Κείμενο: Ελένη Μανιάτη

Τριήμερο στο Πήλιο; Και μόνο γυναίκες; Ουάου! Πρέπει να πάω... Αλλά και πάλι είμαι τόσο κουρασμένη, άσε που δεν ξέρω και καμιά, άσε που δεν έχω οδηγήσει τόσο μακριά μόνη μου... Δεν.. Δεν... Δεν... Μπα άστο δεν πάω...

Αυτές ήταν οι πρώτες σκέψεις μου και ξαφνικά βλέπω διαγωνισμό στο Facebook από τη Honda. Τρεις τυχερές θα κερδίσουν τη συμμετοχή τους στο πρώτο Women's Ride... Ε και ναι κέρδισα!!! Δεν υπήρχε κάτι άλλο να σκεφτώ πλέον.

Τετάρτη απόγευμα λοιπόν ραντεβού στα γραφεία της Andeli Mototouring για briefing. Πάω 7:10, είχαν ήδη αρχίσει (μπα λέω, τόσο συνεπείς). Ξεκινάει ο κύριος Μαρκόπουλος με ένα πολύ αυστηρό ύφος περί σχηματισμού, φόρτωμα μηχανής, ένδυση και τελειώνει με την ώρα αναχώρησης, 9:30 ΑΚΡΙΒΩΣ!

Παρασκευή πρωί 9:00 άφιξη στα γραφεία της Andeli φορτωμένη και με γεμάτο ρεζερβουάρ! Άγχος και εκνευρισμός.

Ακούω μια φωνή, "κορίτσια, ότι δε χρειάζεστε τα φορτώνετε στο αυτοκίνητο". Τί λες τώρα! Θα ταξιδέψω άνετα. Τώρα μάλιστα, το πρώτο χαμόγελο σκάει μέχρι να ακουστεί η δεύτερη φωνή, «έχετε 10 λεπτά μέχρι τις 9:30». WTF στο στρατό είμαι;

Όντως λοιπόν στις 9:30 ξεκινήσαμε σε μονό σχηματισμό και μόλις βγήκαμε εθνική μπήκαμε σε χιαστή.

Μέχρι τώρα όλα καλά. Ανεφοδιασμός στα 150 km και μετά από αρκετηηή οδήγηση φτάσαμε Βόλο. Ο δρόμος για Μακρινίτσα που είχαμε ραντεβού με τις βόρειες ήταν άθλιος. Κλειστές στροφές ανηφορικές και πατινάζ. Φτάνουμε στην κεντρική πλατεία και βλέπουμε 20 άτομα να μας περιμένουν και να μας χειροκροτούν. Ρε τι γίνεται εδώ; Τι τούμπανα μηχανές έχουν αυτές πάνω; Hypermotard, GSX-R, GS...

Ρε φλωράκι που πας εσύ με το Monster;

Η θερμοκρασία στη Μακρινίτσα στους 32 βαθμούς και εγώ με χειμερινές κορντούρες. Θα πεθάνωωω! Στάση για φαγητό και ξεκούραση εκεί στην πλατεία και μια πρώτη γνωριμία με τα κορίτσια. Καλά αυτές είναι περισσότερες από εμάς (ξεφτίλα)...

Μετά την γρήγορη στάση ξεκινάμε για Χάνια. Μέσα σε ένα τέταρτο έχουμε φτάσει στο ξενοδοχείο.

Με ποιά θα είμαι στο δωμάτιο οεο;

Άντε να δούμε. Τρέχω, πάω ρεσεψιόν, παίρνω κλειδί και είμαι με τη Μαρία. Pas mal…

Μπάνιο, χαλάρωση και μετά από λίγο ανεβαίνουμε στο εστιατόριο με την κούραση να χτυπάει κόκκινο.

Φαγητό και αρχίζουν και τα πρώτα γέλια. Λίγο η κούραση, λίγο το κρασί, λίγο οι βλακείες, δεν άργησε ο πάγος να σπάσει μέχρι να ακουστεί πάλι η φωνή του κυρίου Μαρκόπουλου. «Κορίτσια αύριο έχουμε μάθημα με τη Μοτοθέσις στις 9 ακριβώς.»

Βελτιωθήκαμε λέω, από στρατός έγινε κατασκήνωση. Εγερτήριο στις 7:30, πρωινό και κατευθείαν στην αίθουσα για θεωρητικό μάθημα. Αχχχ πόσο βαριέμαι... Θεωρητικό λοιπόν μάθημα από τη Μοτοθέσις κι εγώ στον κόσμο μου. "Μα καλά είμαι στο Πήλιο και δε θα φάω ούτε ένα μήλο;"

Στις 12 χωριστήκαμε σε γκρουπ με έναν εκπαιδευτή για να βγούμε στο δρόμο. Το γκρουπ μου, Ηλιάννα aka δούκισσα, Μαρία, Ειρήνη κι εγώ. Τι του έμελε να πάθει του Δημήτρη. Τρία Ducati με εξατμισόνια και ένα 636 Kawasaki.

Ξεκινάμε με τον Δημήτρη να παρατηρεί και να διορθώνει. Κυρίες εμείς, συνεχίζουμε. Σταματάμε σε ένα ξέφωτο για περισσότερες διορθώσεις πάνω στην οδήγηση. Η μία τρώει κάστανα, η άλλη κόβει βατόμουρα, εγώ μήλα και η άλλη έψαχνε μέρος για πιπί. Ο Δημήτρης έχει τρελαθεί!!!

Με τα πολλά και τα λίγα τελείωσε το πρακτικό κομμάτι και γυρίζουμε στο ξενοδοχείο. Η τέντες έτοιμες και γεμάτες μηχανάκια για test ride. Είχαμε και τέτοια τυχερά. KTM, Honda, Husqvarna, Bajaj.

Το απόγευμα είχαμε πάλι συνάντηση στην αίθουσα για κλήρωση δώρων και μια φανταστική καλεσμένη, την Πολυτίμη Κυριακοπούλου!

Ανυπομονούσα να τη γνωρίσω, να της πω πόσο τη θαυμάζω. Τελικά είναι μεγάλο προσόν η ταπεινότητα και η Πολυτίμη είναι ένας ταπεινός μα εξαιρετικά ξεχωριστός άνθρωπος. Μας μιλούσε και τα πρόσωπα μας έλαμπαν από θαυμασμό! Τι να πεις για αυτή τη γυναίκα...

Μετά την ηρεμία της Πολυτίμης, να σου ο στρατηγός Μαρκόπουλος ξεκινάει την κλήρωση των δώρων και την απονομή των αναμνηστικών διπλωμάτων. Ε δεν ήθελε πολύ... ξεκινάει ο κακός χαμός με γέλια και μπηχτές. Στημένη κλήρωση κλπ.

Βραδινό στο ξενοδοχείο και ξεκινάμε τα κρασιά. Φαγητό, κρασί, φαγητό, κρασί.

«Έκπληξη,» φωνάζει ο Μαρκόπουλος και μας φέρνει ένα χαρτί για να διαλέξουμε τραγούδι για το karaoke. Καλά τι λέει ο τύπος; Karaoke; Ούτε καν! Εγώ δεν τραγουδάω ούτε στο μπάνιο μου και θα τραγουδήσω εδώ; No way!

Τα φώτα πέφτουν και τα πρώτα μπουκάλια βότκας κάνουν εμφάνιση. Πρώτο τραγούδι ο στρατηγός. Καλά, αυτός τραγουδάει καλά! Δεύτερο τραγούδι ο Χρήστος (δε λέμε ποιος). Ρουβάς και από κάτω ουρλιαχτά. Τρίτο τραγούδι ο Στέλιος και το δάκρυ από το γέλιο έτρεχε.

Οι βότκες έρρεαν και ο Ηλίας (ο σερβιτόρος) είχε χάσει τη μπάλα. «Ηλίαααα ρίχτο,» του φώναζα και ανάθεμα αν ήξερε τι του έλεγα και ανάθεμα αν ήξερα και εγώ τι έλεγα. Γυναίκες, κούραση, αλκοόλ, καλή διάθεση έκαναν έναν εκρηκτικό συνδυασμό που κράτησε μέχρι τις 3 τα ξημερώματα. Από τις καλύτερες βραδιές της ζωής μου!

Εγερτήριο στις 7 με αναχώρηση στις 9 για βόλτα στο Πήλιο και κατάληξη στον Βόλο, όπου και θα χώριζαν οι βόρειες με τις νότιες. Στάση στο μουσείο Τσαλαπάτα για καφέ και φαγητό.

Μετά λοιπόν από ένα εκρηκτικό τριήμερο ήρθε η ώρα του αποχωρισμού. Τι να πεις, ποια να χαιρετήσεις... Πώς να εκφράσεις όλα όσα ένιωσες; Πολύ λίγα τα λόγια για να χωρέσουν τόσα συναισθήματα, τόση χαρά, τόσο γέλιο. Μείναμε λοιπόν στις ατελείωτες κόρνες να φωνάζουν. Εις το επανιδείν.

Φωτογραφίες