Ας πούμε ότι περνάς την πόρτα της Harley Davidson Athena μια μέρα, για να αγοράσεις τη μοτοσυκλέτα που έχεις βάλει στο μάτι. Συνήθως, η διαδικασία έχει ως εξής:
Συζητάς πρώτα με το σύμβουλο πωλήσεων για το μοντέλο που σε ενδιαφέρει, αποφασίζετε χρώμα και έκδοση, μιλάτε για τα αξεσουάρ και το πιθανό customizing και τέλος μπαίνετε στο τμήμα ρούχων (μπουφάν κλπ), αν νοιώθεις ότι η νέα μοτοσυκλέτα χρειάζεται και ανανέωση γκαρνταρόμπας.
Το σημαντικότερο έρχεται βέβαια στο τέλος, όπου ενημερώνεσαι για το ότι μπορείς πλέον να γραφτείς στο HOG (Harley Owner’s Group) και τις εκδηλώσεις του.
Προσοχή εδώ:
Το HOG δεν είναι ένα συνηθισμένο club που μαζευόσαστε ας πούμε κάθε Τετάρτη, κάνετε και τρεις εκδρομές το χρόνο σε ψιλο-στάνταρ σημεία και θεωρείτε ότι επιτελέσατε το καθήκον σας.
Επειδή το HOG είναι το Riding Club της αντιπροσωπείας, όλη η οργάνωση είναι ένα κλικ ψηλότερα, εκδηλώσεις γίνονται πολλές και μεγάλες, τα χιλιόμετρα κάθε χρόνο είναι πολλά και οι συμμετέχοντες επίσης πολλοί και αφοσιωμένοι. Σε όλα αυτά να προστεθεί το ότι η συσσωρευμένη εμπειρία των στελεχών της οργάνωσης είναι τεράστια και κάθε ride ξεπερνάει το επόμενο σε διαδρομές, σκηνικά και εμπειρίες.
Ανάμεσα σε όλα τα άλλα, έχεις την ευκαιρία να συμμετέχεις μια φορά το χρόνο σε ένα τρελό ride που κρατάει τέσσερις ημέρες, σε πάει σε μέρη που δεν φαντάζεσαι ότι υπάρχουν στην Ελλάδα, εκτός αν είσαι 40 χρόνια στον δρόμο και με το overdose χιλιομέτρων και εμπειριών που θα δεχτείς θα σε κάνει να μη θέλεις να καβαλήσεις μοτοσυκλέτα την προσεχή εβδομάδα. Λέγεται Mille Miglia (Χίλια Μίλια) και φέτος το ακολουθήσαμε!
Οι άνθρωποι της Harley Davidson Athena μας κάλεσαν και θα ήμασταν χαζοί να πούμε όχι, οπότε στις 8.30 το πρωί μιας Πέμπτης, βρισκόμασταν στα Mac Donalds της ΕΟΑΘ αμέσως μετά τα διόδια στο Μπογιάτι.
Το Ride ονομάστηκε φέτος «777» γιατί θα περνούσε από 7 ποτάμια, 7 λίμνες και 7 γεφύρια.
Όλοι ήταν μαζεμένοι εκεί από πολύ νωρίς με ελάχιστες εξαιρέσεις, ανεφοδιασμός στα γρήγορα για όσους δεν ήρθαν ήδη με γεμάτα ντεπόζιτα, ενημέρωση από τους Road Captains για τα βασικά και στις 9 το καραβάνι των περίπου 70 μοτοσυκλετών, χωρισμένων σε δύο γκρουπ για λόγους μεγαλύτερης ευελιξίας των ομάδων, ξεκίνησε για το Γύρο Στερεάς Ελλάδας-Τζουμέρκων.
Πρώτος ανεφοδιασμός στο ΣΕΑ Αταλάντης για όσους έχουν μικρά ρεζερβουάρ (Sportster,33) και συνεχίζουμε.
Η βαρετή Εθνική οδός σταμάτησε μετά τις Θερμοπύλες, αφού στρίψαμε προς Μπράλο και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε μια από τις ενδιαφέρουσες (να το πω ευγενικά) διαδρομές με στροφές που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουμε, με τον τρόπο που γνωρίσαμε το δρόμο προς Επίδαυρο: Στρίβοντας με όση φόρα αντέχουμε να μαζέψουμε!
Τώρα όμως είναι λίγο πιο εκδρομικοί οι ρυθμοί και η ομάδα μας ανηφορίζει πειθαρχημένα και γρήγορα στο ρυθμό που υπαγορεύει ο Road Captain.
Στρίβουμε δεξιά προς Γοργοπόταμο και Κωσταλέξη, περνάμε το Σπερχειό και στάση στα λουτρά Υπάτης. Μας περιμένει καφεδάρα κάτω από πλατάνια σε ένα απόλυτα ήσυχο και πανέμορφο καφέ. Ανεφοδιασμός μετά τον καφέ και το κλασικό χάος που επικρατεί σε ένα βενζινάδικο όταν πρέπει να γεμίσει καμιά 70ριά διψασμένα ντεπόζιτα.
Ανεβαίνουμε τον Τυμφρηστό και ήδη νοιώθουμε πολύ μακριά από Αθήνα. Όχι σε απόσταση, σε ψυχική διάθεση. Μετά τα Φουρνά, διασχίζουμε ένα πανέμορφο ελατόδασος ενώ ο δρόμος μας οδηγεί προς την τεχνητή λίμνη Σμόκοβου που ποτίζει το Θεσσαλικό κάμπο και δίνει κίνηση σε δύο μονάδες παραγωγής ηλεκτρισμού.
Στάση για φαγητό, βλέποντας από ψηλά τη λίμνη και έχοντας την ευκαιρία να ανταλλάξουμε με τους συνταξιδιώτες εμπειρίες και απόψεις για τη διαδρομή αλλά και … για τα εκπληκτικά πιάτα που μας έρχονται με σταθερούς ρυθμούς.
Αναχώρηση προς Σοφάδες όπου γίνεται και πάλι ο ανεφοδιασμός των «μικρών», συνεχίζουμε περνώντας έξω από Καρδίτσα- Τρίκαλα.
Τα πλημμυρισμένα χωράφια δείχνουν πόσο δύσκολα πέρασε η περιοχή από τον Ιανό.
Τελική στάση για την πρώτη μέρα η Καλαμπάκα, στο ξενοδοχείο Grand Meteora κάτω από τους βράχους των Μετεώρων που πάντα σε κάνουν να νοιώθεις λίγο μικρότερος και λίγο πιο ασήμαντος.
Κουρασμένοι; Εξαντλημένοι, αλλά όχι τόσο που να μην πιούμε κι ένα ποτάκι στο bar Αέρινο.
Πραγματικά ένα ποτάκι, σχεδόν όλοι έφυγαν για ύπνο σε περίπου μια ώρα και πριν τις δώδεκα ήμασταν στα κρεβάτια μας, με το νου μας στην επόμενη μέρα που το πρόγραμμα έδειχνε ότι θα είναι η πιο δύσκολη από όλες.
Η δεύτερη μέρα ξημέρωσε πολύ πιο γρήγορα από όσο θα ήθελαν πολλοί, αλλά 8:30 το πρωί ήμασταν όλοι στο parking του ξενοδοχείου, έτοιμοι για χιλιόμετρα.
Οι Road captain έκαναν την καθιερωμένη ενημέρωση και ο Head Road Captain Γιώργος Πετρουλάκης, η ψυχή του Ride που είχε οργανώσει, μετρήσει καταστρώσει και χαρτογραφήσει τη διαδρομή μέρες πριν, μας ενημέρωσε ότι είχε σχεδιαστεί λόγω του «βάρους» σε χιλιόμετρα και δεύτερη εναλλακτική διαδρομή για τη συγκεκριμένη μέρα.
Αν κάποιος ένοιωθε ότι όλο αυτό ήταν βαρύ, μπορούσε να αποφύγει κομμάτι της διαδρομής, κάνοντας με άλλο Road Captain 100 χιλιόμετρα λιγότερα. Ελάχιστοι δέχτηκαν αυτήν την εναλλακτική και όλοι ξεκινήσαμε ανυπομονώντας να χωθούμε στην πιο μαγευτική μέρα του ride.
Η μαγεία ξεκίνησε όταν, περνώντας τον Πηνειό, συνεχίσαμε προς Καστανιά και μέσα από ένα εκπληκτικό δάσος με έντονη την υγρασία του Φθινόπωρου βρεθήκαμε στο Ναό Τίμιου Σταυρού στα Δολιανά.
Ο ναός είναι χτισμένος το 18ο αιώνα με εντελώς πρωτότυπη αρχιτεκτονική, με στέγη από πλάκες σχιστόλιθου πάνω από την οποία υψώνονται 13 τρούλοι, με το εσωτερικό του χωρίς κανένα είδος επιχρίσματος και χωρίς τοιχογραφίες. Τα ψηλά έλατα γύρω του προσφέρουν ακόμα περισσότερο στην αίσθηση ότι δεν βρίσκεσαι στην Ελλάδα!
Αναχώρηση μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες και στραφήκαμε προς το ψηλότερο ασφάλτινο πέρασμα της Ελλάδας, το Πάσο Μπάρος που βρίσκεται στα 1890 μέτρα.
Έχοντας στρίψει… εκατοντάδες στροφές μέσα στα έλατα, ο δρόμος αρχίζει και περνά από τοπία με όλο και χαμηλότερη βλάστηση μέχρι το σημείο μετά τους Καλαρρύτες, που πλέον υπάρχει μόνο χαμηλό χορταράκι γύρω από ένα ασφάλτινο κουβάρι γεμάτο φουρκέτες που διατρέχει την κορυφή του αυχένα του Μπάρου ενώνοντας τη Θεσσαλία με την Ήπειρο.
Το σημείο είναι μαγευτικό και όσο κι αν σε συνεπαίρνει η οδήγηση στις εκατοντάδες στροφές όλων των ειδών, συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να κοιτάζει κλεφτά δεξιά και αριστερά για να αποθηκεύσεις στη μνήμη όσο περισσότερες γωνίες από τις κορυφές βουνών που περιβάλλουν το απόκοσμο τοπίο, ενώ τα σύννεφα στέκονται σχεδόν γύρω σου.
Στο κατέβασμα από το Πάσο, σταματάμε για λίγο στη μονή Κηπίνας, που είναι λαξευμένη στην είσοδο σπηλιάς ενός κατακόρυφου βράχου και μοιάζει σαν κομμάτι του από μακριά, ενώ τμήμα της έχει για στέγη το βράχο, η δε πρόσβαση στη μονή γίνεται με ξύλινη γέφυρα.
Φύγαμε, επόμενη στάση και καφές στα Πράμαντα δίπλα στην Ανεμότρυπα, το μοναδικό σπήλαιο στην Ελλάδα που το διασχίζει ποτάμι σε όλο το μήκος του. Το σπήλαιο είναι άλλο ένα από τα αξιοθέατα που συναντήσαμε και θα μπορούσε να «σηκώσει» μόνο του μια εκδρομή, ενώ σε αυτό το ride είναι απλά άλλο ένα σημείο. Ήδη νοιώθουμε overdose από εικόνες και δεν είμαστε ούτε στη μέση της ημέρας.
Συνέχεια στο γεφύρι της Πλάκας, που αναστηλώθηκε μόλις πέρσι, μετά την καταστροφή του το 2015 από τα στοιχεία της φύσης, κρατώντας την άψογη αρχιτεκτονική του και χωρίς τίποτα να δείχνει λάθος ή παράταιρο. Οι μηχανικοί και οι χτίστες της Ηπείρου διατηρούν το dna που έκανε τους προγόνους τους ονομαστούς σε ολόκληρα τα Βαλκάνια.
Συνέχεια περνώντας δίπλα στον Άραχθο, πέρασμα γύρω από τη λίμνη Πουρναρίου και μέσα από μια σειρά εκπληκτικών στροφών των περίπου 100-110 χιλιομέτρων σε εξαιρετική φαρδιά άσφαλτο, φτάνουμε για στάση για φαγητό στο Διάσελο Άρτας στην ταβέρνα Πετράδι. Έχουμε περάσει τα Ανατολικά Τζουμέρκα και τώρα βρισκόμαστε κοντά στην Άρτα!
Τα χιλιόμετρα που έχουμε διανύσει από το πρωί είναι μόνο 180, αλλά οι περισσότεροι νοιώθουμε σα να έχουμε προσθέσει μια πενταετία οπτικών εμπειριών και 10.000+ στροφές στην πλάτη μας! Η καταβρόχθιση μεγάλων ποσοτήτων κρέατος, πατάτας και διαφόρων χορταρικών έρχεται φυσιολογικά σαν επιβράβευση των εαυτών μας.
Το καραβάνι συνεχίζει βάζοντας πλώρη προς λίμνη Κρεμαστών και γέφυρα Τατάρνας, μέσα από τα χωριά του βάλτου (Πατιόπουλο, Θύαμος, Εμπεσός, Χαλκιόπουλο).
Η διαδρομή πλέον έχει χαλαρώσει αρκετά, οι στροφές έρχονται με μικρότερους ρυθμούς μέχρι τη λίμνη. Το θέαμα στη γέφυρα Τατάρνας είναι και πάλι εκπληκτικό, μία από τις πιο όμορφες τεχνητές λίμνες της Ελλάδας είναι στα πόδια μας. Η στάση για φωτογραφίες όμως είναι μικρή, ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει. Πότε πρόλαβε;
Η συνέχεια της διαδρομής μέχρι τη Σκαμνιά είναι το τελευταίο κομμάτι όπου βλέπουμε φως του ήλιου. Τα 30 χιλιόμετρα μέχρι το χάνι του Μέγδοβα είναι άσκηση ακριβείας για καμιά 50ριά και μοτοσυκλέτες που κινούνται με μόνο όπλο τα φώτα τους και όση ενέργεια έχει μείνει σε κάθε αναβάτη.
Στάση στο χάνι ίσα να ξεπιαστούμε και τελευταίο σκέλος για Καρπενήσι.
Αυτόματες κινήσεις, κούραση που έχει καταβάλει όλους τους αναβάτες, στροφές, στροφές, στροφές…
Πότε θα φτάσουμε; ακούγεται όλο και συχνότερα από το πίσω κράνος.
Φτάσαμε στο Καρπενήσι έχοντας διανύσει τα πιο έντονα, γεμάτα απίστευτες εικόνες και κουραστικά 320 χιλιόμετρα που θυμόμαστε. Η ώρα είναι 9:30 και νοιώθουμε πιασμένο κάθε μυ και μαλακό μέρος μας.
Check in στο ξενοδοχείο Avaris και χαλαρό ποτάκι στο bar του ξενοδοχείου για να μοιραστούμε εμπειρίες με τους υπόλοιπους.
Μετά από το έπος της δεύτερης μέρας, η 3η ξημέρωσε με βροχή. Βαριά βροχή. Η πρόβλεψη λέει ότι δε θα σταματήσει όλη μέρα και η διαδρομή που προέβλεπε Προυσσό, Θέρμο, Εύηνο και πίσω, ακυρώνεται.
Χιλιομετρικά, ήταν η πιο χαλαρή ημέρα αυτή που ακυρώθηκε, προέβλεπε μόνο 200 χιλιόμετρα και περίπου 2.5-3 καθαρές ώρες οδήγησης.
Φάγαμε το μεσημεράκι, ηρεμήσαμε το απόγευμα και το βράδυ … ξεσαλώσαμε στο Saloon park, ένα θεματικό πάρκο που δίνει τη δυνατότητα σε μικρούς και μεγάλους να κάνουν κάθε είδους δραστηριότητες, από ιππασία και τοξοβολία μέχρι ραπέλ.
Μη φανταστείτε ότι κάναμε κάποιο σπορ βραδιάτικα, αλλά στήσαμε πάρτυ στο bar, με αρκετό αλκοόλ και πάρα πολύ κέφι, γνωρίσαμε όσους δεν είχαμε ήδη γνωρίσει και γυρίσαμε (κομματάκι αργά...) για ύπνο πριν την τελευταία μέρα του ride.
Έγερση τελευταίας μέρας και νοιώθουμε λίγο βαριά που τελειώνει όλο αυτό και αύριο είναι Δευτέρα!
Αναχώρηση μετά τη σύντομη ενημέρωση και ανεφοδιασμός στην έξοδο από Καρπενήσι.
70 εύκολα χιλιόμετρα μετά βγαίνουμε για πολύ λίγο στην Εθνική οδό, για να ξαναβγούμε στις Θερμοπύλες και να απολαύσουμε για δεύτερη φορά ένα ανέβασμα στο Μπράλο, με προορισμό αυτή τη φορά το Χάνι της Γραβιάς.
Μέσα από Άμφισσα, ο δρόμος θα μας βγάλει στη Βουνιχώρα όπου και η στάση του φαγητού, σε ένα πανέμορφο μέρος γεμάτο πλατάνια.
Εκεί έγινε και ο διαγωνισμός για το δωρεάν σέρβις στην αντιπροσωπεία!
Μέσα από ένα σχεδόν ξεχασμένο, αλλά πανέμορφο δρόμο με εκπληκτική θέα στη θάλασσα, φτάνουμε στην παραλιακή για Ιτέα και από κει και μετά ακολουθεί το πάρτι για όσους ακόμα άντεχαν να στρίβουν με φόρα στο στροφιλίκι Ιτέας-Δεσφίνας-Δίστομου-Λειβαδιάς.
Τελευταίος καφές και αποφώνηση από τα οργανωτικά μέλη του HOG στο καφέ Κούρος.
Αναβάτες από όλα τα μέρη της Ελλάδας, από Ρόδο, Θεσσαλονίκη, Κρήτη, Νεμέα, Χαλκίδα, Αθήνα δίνουμε υπόσχεση να ξαναβρεθούμε και φεύγει ο καθένας προς την πόλη του.
Για το παλικάρι με το Sportster που έφυγε για Θεσσαλονίκη αμέσως μετά, τι να πω;
Rock n Roll Forever!
Φτάσαμε Αθήνα βράδυ αφού υπομείναμε το μποτιλιάρισμα στα διόδια που τετραπλασίασε την κούρασή μας.
Εντυπώσεις;
Η χάραξη της διαδρομής ήταν εκπληκτική και μπορεί να αποτελέσει υλικό για άλλες 5 ξεχωριστές εκδρομές.
Τα μέρη που είδαμε ήταν βάλσαμο στην ψυχή ανθρώπων που από την ελευθερία του καλοκαιριού κινούνται προς έναν πιο περιορισμένο μοτοσυκλετιστικά χειμώνα.
Η οργάνωση ήταν όσο σωστή χρειαζόταν για να αποφευχθούν απρόοπτα και όσο ελεύθερη γινόταν για να ευχαριστηθούν άνθρωποι με διαφορετικά γούστα.
Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» και «θα τα ξαναπούμε» στο Γιώργο Πετρουλάκη που υλοποίησε όλη αυτή τη μαγεία, στον πρόεδρο του Club Βαγγέλη Φάλια που θυσίασε το ride για να οδηγεί το αυτοκίνητο συνοδείας, τον Τάσο Χαλίκη και τη Σοφία Παρθενίου για την εξαιρετική παρέα, το Στέλιο Σαρακατσιάνο που έλυσε ό,τι τεχνικό πρόβλημα παρουσιάστηκε στο 4ήμερο, όλους τους συμμετέχοντες που μας φέρθηκαν σα σε φίλους από το πρώτο λεπτό και last but not least τον Αριστείδη Αθανασίου που χρόνια τώρα κάνει τα πράγματα να συμβαίνουν στην Πειραιώς 187.
