Το Motor Insurance Directive, δηλαδή η οδηγία για την ασφάλιση μηχανοκίνητων οχημάτων, επιχειρεί να θέσει μια ενιαία ασφαλιστική δικλείδα που να υπερκαλύπτει κάθε όχημα και κάθε ατύχημα. Είναι μη δεσμευτική για τα κράτη-μέλη, στη διακριτική ευχέρεια των οποίων αφήνεται η επιλογή της εφαρμογής της.
Στις Βρυξέλλες είναι υπό συζήτηση μια διαδικασία τροποποίησης της οδηγίας αυτής, ώστε να εξαλείψει κάποιες ανισορροπίες που προκύπτουν από την εφαρμογή της. Πηγή της όλης συζήτησης είναι μια αληθινή ιστορία, γνωστή και ως το ζήτημα Vnuk.
Ο κυρίος Vnuk από τη Σλοβενία τραυματίστηκε το 2007 από ένα τρακτέρ με ρυμουλκούμενο που έκανε όπισθεν και τον χτύπησε. Όταν έκανε μήνυση και διεκδίκησε αποζημίωση από την ασφαλιστική εταιρεία που κάλυπτε το τρακτέρ, αυτή αρνήθηκε να πληρώσει ισχυριζόμενη πως η κάλυψή της αφορά στη χρήση δρόμου, ωστόσο το συμβάν είχε συμβεί μακριά από δρόμο, έτσι δεν δεσμευόταν από τους όρους του ασφαλιστήριου συμβολαίου.
Η υπόθεση κάποια στιγμή έφτασε το Ανώτατο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το οποίο αποφάνθηκε πως η Σλοβενική κυβέρνηση έπρεπε να έχει μεριμνήσει ώστε η εφαρμογή της περίφημης οδηγίας να καλύπτει όλα τα οχήματα και όλες τις συνθήκες, για να αποφεύγονται τέτοιες περιπτώσεις.
Αναγνωρίζοντας πως αυτή η απόφαση ενδέχεται να ανοίξει ένα κουτί της Πανδώρας στην Ε.Ε., τρεις κυβερνήσεις (Αγγλία, Γερμανία και Ιρλανδία) κινήθηκαν κατά της δικαστικής απόφασης, ωστόσο το 2014 το Ευρωπαϊκό δικαστήριο απέρριψε οριστικά όλες τις εφέσεις και το ζήτημα έκλεισε θετικά για τον κύριο Vnuk και την αποζημίωσή του.
Το πρόβλημα ωστόσο ήταν πως η ερμηνεία του «όλα τα οχήματα και όλες τις συνθήκες» επισύρει διάφορα προβλήματα σε χώρους όπου κανονικά αυτά δε θα έπρεπε να απασχολούν. Όπως λ.χ. οι μηχανοκίνητοι αγώνες. Φαντάζεστε να κάνει μήνυση για αποζημίωση ένας αναβάτης που έπεσε γιατί συγκρούστηκε με κάποιον άλλο μέσα στον αγώνα;
Στο σημείο αυτό λοιπόν – και ενδεχομένως και άλλα, παρεμφερούς φύσης, φανταζόμαστε – έχουν προταθεί κάποιες τροποποιήσεις που αποσκοπούν στον εξορθολογισμό της οδηγίας και την εφαρμογή της εκεί που πραγματικά θέλει να λύσει προβλήματα και όχι να δημιουργήσει.
Το 2016 ο Λόρδος Χιλ, που ήταν υπεύθυνος για την τροποποίηση της οδηγίας αυτής, δέχτηκε τους ισχυρισμούς πως δεν έχει θέση στους μηχανοκίνητους αγώνες, όμως μετά το δημοψήφισμα για το Brexit αυτός παραιτήθηκε από τη θέση του και ο αντικαταστάτης του θέλησε να επανεξετάσει το θέμα μαζί με άλλες προτεινόμενες τροποποιήσεις.
Κάπως έτσι, και ενώ φαινόταν πως το ζήτημα θα κλείσει με το λογικό και θετικό αποτέλεσμα για τους αγώνες, τον Μάιο του 2018 κατατέθηκε αιφνιδίως μια επίσημη πρόταση τροποποίησης της οδηγίας που, όχι απλά δεν εξαιρεί τους αγώνες, μα τους αναφέρει ξεχωριστά ως μια περίπτωση όπου απαιτείται υποχρεωτική ασφάλιση.
Κοινώς, αν η πρόταση αυτή γίνει δεκτή ως έχει τώρα, ο,τιδήποτε έχει ρόδες και μοτέρ, από το οικογενειακό στέισον ως το τρακτέρ και το αγωνιστικό MotoGP θα πρέπει να είναι ασφαλισμένο για ζημιές προς τρίτους. Διότι η οδηγία αντιλαμβάνεται πως όταν λέμε κάλυψη για κάθε χρήση, αυτή πρέπει να περιλαμβάνει και τις μοτοσυκλέτες που τρέχουν σε κλειστή διαδρομή.
Με τις Ευρωεκλογές να επίκεινται τον Μάρτιο του 2019, η περίοδος ως τότε θα είναι κρίσιμη και ενδεχομένως να απαιτηθεί κάμποση πίεση από πλευράς μοτοσυκλετιστικών ομοσπονδιών και κάθε άλλου σχετικού θεσμικού οργάνου, ώστε να γίνει κατανοητό πως άλλο η κίνηση σε δημόσιους δρόμους και άλλο οι αγώνες ταχύτητας.
Διότι όλοι μπορούμε να αντιληφθούμε τι θα σήμαινε η υποχρεωτική ασφάλιση μιας αγωνιστικής μοτοσυκλέτας. Μπορεί για τις ομάδες MotoGP να είναι ένα ασήμαντο επιπλέον κόστος, αλλά για τον απλό αγωνιζόμενο είναι άλλο ένα βάρος στον αγωνιστικό προϋπολογισμό του – ο οποίος, στην οικονομικά κατεστραμμένη Ελλάδα, έχει γίνει κάτι σαν μονόκερος: λίγοι πιστεύουν πως υπάρχει, ακόμη λιγότεροι τον έχουν δει.
