Του Σπύρου Τσαντήλα
Φωτογραφίες: Τάκης Μανιάτης

Μετά από 18 χρόνια σε αυτή τη δουλειά, είναι πραγματικά ελάχιστες οι φορές που, οδηγώντας για πρώτη φορά ένα ολοκαίνουργιο μοντέλο, σκέφτηκα πως θα χρειαστεί επαναπρογραμματισμό ο εγκέφαλός μου. Μια από αυτές που θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν η παρουσίαση του πρώτου T-Max στη Ρώμη το 2001, όταν νομίζαμε πως θα οδηγήσουμε ένα μεγάλο σκούτερ και μετά άρχισαν οι σφαλιάρες και τα γουρλωμένα μάτια.

Αν με ξαναρωτήσετε σε μερικά χρόνια, πιστεύω πως θα θυμάμαι ακόμη τη 15η του Ιούνη 2018 στο Λαύριο και την πρώτη επαφή με το Niken. Δεν έχω κανένα σκοπό να σας κουράσω με κενούς διθυράμβους, άλλωστε η πρώτη αυτή οδηγική εμπειρία περιελάμβανε μόλις μια εξηνταριά χιλιόμετρα στο τρίγωνο Λαύριο-Ανάβυσσος-Σούνιο, άρα σε καμιά περίπτωση δε μπορεί να υποκαταστήσει ένα σωστό, πλήρες τεστ. Είχε ωστόσο πολλά να πει.

Ραντεβού στη μπούκα του Σαρωνικού

Η διαδρομή περιελάμβανε το ανέβασμα από Λαύριο προς Άγιο Κωνσταντίνο, κατηφοριά προς Ανάβυσσο και μετά το ωραιότερο και γρηγορότερο κομμάτι της παραλιακής λεωφόρου Αθηνών-Σουνίου, μέχρι τον ναό του Ποσειδώνα.

Στη διαδρομή αυτή θα βρει κανείς στροφές κάθε είδους, από τις κλασικές ύπουλες του Ελληνικού επαρχιακού δικτύου με την απρόβλεπτη άσφαλτο, ως τις γρήγορες χιλιομετράτες της παραλιακής με θέα τη μπούκα του Σαρωνικού.

Η συνέχεια μας πήγαινε στον δρόμο-ποντικότρυπα από Σούνιο για Λαύριο, με τη γλιστερή άσφαλτο και τις πνιγηρές φουρκέτες, για μια εντελώς διαφορετική δοκιμασία αναβάτη και μηχανής.

Πάμε όμως πρώτα ένα βήμα πίσω, στο πρώτο γύρισμα του κλειδιού στη μίζα του Niken. Κατά διαβολεμένη σύμπτωση, μέχρι την προηγούμενη μέρα είχα στα χέρια μου για δοκιμή το Tracer 900, οπότε η επαφή μου με τον τρικύλινδρο CP3 των 847 cc ήταν ακόμη ζεστή. Μιλώντας δε για τον συγκεκριμένο κινητήρα, κάντε το καλύτερα «καυτή».

Από τα πρώτα μέτρα το Niken φαίνεται φιλικό και εύκολο. Κινούμενο μέσα στους δρόμους του Λαυρίου, δε δείχνει καμιά διάθεση να χαλάσει την ουδετερότητά του, είναι προβλέψιμο και κρύβει εξαιρετικά τα 263 κιλά του. Φυσικά και ψάχνω να δω τι θα κάνει το μπροστινό, έτσι από την πρώτη κιόλας στροφή τραβώ το τιμόνι, θέλοντας να το πλαγιάσω αφύσικα στις αργές στροφούλες της πόλης. Το κάνει πρόθυμα, πειστικά και δε μου δίνει καμιά ανησυχία ως αίσθηση. Βέβαια, αυτά συμβαίνουν και με τα μικρά τρίτροχα σκούτερ – μάλλον το αντίθετο θα με παραξένευε.

 Δόκτωρ Τζέκυλ μπροστά, κύριος Χάιντ πίσω

Και μετά άνοιξα το γκάζι. Γλιστράει λίγο, το κόβει το traction control. Είναι στην ένδειξη 1, η 2 τα κόβει όλα μαχαίρι, ούτε τους λίγους πόντους που σου αφήνει η πρώτη στάθμη TC. Το βγάζω εκτός το σύστημα, χουφτώνω ασυναίσθηστα μια δευτέρα και ο πίσω τροχός προσπαθεί να με προσπεράσει ενώ το μπροστινό παραμένει βιδωμένο. Δόκτωρ Τζέκυλ μπροστά, κύριος Χάιντ πίσω.

Πιάνοντας το στροφιλίκι, η αίσθηση είναι γνώριμη σαν οποιοδήποτε άλλο τρίτροχο έχω καβαλήσει με δύο μπροστινές ρόδες που πλαγιάζουν. Όσο κι αν το DNA μου έχει σκαλισμένη σε γρανίτη την οδηγία για προσοχή στο μπροστινό όταν καβαλώ μηχανή, εδώ παραβαίνω επίτηδες τη λογική και πιέζω στην είσοδο της στροφής. Το θάρρος που μου δίνει η πρότερη εμπειρία δε με απογοητεύει. Το Niken συμπεριφέρεται όπως περίμενα: βράχος ακλόνητος μέσα στη στροφή με σημείο αναφοράς το μπροστινό, το οποίο πραγματικά δεν ξέρω τι πρέπει να του κάνεις για να γλιστρήσει. Προφανώς και θα γίνεται, αλλά όχι και τόσο εύκολα.

Κάθε φορά που ανοίγω γκάζι λίγο άκομψα ωστόσο, το πίσω αρχίζει τα τσάμικα, ειδικά εκεί που η άσφαλτος είναι γυαλισμένη. Με τον βαρύτερο στρόφαλο σε σχέση με τις δίτροχες εφαρμογές αυτού του κινητήρα (ΜΤ-09 κ.ο.κ.) και όλα τα 9 κιλά ροπής του, το Niken κρύβει επιμελώς τον γνωστό Ιάπωνα νυκτόβιο χούλιγκαν πίσω από το περίτεχνο μπροστινό του.

Στο Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι

Στην ουσία το νέο Yamaha χαρακτηρίζεται από μια απλή και συνεπέστατη λειτουργική αρχή: πατάει κάτω γερά μπροστά και γράφει ό,τι γραμμή θες. Σε οποιαδήποτε στροφή, αργή ή γρήγορη, ένα μικρό κλείσιμο του γκαζιού για κλάσμα του δευτερολέπτου, μια μετατόπιση του βάρους προς την εσωτερική ή ένα τράβηγμα του τιμονιού προς το εσωτερικό της στροφής, όλα έχουν ως αποτέλεσμα να κλείσει τη γραμμή του. Είναι εντυπωσιακό το πόσο εύκολα μαζεύει την τροχιά του μέσα στη στροφή, δίχως αχ και βαχ, χαζά γλιστρήματα ή τρομάρες. Απλά ξαναμπαίνει τρένο στη νέα του γραμμή. Υπό αυτήν την έννοια η Yamaha δεν υπερβάλλει καθόλου όταν κομπάζει περί της ασφάλειας του Niken.

Όπως συμβαίνει με κάθε μοτοσυκλέτα, έτσι και εδώ ο κίνδυνος δεν κρύβεται στη μηχανή, μα στο πώς τη χειρίζεσαι. Όση ασφάλεια κι αν σου παρέχει το ακλόνητο μπροστινό, με τόση δύναμη διαθέσιμη ακαριαία στο χέρι δε θέλει και πολύ να παρασυρθείς. Ένα μικρό κομμάτι με το traction απενεργοποιημένο ήταν αποκαλυπτικό. Η χαρά του παντιλικιού, σε κάθε άσφαλτο, όσο πιο γλιστερή, τόσο καλύτερα. Έχοντας το μπροστινό ως καβάτζα ασφάλειας, το παιχνίδι δεν έχει τέλος. Μόνο που θέλει εγκράτεια διότι εδώ έχουμε γκάζι αμείλικτο από μοτέρ με την τρέλα την ωραία, αυτή τη γλυκειά που ποτέ δεν τη χορταίνεις.

Το ψάξιμο του ορίου στο Niken είναι μια διδικασία που προφανώς θα απαιτήσει χρόνο εξοικείωσης και εμπειρία από τον χειριστή του, διαφορετικά η αίσθηση του ανίκητου που αποπνέει μπορεί να αποδειχθεί απατηλή. Είναι πολύ εύκολο με αυτόν τον κινητήρα να το παρακάνει κανείς στην είσοδο της στροφής, αλλά το πώς το μαζεύεις είναι άλλο ανέκδοτο.

Πρέπει να κοιτάξεις εκεί που θες να πας, στον ορίζοντα της στροφής, να ανοίξεις το γκάζι και να το εκβιάσεις να μπει. Τα περιθώρια κλίσης είναι τόσα που πιθανότατα θα μπει με την αθώα σιγουριά της μικρής Λώρας καθώς χοροπηδάει ανέμελη στο Λιβάδι (που βρίσκεται το Μικρό Σπίτι της).

Αν, αντί γι’ αυτό, πλακωθείς στα φρένα, το Niken θα κάνει ό,τι και οποιοδήποτε άλλο τροχοφόρο, όσες ρόδες κι αν έχει: θα πάει ευθεία. Τότε το μόνο που μπορεί να σώσει την κατάσταση είναι τα φρένα και ο διαθέσιμος χώρος για να τα ξεζουμίσεις.

Δε σε είδα ρε φίλε

Στην περίπτωση του Niken οι δύο δίσκοι με τις τετραπίστονες δαγκάνες θέλουν δύναμη στη μανέτα για να το σταματήσουν. Την ισχύ την έχουν, αλλά δύο φορές που βρέθηκα σε φρένα πανικού (μια ηθελημένη και μια αυθεντική Ελληνική «δε σε είδα ρε φίλε») το ABS επέμενε να μου χαλάει και να επιμηκύνει το φρενάρισμα – χωρίς να έχει στο οδόστρωμα κάτι γλιστερό, όπως χώμα, υγρά κλπ.

Μαζί με τον αναβάτη, το σύνολο μας κάνει κάμποσα κιλά, τα οποία σε συνδυασμό με την ταχύτητα μεταφράζονται σε μεγάλη ορμή προς αναχαίτιση. Θα περίμενε κανείς, ωστόσο, πως με δύο λάστιχα μπροστά να βρίσκουν πρόσφυση και τον φόβο του χαμένου μπροστινού να έχει πρακτικά εκλείψει, το Niken θα έπρεπε να σταματά καλύτερα από δίτροχη μοτοσυκλέτα.

Πάντως δε θα ήταν σωστό να κρίνω από μια βόλτα αν αυτό είναι κανόνας ή αν απλά μου συνέβη, ας το σημειώσουμε για πιο ενδελεχή μελέτη αν και όποτε το Niken διατεθεί για πλήρη δοκιμή.

Αυτό που σίγουρα παρατήρησα, είναι πως το πίσω φρένο εδώ φαίνεται να συνεισφέρει περισσότερο στο σταμάτημά του, απ’ όσο στις δίτροχες μοτοσυκλέτες. Όπως και το ότι το φρένο μέσα στη στροφή έχει μια έντονη τάση να ανασηκώσει το Niken απότομα από την κλίση του.

Τρομοκρατώντας ανυποψίαστα δίτροχα

Δρόμους για να μιλήσουμε για γκάζια και τελικές δεν είχαμε στη διαδρομή αυτή. Είναι γεγονός πως επιταχύνει πολύ δυνατά, ειδικά στη Mode A που δίνει όλη τη νευρικότητα στο άνοιγμα του γκαζιού που μπορεί αυτός ο κινητήρας.

Όσες φορές βρήκα λίγο χώρο, τα 160 ήρθαν στο ηλεκτρονικό κοντέρ με μια ανάσα, οπότε αντιλαμβάνεστε πως ο κόσμος των τρίτροχων μοτοσυκλετών έχει αλλάξει πλέον για πάντα.

Και, για μια μικρή δόση πρακτικότητας, στα 60 χιλιόμετρα που καλύψαμε, η ένδειξη μέσης κατανάλωσης του Niken μέτρησε 13.6 km/l, ή 7.4 l/100km αν προτιμάτε.

Η θέση οδήγησης είναι φυσική, άνετη και όρθια. Η σέλα δε μοιάζει να διαφέρει και πολύ από αυτή του ΜΤ-09 και τα μαρσπιέ έρχονται σε μια γωνία που επιτρέπει άνετα το κοντρολάρισμα του βάρους του σώματος, χωρίς να κουράζουν με υπερβολικές γωνίες στα γόνατα.

Αν αυτό το Niken ήταν δικό μου πάντως, το πρώτο που θα έκανα θα ήταν να πάρω μια ψηλότερη ζελατίνα. Ή, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, με δεδομένη αυτή που έχει ως στάνταρ, θα ήμουν ακριβέστερος αν έλεγα «θα πάρω μια ζελατίνα». Το «ψηλότερη» ακούγεται σχεδόν ως πλεονασμός. Τα πάντα είναι ψηλότερα από αυτή τη ζελατίνα.

Μετά θα έπαιρνα σβάρνα τα επαρχιακά στροφιλίκια για να γνωριστούμε καλύτερα και να τρομοκρατήσουμε ανυποψίαστα δίτροχα, κάτι που μοιάζει τόσο μα τόσο προκλητικά ενδιαφέρον με τις δυνατότητες αυτού του νέου τεχνολογικού πονήματος της Yamaha.

Ας μιλήσουμε επαναστατικά

Έχοντας ολοκληρώσει αυτήν την πρώτη επαφή εδώ και μερικές ώρες, αφήνω τις σκέψεις να κατασταλάξουν καθώς γράφω αυτές τις γραμμές. Εμμένω στην αρχική μου άποψη πως αυτό εδώ το δημιούργημα με βάζει σε μια διαδικασία να επαναπρογραμματίσω τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τις μοτοσυκλέτες. Ισχύει, γιατί δε θυμάμαι ποτέ μέχρι τώρα μια μοτοσυκλέτα με τόση δύναμη που να μπορεί να στρίψει τόσο βαθειά με τόση ασφάλεια.

Ειλικρινά δε βλέπω την ώρα για ένα ενδελεχές τεστ που θα δώσει απαντήσεις στις ερωτήσεις που γεννά αυτή η βόλτα. Τι κάνει στην πόλη; Στην κίνηση; Βράζει; Χωράει; Κρατιέται μην ορμήξει στον άμαχο πληθυσμό;

Επίσης, στρίβοντας με τις τυπικές γραμμές που τόσα χρόνια τώρα έχω μάθει με τις μοτοσυκλέτες, το Niken ενίοτε έμοιαζε να πνίγεται, να κλείνεται προς τα μέσα ζητώντας κι άλλο γκάζι για να ξανανοίξει. Σκέφτομαι πως αν βρω τις δικές του γραμμές, τον δικό του τρόπο να στρίβει, θα πάει πολύ γρηγορότερα. Έχοντας το πλεονέκτημα να κρατάει μεγάλη ταχύτητα μέσα στη στροφή χάρη στην κλίση που μπορεί να διατηρεί με σιγουριά το μπροστινό του, αλλά και μια φαινομενικά πρωτόγνωρη ευκολία στο να ανοίξει ή να κλείσει τη γραμμή του κατά βούληση, ίσως να ζητά μια αναπροσαρμογή στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη στροφή σε δημόσιο δρόμο με μοτοσυκλέτα. Μια σκέψη είναι αυτή, μέρος αυτού που ανέφερα ως «επαναπρογραμματισμό του μυαλού μου».

Το πρώτο μου συμπέρασμα πάντως είναι πως το Niken απευθύνεται σε έμπειρους και συνειδητοποιημένους αναβάτες. Είναι τόση η δύναμή του και τόση η προθυμία του να παρεκτραπεί – με την καλή έννοια φυσικά – που απαιτείται συγκέντρωση και σύνεση ανά πάσα στιγμή.

Ο κίνδυνος που έχω στο μυαλό μου αφορά τον καθησυχασμό που μπορεί να προκαλέσει αυτό το υπέροχο μπροστινό. Βλέπετε, όταν μιλάμε για δίτροχες μοτοσυκλέτες, η προσοχή στον πρόσθιο τροχό είναι τόσο αυτονόητη, όσο και το ότι για να κουνηθείς πρέπει να ανοίξεις το γκάζι. Όλοι όσοι καβαλάμε μοτοσυκλέτα το έχουμε καλά εντυπωμένο στο κεφάλι μας.

Εδώ όμως, η γνώση πως μπροστά δεν κουνάει ρούπι και με τα traction και ABS καβάτζα για τα υπόλοιπα, πλέον κινδυνεύεις πρωτίστως από δύο βασικά όρια της Φύσης: τη μέγιστη ταχύτητα που μπορεί να σηκώσει μια στροφή και τη μέγιστη ταχύτητα που μπορεί ο καθένας να διαχειριστεί βάσει της εμπειρίας του. Αν ξεπεράσεις ένα από τα δύο, μάλλον σημαίνει πρόβλημα. Το Niken είναι πρόθυμο να τα υπερβεί και τα δύο. Εσύ τι κάνεις, είναι το ζητούμενο.

Αυτή τη στιγμή κανείς δε μπορεί να ξέρει αν το Niken θα φέρει την επανάσταση – αυτό θα εξαρτηθεί πρωτίστως απ’ το πόσα άλλα μοντέλα θα κλωνοποιήσουν την τεχνολογική του ιδιαιτερότητα και τι απήχηση θα βρουν. Αυτό που ξέρω είναι πως είναι πολύ διαφορετικό από ο,τιδήποτε άλλο κυκλοφορεί τόσο σε δύο, όσο και σε τρεις τροχούς. Και ο τρόπος που διαχειρίζεται τον εαυτό του στον δρόμο, είναι πραγματικά επαναστατικός.

Φωτογραφίες λεπτομερειών

Φωτογραφίες κίνησης 1

Φωτογραφίες κίνησης 2