του: Ανδρέα Γκλαβά
φωτό: mikaahola.blogspot.com/D. Agrati, R. Agrati, Z. Gori

 

“Όταν έφτασα στην αρένα της Γένοβα το πρωί, δεν περίμενα να έχω καμία ιδιαίτερη πίεση για να κυνηγήσω τη νίκη, κι όμως να που λίγο πριν τον τελευταίο τελικό συνειδητοποίησα ότι μπορώ να τα καταφέρω, να κερδίσω δηλαδή τον αγώνα. Χρειαζόταν μόνο να πάρω την εκκίνηση ξανά και να κρατήσω γερά για 8 γύρους. Μπορούσα ακόμη και να τερματίσω μία θέση πίσω από τον Joakim Ljunggren.

Το κρίσιμο σκέλος

Όταν βγήκε η ταμπέλα των 5 δευτερολέπτων, ήμουν λίγο περισσότερο ανυπόμονος και ανοίγοντας το γκάζι περισσότερο από όσο έπρεπε κατέληξα να σπινάρω στα κρίσιμα πρώτα δύο μέτρα. Ο Taddy πήρε την εκκίνηση και εγώ βρέθηκα στη μέση του γκρουπ στην πρώτη στροφή. Είχαμε πολλές επαφές, αγκώνες με αγκώνες, όμως κατάφερα να κρατήσω την ισορροπία μου και να στρίψω τρίτος πίσω από τον Oldrati και τον Blazusiak. Ο πρώτος γύρος ήταν συγκλονιστικός, καθώς πολλοί αναβάτες προσπαθούσαν να κερδίσουν έδαφος ακόμη και στα πιο απίθανα μέρη. Μπόρεσα να αμυνθώ καλά και να κρατήσω την θέση μου, με τον Oldrati μπροστά μου. Στον πέμπτο γύρο, όμως, έκανε ένα λάθος και τον πέρασα για την δεύτερη θέση.

Τα βράχια

Η μακριά και γλιστερή συστάδα με πέτρες ήταν το καλύτερο κομμάτι μου, όμως στον πέμπτο γύρο, συνέβη αυτό που φοβόμουν περισσότερο. Πήγαινα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, κρατώντας το βάρος μου στο πίσω μέρος της μοτοσυκλέτας και ελπίζοντας πως με την ταχύτητα ο μπροστινός τροχός θα περνά πάνω από τις τρύπες και τους βράχους. Κάτι με τους υπολογισμούς μου δεν πήγε καλά, και ξαφνικά ο μπροστινός μου σφήνωσε μέσα σε κάτι βράχους και με έστειλε θεαματικά να πετάω πάνω από το τιμόνι.

Έπεσα άτσαλα πάνω στα βράχια, αλλά έτρεξα γρήγορα ξανά πάνω στην μοτοσυκλέτα μου, με μία και μόνο σκέψη στο μυαλό: Όχι, μην με περάσει ο Ljunggren! Ο ώμος μου πονούσε και ζαλιζόμουν, αλλά ευτυχώς ο κινητήρας δεν είχε σβήσει και ξαναξεκίνησα αμέσως. Ο Oldrati και ο Jarvis με είχαν περάσει, όχι όμως ο Ljunggren. Ο μηχανικός μου Luca ήταν στην στροφή μετά τις πέτρες και μου έδειξε στην ταμπέλα πως η διαφορά μας με τον Ljunggren ήταν στα 3 δευτερόλεπτα. Το τιμόνι μου είχε στραβώσει και ο συμπλέκτης είχε κατέβει χαμηλά, όμως με προσπάθεια μπορούσα να τον χρησιμοποιώ κι έτσι οδήγησα δίχως αύριο στους τελευταίους τέσσερις γύρους. Έμοιαζαν με τους πιο μεγάλους γύρους όλης της μέρας, αλλά φαντάζομαι δεν ήμουν ο μόνος που υπέφερε από arm pump, και μάλιστα κατάφερα να περάσω τον Jarvis στον έβδομο γύρο.

Στον δρόμο για τη νίκη

Ένιωθα πιο ασφαλής να ξέρω πως έχω το Jarvis ανάμεσα σε εμένα και τον Ljunggren.  Ο τελευταίος γύρος έμοιαζε τόοοοοοοοοσο μακρύς, αλλά κατάφερα να μείνω συγκεντρωμένος και να τερματίσω τρίτος πίσω από τον Oldrati και τον Blazusiak που κέρδισε το σκέλος. Είχα κερδίσει τον αγώνα και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Είμαι βέβαιος πως κανένας δεν θα στοιχημάτιζε σε εμένα για τη νίκη, ακόμη και ο manager μου. Η τελευταία φορά που κέρδισα σε αγώνα indoor ήταν πίσω στο 2007, στην ίδια μάλιστα αρένα της Γένοβα. Τα τελευταία δύο χρόνια δεν τα πήγαινα τόσο καλά στους αγώνες του πρωταθλήματος, που ούτως ή άλλως είναι αρκετά χαμηλά στις ετήσιες προτεραιότητές μου. Η τάση του να σχεδιάζουν πίστες με εμπόδια τύπου Trial είναι η αιτία που πολλοί αναβάτες Trial με ελάχιστη εμπειρία στο Enduro τα πάνε πολύ καλύτερα από εμένα, κι αυτό επιβεβαιώνει την άποψή μου για τον θεσμό.

Επιρροές από Trial

Εάν βάλεις εμπόδια Trial σε μια πίστα Enduro, οι αναβάτες Trial μπορούν απλά παίρνοντας μια μοτοσυκλέτα Enduro να είναι γρήγοροι αμέσως και καλύτεροι από εμένα, οπότε ποιος ο λόγος να αγχώνομαι; Αυτή την φορά η πίστα ήταν αρκετά γρήγορη και με λιγότερες επιρροές από Trial, και για αυτό εγώ τα πήγαινα καλύτερα και οι αναβάτες Trial χειρότερα. Πιστεύω έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα. Άλλωστε λέγεται Indoor Enduro, έτσι δεν είναι; Το πλέον εντυπωσιακό με τα αποτελέσματά μου, είναι πως πέρασα τους τελευταίους μήνες περισσότερο σε διακοπές ή κάνοντας πάρτι. Εάν τα αποτελέσματά μου είναι τέτοια, ποιος ξέρει πόσο δυνατός μπορώ να είμαι μέσα στο 2011 εάν συνεχίσω την προπόνηση διακοπές – πάρτι και μέσα στη σεζόν!”

Πρόβα για το παγκόσμιο enduro

Με αυτά τα λόγια, μέσα από το προσωπικό του blog, ο παγκόσμιος πρωταθλητής Enduro 2 του 2010 εξιστόρησε την εμπειρία του από τον πρώτο αγώνα του φετινού πρωταθλήματος Indoor Enduro στην Γένοβα. Ήταν ο πρώτος του αγώνας με το υπό εξέλιξη νέο του HM-Honda CRE F480R, με το οποίο θα αγωνιστεί το 2011 στην κατηγορία Εnduro3, σε έναν αγώνα κόντρα στα παντοδύναμα δίχρονα. Το αποτέλεσμά του μας γεμίζει ανυπομονησία για τον επόμενο αγώνα του πρωταθλήματος Indoor Enduro, στην Βραζιλία, αλλά και σαφώς για το παγκόσμιο πρωτάθλημα Enduro του 2011, σε μια κατηγορία κόντρα στους David Knight, Christophe Nambotin, Seb Guillaume και Alex Salvini. Για να δούμε τι θα γίνει…

Φωτογραφίες

• 
• 
• 
• 
• 
•