Του Κώστα Γκαζή
Φωτογραφίες: Michelin 

Βρεθήκαμε στην παρουσίαση του νέου Michelin Road 5, στη Σεβίλλη, όπου και οδηγήσαμε μια ολόκληρη μέρα, διάφορες μοτοσυκλέτες, σε όλες -μα όλες- τις συνθήκες. Στεγνό καλό & κακό οδόστρωμα στον δρόμο, πόλη και ορεινό, αυτοκινητόδρομο αλλά και πίστα, βρεγμένη και στεγνή! Το Road 5 είναι πραγματική αποκάλυψη, καλύπτοντας ένα τεράστιο φάσμα χρήσεων, αποτελώντας ένα άριστο «τα κάνω όλα» ελαστικό.

Νέες γόμες, νέα αρχιτεκτονική σκελετού, νέο σκάλισμα πέλματος που αναγεννιέται (!) καθώς φθείρεται, νέα όλα! Η Michelin έπαιξε όλους τους άσσους της όσον αφορά στην εξέλιξη της τεχνολογίας ελαστικών, και το αποτέλεσμα την δικαιώνει απόλυτα.

Στατική παρουσίαση

Το συγκεκριμένο άρθρο δεν μπορεί να διαβαστεί ως συγκριτικό ελαστικών, καθώς όλες οι μοτοσυκλέτες που οδηγήσαμε φορούσαν τα νέα Road 5, ενώ το τερέν που οδηγήσαμε μπορεί να ήταν πολυποίκιλο, όμως καθώς ήταν νέο για εμάς, δεν μπορούμε να συγκρίνουμε με ακρίβεια το Road 5 με άλλα ελαστικά.

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποτιμήσουμε τη συμπεριφορά των Road 5 σε μια πλειάδα συνθηκών, καβάλα σε πολλές διαφορετικές μοτοσυκλέτες.

Η μέρα ξεκίνησε με τη δοκιμή στον δρόμο, η οποία θα ξεπερνούσε τα 150 χιλιόμετρα. Η εκκίνηση δόθηκε από την πίστα του MonteBlanco, που βρίσκεται μισή ώρα έξω από τη Σεβίλλη.

Κατά την στατική παρουσίαση που έγινε πριν την οδήγηση, στους δημοσιογράφους μίλησαν ο Τεχνικός Διευθυντής του τμήματος μοτοσυκλετών της Michelin, Jean-Luc Bouvier, και ο Matthew Ye (φωτό άνω), Διευθυντής των τομέα ελαστικών μοτοσυκλετών της Michelin.

Αν δεν έχετε διαβάσει την τεχνική ανάλυση των πρωτοποριακών τεχνολογιών που βρίσκονται πίσω από το Road 5, ανατρέξτε στο Β μέρος της αποστολής στη Σεβίλλη, ΕΔΩ.

Λίγη ώρα μετά τη στατική παρουσίαση, ήταν ώρα για την οδήγηση.

Παρατεταγμένες μπροστά στο pit box μας περίμενε πληθώρα μοτοσυκλετών, κυρίως γυμνές μεσαίου και μεγάλου κυβισμού, όπως Honda CB650F, Suzuki SV650, Yamaha MT-07, Kawasaki Ζ 650 & Ζ1000, Triumph Street Triple, BMW R nineT, κλπ., και κάποιες σχετικά… ντυμένες, όπως το Kawasaki Ninja 650, το Kawasaki Z1000SX, το Aprilia Tuono V4, το KTM 1290 Super Duke GT, Yamaha Tracer 900, κ.α.

Στη δοκιμή δεν έγινε δυνατό να δοκιμάσουμε και το Road 5 Trail, καθώς οι μοτοσυκλέτες δοκιμής μας ήταν αποκλειστικά δρόμου.

Στον δρόμο

Ξεκίνησα τη μέρα μου επιλέγοντας ένα Yamaha MT-07 του 2017, γιατί ήθελα να διασκεδάσω με καμιά σουζίτσα (οι κακές συνήθειες δύσκολα κόβονται), αλλά επιπλέον και για τον λόγο πως το MT-07 πάσχει σε πλαίσιο και αναρτήσεις, πεδίο που θα αναδείκνυε -ή θα χαντάκωνε- τα ελαστικά της Michelin.

Πλοηγός μας ήταν ο θρύλος των αγώνων Dominique Sarron, πρώην αναβάτης, ο μικρότερος αδελφός του επίσης αγωνιζόμενου Christian Sarron. Μιλάμε για έναν αναβάτη που το 1986 τερμάτισε 3ος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 250 κ.εκ., ενώ είχε αγωνιστεί και στο WorldSBK, και είχε κερδίσει τον αγώνα των 8 ωρών της Suzuka, το 1986, και το Bol d’Or μαζί με τον αδελφό του το 1994.

Ο Dominique έδωσε έναν σβέλτο αλλά ασφαλή -λέμε τώρα- ρυθμό, και οι πρώτες μας εντυπώσεις ήταν στους ορεινούς δρόμους γύρω από την Σεβίλλη, αρχικά με καλή άσφαλτο. Ο ρυθμός ολοένα γινόταν και πιο ταχύς, μέχρι που το δύσμοιρο το MT-07 ξεκίνησε να δένεται κόμπους.

Μόλις συνήθισα στον τρόπο που προτιμάει να οδηγείται η μοτοσυκλέτα, δηλαδή με ανοιχτές γραμμές, δίχως απότομο άνοιξε-κλείσε γκαζιού και χωρίς απότομα φρένα, όσο δηλαδή γίνεται με ροή, η συμπεριφορά του ΜΤ βελτιώθηκε μεν, όμως έπρεπε να κάνω ότι ξέρω και δεν ξέρω για να κρατηθώ κοντά στους προπορευόμενους με τα SuperDuke, τα Tuono και τα Ζ1000.

Τα ελαστικά ήταν πραγματικά άριστα, αν και το γεγονός πως κρατούσαν τόσο καλά στο στεγνό, ενέτεινε τα προβλήματα με το μαλακό πλαίσιο και τις αντίστοιχα υπέρ-μαλακές αναρτήσεις του ΜΤ.

Και μετά άρχισαν τα δύσκολα. Στο γρήγορο διάλειμμα που κάναμε μετά την πρώτη φωτογράφηση, κανείς δεν ήθελε να αλλάξει με το ΜΤ, γιατί σε τέτοια στριφτερή διαδρομή η μοτοσυκλέτα της Yamaha είχε σαφές μειονέκτημα. Έτσι παρέμεινα στη σέλα του και για τη συνέχεια.

Λίγο πριν ξεκινήσουμε το δεύτερο μέρος, ο Dominique Sarron ήρθε και μας είπε: «τώρα αρχίζει να γίνεται λίγο επικίνδυνη η φάση, οπότε δείξτε προσοχή». Κάποιοι συνάδελφοι γέλασαν με αυτό το «μωρέ τι μας λες» ύφος, αλλά μετά από λίγο έφαγαν το καπέλο τους καθώς… τι έκπληξη… ο Dominique δεν έλεγε ψέματα.

Η διαδρομή έγινε ακόμα πιο κλειστή, με στροφές-φουρκέτες, και με μπόλικο χύμα χαλίκι στις εξόδους των στροφών. Παράλληλα, το οδόστρωμα από λείο έγινε κατσαρό, σε βαθμό που να μπορείς να χτυπήσεις φραπέ απλά και μόνο με το να τον έχεις στην τσέπη σου.

Ο Sarron δεν έκοβε ρυθμό -και γιατί να το κάνει άλλωστε ο άνθρωπος, αφού τώρα ξεκινούσε το ροντέο- και το ΜΤ, παρέα και με τις υπόλοιπες μοτοσυκλέτες, ξεκίνησε να ίπταται σε κάθε σαμαράκι, με το ABS να δουλεύει υπερωρίες στον πίσω τροχό που ελάφραινε σε κάθε έντονο φρενάρισμα.

Μέχρι που σε μια κατηφορική στροφή, ακριβώς στο apex ένα σαμαράκι έστειλε airborne τη Yamaha μου, και έκανε εμένα να δω τη ζωή μου να περνάει μπροστά από τα μάτια μου σε αργή κίνηση. Η μοτοσυκλέτα συνέχισε να στρίβει στον αέρα, ενώ κατά την προσγείωση λύγισαν τα πάντα. Πλαίσιο, αναρτήσεις, ακόμα και αναβάτης. Λυγίσαμε, σαν λουκουμάδες, αλλά τα ελαστικά… ακλόνητες βεντούζες! Ούτε γλίστρημα, ούτε κιχ, ούτε να το σκεφτούν. Γράπωσαν το οδόστρωμα, και το ΜΤ βόγκηξε και έτριξε συθέμελα, καθώς τα Road 5 το είχαν κλειδώσει στον δρόμο! Ευτυχώς ο αναβάτης παρέμεινε χαλαρός, το κούνημα εκτονώθηκε, και βαλθήκαμε και πάλι στο κυνήγι του Dominique.

Έχοντας οδηγήσει το MT-07 αρκετές φορές στο παρελθόν, και έχοντας πιέσει οριακά τη fun to ride μοτοσυκλέτα που παραμένει από τις πλέον αγαπημένες μου ever, μπορώ να πω πως τα Road 5 βρίσκονται αρκετά σκαλιά πάνω από το σύνολο πλαισίου-αναρτήσεων. Έτσι, μπορείτε να «στύψετε» στην κυριολεξία τη μοτοσυκλέτα, με αποτέλεσμα να φέρετε στο όριο όλα τα δομικά της στοιχεία, αλλά όχι τα ελαστικά της Michelin. Υπέροχα.

Όταν επιτέλους κάποιος δέχθηκε να αλλάξει μοτοσυκλέτα, η επόμενη εμπειρία μου ήταν πάνω στη σέλα του BMW R nineT. Άλλο φρούτο. Πολύ πιο στιβαρές αναρτήσεις, τιμόνι ίσα με 2 φορές φαρδύτερο από του ΜΤ, Boxer ιδιαιτερότητες και classic but fast χαρακτήρας. Αποκάλυψη! Επιτέλους, σφιχτές αναρτήσεις που μπορούν να αναδείξουν τις δυνατότητες του ελαστικού. Δυστυχώς το υπόλοιπο σύνολο του R nineT έχει και αυτό τα όρια του, όσον αφορά στις sport αναζητήσεις, όρια που απέχουν παρασάγγας από μοτοσυκλέτες που προέρχονται από Superbikes (βλ. Tuono). Παρόλα αυτά, για τον χαρακτήρα του μοντέλου, τα Road 5 ήρθαν και έδεσαν, προσφέροντας σιγουριά και σταθερότητα, μαζί με άριστη ευελιξία. Στο ΜΤ δεν αναφέρθηκα στην ευελιξία, καθώς πρόκειται για μια από τις πλέον «μανιτζέβελες» μοτοσυκλέτες, και θα πρόσεχα κάποια αλλαγή στον τομέα μόνο αν τα Road 5 είχαν χειροτερέψει ένα από τα υπέρ-ατού της. Πράγμα που δε συνέβη.

Άριστες λοιπόν οι επιδόσεις στο στεγνό, υπό πίεση, με μπροστινό και πίσω ελαστικό πακτωμένα στην άσφαλτο, ακόμα και σε σαθρό / γλιστερό οδόστρωμα.

Στην πίστα

Το μεσημέρι γυρίσαμε και πάλι στο MonteBlanco, όπου ξεκινήσαμε την οδήγηση στην πίστα. Για τις ανάγκες της δοκιμής, η πίστα είχε χωριστεί σε 2 μέρη. Στο ένα -το μικρότερο- οδηγήσαμε σε βρεγμένο, με τις ειδικές εγκαταστάσεις της πίστας να ψεκάζονται σταθερά με νερό, ενώ στο άλλο -το μακρύτερο- οδηγήσαμε σε στεγνό.

Στο βρεγμένο μου πήρε λίγη ώρα να αποστηθίσω αυτά που μου έλεγε πως έπρεπε να κάνω ο υπεύθυνος σχεδίασης του ελαστικού, όχι γιατί ήταν κάτι το δύσκολο, αλλά γιατί μου ήταν πρωτόγνωρο. Συνήθως στις αποστολές η δουλειά του συντάκτη του ειδικού τύπου περιορίζεται στο να πηγαίνει τάπα, όσο τάπα γίνεται, όσο αντέχει και όσο μπορεί. Ε, κάπου εκεί αντιλαμβάνεται, αν δεν είναι ντιπ για ντιπ μπούφος, το τι συμβαίνει με το προϊόν που δοκιμάζει. Εδώ όμως επρόκειτο για κάτι το διαφορετικό.

«Για ξαναπές το ρε συ…»

«Μπαίνεις στη βρεγμένη πίστα, στρίβεις την πρώτη στροφή, στρίβεις τη δεύτερη, την Τρίτη, την τέταρτη… και μετά έχει μια ευθεία. Θα πιάσεις 110 χλμ/ώρα και μετά θα μπεις ανάμεσα στις δυο σειρές με κόκκινους κώνους που βλέπεις. Μόλις μπεις, λιώσε τα φρένα (ναι, στο βρεγμένο) για προσομοίωση φρεναρίσματος πανικού, και φρέναρε μέχρι το τέλος των κώνων. Στο τέλος των κώνων, αν όλα πάνε καλά, το κοντέρ θα δείχνει περίπου 30 χλμ/ώρα.»

«Κι αν δεν πάνε;»

«Συγκεντρώσου και μη φοβάσαι. Η άσφαλτος κρατάει, και οι μοτοσυκλέτες έχουν ABS.»

Γλουπ! Ξεκίνησα με λίγο φόβο στην καρδιά είναι η αλήθεια, καβάλα σε ένα Triumph Street Triple 765. Στρίβω στις στροφές, φτάνω στην ευθεία, τσεκάρω το κοντέρ, 120, ε καλά είναι, κλααατς λιώνω τα φρένα…. Όντως περίπου στα 30 βγήκα από τους κώνους, δίκιο είχε ο άνθρωπος, άσε που δεν έπεσα. Τι δεν έπεσα, ούτε καν ανησύχησα. Πάμε πιο δυνατά την επόμενη φορά. Και πιο δυνατά… και πιο δυνατά… απίστευτη εμπειρία! Που να την τολμήσεις σε δημόσιο δρόμο στην Ελλάδα.

Και όμως. Το φρενάρισμα πανικού ήταν παιχνιδάκι για τα Road 5 στο οδόστρωμα της πίστας, παρόλο το νερό που είχε πλημμυρίσει την άσφαλτο. Επαναλάβαμε τη διαδικασία για 5-6 γύρους με το Triumph, και μετά για 3 ακόμα γύρους με ένα Yamaha MT-10. Η απότομη απόκριση του ΜΤ-10 στο άνοιγμα του γκαζιού από τέρμα κλειστό ήταν ότι καλύτερο για να τεστάρουμε αν θα διώξει το πίσω ελαστικό στο βρεγμένο. Μπα. Με τίποτα.

Μαζί τώρα με το φρενάρισμα πανικού, είχαμε και δεύτερη δοκιμασία, καθώς στην επόμενη ευθεία έπρεπε να κάνουμε το ίδιο με την πρώτη, συν αποφυγή εμποδίου. Με 90 χλμ/ώρα στο κοντέρ φρενάραμε δυνατά –πάντα στο βρεγμένο- και μετά αφήναμε τα φρένα, και στρίβαμε απότομα για να αποφύγουμε το εμπόδιο, ένα αυτοκίνητο Smart από… χαρτόνι, σε φυσικό μέγεθος. Αυτή ήταν ακόμα πιο τρομακτική εμπειρία, τουλάχιστον μέχρι να την κάνεις μια-δυο φορές, καθώς πέρα από το φρενάρισμα, έπρεπε να εμπιστευτείς τα ελαστικά αμέσως μόλις «αμόλαγες» τα φρένα, ώστε να ρίξεις τη μοτοσυκλέτα στο πλάι για να αποφύγεις το Smart. Κι εδώ, το εγχείρημα στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Δεν το έχω ξανακάνει με άλλο ελαστικό, αλλά τα Road 5 σου εμπνέουν πρωτοφανή εμπιστοσύνη στο βρεγμένο!

Στη συνέχεια, μετακινηθήκαμε στο στεγνό κομμάτι της πίστας, όπου κάναμε 3 γύρους με ένα Ducati Supersport και άλλους 3 με ένα BMW S 1000 XR. Οι υπεύθυνοι της Michelin μας τόνισαν αμέτρητες φορές πως το Road 5 ΔΕΝ σχεδιάστηκε για χρήση πίστας, όμως ως ένα «τα κάνω όλα ελαστικό» δεν θα πει όχι ΚΑΙ σε αυτή την χρήση, αρκεί ο ιδιοκτήτης του να αντιλαμβάνεται πως δεν μπορεί να ζητήσει από τα Road 5 επιδόσεις στην πίστα αντίστοιχων με Supersport ελαστικών.

Εδώ είχα και τα πρώτα μου γλιστρήματα με το γκάζι στις στροφές, όμως πάντα ελεγχόμενα, και προοδευτικά, αποτελώντας την καλύτερη προειδοποίηση για τα όρια του ελαστικού. Εδώ δοκιμάσαμε και άγριο φρενάρισμα από τα 230+ χλμ/ώρα στο τέλος της ευθείας, με κορυφαία σταθερότητα, πλην του τελευταίου γύρου με το BMW, όπου είχα μια ελαφριά ταλάντωση στο τιμόνι, που εξαφανίστηκε μόλις χαλάρωσα τη λαβή μου. Λογικό και αναμενόμενο και αυτό.

Κορυφαίο ελαστικό σε όλες τις συνθήκες

Στο τέλος της ημέρας, μπορούσαμε να πούμε πως είχαμε πραγματικά ΟΔΗΓΗΣΕΙ με τα Road 5, ενώ αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στη Michelin για την αρτιότητα της παρουσίασης της. Η παρουσίαση του Road 5 έθεσε νέα στάνταρ σε παρουσιάσεις ελαστικών, με τη Michelin να δείχνει σίγουρη για το προϊόν της, και βάζοντας του / μας παντού «δύσκολα» ώστε να αντιληφθούμε πέραν πάσης αμφιβολίας την ανωτερότητα του Road 5 σε όλες τις συνθήκες!

Κερασάκι ήταν η επίδειξη του δοκιμαστή της Michelin, Dean Baudart, ο οποίος ΚΑΘΕ μέρα του event έκανε φρενάρισμα πανικού από τα 100+ χλμ/ώρα μέχρι να σταματήσει, πολλές φορές με endo(!), τη μοτοσυκλέτα, που ήταν εξοπλισμένη με όργανα τηλεμετρίας.

Εκεί είδαμε από πρώτο χέρι τη σύγκριση μεταξύ του φρεναρίσματος με καινούργια Michelin Road 4, και ενός ζεύγους… μεταχειρισμένων Road 5, φορτωμένα με 5.000+ χλμ!

Νικητές αναδείχθηκαν τα Road 5, με μικρότερες αποστάσεις φρενάρισματος, δείχνοντας την απίστευτη πρόοδο που έχει κάνει η Michelin στις επιδόσεις των ελαστικών της!

Δείτε παρακάτω τις διαστάσεις των Road 5, ώστε να δείτε αν κάνουν και για τη δική σας μοτοσυκλέτα.

Διαστάσεις Road 5

Φωτογραφίες κίνησης

Φωτογραφίες στατικές