Τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότερα μεγάλα ευρωπαϊκά –και όχι μόνο- αστικά κέντρα λαμβάνουν αποφάσεις που περιορίζουν ή ακόμα και αποκλείουν την κίνηση των οχημάτων σε περιοχές όπου παρατηρείται σταθερά μεγάλη συμφόρηση στην κυκλοφορία και υψηλά επίπεδα ατμοσφαιρικής ρύπανσης και ηχορύπανσης.
Στο Λονδίνο λοιπόν, από την 8η Απριλίου 2019, έχει μπει σε εφαρμογή το μέτρο που ορίζει μια ζώνη, περιμετρικά του κέντρου της πόλης, η οποία χαρακτηρίζεται ως “ULEZ” (Ultra Low Emissions Zone), δηλαδή “Ζώνη Πολύ Χαμηλών Εκπομπών”. Σε αυτή την ζώνη, επιτρέπεται ελεύθερα η κυκλοφορία οχημάτων (συμπεριλαμβανομένων των μοτοσυκλετών) που συμμορφώνονται τουλάχιστον με τις Euro 3 προδιαγραφές (αυτοκίνητα Euro 4).
Aν κάποιος έχει μοτοσυκλέτα η οποία δεν πληροί τις προδιαγραφές αυτές, θα πρέπει, προκειμένου να κυκλοφορήσει στο κέντρο του Λονδίνου, να καταβάλει ένα 24ωρης διάρκειας πάσο (ή… χαράτσι, αν προτιμάτε) το οποίο ανέρχεται στις 12,50 λίρες, δηλαδή περίπου 12,50 ευρώ.
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, ότι για κάποιον που χρησιμοποιεί για τις μετακινήσεις του μοτοσυκλέτα ή scooter κατασκευής παλαιότερης του 2006, όπου και εφαρμόστηκαν οι προδιαγραφές Euro 3, το κόστος είναι δυσβάσταχτο, σε σημείο που να καθιστά την χρήση του, ασύμφορη.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν βέβαια είναι πολλά και έχουν πρωτίστως να κάνουν με την “ηθική” αλλά και τις πραγματικές προσθέσεις του συγκεκριμένου μέτρου. Τα δίτροχα, ακόμα και αυτά που με τα σημερινά standard θεωρούνται ρυπογόνα, διανύουν σε πολύ μικρότερο χρόνο, σε σύγκριση με οποιοδήποτε άλλο μέσο μετακίνησης, δεδομένες αποστάσεις. Ως εκ τούτου, η συμμετοχή τους στην ατμοσφαιρική ρύπανση είναι μικρότερη.
Ένα απλό παράδειγμα είναι το εξής: Τι είναι προτιμότερο; Ένα κολλημένο επί 2 ώρες στην κίνηση αυτοκίνητο Euro 4 ή μια μοτοσυκλέτα που δεν πληροί τις Euro 3 προδιαγραφές αλλά διανύει την ίδια απόσταση σε 30 λεπτά; Στην μια περίπτωση έχουμε έναν θεωρητικά πιο “πράσινο” κινητήρα που δουλεύει συνεχώς επί 120 λεπτά, στην άλλη, για το ¼ αυτού του χρόνου.
Δυστυχώς οι νομοθέτες και οι γραφειοκράτες που παίρνουν τις αποφάσεις αυτές, σπάνια κάνουν τέτοιους απλούς συλλογισμούς και λειτουργούν κάθετα, αδιαφορώντας για τις… “λεπτομέρειες”. Ένα άλλο σενάριο βέβαια, είναι αυτό που θέλει μέτρα τέτοιου τύπου, να αποτελούν έμμεσους μοχλούς πίεσης για την ανανέωση του στόλου των οχημάτων με καινούργια, νέας τεχνολογίας. Χρήμα στην αγορά εν ολίγοις…
Σε κάθε περίπτωση, ο Λονδρέζος αναβάτης που χρησιμοποιεί ένα V-Strom 650 ή ένα FZ6 για να πηγαίνει στο κέντρο, θα πρέπει να βάλει το χέρι βαθιά στην τσέπη. Είτε για να πληρώνει το τέλος της ζώνης ULEZ, είτε για να αγοράσει νέο δίτροχο και αυτό είναι το bottom line που θα λέγανε και οι Άγγλοι.
Θα “σωθεί” το Λονδίνο από κινήσεις σε αυτές; Ο καιρός θα το δείξει. Μέχρι τότε, αναμένονται και άλλες πόλεις να εφαρμόσουν κάτι ανάλογο, ποιος ξέρει, ίσως και ελληνικές.
