Του Τάκη Μανιάτη

Σεμνός και ταπεινός, συνειδητοποιημένος και κατασταλαγμένος. Ο Ηλίας βροχίδης ταξίδεψε μόνος του, πάνω σε μία Honda XR 250, για 27 και μισό μήνες, κάνοντας το όνειρο του πραγματικότητα, “κόντρα στο εμπορικό πρότυπο που επιβάλλει μεγάλες μοτοσυκλέτες για μεγάλα ταξίδια”, όπως λέει και ο ίδιος. Προσγειωμένος –για λίγο- στην πραγματικότητα, ετοιμάζεται για τον επόμενο στόχο του, για ένα μεγαλύτερης διάρκειας ταξίδι, για την επιστροφή στο όνειρο.

Με αλλαγμένα μυαλά και διαφορετική άποψη για τον κόσμο, ο Ηλίας είναι ο άνθρωπος τον οποίο θα ήθελες να ακούς για ώρες, να σου αφηγείται τις ιστορίες από τα μέρη που πέρασε, τους ανθρώπους που γνώρισε, τις εμπειρίες που βίωσε. Και ως τέτοιος, είναι δύσκολο να “τον περιορίσεις” σε ένα μόνο άρθρο, μιας και οι λέξεις ξεχύνονται σαν χείμαρρος από τα χείλη του και σε κρατούν εκεί, σε μαγεύουν.
Παρακάτω θα βρείτε το πρώτο μέρος της συνέντευξης που απολαύσαμε. Το δεύτερο μέρος, την Δευτέρα.

Η πρώτη επαφή με μοτοσυκλέτα και τα όνειρα

Bikeit: Ποια ήταν η σχέση σου με τη μοτοσυκλέτα και τα ταξίδια πριν αποφασίσεις να φύγεις για ένα τόσο μακρινό προορισμό;

Ηλίας Βροχίδης: Μέχρι τα  21 μου δεν είχα καμία σχέση με τη μοτοσυκλέτα. Η πρώτη φορά που έβγαινα από την Ελλάδα ήταν τότε, που γύρισα με Interrail (τρένο) την Ιταλία για ένα μήνα. Τις φοβόμουν τις μηχανές, τις θεωρούσα επικίνδυνες. Ο πατέρας μου είχε μια VFR 400 παλιά, της δεκαετίας του  ‘80, αλλά δεν την έπαιρνα σχεδόν ποτέ.  Μου άρεσαν όμως τα τζιπ και στα 19 μου, κάνοντας δυο δουλειές, αγόρασα το δικό μου. Ήταν ένα παλιό Rocsta και με αυτό ονειρευόμουν να γυρίσω την Αφρική. Μάλιστα δούλεψα και σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων αμισθί, προκειμένου να μάθω να το φτιάχνω μόνος μου. Όμως είδα ότι χρειαζόντουσαν πολλά χρήματα προκειμένου να το φτιάξω και να το εξοπλίσω για ένα τέτοιο ταξίδι, οπότε εγκατέλειψα την ιδέα.

Κάπου εκεί, στο ταξίδι μου στην Τοσκάνη, ήταν που είδα κάτι φιδίσιους δρόμους και είπα «τι ωραία που θα ήταν αν έκανα αυτή τη διαδρομή με μοτοσυκλέτα». Σκέφτηκα λοιπόν, ότι μέχρι να φτιάξω το τζιπ,  θα μπορούσα να αγοράσω μια μοτοσυκλέτα που είναι φθηνότερη, και να πάω μέχρι την Ισπανία. Η μόνη μοτοσυκλέτα που ήξερα τότε για ταξίδια ήταν η Africa Twin και σε αυτή κατέληξα, μιας που αυτό μου έλεγαν όλοι τότε,  ότι για να κάνω ταξίδια χρειάζομαι μια μεγάλη μοτοσυκλέτα.

Bikeit: Άρχισες λοιπόν να ταξιδεύεις με την Africa Twin;

Η.Β.: Το ίδιο καλοκαίρι, πήγα με την Africa twin στις Κυκλάδες διακοπές,  για να δω πώς είναι να ταξιδεύεις με μοτοσυκλέτα, και όντως μου άρεσε πολύ. Τότε πέρασε από το μυαλό μου η εικόνα να είμαι με τη μοτοσυκλέτα μου μπροστά από το Taj Mahal. Έτσι δειλά-δειλά άρχισα να το ψάχνω, δεν ήξερα καν αν μπορώ να κάνω ένα τόσο μακρινό ταξίδι με μοτοσυκλέτα.

Ψάχνοντας, βρήκα το φόρουμ http://www.horizonsunlimited.com/ που είναι θησαυρός για όσους κάνουν ταξίδια με μοτοσυκλέτα. Άρχισα να συλλέγω πληροφορίες και παράλληλα να προπονούμαι στο χώμα με τη μοτοσυκλέτα μου για να τη μάθω. Πήγα σε λάσπες, χιόνια, πέτρες, ζορίστηκα πολύ και χωρίς να μου δείξει κανείς τίποτα.

Το XR και η αρχή το ταξιδιού

Bikeit: Και στο XR πώς κατέληξες;

Η.Β.: Πάνω που άρχισα να ετοιμάζομαι για το ταξίδι, είδα ότι υπάρχει κόσμος που ταξιδεύει και με μικρότερες μοτοσυκλέτες. Κι επειδή εμένα η φύση είναι που με μαγεύει,  άρχισα να το ξανασκέφτομαι για την Africa. Έτσι την πούλησα και πήρα το XR, δεκαετίας, ούτε πόσα χιλιόμετρα είχε κάνει δεν ήξερα γιατί δεν δούλευε το κοντέρ.  Από το φόρουμ με καθοδήγησαν στο τι προετοιμασία θα χρειαστεί για το ταξίδι, μιας που ήξεραν πολύ καλύτερα από εμένα τι χρειάζεται. Μιλάμε τώρα για δύο χρόνια καθημερινής μελέτης για το ταξίδι αυτό. Έκανα μέχρι και μαθήματα πρώτων βοηθειών, και φυσικά ό,τι είχα μάθει στο συνεργείο ήταν πολύτιμο, ρύθμιση βαλβίδων, βλάβες κτλ. Πριν φύγω, τα περισσότερα τα είχα ήδη κάνει μόνος μου. Μόνο το ρεκτιφιέ ανέθεσα σε μάστορα, για να είμαι σίγουρος. Αλλάξαμε δισκάκια  στο συμπλέκτη, καδένα εκκεντροφόρου, εκκεντροφόρο, βαλβίδες. Τις μετατροπές τις έκανα μόνος μου. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να τη δοκιμάσω όμως, γιατί είχε αρχίσει να με πιέζει ο χρόνος. Έτσι  έφυγα κατ’ ευθείαν.

Bikeit: Οι δικοί σου πώς αντέδρασαν στο άκουσμα του ταξιδιού σου;

Η.Β.: Απλά δεν με πίστεψαν ότι όντως θα το κάνω. Όταν είδαν ότι κάθε μέρα διάβαζα, μιλούσα με άλλους ταξιδιώτες στο εξωτερικό, συνέλλεγα πληροφορίες, άρχισαν να ανησυχούν, να μου λένε ότι είναι επικίνδυνα κτλ. Τους εξήγησα ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα βλέπουμε στην τηλεόραση, αλλά προφανώς δεν τους έπεισα. Βέβαια ζούσα ανεξάρτητος από τότε, δεν ετίθετο θέμα να πάρω την άδειά τους και οι ίδιοι οι γονείς μου δεν με δεσμεύουν με την αγάπη τους, μου λένε «φύγε, πέταξε…», κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Μετά τον πρώτο μήνα στην Τουρκία που είδαν ότι τα πράγματα ήταν όντως έτσι όπως τους τα είχα πει, πόσο υπέροχοι και φιλόξενοι είναι οι άνθρωποι και με βάζουν στα σπίτια τους, ηρέμησαν και οι δικοί μου. Κατάλαβαν ότι το είχα μελετήσει καλά και ένιωθαν υπερήφανοι για μένα.

Bikeit: Πότε ξεκίνησες και ποια ήταν τα συναισθήματά σου εκείνη τη στιγμή;

Η.Β.: Έφυγα στις 14 Απριλίου του 2007 από τον Λευκό Πύργο. Ήρθαν εκεί συγγενείς και φίλοι και με αποχαιρέτησαν, καμιά 30ρια άτομα. Αυτό που ένιωσα δεν περιγράφεται. Έβαλα το κράνος και από μέσα έτρεχαν δάκρυα, δεν  ήξερα αν θα τους ξανάβλεπα. Ξεκινούσα για το άγνωστο, για να πραγματοποιήσω το όνειρό μου. Όμως ούτε μια στιγμή δεν το μετάνιωσα.

Αλλαγή σχεδίων

Bikeit: Με τι εξοπλισμό ξεκίνησες από την Ελλάδα;

Η.Β.: Το βασικό ήταν το αντίσκηνο μου, και όλος ο εξοπλισμός κατασκήνωσης, υπνόσακος, γκαζάκι  για να μαγειρεύω που δουλεύει με βενζίνη, για να είμαι αυτόνομος οπουδήποτε και να μην ψάχνω βουτάνιο στα βουνά, και ένα κατσαρολάκι. Έτσι ήμουν απολύτως αυτόνομος, γιατί στα βουνά που ήμουν μπορεί να έκανα μέρες να δω χωριό. Επίσης πήρα ένα ρούχο για κάθε καιρό, δηλαδή μια κοντομάνικη και μια μακρυμάνικη μπλούζα και ένα κουτάκι Tide. Επίσης πήρα μαζί μου και μπότες πεζοπορίας, γιατί ήξερα ότι θα μου χρειαστούν. Εννοείται ότι είχα τα εργαλεία μου και ανταλλακτικά, μπουζί, φίλτρο, μανέτα - δεν μου έσπασε ποτέ, τρόμπα, μπαλώματα, τέτοια αναλώσιμα. Και τα πολύτιμα ημερολόγιά μου φυσικά. Αυτά ήταν η μόνη επαφή που είχα με τα ελληνικά. Τηλέφωνο στην Ελλάδα έπαιρνα κάθε 2-3 μήνες, έτσι γράφοντας, ήταν σαν να μιλάω με κάποιον.

Bikeit: Όταν ξεκίνησες, είχες προγραμματίσει το  πού θα κοιμάσαι, που θα βρεις συνεργεία, καύσιμα, κτλ;

Η.Β.: Ναι βέβαια, αν και εκεί δεν είναι Ευρώπη. Για παράδειγμα στο Πακιστάν, υπάρχει ένα και μοναδικό συνεργείο σε όλη τη χώρα που να ξέρει από μοτοσυκλέτες όπως αυτές που έχουμε εδώ, γιατί εκεί δεν υπάρχουν οι δικές μας ούτε για δείγμα. Στην Ινδία υπάρχει άλλο ένα τέτοιο μαγαζί. Το κακό είναι ότι δεν έχουν ανταλλακτικά φυσικά. Όταν μου κάηκε ο συμπλέκτης, (σ.σ. οι δίσκοι), στα Ιμαλάια, παράγγειλα τα δισκάκια στην Ελλάδα και μου τα έστειλαν σε αυτό το συνεργείο στο Πακιστάν. Μετά από δύο εβδομάδες που έκανα τον κύκλο και έφτασα στην πρωτεύουσα ήταν ήδη εκεί τα δισκάκια. Κάπως έτσι γινόταν. Και λάστιχα για να βρω, ήξερα ότι θα έχει στο Δελχί και στην Βομβάη, σε δύο πόλεις σε ολόκληρη την Ινδία.

Bikeit: Το αρχικό σου σχέδιο ποιο ήταν και πόσο καιρό τελικά έκατσες σε κάθε χώρα;

Η.Β.: Το αρχικό σχέδιο ήταν Τουρκία, Ιράν, Πακιστάν, Ινδία, τέσσερις χώρες δηλαδή, σε διάστημα 9 με 10 μηνών. Στην πορεία άλλαξε πολύ το πλάνο και οι 10 μήνες έγιναν δύο χρόνια και 2,5 μήνες και από τέσσερις οι χώρες έγιναν δεκατέσσερις. Στην Τουρκία έκατσα 1 ½ μήνα και άλλες δύο εβδομάδες στην επιστροφή. Στο Ιράν έκατσα ένα μήνα και άλλη μια εβδομάδα στην επιστροφή, στο Πακιστάν κάτι λιγότερο από δυο μήνες και 2 εβδομάδες στην επιστροφή και 8 μήνες Ινδία. Στο πρόγραμμα προέκυψε και το Νεπάλ, που το μισό του είναι τα Ιμαλάια. Πέρασα 4 μήνες συνολικά σε αυτά τα βουνά, από διάφορες χώρες που πιάνουν.  Έκανα πεζοπορία 20 ημερών και άλλες μικρότερες διαδρομές.

Συγκινητική συνάντηση και πρόγραμμα ταξιδίου

Bikeit: Πώς ήταν η καθημερινότητα σου χωρίς παρέα;

Η.Β.: Όταν αποκόπτεσαι από τους φίλους, την οικογένειά σου, τους ομοεθνείς σου γενικά και τον πολιτισμό σου, τότε είσαι ο εαυτός σου πραγματικά, χωρίς επιρροές.  Όταν ταξιδεύεις με ένα φίλο σου, θα μιλήσεις με το φίλο σου. Όταν είσαι μόνος σου όμως, θα πεις γεια στον ντόπιο, αναγκάζεσαι να τους γνωρίσεις και αυτό είναι πιο σημαντικό. Εγώ δεν πήγαινα για να γνωρίσω τα τοπία, αλλά να μάθω τους ανθρώπους, αυτοί είναι το μεγαλύτερο αξιοθέατο. Να γνωρίσεις τον τρόπο ζωής τους, την κουλτούρα τους, να μάθεις το πώς βλέπουν αυτοί τη ζωή, αυτά έχουν πραγματική αξία.  Έτσι έκανα φίλους και παρέες με τους οποίους έχω διατηρήσει επαφή μέχρι και σήμερα.

Bikeit: Είχες και μια αναπάντεχη συνάντηση στην Ινδία, έτσι δεν είναι;

Η.Β.: Ναι, τον  Άκη και τη Βούλα! (σ.σ. Ο Άκης Τεμπερίδης και η σύζυγός του Βούλα Νέτου ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 2007 με τζιπ για ένα ταξίδι σε πέντε ηπείρους και 65 χώρες. Περισσότερες πληροφορίες εδώ: https://www.bikeit.gr/nea-kosmou/1009-the-world-off-road-akis-voula.html ). Τους πέτυχα στην Ινδία, στο Αμριτσάρ, εκείνοι έμπαιναν στη χώρα κι εγώ έβγαινα. Παρακολουθούσα το site τους και όταν είδα στο ξενοδοχείο ελληνικό αυτοκίνητο δεν μπορούσα να μιλήσω από την συγκίνηση. Μπήκα μέσα, είδα τη Βούλα, και της μίλησα: «Bούλα εσύ δεν είσαι;» Κόλλησε, γιατί δεν περίμενε με τίποτα να ακούσει ελληνικά εκεί και πολύ πιθανόν να νόμιζε ότι της την έπεφτα! Αυτό ήταν πράγματι πολύ κουφό!

Bikeit: Από οικονομικής άποψης, πώς κατάφερες να φέρεις εις πέρας ένα τόσο πολύμηνο ταξίδι;

Η.Β.: Όταν ξεκίνησα, είχα ήδη λιγότερα χρήματα  από ό,τι είχα υπολογίσει ότι θα χρειαστώ, και στο  τέλος της διαμονής μου στην Ινδία, συνειδητοποίησα ότι δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να γυρίσω.  Αυτό που με βοήθησε ήταν ότι έγραφα τα ταξίδια μου στο περιοδικό ΜΟΤΟ. Αλλιώς δεν θα είχα την οικονομική δυνατότητα να επεκτείνω τόσο πολύ το ταξίδι μου. Βέβαια ταξίδευα πάρα πολύ οικονομικά, μέχρι και σε συμπόσια ναών έτρωγα και πάντα εκεί που έτρωγαν και οι ντόπιοι, στα μαγειρεία, εκεί που λένε ότι άμα φας θα πάθεις τα πάντα. Εγώ δεν έπαθα τίποτα πάντως, και νερό έπινα πάντα από τη βρύση, ακόμη και στην Ινδία. Έτσι τελικά, έφτασα στα μέσο όρο να ξοδεύω 354 ευρώ το μήνα, το οποίο περιλαμβάνει και τα ανταλλακτικά.

Έκανα ένα διάγραμμα των εξόδων μου και το 22% ήταν τα ανταλλακτικά και το λάδι μου. 20% η βενζίνη μου, 20% το φαγητό. Οι διανυκτερεύσεις μου δεν ήταν τίποτα, 598 ευρώ για όλο αυτόν τον καιρό. Ούτε δύο νοίκια στην Ελλάδα. 176 νύχτες πέρασα στο αντίσκηνο, σε ελεύθερο κάμπινγκ, το οργανωμένο δεν μου αρέσει, αν και θα ήθελα να ήταν περισσότερες. Στην Ινδία όμως, φοβούνται τους ξένους και έτσι όταν με έβλεπαν να κατασκηνώνω κάπου με έδιωχναν, έτσι εκεί αναγκάστηκα πολλές φορές να πάω σε ξενώνες.

Συνεχίζεται…

Φωτογραφίες