Ως ορθοπεδικός ή ορθοπαιδικός, όπως χαρακτηριστικά μας ανέλυε με γέλια κάθε φορά που βρισκόμασταν, φρόντιζε για την αποκατάσταση των τραυμάτων, των σπασμένων οστών, εκεί στην 2η ορθοπεδική κλινική του ΚΑΤ. Πάντα διαθέσιμος, πάντα με το χαμόγελο, μας είχε ''φτιάξει'' όλους. Κι εμένα προσωπικά, το 2003, αλλά και άλλες φορές, πριν και μετά. Μοναδικός άνθρωπος.
Παλιός αγωνιζόμενος στα χώματα, δεινός μοτοσυκλετιστής μέχρι και πρόσφατα, σε χωμάτινες και ασφάλτινες βόλτες και εκδρομές. Ήταν αυτό που του έλειπε μου είπε, μία βόλτα με την μοτοσυκλέτα του, την τελευταία φορά που μιλήσαμε, πριν λίγο καιρό.
Καλές βόλτες γιατρέ μου!
