To 2019 όταν δοκίμαζα το Scrambler Icon μνημόνευα τα περισσότερα από 55,000 κομμάτια που είχε πουλήσει σε όλον τον κόσμο αυτή οικογένεια της Ducati μέσα σε λιγότερο από μια πενταετία ζωής. Σκάρτα τρία χρόνια αργότερα, αυτός ο αριθμός έχει περάσει στο εξαψήφιο βασίλειο, με πάνω από 100,000 Scrambler να έχουν πουληθεί ανά τον πλανήτη.

Αν μη τι άλλο αυτά τα νούμερα μας δείχνουν πως η φαμίλια των Scrambler, όχι μόνο δεν έχει περάσει την κορυφή της, αλλά συνεχίζει να επιταχύνει τον ρυθμό με τον οποία φεύγουν οι διάφορες εκδόσεις της από τη γραμμή παραγωγής του Borgo Panigale.

Ένα μέρος αυτής της επιτυχίας οφείλεται προφανώς στην ίδια τη μοτοσυκλέτα και την αξία που αναγνωρίζουν σε αυτή ολοένα και περισσότεροι μοτοσυκλετιστές, ωστόσο ένα ακόμη κομμάτι της πίτας οπωσδήποτε ανάγεται και στη διαρκή ροή νέων εκδόσεων που κάθε χρόνο μας σερβίρουν οι Ιταλοί.

Κάπως έτσι το 2023 μας έφερε τη μοτοσυκλέτα που δοκιμάζουμε σήμερα, το νέο Urban Motard του 2022. Κανονικά θα μπορούσα να έχω βάλει τη λέξη νέο σε εισαγωγικά, μιας και στην ουσία κάτω από τη φρέσκια εμφάνιση κρύβεται λίγο-πολύ η ίδια μοτοσυκλέτα που καβαλούσα το 2019.

Φορά τον τελευταίο αερόψυκτο desmodue L-Twin που επιβιώνει στη γκάμα της Ducati στα χρόνια των Euro 5, με χωρητικότητα 803 cc και μέγιστη απόδοση 73 ονομαστικών ίππων, ή 68.6 στον τροχό, όπως εξακρίβωσε το Dynojet δυναμόμετρο της Power House Engineering.

Περίπου ίδια είναι και η εικόνα σε όλα τα βασικά μέρη του νέου Urban Motard, δηλαδή πλαίσιο, αναρτήσεις και φρένα ακολουθούν την πεπατημένη της οικογένειας με μη ρυθμιζόμενο ανεστραμμένο πιρούνι και αμορτισέρ με ρύθμιση προφόρτισης της ΚΥΒ, καθώς και τη μοναχική τετραπίστονη ακτινική δαγκάνα Brembo M4 στον μεγάλο δίσκο των 330 mm.

Τα στοιχεία που διαφοροποιούν το Urban Motard αφορούν σε δύο τομείς: εμφάνιση και γεωμετρία. Η Ducati θέλησε να κινηθεί σε μια λογική αστικής τέχνης, με ένα τεράστιο λογότυπο που μοιάζει με γκράφιτι και τονίζεται ακόμη περισσότερο από την οριζόντια διχρωμία του δοχείου καυσίμου.

Η διασύνδεση με την πόλη ξεκινά από το όνομα και τη χρήση της λέξης Urban (Αστικός), συνεχίζεται με τα γραφικά, μα στη συνέχεια επιχειρεί να ολοκληρωθεί με κάποιες επιλογές αμφιλεγόμενης στόχευσης: από τη μία τους ακτινωτούς τροχούς διαμέτρου 17 ιντσών με λάστιχα Pirelli Diablo Rosso III και ίσια σέλα, από την άλλη ψηλό φτερό μπροστά και πλαϊνά πίσω number plates που θυμίζουν έντονα flat track.

Η τελευταία αλλαγή που διαχωρίζει το Urban Motard αφορά στο αλουμινένιο κωνικό τιμόνι που ορθώνεται λίγο πιο χαμηλά από αυτό του Icon – με έμφαση στο “πιο” και όχι στο “χαμηλά”.

Στην πράξη, το Scrambler Urban Motard φαντάζει πολύ οικείο από την πρώτη στιγμή που το καβαλάς, καθώς τόσο η σέλα όσο και το τιμόνι δεν απέχουν και πολύ από τα ανάλογα κομμάτια του Icon, έτσι η θέση οδήγησης είναι απολύτως γνώριμη.

Αν δεν έχετε ξαναβαλήσει ποτέ Ducati Scrambler, η θέση αυτή φέρνει την πλάτη σε σχεδόν όρθια στάση, με άνετες γωνίες για τα πόδια και τιμόνι σχετικά ψηλά. Με την ίσια σέλα η μετακίνηση λίγο μπροστά ή πίσω είναι απλή υπόθεση, γεγονός που διευκολύνει κάθε ανάστημα να βρει τη δική του ισορροπία με την εργονομία της μοτοσυκλέτας.

Ομοίως γνώριμος είναι και ο κινητήρας του, έχω πια χάσει το μέτρημα πόσες φορές τον έχω συναντήσει σε τεστ από την εποχή του Monster S2R.

Αν οι 73 ίπποι του σας ακούγονται λίγοι, πιστέψτε με, δεν είναι. Είναι ίσως λίγοι για κόντρες με streetfighters τριψήφιων ιπποδυνάμεων, αλλά για τις ανάγκες του οίκου Scrambler φτάνουν και περισσεύουν, έχοντας αρκετή δύναμη για να στείλουν το ψηφιακό κοντέρ πάνω από τα 200 km/h, έως και πάνω από τα 210 σε ιδανικές συνθήκες. Για μια ολόγυμνη μοτοσυκλέτα που έχει τον αναβάτη της σε θέση “Κολοκοτρώνης στ’ άλογο”, αυτές οι ταχύτητες είναι απλώς ανούσιες υπερβολές στα όρια του πολύ κουραστικού.

Κι επειδή το όνομά του το ίδιο αναφέρεται στην πόλη, μια πιο προσεκτική ανάγνωση των τεχνικών του χαρακτηριστικών μας οδηγεί στο σημείο-κλειδί: τη ροπή.

Όχι, ούτε τα 6.8 kgm είναι νούμερο για να σου πέφτουν τα σαγόνια, μα επίσης δεν είναι η ουσία. Δίπλα πρέπει να κοιτάξεις, εκεί που λέει πού κορυφώνεται η ροπή: στις 5,750 rpm. Αυτό είναι το κλειδί.

Όταν έχεις πάρει στο χέρι το περισσότερο ψαχνό της διαθέσιμης ροπής πριν φτάσεις καλά-καλά στη μέση της διαδρομής του στροφομέτρου και πριν τις 6,000 έχεις εισπράξει το σύνολο του ποσού, ξέρεις πως έχεις έναν κινητήρα ταμάμ για αστικές ταχύτητες.

Όλη η γλύκα των Scrambler – και το Urban Motard φυσικά δεν αποτελεί εξαίρεση – συνοψίζεται σε αυτό το σημείο, στην ελαστικότητα και την άμεση επιτάχυνση που έχουν ανά πάσα στιγμή, χωρίς να στύβεις καμιά γκαζιέρα, δίχως να περιμένεις να φτάσεις σε πενταψήφιες στροφές και τριψήφια χιλιόμετρα για να δεις λίγη χαρά στα σκέλια σου – ή, για την ακρίβεια, ανάμεσα και κάτω από αυτά.

Η επιδραστικότερη αλλαγή που χαρακτηρίζει το Urban Motard είναι προφανώς οι 17άρες ζάντες με τα ασφάλτινα πατούμενα, οι οποίες συνδυάζονται με τις στάνταρ αναρτήσεις των Scrambler με τις “ενδιάμεσες” διαδρομές των 150 mm μπροστά και πίσω.

Η απόσταση από τις 18 ίντσες του μπροστινού του Icon δεν είναι χαοτική, είναι όμως εμφανής και εξαιτίας του λίγο μεγαλύτερου πλάτους του μπροστινού ελαστικού (120 έναντι 110) και της μικρής διαφοράς στο ύψος του προφίλ. Φυσικά μεγάλο ρόλο παίζουν και τα λάστιχα, καθώς άλλη συμπεριφορά περιμένεις στην άσφαλτο από τα Diablo Rosso III και άλλη από τα MT60RS.

Στην πράξη το Urban Motard στρίβει απολαυστικά, εκμεταλλευόμενο το πολύ σωστό του ζύγισμα και τις καλές αναρτήσεις. Δεν είναι ακριβώς το χειρουργικό ξυράφι, έχεις όμως καλή πληροφόρηση στα χέρια από το πιρούνι για καίριο διάβασμα του δρόμου, καθώς και συνεπείς αποσβέσεις για να το πιέσεις στη στροφή.

Εξίσου καλά αποδίδει και το φρένο του, με τη μοναχική τετραπίστονη δαγκάνα μπροστά να δείχνει επαρκής στο εύρος ταχυτήτων και τα κιλά που θα κληθεί να σταματήσει. Ναι, δύο δίσκοι θα ήταν καλύτερα, αλλά με λίγη παραπάνω πίεση στη μανέτα η δουλειά γίνεται αποτελεσματικά και με ασφάλεια.

Σε κάθε περίπτωση, η άφιξη της αδρανειακής μονάδας στην οικογένεια το 2019 ήταν μια μεγάλη ένεση αυτοπεποίθησης και σε αυτήν πατά το εξαιρετικό Cornering ABS με την υπογραφή της Bosch για να κρατά όλα τα μπόσικα αν το παρακάνεις.

Το Scrambler Urban Motard είναι παιχνιδάκι στην πόλη· μαζεμένο, καλοζυγισμένο, με σέλα που επιτρέπει εύκολη πρόσβαση στο έδαφος, μικρό βάρος με ακόμη ελαφρύτερη αίσθηση, κινητήρα με ψωμί από χαμηλά και άφθονη ελαστικότητα.

Είναι πολύ ευκολοδήγητο, χαλαρό και απροβλημάτιστο από κραδασμούς, θερμότητα ή ενοχλητικούς θορύβους, είναι προβλέψιμο και το τιμόνι του προσφέρει έναν απίθανο μοχλό για παντιλίκια – και χωρίς traction control για να μας χαλάει τη διασκέδαση.

Βγαίνοντας από την πόλη έχει άφθονα περιθώρια για γλέντι, είναι αποτελεσματικό σε κάθε στριφτερή διαδρομή, χωρίς το υπερβολικό γκάζι που απαιτεί πολύ πιο εντατική δουλειά στην οδήγηση για να μη σε στείλει αδιάβαστο. Το Scrambler αυτό προτιμά τη γρήγορη ροή με γραμμές, παρά να τετραγωνίζει τις καμπές με έντονα φρένα και ανοίγματα του γκαζιού.

Θα μπορούσε να ταξιδέψει κιόλας; Φυσικά και μπορεί, όλες οι μοτοσυκλέτες μπορούν. Το ζητούμενο εδώ είναι πως από τεχνικής πλευράς ο κινητήρας αυτός ως έχει σήμερα είναι άψογος για να κρατάς μια λογική μέση ταχύτητα στον ανοικτό δρόμο και μάλιστα χωρίς να καις βενζίνη λες και είσαι ο γιος του εμίρη. Όπως είναι μάλλον πασιφανές, το μόνο πρόβλημα είναι αεροδυναμικό και, για να κάνεις μαζί του ένα μακρύ ταξίδι, ένας κάποιας μορφής ανεμοθώρακας θα ήταν καλοδεχούμενος,

Ατυχώς δεν είναι όλα ρόδινα με το Ducati Scrambler Urban Motard και η αιτία εντοπίζεται στο ταμπελάκι με την τιμή. Στα €12,900 αυτό το Scrambler δείχνει αδικαιολόγητα αλμυρό, καθώς δυσκολεύομαι να κατανοήσω από πού βγαίνουν τα δύο επιπλέον χιλιάρικα από το Icon, το ίδιο του το αδελφάκι με το οποίο κατά βάση διαφέρουν επιφανειακά: ρούχα, ρόδες, τιμόνι, σέλα και φτερό. Ούτε γκατζετιές, ούτε ακριβά κοσμήματα (λ.χ. εξάτμιση, αναρτήσεις, ηλεκτρονικά) που θα δικαιολογούσαν τόση απόσταση.

Στη συνέχεια αρκεί μια βόλτα στους τιμοκαταλόγους της αγοράς για να συνειδητοποιήσω πως δύσκολα αντέχει αυτή η Ducati σε συγκρίσεις τιμών, και πώς να γίνει αλλιώς όταν με λιγότερα χρήματα μπορείς να έχεις ΚΤΜ 890 Duke ή Yamaha MT-09 SP; Μέχρι και εσωτερικό ανταγωνισμό μπορεί να έχει, όταν με λίγα παραπάνω πας σε Monster.

Μα και στην ιδιαίτερη νεορετρό γωνιά της αγοράς που θεωρητικά χτυπά η καρδιά του υπάρχουν επώνυμες επιλογές με τιμές που δεν το κολακεύουν καθόλου, όπως Yamaha XSR 700/900 ή Moto Guzzi V7.

Ουσιαστικά το θέμα αυτό δυσχεραίνει τη θέση του Urban Motard σε κάθε σύγκριση υποψήφιου αγοραστή, καθώς θα είναι συχνά το πιο ακριβό από τις επιλογές που έχει στη λίστα του, έτσι η Ducati κινδυνεύει να αυτοπεριοριστεί σε ένα πελατολόγιο που δεν ψάχνει ένα “γυμνό μηχανάκι μεγαλομεσαίου κυβισμού με ωραία κλασική εμφάνιση”, αλλά έχει βγει για να αγοράσει συγκεκριμένα Scrambler. Ή γι’ αυτούς που δεν το ξέρουν ακόμη, αλλά μόλις το δουν θα πάθουν έρωτα.

Και είναι κρίμα, γιατί πρόκειται για μια μοτοσυκλέτα με πολλές χάρες, απολαυστική, γοητευτική, δυνατή και αποτελεσματική, ικανή για να αποτελέσει τη μια και μοναδική που θα σου κάνει όλες τις χάρες και θα σε γυρίζει κάθε μέρα στο σπίτι με το χαμόγελο στα χείλη.

Εξοπλισμός δοκιμής: Moto Market

Κράνος: NOX N132 Crow
Τζάκετ: Nordcode Fight Air Pro
Γάντια: Nordcode Air Tech
Μπότες: Forma Adventure Low

Τεχνικά Χαρακτηριστικά