Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα MotoGP είναι έτοιμο για την έναρξη της σεζόν του 2019, ξεκινώντας παραδοσιακά αυτό το Σαββατοκύριακο, 9-10 Μαρτίου, από την πίστα Losail στο Κατάρ.

Προερχόμαστε από μια περίεργη σεζόν, όπου ο Marc Marquez μάλλον δεν εξέπληξε κανέναν με τον έβδομο τίτλο του, πέμπτο στη μεγάλη κατηγορία και τρίτο συνεχόμενο, ωστόσο πίσω του έγιναν αρκετά παράξενα το 2018.

Η Yamaha, γι’ αρχή, πρέπει να πέρασε τη χειρότερη σεζόν της εδώ και πολλά χρόνια, με τον Valentino Rossi να την κατακρίνει αρκετές φορές μέσα στη σεζόν για τη μη ανταγωνιστική μοτοσυκλέτα της, κάτι στο οποίο εν πολλοίς συμφωνούσε και ο Maverick Vinales.

Λίγο παραδίπλα, ο Jorge Lorenzo χάριζε στη Ducati μια εντελώς “διπολική” χρονιά, όπου στο πρώτο μισό έκανε τους πάντες να απορούν με τις παρατεταμένα κακές του εμφανίσεις και ξαφνικά, περίπου την ίδια εποχή που ανακοινώθηκε η επικείμενη μετακίνησή του στη Honda, άρχισε να πρωταγωνιστεί και να κερδίζει, κάνοντας μάλιστα την αρχή με μια νίκη γεμάτη συμβολισμό μέσα στο Mugello.

Ένα άλλο αξιοσημείωτο γεγονός που σφράγισε το 2018 ήταν φυσικά η απόσυρση του Dani Pedrosa, ο οποίος επί μακρόν συσχετίστηκε με διάφορα εργοστάσια σε επίπεδο φημολογίας από τη στιγμή που επισημοποιήθηκε το διαζύγιο με το HRC, ωστόσο ο ίδιος προτίμησε να ακούσει το χιλιοχτυπημένο του σώμα και να προτιμήσει ένα μέλλον ως αναβάτης εξέλιξης στην ΚΤΜ.

Φτάνοντας πλέον στο λυκαυγές της σεζόν του 2019, όλα τα παραπάνω φαντάζουν ακόμη ως σημεία αναφοράς για το τι θα δούμε.

Η χρονιά ξεκινά με τέσσερις rookies: Fabio Quartararo (Yamaha), Joan Mir (Suzuki), Fransesco Bagnaia (Ducati) και Miguel Oliveira (KTM).

Έχουμε επίσης μια ολοκαίνουργια ομάδα, τη δορυφορική Petronas Yamaha SRΤ, αλλά και την μετακίνηση της Tech3 στην αγκαλιά της ΚΤΜ.

Ας εξετάσουμε τώρα τι έκανε στην off season κάθε εταιρεία και πώς εμφανίζεται στην εκκίνηση της νέας αγωνιστικής χρονιάς. Η επιλογή της σειράς παρουσίασης βασίζεται στην τελική κατάταξη των κατασκευαστών του 2018, ξεκινώντας από τον πρώτο και συνεχίζοντας προς τα κάτω.

1. Honda

Όταν ανακοινώθηκε η μετακίνηση του Lorenzo δίπλα στον Marquez, στη θέση του Pedrosa, πολλοί μίλησαν για τη δημιουργία μιας dream team. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς όταν μιλάμε για τους δύο αναβάτες που έχουν πάρει όλους τους τίτλους MotoGP από το 2012 και μετά – ή από το 2010, αν προτιμάτε, με ένα διάλειμμα το 2011 για τον Casey Stoner με τη Ducati.

Τις κακές γλώσσες που βλέπουν να πέφτει ξύλο μέσα στο γκαράζ της Repsol Honda, ας το αφήσουμε προς το παρόν ασχολίαστο. Πρόκειται για κορυφαίους πρωταθλητές, αρκετά έμπειρους και έξυπνους ώστε να γνωρίζουν πως ό,τι κι αν συμβεί μεταξύ τους είναι προς όφελός τους να παραμείνει εντός του εταιρικού pitbox και μακριά από τις οδηγικές τους επιδόσεις.

Φέτος η εργοστασιακή Honda είναι ένα μυστήριο. Αμφότεροι οι αναβάτες της φτάνουν στην πρώτη εκκίνηση του 2019 αρκετά απροετοίμαστοι, καθώς και οι δύο εγχειρίστηκαν στην περίοδο των διακοπών και μάλιστα ο Lorenzo εκτάκτως σε ένα σπασμένο σκαφοειδές που αγνοούσε.

Ως αποτέλεσμα, και οι δύο πήγαν στην τελευταία επίσημη δοκιμή στα τέλη Φλεβάρη στο Κατάρ χωρίς να έχουν αποθεραπευτεί πλήρως και οσαύτως οι χρόνοι τους μάλλον δεν είναι εντελώς ενδεικτικοί των μελλοντικών τους ικανοτήτων.

Για παράδειγμα, ο Lorenzo βελτίωσε τα γυρολόγιά του για σχεδόν 2.5 δευτερόλεπτα στο τελευταίο επίσημο τεστ, γεγονός που είναι απολύτως φυσιολογικό για κάποιον που δεν είχε καν πάρει μέρος στην προηγούμενη δοκιμή, αλλά δεν ακούγεται και πολύ υγιές για μια ομάδα που λίγες μέρες αργότερα θα μπει στη μάχη του πρωταθλήματος.

Ένα πράγμα πάντως το ξέρουμε σχεδόν σίγουρα: η Honda θα είναι δυνατή και φέτος. Ίσως να χάσει λίγο χρόνο μέχρι να έρθουν οι αναβάτες της στο 100%, μάλλον έχει μείνει ανάλογα πίσω και στην εξέλιξη της μοτοσυκλέτας της, αλλά όταν βλέπεις τον Marquez να γράφει τον τέταρτο χρόνο στο Qatar Test στις 25 Φεβρουαρίου, 0.4 δευτερόλεπτα από τον ταχύτερο αναβάτη και μετά να σου λέει πως ο ώμος του δεν είναι ακόμη καλά, ε τότε ξέρεις πως αργά ή γρήγορα μάλλον θα ξαναρχίσει να εντυπωσιάζει.

Άλλωστε μιλάμε για τον αναβάτη που έχει κάνει τις οδηγικές υπερβάσεις μέρος της καθημερινότητάς του, φανταστείτε λοιπόν τι θα κάνει όταν γίνει εντελώς καλά – και εφόσον φέτος η RC213V δεν έχει κάποιο σοβαρό θέμα που ακόμη δε γνωρίζουμε.

Όσο για τον Lorenzo, τα σημάδια είναι σαφή: στην πρώτη του επαφή με τη Honda όλοι έβγαζαν φωτογραφίες το ρεζερβουάρ του! Αν θυμάστε τις μπηχτές που κέρασε τη Ducati πέρυσι όταν άρχισε να κερδίζει, με βάση αυτές φέτος θεωρούμε πως το HRC θα έχει φροντίσει ώστε να μην υπάρχει καμιά σκιά στην απόδοση του Ισπανού, ο οποίος εδώ που τα λέμε τρέχει το 2019 με ένα σοβαρό άγχος.

Πρέπει να επιστρέψει στα ψηλά, είναι αισίως 31 ετών πια και ξέρει πως έχει μπροστά του ένα τιτάνιο έργο στην προσπάθειά του να αντισταθεί στον τυφώνα Marquez που σαρώνει τα MotoGP από το 2013. Δεν είναι τυχαίο που συχνά-πυκνά μας υπενθυμίζει πως είναι ο μόνος που του έχει πάρει τίτλο έκτοτε (2015).

Στη δορυφορική ομάδα της Honda, LCR, οι δύο της αναβάτες μας έρχονται από εντελώς διαφορετικά υπόβαθρα. Ο μεν Cal Crutchlow δε χρειάζεται να αποδείξει την αξία ή τις ικανότητές του, αλλά προέρχεται κι αυτός από σοβαρό τραυματισμό και εγχείριση, οπότε αυτό που είναι βασικά άγνωστο είναι ο βαθμός σωματικής ετοιμότητας.

Δίπλα του ο Takaaki Nakagami είναι μάλλον πιο “μυστηριώδης” ως προς τις προβλέψεις για το τι θα μπορέσει να καταφέρει, αλλά με τις καλές επιδόσεις του στα επίσημα τεστ της off season, αφήνει υποσχέσεις.

2. Ducati

Με μπροστάρη τον Andrea Dovizioso, η Ducati έκλεισε άλλη μια χρονιά στη δεύτερη θέση και φέτος θέλει να κοιτάξει ψηλότερα. Στη θέση του Lorenzo προωθήθηκε ο Danilo Petrucci, έχοντας δείξει καλά στοιχεία πέρυσι στην ομάδα της Pramac.

Η φετινή Ducati κυριάρχησε απόλυτα στα χρονόμετρα του Sepang Test στις αρχές Φεβρουαρίου, αλλά δεν ακολούθησε με την ίδια φόρμα 20 μέρες αργότερα στην τελευταία επίσημη δοκιμή στο Κατάρ. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο από το τεστ στο Losail, δε, ήταν πως ο Petrucci κατάφερε να είναι ο πρώτος αναβάτης της ομάδας μόλις στη 10η θέση, αφήνοντας τον Dovi να ασθμαίνει πολύ χαμηλότερα.

Αν και δε γνωρίζουμε πόσο αντιπροσωπευτικοί είναι αυτοί οι χρόνοι, θα περίμενε κανείς από τη Ducati να είναι μια από τις πιο ετοιμοπόλεμες ομάδες ενόψει 2019: γνώριμοι αναβάτες, ήδη ικανή μοτοσυκλέτα και κανένας σοβαρός τραυματισμός. Το ότι ξαφνικά φάνηκε να χάνει τόσο έδαφος μέσα στον Φεβρουάριο είναι ένα αξιοπερίεργο φαινόμενο, μιας και θα περιμέναμε από τους Ιταλούς να έχουν ξεμπερδέψει προ πολλού με τα χοντρά της μοτοσυκλέτας τους και να ασχολούνται με το fine tuning ενόψει πρώτου αγώνα. Ίδωμεν.

Πίσω από την εργοστασιακή ομάδα, η Pramac φέτος έχει ένα πολύ ενδιαφέρον ντουέτο που αφήνει πολλές υποσχέσεις. Ο Jack Miller δεν είναι πια ούτε άγνωστος, ούτε πρωτάρης. Εξοπλισμένος με την πρώτη μοτοσυκλέτα της ομάδας που υποτίθεται πως είναι σχεδόν ισοδύναμη με τις εργοστασιακές – δηλαδή του προνομίου που απολάμβανε πέρυσι ο Petrucci – ο Αυστραλός εντυπωσίασε σε όλες τις επίσημες δοκιμές, κλείνοντας στο Κατάρ ως δεύτερος ταχύτερος αναβάτης της Ducati, μια ανάσα πίσω από τον Petrucci.

Δίπλα του ο rookie Pecco Bagnaia προέρχεται από την “κλίκα” του Rossi, αλλά οπωσδήποτε δε θα έχει κανένα πρόβλημα να στεναχωρήσει τον μέντορά του κερδίζοντάς τον όποτε έχει την ευκαιρία. Το κατά πόσο θα μπορέσει να ξεχωρίσει στο δυνατό ρόστερ του φετινού πρωταθλήματος δεν είναι γνωστό, πάντως οι επιδόσεις του στις δοκιμές ως τώρα έχουν προσελκύσει πολλά βλέμματα πάνω του.

Τέλος, η Ducati παραμένει η μόνη ομάδα με δύο δορυφορικές ομάδες, καθώς στις τάξεις της διατηρεί και την Avintia με τους Karel Abraham και Tito Rabat. Ο μεν πρώτος πάει καιρός που περνά απαρατήρητος στα MotoGP, συνεχίζει ωστόσο να διατηρείται στο ρόστερ του πρωταθλήματος με κάποιον τρόπο, ενώ για τον δεύτερο η τέταρτη σεζόν του στα MotoGP φιλοδοξεί να φέρει κάτι παραπάνω από την αφάνεια που χαρακτήρισε τις προηγούμενες τρεις (δύο με τη Honda της Marc VDS και μια με τη Ducati της Avintia).

3. Yamaha

Το 2018 ήταν ένας εφιάλτης δίχως τέλος για τη Yamaha, η οποία έχει μείνει μακριά από τους τίτλους για πολύ καιρό και τη χρονιά που πέρασε βρέθηκε τρίτη πίσω από τη Ducati σε όλα τα επίπεδα, από τους Αναβάτες ως την κατάταξη Κατασκευαστών και Ομάδων.

Μπορεί κάποιος να θεωρήσει πως υπερβάλλουμε μιλώντας για την εταιρεία της οποίας οι δύο εργοστασιακοί αναβάτες πήραν την τρίτη και τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα, αλλά με δεδομένο πως αμφότεροι έχουν στόχο τον τίτλο μάλλον η επιλογή έκφρασης είναι βάσιμη.

Το 2018 ο Rossi μάζεψε 4 τρίτες και μια δεύτερη θέση και μάλιστα όλα αυτά στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος. Ο δε Vinales ακολούθησε με μια δεύτερη και τρεις τρίτες θέσεις, αν και στο τέλος έσωσε κάπως τα προσχήματα με τη νίκη του στο Phillip Island – τη μοναδική για τη Movistar Yamaha MotoGP σε όλη τη σεζόν!

Φέτος η Yamaha επιστρέφει με νέο κεντρικό χορηγό τη Monster Energy, νέα μπλε-μαύρα χρώματα, αλλά φυσικά αυτό που όλοι περιμένουν να δουν είναι κατά πόσο το ρητό με το οποίο συνόδευσε την παρουσίαση της ομάδας του 2019, “beast mode on”, είναι κάτι περισσότερο από απλά μια πιασάρικη ατάκα του μάρκετινγκ.

Η χρονιά που πέρασε είχε συνέπειες για το πρόγραμμα MotoGP της εταιρείας, άλλαξαν κάποια πρόσωπα στο δυναμικό της ομάδας, στήθηκε Ευρωπαϊκή ομάδα εξέλιξης (μετά από επίμονες και έντονες υποδείξεις του Rossi) και η Μ1 υποτίθεται πως ανανεώθηκε αρκετά ώστε να προσφέρει στους αναβάτες της αυτά που ζητούσαν.

Στην πράξη βέβαια αυτό είναι κάτι που θα μπορούμε να το πούμε μετά από 2-3 ολοκληρωμένους αγώνες, πάντως τα πρώτα σημάδια είναι θετικά.

Στο τελευταίο επίσημο τεστ στο Κατάρ ο Vinales έγραψε εντυπωσιακά τον ταχύτερο γύρο και ο Rossi δεν έμεινε μακριά, με την πέμπτη ταχύτερη επίδοση. Κρίνοντας από τις δηλώσεις και των δύο, φαίνεται πως η Yamaha έχει μπει στον σωστό δρόμο και αμφότεροι δηλώνουν ευχαριστημένοι από την εξέλιξη της μοτοσυκλέτας και αισιόδοξοι για τη νέα σεζόν.

Πίσω από αυτούς έχουμε μια νέα δορυφορική ομάδα, την Petronas Yamaha SRT, με δύο εξαιρετικά ταλαντούχους αναβάτες, αμφότερους από τη νέα φουρνιά της Ιταλικής σχολής.

Ο Franco Morbidelli ήρθε εδώ μετά από μια πρώτη σεζόν με τη Honda της (εκλιπούσης) Marc VDS κατά την οποία αναδείχθηκε σε Rookie της Χρονιάς, ενώ ο Fabio Quartararo είναι ένας ακόμη rookie που προκάλεσε ντόρο με τις επιδόσεις του στις επίσημες δοκιμές. Ο δεύτερος χρόνος του στο τελευταίο τεστ του Κατάρ, δύο δέκατα πίσω από τον Vinales και άλλα τόσα μπροστά από τον Marquez, οπωσδήποτε του χαρίζουν τον τίτλο του αναβάτη που πρέπει κανείς να προσέξει για το 2019.

4. Suzuki

H περσινή χρονιά ήταν πολύ ενδιαφέρουσα για τη Suzuki. Ο Alex Rins εντυπωσίασε ανεβαίνοντας πέντε φορές στο βάθρο (τρείς στη δεύτερη και δύο στην τρίτη), με τον Andrea Iannone να προσθέτει άλλα τέσσερα βάθρα (τρείς φορές τρίτος και μια δεύτερος). Το αποτέλεσμα αυτού ήταν φυσικά να χάσει η Suzuki κάποιες από τις παροχές (concessions) που απολάμβανε ως νέα ομάδα, αλλά απέδειξε κιόλας πως η τρίτη Ιαπωνική εταιρεία του πρωταθλήματος ανεβαίνει διαρκώς.

Το 2018 για τη Suzuki είχε και πολλές φήμες, αρχικά για έλευση του Pedrosa και μετά ως ενδεχόμενος προορισμός και για τον Lorenzo, αλλά το μόνο για το οποίο επιβεβαιώθηκαν οι φήμες ήταν για την απομάκρυνση του Iannone.

Στη θέση του ήρθε ο rookie Joan Mir από τη Moto2, ένας αναβάτης για τον οποίο οι ειδικοί λένε πως είναι από τα δυνατότερα ταλέντα στον χώρο και ο οποίος ακούστηκε πολλάκις και για τις άλλες μεγάλες ομάδες.

Στην πράξη, ως τώρα ο Rins είναι αυτός που κλέβει την παράσταση με τον τρίτο ταχύτερο χρόνο στην πρόσφατη επίσημη δοκιμή στο Κατάρ. Ο δε Mir δεν πάει πίσω, καθώς η βελτίωσή του από δοκιμή σε δοκιμή είναι αλματώδης και έκλεισε το τεστ του Κατάρ μέσα στο ίδιο δευτερόλεπτο με τους κορυφαίους, περίπου 8 δέκατα από τον ταχύτερο Vinales.

Ένα πράγμα που μάλλον θα πληρώσει και φέτος η Suzuki είναι η απουσία δορυφορικής ομάδας, κάτι που στον κόσμο των “ηλεκτρονικών” μοτοσυκλετών MotoGP κοστίζει αρκετά, καθώς η συλλογή δεδομένων τηλεμετρίας έχει αναχθεί σε ζήτημα κρίσιμης σημασίας.

5. ΚΤΜ

Στην τρίτη της χρονιά στα MotoGP η ΚΤΜ συνεχίζει την ανοδική της πορεία και μπορεί ήδη να κοκορεύεται πως έκλεισε το 2018 πάνω από την Aprilia, μια εταιρεία με σαφώς περισσότερα “χιλιόμετρα” στην κατηγορία αυτή.

Φέτος το μεγάλο νέο για τους Αυστριακούς είναι η εξασφάλιση της συνεργασίας της Tech3 ως δεύτερη ομάδα, με την ΚΤΜ να ξεκαθαρίζει πως δεν υπάρχει εργοστασιακή και δορυφορική ομάδα, μα μόνο 4 αναβάτες με 4 ίδιες μοτοσυκλέτες. Ο στόχος φυσικά είναι η συλλογή και αξιοποίηση δεδομένων, κατεύθυνση στην οποία οπωσδήποτε θα βοηθήσει πολύ η εμπειρία της ομάδας του Herve Poncharal μετά από τόσα πολλά χρόνια στα MotoGP δίπλα στη Yamaha.

Το άλλο σημαντικό νέο είναι η έλευση του Johann Zarco στην ομάδα, μόνο που ο Γάλλος προς το παρόν δείχνει να έχει πέσει στα πάρα πολύ βαθιά και εμφανίζει σοβαρές δυσκολίες στο κολύμπι.

Στις ως τώρα δοκιμές αυτός που λάμπει είναι ο Pol Espargaro, συνήθως ταχύτερος μεταξύ των αναβατών της ΚΤΜ, κάνοντας ένα εντυπωσιακό ξεπέταγμα στην τρίτη και τελευταία μέρα του Κατάρ τεστ με έναν πολύ καλό χρόνο, 5.5 δέκατα πίσω από τον πρώτο.

Το θέμα με τη φετινή χρονιά είναι πως η ΚΤΜ δείχνει να ξεκινά με το αριστερό, μακριά από τις ελπιδοφόρες επιδόσεις που κατάφερε πέρυσι και με τον Γάλλο που ήρθε για αρχηγός να δείχνει εξόχως χαμένος προς το παρόν. Βέβαια, άλλο οι δοκιμές και άλλο ο αγώνας, οπότε ας μη βιαζόμαστε να κρίνουμε.

Στην ομάδα της Tech3 η ΚΤΜ επένδυσε σε νέο αίμα με τον Miguel Oliveira να κάνει το ντεμπούτο του στη μεγάλη κατηγορία και τον Μαλαισιανό Hafizh Syahrin να έρχεται πακέτο με την Tech3.

Ένα μεγάλο κεφάλαιο και πολύ σημαντικό σημείο για το μέλλον της ΚΤΜ στα MotoGP ακούει στο όνομα Dani Pedrosa. Ο Ισπανός προσελήφθη ως αναβάτης εξέλιξης, αλλά έχασε σχεδόν όλο το διάστημα της off season λόγω εγχείρισης στην ταλαιπωρημένη κλείδα του, άρα δεν έχει καταφέρει ακόμη να βοηθήσει τη νέα του ομάδα.

Θεωρούμε δεδομένο πως από τη στιγμή που ο Pedrosa θα αρχίσει να κάνει τη δουλειά του, αυτή θα φανεί στις τέσσερις RC16 της ΚΤΜ, οπότε ας μη βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα από τους πρώτους αγώνες. Οι Αυστριακοί έχουν άφθονη αγωνιστική τεχνογνωσία από κάθε λογής πεδίο, μετρούν κάμποσα πρωταγωνιστικά χρόνια στις μικρότερες κατηγορίες των GP, καλούς αναβάτες και άφθονο χρήμα από τη Red Bull. Είναι θέμα χρόνου, αν μας ρωτήσετε.

5. Aprilia

Για την ομάδα της Aprilia έχουν ειπωθεί πολλά τα τελευταία χρόνια, μεταξύ των οποίων και διάφορα ουδόλως κοσμητικά, όπως το ότι δεν επενδύει αρκετά για να είναι ανταγωνιστική, ως το ξέσπασμα του Scott Redding όταν αποκάλεσε πέρυσι τη μοτοσυκλέτα του “piece of shit” (για να ανακαλέσει αργότερα ως κάτι που είπε εν εξάλλω και δεν το εννοούσε).

Η ουσία είναι πως ούτε για πέταμα είναι φυσικά η RS-GP, αλλά ούτε περιμένει κανείς να τη δει να πρωταγωνιστεί ξαφνικά φέτος. Παρόλα αυτά, ο πρώτος αναβάτης της, Aleix Espargaro, έχει καταφέρει να πάρει τη δημοσιότητα που του αναλογεί, τόσο με την έβδομη θέση του στο τεστ της Sepang, αλλά ειδικά στο τελευταίο τεστ στο Κατάρ όπου ήταν μέσα στην πρώτη εξάδα πριν την τελευταία μέρα που τα γυρολόγια έπεσαν μαζικά και απότομα.

Δίπλα του κατέφτασε ο Iannone, ένας αναβάτης που συνοδεύεται από πολλή αμφισβήτηση, ειδικά για τον αριθμό των πτώσεων και την ενίοτε επικίνδυνη οδήγηση για την οποία έχει κατηγορηθεί από άλλους αναβάτες. Στην ουσία βέβαια, ο Ιταλός έχει ένα βασικό προσόν που είναι η καταγωγή του, αλλά είναι και αποδεδειγμένα γρήγορος σε ό,τι κι αν έχει καβαλήσει.. Αυτό που μοιάζει να του λείπει είναι η σταθερότητα και όχι η ταχύτητα.

Κάποιοι ίσως να προσθέσουν πως του λείπει και το μυαλό, όταν για παράδειγμα έχασε το τεστ της Sepang λόγω μόλυνσης που έπαθε μετά από κοσμητική επέμβαση στο σαγόνι του (!), λίγο πριν αρχίσει η δοκιμή με τη νέα του ομάδα.

Το σίγουρο είναι πως η Aprilia έχει απολύτως ανάγκη τις ικανότητες του “Maniac”, δεδομένου ότι είναι η άλλη ομάδα (μετά τη Suzuki) που δεν έχει δορυφορική υποστήριξη. Έχει την τύχη να διαθέτει δύο αναβάτες αποδεδειγμένης αξίας και, αν η μοτοσυκλέτα είναι στοιχειωδώς ανταγωνιστική φέτος, μερικά καλά αποτελέσματα (και ίσως και μια πρώτη επίσκεψη σε ένα βάθρο) θα φέρουν πολλή χαρά στο Noale.