποιούνται στους αγώνες ταχύτητας, στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Ήταν μια λύση που ταίριαζε «κουτί» με τα ανεστραμμένα πιρούνια της εμπρός ανάρτησης και –στη θεωρία, πάντα- υπόσχεται καλύτερο φρενάρισμα, με ακριβέστερη αίσθηση και δυνατότητα διαχείρισης μεγαλύτερων δυνάμεων επιβράδυνσης.

Όπως είναι (ακόμα) φυσικό, η πρώτη εφαρμογή τέτοιων τεχνολογιών στην παραγωγή γίνεται κατά πλειοψηφία στις supersport μοτοσυκλέτες, τον συνδετικό κρίκο των αγώνων με την παραγωγή. Έτσι και έγινε, το 2003: Για πρώτη φορά, 3 μοντέλα μοτοσυκλέτας φόρεσαν ακτινικές δαγκάνες. Ήταν τα Suzuki GSX-R 1000 K3, Kawasaki ZX-6R και Aprilia RSV 1000 R Mille. Μέχρι τότε, ο κανόνας ήταν η χρήση αξονικών δαγκανών, όπως π.χ. στο Honda FireBlade 954 που βλέπετε παρακάτω. 

Ποια είναι όμως η διαφορά ακτινικών και αξονικών δαγκανών; Οι ακτινικές δαγκάνες, στηρίζονται στην ανάρτηση με κοχλίες που τοποθετούνται "ακτινικά", ως προς τον άξονα του τροχού, παράλληλα με το επίπεδο του ίδιου του τροχού και κάθετα στο επίπεδο του άξονα. Οι δαγκάνες αξονικής στήριξης, βιδώνονται με κοχλίες παράλληλους προς τον άξονα του τροχού. 

Τα υπόλοιπα είναι… ιστορία: Με την επέκταση της χρήσης των ανεστραμμένων πιρουνιών σε όλες τις κατηγορίες δικύκλων, έτσι και οι ακτινικές δαγκάνες έβρισκαν θέση στο ένα μοντέλο μετά από το άλλο. Για τον «απλό» κόσμο, φυσικά, δεν έπαιζε ρόλο μόνο η θεωρητική βελτίωση πέδησης από το νέο σύστημα, αλλά και η ομορφιά του: Όλοι θέλουν να οδηγούν μία μοτοσυκλέτα, με στοιχεία από τους αγώνες, πόσο μάλλον ενός παγκόσμιου πρωταθλήματος.

Σήμερα, η τεχνολογία κατασκευής των εξαρτημάτων φρένων έχει κάνει και άλλα άλματα, με αποτέλεσμα να μιλάμε πλέον για monobloc δαγκάνες, με εξωτικά υλικά και απίστευτες δυνατότητες φρεναρίσματος. Όπως όλα δείχνουν, τα ακτινικά φρένα είναι εδώ για να μείνουν για αρκετά χρόνια ακόμα, εν αναμονή της επόμενης μεγάλης επανάστασης.