Του Τάκη Μανιάτη

Παρακολουθούμε το ταξίδι του Ηλία Βροχίδη στην Αφρική με ενδιαφέρον. Συχνές ανταποκρίσεις από τα μέρη που επισκέπτεται, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, τους ανθρώπους που γνωρίζει. Τον ζούμε. Και τώρα, έφτασε στο νοτιότερο άκρο της αφρικανικής Ηπείρου, μετά από 1,5 χρόνο στο δρόμο! Καιρός για συνέντευξη, για να δούμε πως τα πάει, και... που θα πάει!

Στο νοτιότερο άκρο

Ηλίας Βροχίδης: Το Cape Agulhas, το νοτιότερο άκρο της αφρικανικής ηπείρου, αποτελεί σίγουρα ένα ορόσημο στο ταξίδι μου. Δεν είναι μόνο το νοτιότερο σημείο που έχω επισκεφτεί ποτέ, αλλά σηματοδοτεί και το μέσον, περίπου, του ταξιδιού μου. Μέσω της Δυτικής και Κεντρικής Αφρικής έφτασα μέχρι το νοτιότερο σημείο κι από 'δω και πέρα θα συνεχίσω το ταξίδι μου από τ' ανατολικά της ηπείρου, έτσι, ώστε να κυκλώσω όλη την Αφρική και να εξερευνήσω σχεδόν όλες τις ειρηνικές χώρες της.

Bikeit.gr: Πόσο καιρό σου πήρε για να το καταφέρεις;

Η.Β.: Έφτασα στο Cape Agulhas μετά από 540 μέρες στο δρόμο, σχεδόν ενάμιση χρόνο, και 44.620 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη!

Bikeit.gr: Πόσες χώρες έχεις διασχίσει για να φτάσεις μέχρι εκεί;

Η.Β.: Η Νότια Αφρική είναι η εικοστή τρίτη χώρα που επισκέπτομαι κατά τη διάρκεια του mad about Africa. Οι υπόλοιπες χώρες είναι: Αλβανία, Μαυροβούνιο, Βοσνία - Ερζεγοβίνη, Κροατία, Σλοβενία, Ιταλία, Μαρόκο, Μαυριτανία, Σενεγάλη, Γουινέα - Μπισάου, Γουινέα, Ακτή Ελεφαντοστού, Γκάνα, Μπουρκίνα Φάσο, Τόγκο, Μπενίν, Νιγηρία, Καμερούν, Κονγκό, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, Ζάμπια και Ναμίμπια.

Bikeit.gr: Ποιο ήταν το αρχικό σχέδιο του συγκεκριμένου ταξιδιού;

Η.Β.: Το αρχικό σχέδιο ήταν και αυτό που τελικά έχω εφαρμόσει μέχρι στιγμής, δηλαδή πορεία προς τα νότια μέσω της Δυτικής και Κεντρικής Αφρικής, κατεύθυνση και πάλι προς τα βόρεια μέσω της Ανατολικής Αφρικής κι αν η κατάσταση βελτιωθεί στη Μέση Ανατολή, τότε θα ήθελα να εξερευνήσω και τις αραβικές χώρες.

Τα προβλήματα

Η.Β.: Τα περισσότερα και χειρότερα προβλήματα οφείλονταν στους αστυνομικούς της Αφρικής, που σε αρκετές χώρες αποτελούν τους πιο αδίστακτους ένοπλους εγκληματίες. Η ζωή μας δεν κινδύνεψε ποτέ, κυρίως επειδή τυγχάνει να είμαστε λευκοί. Πολλές φορές, όμως, μας ζητήθηκε να δωροδοκήσουμε τους αστυνομικούς για να μας αφήσουν ελεύθερους, παρόλο που δεν είχαμε κάνει τίποτα παράνομο. Ευτυχώς, η Χριστίνα έχει ταλέντο στη συνδιαλλαγή με τις αρχές, οπότε συνήθως γλιτώναμε ξοδεύοντας μόνο χρόνο κι όχι χρήμα.
Ένα άλλο πρόβλημα ήταν τα γραφειοκρατικά εμπόδια και κυρίως οι βίζες. Κάποιες χώρες της Δυτικής και Κεντρικής Αφρικής δεν χορηγούν εύκολα βίζες. Ευτυχώς, η Χριστίνα ήταν και πάλι αυτή που κατάφερνε να πείσει πάντα τους υπαλλήλους των πρεσβειών να μας δώσουν τη βίζα και να μπορέσουμε να επισκεφτούμε τη χώρα τους.

Bikeit.gr: Ποιοι λόγοι σε κράτησαν περισσότερο σε κάποιους τόπους και σε ποιους;

Η.Β.: Η μόνη φορά που έμεινα περισσότερο από δυο εβδομάδες σ' ένα μέρος ήταν στο Lubumbashi της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό, αφού εκεί ήταν μια καλή ευκαιρία για να δουλέψω, να ζήσω για λίγο στην Αφρική ως κάτοικος κι όχι ως ταξιδιώτης, και φυσικά να συγκεντρώσω τ' απαραίτητα χρήματα για τη συνέχεια της περιπέτειάς μου. Έτσι έπιασα δουλειά ως σερβιτόρος στο εστιατόριο της άριστα οργανωμένης ελληνικής κοινότητας του Lubumbashi. Έμαθα λίγα σουαχίλι και σε συνδυασμό με τα ελάχιστα γαλλικά που είχα μάθει στο δρόμο, συνεργαζόμουν με τους ντόπιους συναδέλφους μου, κι είχα την ευκαιρία να ζήσω πολλές ενδιαφέρουσες εμπειρίες. Μετά από δυόμιση μήνες εκεί, συνέχισα το ταξίδι μου προς τα νότια.

To ταξίδι με παρέα

Η.Β.: Εξ αρχής ήταν γνωστό πως η Χριστίνα θα έπαιρνε μέρος σ' ένα μεγάλο κομμάτι του ταξιδιού, αλλά όχι σε όλο, για οικονομικούς λόγους. Τελικά δεν ήταν οικονομικοί, αλλά προσωπικοί οι λόγοι που την έκαναν να πάρει την απόφαση να επιστρέψει αεροπορικώς στην Ελλάδα. Έτσι αποχαιρετιστήκαμε στο Lubumbashi της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό, εκεί ακριβώς που ολοκληρώθηκε το δυσκολότερο κομμάτι του mad about Africa. Οδήγησε τη μοτοσυκλέτα της μέχρι την πρωτεύουσα της γειτονικής Ζάμπια και από εκεί, τόσο αυτή όσο και το δίτροχό της, πέταξαν για την Ελλάδα.
Έτσι, αφού έπαψα να δουλεύω στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, συνέχισα το ταξίδι προς τα νότια μόνος μου. Δεν είναι κάτι καινούριο για 'μένα. Το 27 μηνών ταξίδι μου στην Ασία το είχα κάνει εξ ολοκλήρου μόνος μου. Απολαμβάνω ιδιαίτερα την ελευθερία που μου προσφέρει το μοναχικό ταξίδι, αν και παρόλ' αυτά προτιμώ να ταξιδεύω με τη σύντροφό μου.

Η μοτοσυκλέτα

Bikeit.gr: Πως ανταπεξέρχεται η μοτοσυκλέτα σου σε όλα αυτά τα χιλιόμετρα που έχεις διανύσει;

Η.Β.: Μέχρι στιγμής έχω καλύψει περίπου 50.000 χλμ. σ' αυτό το ταξίδι. Ευτυχώς, δεν αντιμετώπισα σοβαρές βλάβες κι η μοτοσυκλέτα δε μ' άφησε ποτέ στο δρόμο. Το πιο συνηθισμένο πρόβλημα, βέβαια, είναι τα σκασμένα λάστιχα: εννιά μέχρι τώρα στη δική μου μοτοσυκλέτα μόνο! Κατά τα άλλα συνάντησα μόνο κάποια μικροπροβλήματα, όπως στο ρουλεμάν του μπροστινού τροχού και τις τσιμούχες της μπροστινής ανάρτησης. Επίσης, πρώτη φορά είδα να ραγίζει η μικρή, αλουμινένια βάση που συγκρατεί τον άξονα της μπροστινής ρόδας πάνω στην μπουκάλα. Όλα αυτά, βέβαια, οφείλονταν στα χιλιάδες χιλιόμετρα απαιτητικής εκτός δρόμου οδήγησης που είχε να μας προσφέρει η αφρικανική ήπειρος σε συνδυασμό με την έλλειψη δυνατότητας κατάλληλης συντήρησης των μοτοσυκλετών μας.
Πάντα κουβαλώ τ' απαραίτητα εργαλεία για να μπορώ να επισκευάζω οπουδήποτε τις περισσότερες βλάβες ή να δίνω τουλάχιστον μια πρόχειρη λύση μέχρι να πάρω στα χέρια μου το κατάλληλο ανταλλακτικό. Άλλωστε, η είκοσι ετών μοτοσυκλέτα μου χρησιμοποιεί την πιο απλή τεχνολογία κι αυτό συντελεί στην εύκολη επισκευή της στη μέση του πουθενά.
Ευτυχώς στη Νότια Αφρική, που σε κάποιους τομείς είναι σαν μια ευρωπαϊκή χώρα καταμεσής της Αφρικής, είχα τη δυνατότητα να περιποιηθώ τη μοτοσυκλέτα μου. Μετά από 44.000 χλμ. άλλαξα την αλυσίδα της AFAM, που έσπασε κάθε προσωπικό μου ρεκόρ αντοχής, άλλαξα προληπτικά τα ρουλεμάν των τροχών με αυτά που μου έστειλε η 3P Racing κι έκανα την κατάλληλη συντήρηση στην πίσω ανάρτηση της μοτοσυκλέτας.

Οι χώρες και η συνέχεια

Η.Β.: Η Γουινέα ήταν η αγαπημένη μας χώρα, τουλάχιστον στη Δυτική Αφρική. Σε αυτό συντέλεσαν πρώτα απ' όλα οι πιο φιλικοί Αφρικανοί που συναντήσαμε κι ύστερα τ' ανεξερεύνητα και παρθένα ορεινά τοπία της χώρας.
Η Νιγηρία ήταν η πιο δύσκολη χώρα που διασχίσαμε κι αυτό κυρίως λόγω των αδίστακτων αστυνομικών της. Στο πρώτο μισάωρο που ήμασταν μέσα στη χώρα, τρεις αστυνομικοί μας έκλεψαν 50 ευρώ! Ευτυχώς, δεν είχαμε άλλα δυσάρεστα και τελικά γνωρίσαμε κάποιους υπέροχους Νιγηριανούς.
Η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό μου προσέφερε μια μοναδική ευκαιρία να ζήσω για λίγο σε μια από τις πιο παρθένες χώρες της Αφρικής και να τη γνωρίσω ως κάτοικος της κι όχι μόνο ως ταξιδιώτης. Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία που μου έμαθε πολλά...
Στη Ναμίμπια, που την ονειρευόμουν για χρόνια, απόλαυσα χιλιάδες χιλιόμετρα εκτός δρόμου οδήγησης στα ορεινά, αλλά και τα αχανή, ερημικά τοπία της χώρας.
Στη Νότια Αφρική με γοήτευσαν τα καταπράσινα τοπία δίπλα ακριβώς στο γαλάζιο ωκεανό! Ήταν κάποια από τα πιο εντυπωσιακά που 'χω αντικρύσει!

Bikeit.gr: Ποια είναι τα πλάνα σου για την συνέχεια του ταξιδιού;

Η.Β.: Αφού επισκέφτηκα το νοτιότερο σημείο της αφρικανικής ηπείρου, συνεχίζω το ταξίδι μου από τ' ανατολικά, έτσι ώστε να κυκλώσω όλη την Αφρική και να εξερευνήσω σχεδόν όλες τις ειρηνικές χώρες της. Έτσι, μετά από πολλούς κύκλους, σκοπεύω να φτάσω από τη Νότια Αφρική μέχρι την Αίγυπτο. Βέβαια, αφού το ταξίδι μέχρι τη Νότια Αφρική μου πήρε ενάμιση χρόνο, υπολογίζω το δεύτερο μισό του mad about Africa να διαρκέσει άλλο τόσο περίπου. Αν η κατάσταση στη Μέση Ανατολή εξομαλυνθεί, θα ήθελα πολύ να επισκεφτώ και τις αραβικές χώρες, αλλά αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να ελέγξω στην πορεία...