Για κάποιους, ταξίδι σημαίνει επιβίβαση στο αεροπλάνο, βόλτα στα καφέ του Παρισίου και τα καταστήματα του Λονδίνου, ξεκούραση και ψώνια με χάζι στις βιτρίνες. Για άλλους η απόλαυση έρχεται όταν το κοντέρ της μοτοσυκλέτας επιστρέφει στο σπίτι φορτωμένο με χιλιάδες χιλιομέτρων. Ο Κωσταντίνος Μητσάκης είναι ό άνθρωπος με την μακροβιότερη πορεία στις ταξιδιωτικές αναζητήσεις στην Ελλάδα. Το όνομά του έχει συνδεθεί με τον μοτοσυκλετιστικό τουρισμό και οι φωτογραφίες του έχουν δημιουργήσει όνειρα για πολλούς δίτροχους φίλους. Μιλήσαμε μαζί του για εκείνο το μικρόβιο που κάνει έναν άνθρωπο να συμπληρώσει ένα εκατομμύριο χιλιόμετρα στο προσωπικό του κοντέρ, αφήνοντας το αποτύπωμα των ελαστικών του σε κάθε ήπειρο.

Bikeit: Καταρχάς.. γιατί ταξιδεύεις;

Κωσταντίνος Μητσάκης: Γιατί θέλω να ανακαλύψω την ομορφιά της ζωής σε κάθε γωνιά του κόσμου, κι αυτό είναι κάτι που το ήθελα από μικρός. Με αυτό το όνειρο μεγάλωσα, και αυτό με κάνει να οδηγάω  τη μοτοσυκλέτα μου τόσα χρόνια.

Bikeit: Πόσα χρόνια ταξιδεύεις;

Κ.Μ.: Ξέφυγα από τα σύνορα της Ελλάδας για πρώτη φορά το 1983, και αν σου πω με τι μοτοσυκλέτα ίσως να φάω και ξύλο! Με ένα RD350 YPVS ένα καθαρά αγωνιστικό μηχανάκι που δεν κυκλοφορεί πλέον, και το οποίο εκείνη την εποχή κάθε άλλο παρά τουριστικό ήταν.

Bikeit: Μετά το πρώτο σου ταξίδι, τι ήταν αυτό που σε έκανε να θέλεις να συνεχίσεις;

Κ.Μ.: Ανακαλύπτοντας σιγά σιγά τον κόσμο έβρισκα όλο και πιο ενδιαφέροντα στοιχεία και αυτή η ανακάλυψη με γέμισε και με έκανε να θέλω  να φεύγω, χρόνο με το χρόνο. Η ανάγκη μου για αναζήτηση νέων εμπειριών και ερεθισμάτων  ήταν το εφαλτήριο για όλο και πιο μακρινά ταξίδια.

Bikeit: Ταξιδεύεις πάντα καλοκαίρι;

Κ.Μ.: Ναι, διότι λόγω του επαγγέλματός μου – είμαι εκπαιδευτικός – έχω στη διάθεσή μου μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες για ταξίδι. Αυτό μπορεί να είναι καλό, αλλά και κακό, διότι σε μερικά μέρη το καλοκαίρι οι συνθήκες είναι απαγορευτικές . Για παράδειγμα έχω διασχίσει την έρημο Σαχάρα τρείς φορές με θερμοκρασία 55 βαθμών Κελσίου. Αντίστοιχα στην Παταγονία όπου πήγα καλοκαίρι, εκεί είναι χειμώνας με θερμοκρασίες -25 βαθμούς. Αφού όμως δεν είχα άλλη δυνατότητα, συμβιβάστηκα.

Bikeit: Με τη σύζυγό σου πότε άρχισες να ταξιδεύεις;

Κ.Μ.: Με τη γυναίκα μου γνωριστήκαμε το 1989, και έκτοτε ταξιδεύαμε μαζί έως και το 2005. Κάναμε μαζί 700.000 χιλιόμετρα, σε μια σέλα. Μετά όμως γεννήθηκε το πρώτο μας παιδί και η γυναίκα μου έμεινε πίσω να δίνει ταξιδιωτικές οδηγίες στον μικρό!

Bikeit: Πόσο σημαντικό ήταν για σένα το να ταξιδεύεις συντροφιά με τη γυναίκα σου, και θα ήταν το ίδιο αν ταξίδευες μόνος ή αν είχες μια σύντροφο που δεν την ενθουσίαζε και τόσο η ιδέα;

Κ.Μ.: Κοίταξε, αν έχεις για γυναίκα που δεν θέλει να σε ακολουθήσει, είτε τα παρατάς και συμβιβάζεσαι, είτε χωρίζεις και συνεχίζεις μόνος σου. Εγώ δεν το έχω ζήσει αυτό το σενάριο, επομένως δεν μπορώ να σου πω τι θα γινόταν. Η επιθυμία μου όμως να ζήσω ταξιδεύοντας είναι πιο δυνατή από το να περάσω τη ζωή μου μπροστά στην τηλεόραση, έτσι, αν δεν είχα τη συγκεκριμένη γυναίκα δίπλα μου, πιθανότατα να οδοιπορούσα στον κόσμο μόνος μου.

Bikeit: Είσαι ευτυχισμένος που έχεις μια τέτοια οικογένεια και έχεις μοιραστεί τόσες εμπειρίες;

Κ.Μ.: Ναι, η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι ολοκληρωμένος. Για μένα ήταν ένα όνειρο ζωής να ταξιδέψω στον κόσμο και να φτάσω σε σημεία που παλαιότερα μου ακούγονταν μυθικά. Μετά από τόσα χρόνια, μπορώ να πω ότι αυτό το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Αν αύριο το πρωί, για οποιοδήποτε λόγο σταματούσα να ταξιδεύω, ίσως να μη μου ήταν τόσο δύσκολο να προσαρμοστώ στη νέα πραγματικότητα, κι αυτό γιατί έχω ζήσει το όνειρό μου και έχω ικανοποιήσει την περιέργειά μου για το τι υπάρχει πέρα από το σπίτι μου.

Bikeit: Τι θα σε έκανε να σταματήσεις την εξερεύνηση;

Κ.Μ.: Το να τελειώσουν για μένα οι προορισμοί, πράγμα που δεν νομίζω να συμβεί γιατί οι προορισμοί είναι αμέτρητοι και για τα επόμενα δέκα ή δεκαπέντε χρόνια, όσο έχω τη δυνατότητα να ταξιδεύω δηλαδή, θα το εκμεταλλευτώ.

Bikeit: Ποια είναι τα ομορφότερα μέρη που θυμάσαι από τα ταξίδια σου;

Κ.Μ.: Θα επεκτείνω κάπως την απάντησή μου, αναφέροντας την Ασία σαν ήπειρο  και τον Αραβικό κόσμο εν γένει. Είναι μέρη που με έχουν κερδίσει . Η έρημος μπορεί για άλλους να φαντάζει σκληρή, για εμένα όμως περικλείει σοφία, και οι άνθρωποι εκεί είναι φιλόξενοι και έχουν στοιχεία που λείπουν από τον δικό μας  δυτικό κόσμο.

Bikeit: Πώς προέκυψαν οι χορηγίες για τα ταξίδια σου και πόσο αυτό σε βοήθησε;

Κ.Μ.: Με βοήθησαν αρκετά γιατί έτσι μπόρεσα να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω πιο μακριά, καθώς η οικονομική μου δυνατότητα δεν θα μου επέτρεπε να βρεθώ στην Κίνα ή στην Αυστραλία. Οι χορηγίες με βοήθησαν  να μεγαλώσω τις αποστάσεις αλλά και τα χρονικά διαστήματα των ταξιδιών μου. Όμως αυτό ήταν και ένα μπούμερανγκ, γιατί οι χορηγίες σε φορτίζουν με έναν «επαγγελματισμό» και με ένα άγχος να αποδώσεις  έργο κάτω από δύσκολες συνθήκες και ίσως παρά την προσωπική σου θέληση μερικές φορές.

Bikeit: Ταξιδεύεις 30 χρόνια, από το 1985 έως σήμερα. Πώς έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια η αντιμετώπιση των ξένων στα κράτη που πηγαίνεις.

Κ.Μ.: Ιδιαίτερες αλλαγές στις διάφορες χώρες, με εξαίρεση την Ευρώπη, δεν έχουν γίνει. Η ίδια υποδοχή που είχα στο Μαρόκο το 1988, την ίδια είχα και φέτος. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι αυτά τα μέρη πλέον τα επισκέπτονται πολλοί περισσότεροι μοτοσικλετιστές για τουρισμό, και δεν αποτελώ πια μια μοναδική εικόνα. Και άλλοι μοτοσικλετιστές έχουν φτάσει σε ανεξερεύνητα σημεία του κόσμου, κι εγώ δεν διεκδίκησα ποτέ την πρωτοκαθεδρία. Σήμερα η μοτοσυκλέτα, μέσω του ιντερνέτ, έχει ταξιδέψει σε πολλά μέρη του κόσμου. Παρ’ όλ’ αυτά, η εικόνα του αναβάτη με το σιδερένιο άλογο, ειδικά στην Αφρική, είναι ακόμα πρωτόγνωρη.

Bikeit: Τα τελευταία δέκα χρόνια ταξιδεύεις μόνος. Πόσο δύσκολο είναι και γιατί το επέλεξες αυτό από το να ταξιδεύεις παρέα με κάποιον ή κάποιους άλλους;

Κ.Μ.: Κατ’ αρχήν δεν βρήκα κάποιον που να μπορεί και να θέλει να ακολουθήσει. Άλλωστε αυτό απαιτεί να πληρούνται και κάποια στάνταρντ, όπως η διαθεσιμότητα χρόνου ή το οικονομικό υπόβαθρο και η φυσική κατάσταση, αλλά στο τέλος και το να ταιριάζουν τα χνώτα μας. Το να ταξιδεύεις μόνος είναι κάτι δύσκολο, θα πρέπει να τα πηγαίνεις πολύ καλά με τον εαυτό σου αλλά και να μπορείς να είσαι δυνατός στο ενδεχόμενο να συμβεί κάτι απρόοπτο. Χρειάζεται θετική ψυχολογία και ετοιμότητα για να μπορείς να αντιμετωπίσεις τη μικρότερη αλλά και τη μεγαλύτερη αναποδιά ολομόναχος.

Bikeit: Κάνεις κάποια ιδιαίτερη προετοιμασία πριν ξεκινήσεις το ταξίδι;

Κ.Μ.: Σίγουρα, ένα ταξίδι είτε με προορισμό το Καρπενήσι είτε τη Σιγκαπούρη, πάντα χρειάζεται προετοιμασία. Όταν βέβαια ταξιδεύεις στο εξωτερικό γίνεται πιο πολύπλευρη: Η μοτοσυκλέτα θα πρέπει να είναι έτοιμη, να έχεις έγκαιρη πληροφόρηση για τα μέρη που πρόκειται να επισκεφτείς, να έχεις χαρτογράφηση της περιοχής, ακόμη και  να γνωρίζεις την πολιτική κατάσταση που επικρατεί τους τέσσερεις τελευταίους μήνες. Κι αυτό το λέω επειδή έχω βρεθεί σε χώρες της Κεντρικής Αφρικής χωρίς να έχω πληροφόρηση και να γίνεται πραξικόπημα, οπότε έτρεχα πριν κλείσουν τα σύνορα! Επομένως θέλει και λίγη τύχη.

Bikeit: Πόσο σε βοήθησε η φυσική σου κατάσταση και η ιδιότητα σου ως γυμναστής;

Κ.Μ.: Η καλή φυσική κατάσταση σε βοηθάει στο να είσαι για πολλές ώρες πάνω στη μοτοσυκλέτα, να αντέχεις τις καιρικές συνθήκες, ακόμα και στο πιο απλό, να σου πέσει η μοτοσυκλέτα και να πρέπει να σηκώσεις 300 κιλά μόνος σου. Προσπαθώ να κρατάω ένα καλό επίπεδο φυσικής κατάστασης με 3 – 4 ώρες γυμναστηρίου την εβδομάδα.

Bikeit: Κάνεις ειδική διατροφή κατά τη διάρκεια του ταξιδιού;

Κ.Μ.: Όχι, σε αυτά τα ταξίδια δεν χρειάζεται ειδική διατροφή, γιατί σε τέτοιες χώρες που επισκέπτομαι, ό,τι βρίσκεις, τρως. Υπήρξαν μέρες που έτρωγα δύο κονσέρβες όλη την ημέρα ή έτρωγα μόνο ρύζι γιατί μόνο αυτό έβρισκα καθ’ οδόν.

Bikeit: Τι συμβουλεύεις κάποιον που θέλει να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι όπως τα δικά σου. Τι πρέπει να προσέξει;

Κ.Μ.: Θα πρέπει κατ’ αρχήν να νιώθει την ανάγκη να ταξιδέψει και να μην το κάνει για λόγους επίδειξης. Να μην κουβαλάει τη νοοτροπία του νεοέλληνα – νεόπλουτου που θέλει να δείχνει ότι έχει πάει στο Παρίσι ή στο Λονδίνο. Για εμένα το ταξίδι είναι εσωτερική ανάγκη. Αν όμως το θέλει πολύ, θα πρέπει να προετοιμαστεί καλά, και να ξέρει ότι θα αντιμετωπίσει  πολλά αδιέξοδα στην πορεία, και με τον εαυτό του και με τον σύντροφό του. Άρα θα πρέπει να είναι και έτοιμος ψυχολογικά. Δυσκολία δεν είναι το πώς θα κινηθείς σε έναν οδικό άξονα, δυσκολία είναι το που θα κοιμηθείς το βράδυ. Το πώς θα συμβιώσεις με τον συνταξιδιώτη σου καθ’ οδόν τόσες μέρες. Ίσως είναι το κυριότερο σημείο που θα πρέπει να προσέξει.