Στην Ιαπωνία τα πενηντάρια, γνωστά ως hara-chari, ήταν κάτι σα θρησκεία: μικρά, ευκολοδήγητα, φτηνά, οικονομικά σε όλες τις πλευρές της συντήρησής τους και, με τελική ταχύτητα περιορισμένη στα 45 km/h, πρακτικότατα στην εξυπηρέτηση εντός περιορισμένου βεληνεκούς. Η εύκολη απόκτηση σχετικού διπλώματος οδήγησης, αλλά και χρήση τους με δίπλωμα αυτοκινήτου συνιστούν επίσης σημαντικά πλεονεκτήματα στην αγορά.
Στην πορεία ωστόσο η τάση αυτή άλλαξε και, ειδικά από τη στιγμή που δημιουργήθηκαν οι σχετικές κλίμακες διπλωμάτων οδήγησης στην Ευρώπη, τα 125άρια έγιναν τα νέα 50άρια καθώς το βλέμμα των κατασκευαστών κλείδωσε στη γονιμότατη κατηγορία Α1.
Αυτό αντικατοπτρίστηκε έντονα στα επίσημα στατιστικά της ιαπωνικής αγοράς, όπου τα μοτοποδήλατα μόνα τους αναλογούσαν σε σχεδόν 2 εκατομμύρια ταξινομήσεις ετησίως το 1980, ποσό που έπεσε κάτω από μισό το 2000, για να συρρικνωθεί το 2021 σε μόλις 127,736 δίκυκλα.
Στο μεταξύ, από φέτος (2022) η μοτοσυκλετιστική βιομηχανία της Ιαπωνίας περνά στην εποχή των προδιαγραφών Reiwa 2, οι οποίες είναι εφάμιλλες των Euro 5, ωστόσο η πίεση της εμπορικής ένωσης National Federation of Motorcycle Cooperative Associations (AJ) κατάφερε μια τριετή εξαίρεση από αυτές για τα δίκυκλα 50 cc, με το επιχείρημα πως η προσαρμογή τους στα νέα δεδομένα θα επιβάρυνε πολύ το κόστος πλήττοντας το βασικό τους εφόδιο: τη χαμηλή τιμή.
Με το άκαμπτο όριο του Οκτωβρίου 2025 ενόψει πλέον, το ερώτημα στέκει αμείλικτο: αξίζει η επένδυση στην εξέλιξη νέων κινητήρων 50 cc για τις νέες προδιαγραφές; Από πλευράς εργοστασίων, όλα δείχνουν πως η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι.
Στις 25 Νοεμβρίου σε μια διάσκεψη της AJ στην Ιαπωνία ο πρόεδρός της, Naoyuki Omura, παρουσία μελών της ιαπωνικής κυβέρνησης έκανε την ακόλουθη δήλωση: “θα μορφοποιήσουμε ένα νέο πλαίσιο για ένα είδος μοτοποδηλάτου ως την ερχόμενη Άνοιξη”.
Η συζήτηση που έχει ανοίξει ανεπίσημα εδώ και αρκετό καιρό στην Ιαπωνία επικεντρώνει στο ότι η εξάλειψη του μοτοποδηλάτου από την αγορά θα αποτελέσει πλήγμα για τα οικονομικά ασθενέστερα στρώματα της κοινωνίας, αλλά και στο κομμάτι του εμπορικού κόσμου που προφανώς έχει χτιστεί γύρω από την υποστήριξή τους. Μπορεί να μην πουλούν πια σε εκατομμύρια κομμάτια, μα είναι πολλά εκατομμύρια αυτά που κυκλοφορούν στους δρόμους της Ιαπωνίας και χρειάζονται ανταλλακτικά, αξεσουάρ και συντήρηση.
Η νέα πρόταση εκτιμάται πως θα είναι κινητήρες 125 cc σε χαμηλότερο επίπεδο απόδοσης, οι οποίοι θα κατηγοριοποιούνται όπως σήμερα τα μοτοποδήλατα από όλες τις απόψεις – διπλώματα, φόροι, κόστη αγοράς κ.ο.κ. Αυτό θα επέτρεπε στους κατασκευαστές να προσφέρουν νέα μοντέλα χωρίς να πρέπει να φορτωθούν το κόστος εξέλιξης, μιας και είναι πολύ πιο απλό να φιμώσουν και να ελαφρύνουν από εξοπλισμό ένα υπάρχον 125.
Στο πίσω μέρος της όλης κουβέντας βέβαια βρίσκεται πάντα η Ηλεκτροκίνηση, καθώς το πέρασμα σε αυτόν τον νέο κόσμο ενδεχομένως να κάνει αυτήν την κουβέντα ανούσια. Απ’ ότι φαίνεται πάντως, η ιαπωνική βιομηχανία και ο εμπορικός κόσμος δε βιάζονται να ξεγράψουν τα επόμενα 10-15 χρόνια πριν τη διαφαινόμενη κατάργηση των κινητήρων εσωτερικής καύσης.
Δεν αποκλείεται έτσι σε λίγα χρόνια να δούμε μια νέα κατηγορία δικύκλων να βγαίνει στις αγορές: 125άρια προδιαγραφών μοτοποδηλάτου.
