Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους: Οκτώ τίτλοι γενικής στο Enduro, πέντε τίτλοι γενικής στο scramble, άλλοι τόσοι τίτλοι στα προαναφερθέντα πρωταθλήματα, 62 νίκες στο enduro, πρώτος Έλληνας σε πολλές διοργανώσεις του παγκοσμίου πρωταθλήματος enduro, συμμετοχή και βαθμολογία στο παγκόσμιο motocross στην MX3, αλλά και τερματισμός στο motocross των Εθνών και σε “μερικά” International Six Days Enduro! Πόσες ώρες πρέπει να μιλάς με τον Βασίλη Σιαφαρίκα για να διαπιστώσεις ότι, μόνο η περσινή του χρονιά, είναι μία ολόκληρη καριέρα ενός κανονικού αναβάτη;

Πρώτος παντού

Bikeit: Έχεις κερδίσει όπου έχεις τρέξει, έχεις βαθμολογηθεί σε παγκόσμια πρωταθλήματα, έχεις καταφέρει να αποτελεί είδηση το ότι δεν κέρδισες. Πως νιώθεις αλήθεια;

Βασίλης Σιαφαρίκας: Νιώθω ότι το όνειρό μου έχει πραγματοποιηθεί εις δεκαπλούν. Είμαι απόλυτα ικανοποιημένος από την έκβαση της καριέρας μου και νιώθω ολοκληρωμένος σαν αναβάτης.

Bikeit: Τι άλλαξε φέτος με την έλευση των motocrossάδων, Δημήτρη Βαγγελάκου, και Παναγιώτη Κουζή; Πόσο σε πίεσε αυτό και πόσο σου άρεσε που ήρθαν πρωτοκλασάτοι αναβάτες από το motocross στο enduro;

Β.Σ.: Για μένα δεν είναι κάτι καινούριο ο συναγωνισμός αλλά και με τους αναβάτες του motocross. Από το 2000 που ξεκίνησα να τρέχω enduro, μέχρι σήμερα, πάντα κάθε χρονιά υπήρχε κάποιος ισάξιος αναβάτης. Μπορώ να θυμηθώ τον Αδάμο Πράσσο, τον Ανδρέα Κυρίτση, τον Χάρη Πουλόπουλο, τον Σταμάτη Μαντά, τον Δημήτρη Τσακατσώνη, και άλλους. Πάντα υπήρχε δυνατός συναγωνισμός. Ταυτόχρονα, είχα την ευκαιρία να συναγωνιστώ τον μεγαλύτερο αναβάτη στην ιστορία του motocross, τον Λευτέρη Καρέτσο, στα scramble, και να αναμετρηθώ  στα ίσα, όπου κέρδισα και έχασα αγώνες, κι έτσι έμαθα πολλά από αυτόν.

Bikeit: Τελικά, η έλευση motocrossάδων ήταν κάτι που ήθελες κι εσύ για να ανέβει το επίπεδο;

Β.Σ.: Πιστεύω ότι το επίπεδο ήταν πολύ καλό ήδη, μιας και ο πολύ ανεβασμένος Γιάννης Τρίγκας αλλά και ο Γιάννης Παυλίδης, ήταν ικανοί και μπορούσαν να κερδίσουν γενική κατάταξη, ενώ  αρκετά συναγωνίσιμος ήταν και ο Γιώργος Κοινωνάς. Όμως, η φιλική σχέση που είχα με τον Κουζή, και η πρόσκληση μου σε αυτόν να τρέξει στις Σέρρες στο παγκόσμιο, κατέληξε τελικά να γίνει η αρχή, ώστε να συμμετάσχει την αμέσως επόμενη χρονιά, στο πανελλήνιο. Αυτός, και ο Βαγγελάκος, μαζί με τον Παυλίδη και τον Τρίγκα, αποτελούσαν τους κυριότερους αντίπαλους για το 2011, και ήταν ο καλύτερος λόγος για να ανέβει ακόμη πιο ψηλά το οδηγικό επίπεδο στο πανελλήνιο πρωτάθλημα enduro.

Μικρές διαφορές και συναγωνισμός

Bikeit: Οι διαφορές σας στους αγώνες όσον αφορά στους χρόνους, πολλές φορές ήταν πολύ μικρές. Πόσο σε πίεζε αυτό, ποια ήταν η ψυχολογία σου σε κάθε αγώνα;

Β.Σ.: Από την πρώτη ειδική στον πρώτο αγώνα της χρονιάς, πιεζόμουν, δεν είχα το περιθώριο να “διαβάζω” χαλαρά τις ειδικές από τον πρώτο γύρο. Έπρεπε να πηγαίνω τέρμα γκάζι με το καλημέρα, γιατί όλοι οι αναβάτες κυνηγούσαν το δευτερόλεπτο από την πρώτη ειδική. Δεν είχα περιθώριο για λάθος, όλα παιζόντουσαν στο χιλιοστό, και ήταν πολύ εύκολο να χάσεις ειδική. Είχα μία εικόνα από τον πρώτο αγώνα όπου ήμασταν όλοι πολύ κοντά και έπρεπε μετά να κινηθώ ανάλογα, στους επόμενους αγώνες.

Bikeit: Ποιοι αναβάτες ξεχώρισαν κατευθείαν το 2011 και θεώρησες ότι μπορούν να σε χτυπήσουν, και τι έκανες γι’ αυτό;

Β.Σ.: Κάθε αναβάτης είναι υπολογίσιμη δύναμη, αλλά ο Τρίγκας έμεινε από μηχανική βλάβη στην Βέροια και μετά χτύπησε, οπότε βγήκε από το παιχνίδι. Ο Κουζής θεωρώ ότι δεν έδειξε το ανάλογο ενδιαφέρον για το άθλημα, όσο θα έπρεπε τουλάχιστον για το δικό του οδηγικό επίπεδο, και τελικά οι δύο που ήταν πολύ κοντά μου ήταν ο Παυλίδης και ο Βαγγελάκος.

Bikeit: Ο Παυλίδης είναι καθαρά enduro αναβάτης, και ο Βαγγελάκος έχει τεράστια εμπειρία από scramble, motocross, αλλά και από προπονήσεις enduro. Ποια ήταν η πορεία σας όλη τη χρονιά;

Β.Σ.: Με τον Βαγγελάκο τρέχουμε σαν αντίπαλοι σε scramble από το2003, και η αλήθεια είναι ότι περίμενα πολλά χρόνια να έρθει στο enduro. Τον έχω κερδίσει στο παρελθόν στο scramble, και αυτός επίσης, και πάνω κάτω ήξερα ότι είχα να κάνω με έναν ολοκληρωμένο αναβάτη, έναν ισάξιο αντίπαλο. Τον Παυλίδη τον ξέρω από έντεκα χρονών, και θεωρώ ότι είναι ο μόνος που έχει το δικό μου πείσμα και πάθος για τους αγώνες. Η χρονιά, με τέτοιους αντιπάλους ήταν αρκετά δύσκολη, και για πρώτη φορά ένιωσα πως είναι να τρέχεις στο παγκόσμιο. Το συναίσθημα ήταν ίδιο, γιατί όλη μέρα, σε κάθε ειδική, πηγαίναμε τέρμα γκάζι.

Συμμετοχή και στο motocross

Bikeit: Τελικά, κατάφερες να βρεθείς μπροστά τους, να κερδίσεις άλλον ένα τίτλο, και να πάρεις άξια, τον τίτλο του καλύτερου αναβάτη της τελευταίας δεκαετίας. Τι σημαίνει αυτό για σένα;

Β.Σ.: Αυτό για μένα είναι μία αναγνώριση, για όλη τη δουλειά που έχω κάνει, για όλες τις θυσίες των τελευταίων δώδεκα ετών από τότε που ξεκίνησα, δεν ήταν καθόλου εύκολα μιας και έπρεπε ταυτόχρονα να είμαι συνεπής και στην δουλειά μου. Επίσης, τα χιλιόμετρα, αγωνιστικά, ήταν πάρα πολλά, υπήρχαν και τραυματισμοί, τέσσερα χειρουργεία, κάτι πολύ επίπονο για να μπορέσεις να επιστρέψεις και να κερδίσεις και να μπορέσεις να παραμείνεις στην κορυφή για εφτά συνεχόμενα χρόνια, αήττητος στην γενική κατάταξη. Η φετινή χρονιά, σίγουρα ήταν η καλύτερη, γιατί ήταν κόντρα endurάδων με motocrossάδες, και πιστεύω ότι μετά από αυτό, οι τελευταίοι θα μας έχουν περισσότερη εκτίμηση.

Bikeit: Φέτος, ακολούθησες το πρωτάθλημα motocross με επιτυχία, τερματίζοντας μάλιστα στην 5η θέση της MX1. Πως πήρες αυτή την απόφαση, τι σε ώθησε σε αυτό, πόσο κουραστικό ήταν να συμμετέχεις σε δύο τελείως διαφορετικά αθλήματα;

Β.Σ.: Με αφορμή την ΑΜΟΤΟΕ που άρχισε να κάνει αγώνες motocross, λόγω της αντιπαλότητας με την ΟΜΕ, αποφάσισα να στηρίξω το πρωτάθλημα motocross της AMOTOE. Ήταν ταυτόχρονα μία πολύ καλή προπόνηση έτσι ώστε να βελτιώνομαι σε σχέση με τους  motocrossάδες. Στόχος μου ήταν να μην “τρώω” γύρο από τους πρώτους αναβάτες, κάτι που κατάφερνα στα δεύτερα σκέλη των αγώνων, όταν μάθαινα τις πίστες.  Στο τέλος είδα μεγάλη βελτίωση οδηγικά, και απόλαυσα τη συμμετοχή μου. Ήταν όμως πολύ κουραστικό να τρέχω από αγώνα σε αγώνα, από Motocross σε enduro, αλλά, πραγματικά οι αγώνες motocross ήταν πολύ πιο ξεκούραστοι από τους enduro που οδηγείς οκτώ ώρες.

Το παγκόσμιο enduro

Bikeit: Μετά, ήρθε το παγκόσμιο πρωτάθλημα enduro στα Μετέωρα όπου συμμετείχες κι εκεί με καλούς τερματισμούς. Μετά από τόση προπόνηση, προετοιμασία, αλλά και αντίστοιχη εμπειρία, πως ήταν αυτός ο αγώνας;

Β.Σ.: Πήγα πολύ δυναμικά στον αγώνα, είχα σκοπό να φέρω το καλύτερό μου αποτέλεσμα. Στην ειδική στο ποτάμι, βρήκα έναν καλό αναβάτη του παγκοσμίου μέσα και είχα μία πτώση, στην προσπάθεια να τον περάσω. Καθυστέρησα εκεί πενήντα δευτερόλεπτα, αλλά ήξερα ότι ο αγώνας είναι μεγάλος, και πίεσα μέχρι τέλους για να ανακάμψω και να κερδίσω την πρώτη θέση γενικής ανάμεσα στους Έλληνες. Την δεύτερη μέρα, λόγω των πολλών παγωμένων νερών που έπινα, είχε κλείσει ο λαιμός μου, και οι πνεύμονές μου πονούσαν απίστευτα. Η ζέστη είχε γίνει αφόρητη, και ήταν η πρώτη φορά που ήθελα να εγκαταλείψω σε αγώνα. Τελικά, έσφιξα τα δόντια και τερμάτισα, και έφτασα στον τερματισμό όπου έχασα τελικά δύο κιλά σε δύο μέρες, λόγω της αφυδάτωσης.

Bikeit: Mika Ahola. Τι ήταν για σένα ο Φιλανδός παγκόσμιος πρωταθλητής, πόσο σε άγγιξε ο χαμός του, πόσο είχες συνδεθεί μαζί του, μιας και οδηγούσες ακριβώς ίδιες μοτοσυκλέτες με αυτόν;

Β.Σ.: Ήταν ένας αθλητής πρότυπο για μένα, είμαι πολύ στεναχωρημένος για τον άδικο χαμό του, δεν μπορώ να πιστέψω ότι πριν τρεις μήνες πανηγύριζε το πέμπτο συνεχόμενο παγκόσμιο πρωτάθλημα, και τώρα δεν είναι εδώ. Τον παρακολουθούσα πολλά χρόνια, αντέγραφα το στυλ του, είχα και μία μοτοσυκλέτα Ahola Replica στο σπίτι μου. Πραγματικά τραγικός χαμός και ακόμη να το συνειδητοποιήσω –όπως και οι πολλοί φίλοι του σε όλο τον κόσμο πιστεύω.

Διεθνείς συμμετοχές

Bikeit: Συμμετείχες με αξιώσεις στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Motocross MX3 στην Μεγαλόπολη, τερμάτισες 2ος Έλληνας και 16ος συνολικά, και πήρες βαθμούς. Μίλησέ μας για την εμπειρία σου, τους υπόλοιπους Έλληνες αναβάτες, και αυτούς που δεν συμμετείχαν παρά το ότι ήταν ήδη εκεί.

Β.Σ.: Όταν ρώτησα την οργάνωση αν μπορώ να τρέξω, μου είπαν ότι δεν τους νοιάζει ο χρόνος, η ταχύτητά μου, αλλά ότι το κριτήριο είναι εστιασμένο στους δέκα μικρότερους σε ηλικία αναβάτες. Τους είπα εντάξει, και συνέχισα το πρόγραμμά μου. Όμως, Παρασκευή πρωί με πήρε ο πρόεδρος της ομοσπονδίας, ενώ έκανα διανομή τυριών στη Θεσσαλονίκη, και μου είπε ότι δεν θα τρέξει ο Παναγιωτόπουλος και ο Πασσάς, και μου πρότεινε αν θέλω να τρέξω, αλλά έπρεπε μέχρι τις έξι το απόγευμα να ήμουν στη Μεγαλόπολη.

Δεν το σκέφτηκα δευτερόλεπτο. Τελείωσα τη διανομή τυριών, πήγα φόρτωσα μοτοσυκλέτες και εξοπλισμό στα Γρεβενά, και έφυγα για Μεγαλόπολη. Έφτασα τελικά στις δέκα το βράδυ. Εκεί, έζησα ακόμη ένα όνειρο, να τρέξω στην ΜΧ3. Απίστευτος συναγωνισμός, πρώτη φορά με τόση λάσπη, μάχες σώμα με σώμα, και δύσκολες συνθήκες , ιδανικές όμως για μένα που έχω μάθει στη λάσπη. Κατάφερα να βρω ένα σταθερό ρυθμό και να τερματίσω κι έτσι να διακριθώ. Με εντυπωσίασε πολύ ο Στέλιος Γαλατιανός, ο οποίος έκανε χρόνους πολύ κοντά στους παγκόσμιους. Θεωρώ ότι κάποιοι οδηγοί υψηλού επιπέδου, έπρεπε να συμμετάσχουν εκεί, μιας και οι θεατές, είχαν έρθει να απολαύσουν και αυτούς.

Bikeit: Το Σεπτέμβριο, έζησες άλλο ένα όνειρο. Συμμετείχες ως μέλος της εθνικής ομάδας Motocross στο MXDN (motocross των Εθνών) και κατηγορήθηκες γι’ αυτό. Πως ήταν η εμπειρία, τι έχεις να πεις σε όσους βιάστηκαν να μιλήσουν αρνητικά;

Β.Σ.: Ήταν ένα όνειρό μου, το οποίο ζούσα από το 2005 που είχα πάει και είχα δει τον Ricky Carmichael στην Γαλλία. Είχα πολύ καιρό ενημερώσει τους πάντες ότι ενδιαφέρομαι να τρέξω, και σε περίπτωση που δεν υπάρχει επίσημη αποστολή, εγώ βάζω τα χρήματα  που μου αναλογούν για να τρέξω. Εφόσον τελικά δεν ήθελε κανείς να πάει, πρότεινα σε κάποια άτομα να κάνουμε ομάδα. Πρώτος ήταν ο Τζιώρας, και άλλος ήταν ο Σκύβαλος. Συμφωνήσαμε να τρέξω εγώ στην MX2, και όλα κανονίστηκαν. Αλλά, υπάρχει ένας κανονισμός που αναφέρει ότι ο αναβάτης της MX2 πρέπει να είναι κάτω από εικοσιτριών ετών. Αυτό μας άλλαξε τα πάντα, και κάποιος έπρεπε να φύγει από την ομάδα, και να προστεθεί ένας μικρότερος αναβάτης για την MX2.

Εγώ όμως ήμουν αυτός που το οργάνωσε, και ο Σκύβαλος ήταν πιο γρήγορος από τους δύο μας, άρα δεν μπορούσε να φύγει. Από τον ΑΣΟΑΜ, από τον οποίο είχαμε ήδη πάρει την έγκριση, προτάθηκε να κάνουμε προκριματικά με τον Τζιώρα, μία εβδομάδα πριν τον αγώνα. Κάτι τέτοιο δεν ήταν δυνατόν, κι έτσι, αφού είχα κερδίσει τον Τζιώρα λίγες μέρες πριν, σε τοπικό αγώνα, η ομάδα κατέληξε να πάει με την παρακάτω σύνθεση. Παπίλας στην MX2, Σκύβαλος στην MX3, Σιαφαρίκας στην MX1.

Αυτή είναι η αλήθεια, και τελικά, ούτε πήρα χρήματα από κάποιον μιας και τα έβαλα από την τσέπη μου, και ούτε στέρησα την θέση από κάποιον, αφού κανείς δεν ήθελε να πάει –παρά το ότι έγιναν πολλά παρασκήνια τελικά, δίχως νόημα και αιτία.

Τελικά ήταν μια απίθανη εμπειρία, ολοκληρώθηκα σαν αναβάτης μετά και από αυτό, είδα πραγματικά το πιο ψηλό επίπεδο οδήγησης και τις διαφορές μου με τους καλύτερους αναβάτες του κόσμου. Έτρωγα είκοσι δευτερόλεπτα στον γύρο από τον Dungey και δυόμιση γύρους στο εικοσιπεντάλεπτο! Τερμάτισα τελικά 29ος στην κατηγορία και νιώθω απόλυτα ευτυχής για το αποτέλεσμα.

Τα πάντα σε μία χρονά!

Bikeit: Μέσα σε μία χρονιά, στήριξες τον άσο που φοράς τα τελευταία εφτά χρόνια στο enduro, κόντραρες τους καλύτερους Έλληνες αναβάτες, βαθμολογήθηκες στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Motocross, και τερμάτισες 5ος στο Ελληνικό Motocross, ενώ στήθηκες στη μπάρα του MXDN με τους καλύτερους αναβάτες του κόσμου, και βαθμολογήθηκες ακόμη και στο WEC! Πως ήταν λοιπόν η χρονιά σου και ποιους θες να ευχαριστήσεις για όλα αυτά που έζησες; Τι να περιμένουμε από σένα στο μέλλον;

Β.Σ.: Από τη μία ήταν μία πολύ επιτυχημένη χρονιά. Τα κάλυψα όλα, πιστεύω όλα όσα ονειρεύεται ένας αναβάτης. Θέλω να ευχαριστήσω τους γονείς μου, την εταιρία “τυροκομείο Σιαφαρίκας” που καλύπτει το 90% των εξόδων μου, την Honda Σαρακάκης και τον Ευάγγελο Λουκόπουλο, το OK Wheel, το Motomarket, την εταιρία Αλεξόπουλος, την Leovince, και τον ΜΟΓ. Επίσης τον Ανδρέα Γκλαβά που ενημερώνει το προσωπικό μου blog αλλά και την Λία Στεριάρη για την υποστήριξη και βοήθεια σε όλες τις δύσκολες και εύκολες στιγμές.

Θα συνεχίσω τους αγώνες και θα προσπαθήσω να προσφέρω όπου μπορώ και όπως μπορώ στον χώρο της μοτοσυκλέτας, γιατί για μένα είναι ένας τρόπος ζωής τον οποίο δεν θέλω να αλλάξω. Πολλοί μου έχουν πει να φύγω τώρα που είμαι στην κορυφή, αλλά για μένα αξίζει πιο πολύ να ευχαριστιέμαι την οδήγηση στους αγώνες, παρά να απέχω από αυτούς.