Του Τάκη Μανιάτη
Συνεργάστηκε ο Γιώργος Παπασταύρου
SuperPrestiggio. Ένας αγώνας στον οποίο καταλαβαίνεις πως οι αναβάτες ξεπερνούν τα όρια της βαρύτητας, στην Γη. Όχι στον αέρα, όπου ούτως ή άλλως αυτό γίνεται με τα άλματα, και τα κόλπα - που τελευταία έχουν ''ξεφύγει'', αλλά σε μία οβάλ διαδρομή, όπου τα μαρσπιέ βρίσκουν κάτω κατά την επιβράδυνση και το στρίψιμο.
Είδαμε λοιπόν τον παγκόσμιο πρωταθλητή MotoGP, Marc Marquez, να πρωταγωνιστεί και να κερδίζει ακόμη και τους καταξιωμένους αναβάτες του θεσμού, δείχνοντας πως η οδήγηση σε ένα τέτοιο περιβάλλον, μπορεί να είναι απολύτως διασκεδαστική.
Και φτάνουμε στην χώρα μας, όπου το Flat Track, είναι κάτι σχεδόν άγνωστο, και λέμε σχεδόν, μιας και οι αναβάτες που ασχολούνται με αυτό, είναι ελάχιστοι.
Όμως, είναι ένας ωραίος τρόπος να περνάς την μέρα σου πάνω σε μία μοτοσυκλέτα, να ξεδίνεις, να τα ''χώνεις'', να κοντράρεσαι, να κουράζεσαι, να προπονείσαι, να λυσσάς.
Και με αυτό το σκεπτικό, πήραμε τον Γιώργο Παπασταύρου με την Husqvarna Flat Track με την οποία αγωνίζεται, και πήγαμε στην μοναδική πίστα που υπάρχει στην Ελλάδα, στην σχολή Riding School του Θανάση Χούντρα.
Και μιας και λέμε για Husqvarna Flat Track, παράγεται τέτοια μοτοσυκλέτα από εργοστάσιο; Όχι βέβαια! Μιλάμε για μία τροποποιημένη motocross FC 450, στην οποία έγιναν οι απαραίτητες αλλαγές προκειμένου να οδηγηθεί όπως τις αρμόζει - όπως άλλωστε λένε και οι κανονισμοί του συγκεκριμένου αθλήματος.
Οι αλλαγές
Για παράδειγμα, οπτικά, παραξενεύει που λείπει το μπροστινό φτερό, ενώ το number plate, παραμένει. Τα πλαστικά περιφερειακά, παραμένουν ίδια - στην συγκεκριμένη, έχουν αλλαχθεί τα αυτοκόλλητα μόνο από αυτά με τους χορηγούς του Γιώργου Παπασταύρου.
Επόμενο βήμα, ήταν η αλλαγή του μπροστινού τροχού με 19'' γιατί έτσι το επιβάλλει το Flat Track - ο πίσω τροχός, παραμένει 19'' όπως ήταν από το εργοστάσιο. Ουσιαστικά, τοποθετήθηκε ένα νέο στεφάνι και ακτίνες, στο ίδιο κέντρο. Τοποθετήθηκαν ειδικά ελαστικά της Dunlop, με διαστάσεις 130/80 για μπροστά και 140/80 για πίσω - τα ελαστικά, έχουν πολύ απότομη "κορώνα" ώστε να γαντζώνουν καλά στα φαρδιά πλαϊνά τακούνια. Η σχεδίαση, μοιάζει με αυτή των διπλής χρήσης ελαστικών, όμως εδώ, θα λέγαμε ότι είναι μία μείξη με "βρόχινα". Επόμενο βήμα, ήταν η ρύθμιση των αναρτήσεων, και ειδικά το ύψος του μπροστινού συστήματος, ώστε να χαμηλώσει μπροστά, και να ταιριάξει με τα γούστα του Γιώργου Παπασταύρου. Η αλλαγή αυτή έγινε με μείωση του μήκους της διαδρομής εσωτερικά, από τα φυσίγγια, μιας και στο Flat Track, δεν χρειάζεσαι όλη την διαδρομή της motocross ανάρτησης. Αυτό, προσφέρει καλύτερο έλεγχο στο μπροστινό σύστημα, αφού χαμηλώνει η θέση οδήγησης και επιτρέπει στο σώμα να έρθει πιο μπροστά, μεταφέροντας εκεί και περισσότερο βάρος. Το τιμόνι, είναι το standard, αλλά λίγο σηκωμένο, ώστε να αφήνει περισσότερο χώρο στον αναβάτη για τις στιγμές που βρίσκεται στο μπροστινό τμήμα της σέλας.
Το παιχνίδι
Όλα αυτά, μέχρι στιγμής, φαντάζουν λογικά και εύκολα να γίνουν, αλλά και να συμβάλλουν στην οδήγηση της μοτοσυκλέτας. Το ''τρελό'' της υπόθεσης, είναι η απουσία του μπροστινού φρένου. Τελείως. Δεν υπάρχει τρόμπα, σωληνάκι, δαγκάνα, δίσκος. Τίποτα!
Αυτή είναι και η ουσία του Flat Track ως άθλημα λοιπόν, μιας και το φρενάρισμα γίνεται μέσω τις τριβής. Αφήνεις δηλαδή την μοτοσυκλέτα να ντριφτάρει με το πίσω τμήμα, και να φρενάρεις έτσι.
Ακούγεται ωραίο, αλλά.... άντε κάντο!
Με τέτοιο στυλ οδήγησης, χωρίς φρένα, μαθαίνεις αναγκαστικά να ελέγχεις τόσο το άνοιγμα του γκαζιού, όσο και τις γραμμές και το σημείο εισόδου, για την επόμενη στροφή. Αν κάνεις λάθος στην έξοδο, και ανοίξεις περισσότερο, θα το ''πληρώσεις'' στην είσοδο της επόμενης στροφής.
Τόσο απλά!
Για να κάνεις αυτό το ''τόσο απλά'', χρειάζεσαι τον κλασικό εξοπλισμό που θα φορούσες σε μία motocross πίστα, ή σε enduro, ενώ θα μπορούσες ακόμη και να χρησιμοποιήσεις την δερμάτινη στολή σου. Απαραίτητο βοήθημα όμως, είναι η τοποθέτηση αλουμινένιου πάτου (ιδιοκατασκευή στην δική μας περίπτωση), στην αριστερή μπότα.
Ο λόγος είναι απλός: Η πίστα, είναι αριστερόστροφη, και στην στροφή, χρησιμοποιείς το πόδι σου για να ''γλιστράς'', την ώρα που η μοτοσυκλέτα φρενάρει ντριφτάροντας. Αν χρησιμοποιείς κανονική μπότα με λαστιχένια σόλα, θα μαγκώσει στο έδαφος, με αρνητικά αποτελέσματα.
Όλα τρέλα!
Η εμπειρία στην οδήγηση του Husqvarna 450 Flat Track, έχει ως εξής: Φοράς τον εξοπλισμό, και τις μπότες του Παπασταύρου με την αλουμινένια σόλα και ξεχύνεσαι στην πίστα. Πλακώνεσαι στο γκάζι με 1η, αλλάζει σε 2η να το παίξεις γρήγορος, και με την στροφή να έχει ήδη φτάσει, ψάχνεις τα φρένα και τίποτα! Ενστικτωδώς, το δεξί χέρι ψάχνει να βρει την μανέτα, αλλά τα δάκτυλα δεν συναντούν κάτι. Το πίσω φρένο πιέζεται στο τέρμα, και ο τροχός μπλοκάρει, με το σώμα / τιμόνι / αριστερό πόδι, να προσπαθούν να γλυτώσουν την πτώση. Οδηγώντας τελικά σε άνοιγμα της στροφής, με τον ιδρώτα να κυλά, και την επόμενη ευθεία να ξεκινά ομαλά.
Πάμε από την αρχή! Το άνοιγμα του γκαζιού στην έξοδο της στροφής, χρειάζεται προσοχή. Μπορείς να το ανοίξεις όλο, αλλά λόγω του μικρού μήκους της ευθείας, χρειάζεται καλό υπολογισμό για το σημείο που θα το κλίσεις. Γιατί αμέσως, θα πρέπει να αρχίσεις το ντρίφτ με λίγο πίσω φρένο, ώστε να βάλεις τον μπροστινό τροχό στην είσοδο της στροφής. Γύρο με τον γύρο, αρχίζεις να βρίσκεις τις γραμμές, να ανοίγεις πιο πολύ το γκάζι στην έξοδο, και να κρατάς λίιιιιγο παραπάνω το γκριπ στο τέρμα, με τα εκατοστά της διαδρομής που διανύεις να παίζουν τρομερό ρόλο για την επόμενη στροφή. Λίγα εκατοστά με γκάζι ακόμη, και χάνεις για πλάκα την γραμμή σου. Σε αυτό το σημείο, παίζει σημαντικό ρόλο το γρανάζωμα της μοτοσυκλέτας, αφού, αν είναι κοντή, θα πρέπει να αλλάζεις ταχύτητες, και να κατεβάζεις ξανά. Στο FC450 όμως, μπορούμε να βγαίνουμε από την στροφή με 1η σχέση, και με 2η να φτάνουμε μέχρι το τέλος της ευθείας, και να ξεκινήσουμε την διαδικασία ''στριψίματος''.
Τέρμα παιχνίδι!
Με το γκάζι στο τέρμα, τον πίσω τροχό να ντριφτάρει μέχρι τα μισά της ευθείας, το κατέβασμα από 2η σε 1η, με λίγο τσίμπημα του πίσω φρένου, είναι αυτό που χρειάζεται για να πλασαριστείς για την είσοδο της στροφής. Ανοιγόμαστε κάθε φορά και πιο πολύ πριν τα φρένα, ώστε να αυξήσουμε το πλασάρισμα, και να διατηρήσουμε ανοιχτή γραμμή, με κορύφωση στριψίματος στο apex που λένε και οι στριτάδες - στην κορυφή της στροφής. Όπου θα ακολουθήσει το γκάζι με σταδιακό άνοιγμα, και κορύφωση του μόλις η μοτοσυκλέτα ''σηκωθεί'' από το ντριφτ, στην ευθεία. Και ξανά μανά, ο ένας γύρος φέρνει τον άλλο, και η διασκέδαση κορυφώνεται, και τα χέρια πρήζονται, και ο αριστερός μηρός πιάνεται από την σταθερή έκταση του ποδιού μπροστά!
Τι παιχνίδι! Τι χαβαλές! Τι γέλιο και γκάζι, και ντριφτ και μάχη με το σώμα το δικό σου και της μοτοσυκλέτας!
Με το Flat Track μαθαίνεις να ελέγχεις την μοτοσυκλέτα σου, κάνεις προπόνηση εύκολα και οικονομικά, σε όποιο σημείο επιθυμείς. Δεν είναι ανάγκη να έχεις μία αγωνιστική μοτοσυκλέτα τελευταίο μοντέλο, αφού μπορείς να βάλεις ένα ζευγάρι λάστιχα, σε μία παλιά ψευδοεντούρο, και να κάνεις την πλάκα σου σε μία χωμάτινη φλατ διαδρομή. Σε ένα οικόπεδο με σκληρό χώμα, σε ένα παρατημένο γήπεδο με χαλικάκι, όπου βρεις κάποιο σημείο στο οποίο μπορείς να παίξεις και να εξασκηθείς.
Ή να πας στο Riding School του Θανάση Χούντρα, να χρησιμοποιήσεις την δική σου μοτοσυκλέτα στην ειδικά διαμορφωμένη πίστα, ή ακόμη και να νοικιάσεις μοτοσυκλέτα εκεί, ακόμη και να εκπαιδευτείς πάνω στο Flat Track!
Στόχος άλλωστε είναι να διασκεδάζεις μαθαίνοντας, να μαθαίνεις διασκεδάζοντας, να περνάς καλά.
Να ντριφτάρεΙς, να γουστάρεις!
Ευχαριστούμε τον Γιώργο Παπασταύρου και τα Παπασταύρου Shops για την παραχώρηση της μοτοσυκλέτας της δοκιμής και την βοήθεια στην φωτογράφιση.
