Στην Γενική απεργία της 20ης Φεβρουαρίου, συναντήσαμε και μια πορεία που πλέον δείχνει καθιερωμένη σε κάθε μεγάλη διεκδίκηση και διαμαρτυρία των πολιτών.

Ζωή και διεκδίκηση

Οι Αγανακτισμένοι Μοτοσυκλετιστές Ελλάδας είναι μια ομάδα που γεννήθηκε και αναπτύχθηκε κατά την περίοδο της κατάληψης του Συντάγματος και των υπόλοιπων πλατειών της χώρας μας, το καλοκαίρι του 2011.
Η δράση της, στην αρχή είχε σαν σκοπό την αφύπνιση του κόσμου και την παρακίνησή του να κατέβει στις πλατείες, αργότερα όμως και με το τέλος της κατάληψης των πλατειών μετεξελίχθηκε σε ειρηνική ακομμάτιστη ομάδα που συμμετέχει ως ξεχωριστό μπλοκ στις λαϊκές διεκδικήσεις.
Η απάντηση στο «γιατί» είναι απλή. Ένας άνθρωπος που ζει με τη μοτοσυκλέτα του, δε θεωρεί ότι υπάρχει λόγος να την εγκαταλείψει, όταν διεκδικεί.
Ειδικά όταν αυτή του προσφέρει και πλεονεκτήματα όπως ταχύτητα στην κατάληψη θέσης, μεγαλύτερο όγκο και περισσότερο εντυπωσιακή παρουσία, αλλά και δυνατότητα δημιουργίας θορύβου που θα δώσει μεγαλύτερη υπόσταση στη διεκδίκηση…
Στις 20/2, το ραντεβού ήταν στο πάρκινγκ του Λυκαβηττού. Μετά από μια σύντομη και θορυβώδη πορεία στο κέντρο της Αθήνας και με την εμπειρία των 55(!) πορειών που έχει κάνει μέχρι τώρα,  η ομάδα βρέθηκε γύρω στις 12 στην Πλατεία Συντάγματος. Οι μοτοσυκλέτες παρατάχτηκαν στην Αμαλίας εμπρός από το πεζοδρόμιο του Άγνωστου Στρατιώτη.
Πάντα η κατάληψη του χώρου γίνεται με ενθουσιασμό από τους υπόλοιπους διαδηλωτές, με δεδομένο ότι μια τέτοια παρουσία αποτελεί και ψυχολογικό αντίβαρο στις μηχανοκίνητες ομάδες της αστυνομίας. Δεν έχει ποτέ αντιπαρατεθεί η μία ομάδα στην άλλη, αλλά είναι καλό να ξέρεις ότι υπάρχει...

Ηρεμία σαν παρέλαση

Η συγκέντρωση  του υπόλοιπου κόσμου όμως αυτή τη φορά στο Σύνταγμα ήταν σύντομη και ειρηνική μέχρι… παρεξήγησης. «Μας θύμισε περισσότερο παρέλαση, παρά διαμαρτυρία» σχολιάζει ο Θέμης, ιδρυτικό μέλος της ομάδας. «Παρέλασαν κομματικοί σχηματισμοί, οι οποίοι πέρασαν από το Σύνταγμα χωρίς να σταματήσουν και είτε συνέχισαν προς τα πίσω, είτε διαλύθηκαν επιτόπου και ο κόσμος πήγε για καφέ. Καμία σχέση με τη μαχητικότητα που έδειχναν πέρσι το Φλεβάρη οι ίδιοι σχηματισμοί. Παρόλα αυτά όμως μείναμε στο Σύνταγμα και φύγαμε με τους τελευταίους διαδηλωτές».
Η προσπάθεια όμως συνεχίζεται. Και μπορώ να είμαι σίγουρος ότι στην επόμενη ομαδική διεκδίκηση ή κοινωνική δράση που θα παρευρεθώ, μαζί με το πλήθος του κόσμου, κάπου θα δω τους Αγανακτισμένους Μοτοσυκλετιστές να συμμετέχουν.
Ειρηνικά, χωρίς σημαίες κομμάτων ή μηδενιστικές νοοτροπίες, προσπαθούν ενωμένοι για ιδέες στις οποίες πιστεύουν.
Και αυτό δε μπορεί παρά να μας κάνει υπερήφανους σαν μοτοσυκλετιστές.

Φωτογραφίες