Ξεσπάσανε όλοι. Τα social media πήραν φωτιά. Τα πληκτρολόγια γέμισαν αίμα. Γιατί το αίμα πουλάει. ''Ήταν ένα ταξικό δυστύχημα''. Όχι δεν ήταν ένα ταξικό δυστύχημα, γιατί αν θες να πας με 300χ.α.ω., παίρνεις ένα παλιό Suzuki Hayabusa ή κάποιο αντίστοιχο με 3.000euro και τα πιάνεις. Απλά αν πέσεις, στις περισσότερες των περιπτώσεων σκοτώνεσαι εσύ, και δεν παίρνεις και άλλους μαζί σου. Όπως έγινε στην περίπτωση του Porsche και της οικογένειας, της κινηματογραφικής αυτής περίπτωσης δυστυχήματος, στην οποία είχαμε το video να μας σοκάρει και να γίνεται viral παγκοσμίως.

Κάθε μέρα όμως σκοτώνεται κόσμος στην Ελλάδα - είμαστε πρώτοι στα δυστυχήματα στην ευρωπαϊκή ένωση - στην 28η τελευταία θέση της λίστας. Πέντε νεκροί, πέντε τετραπληγικοί, 10 παραπληγικοί, 60 τραυματίες, και σύμφωνα με τον ''γραφικό'' για την επιμονή του αλλά σοβαρό στην άποψη του, Ιαβέρη, είχαμε μέσα σε ένα χρόνο, 1.600 νεκρούς και 20.000 τραυματίες σε τροχαία ατυχήματα. Κάθε χρόνο δηλαδή, μία μικρή κατοικημένη περιοχή, αφανίζεται από τον χάρτη.

Και δεν είναι μόνο τα 300 χιλιόμετρα ανά ώρα που σκοτώνουν. Είναι η παιδεία των Ελλήνων αναβατών και οδηγών που σκοτώνει. Γιατί "το όπλο σκοτώνει όταν μπει μέσα του το βλήμα''. Και πατηθεί η σκανδάλη θα λέγαμε εμείς.

''Οι αγώνες σκοτώνουν''. Ναι, το άκουσα και αυτό, μέσα σε αυτό το παραλήρημα των posts στα social media. Για ένα όμως είμαι σίγουρος: Είμαι εδώ, ζωντανός, σε ένα "κομμάτι", μιλάω, ακούω και γράφω, λόγω των αγώνων. Πριν, στα τέλη της δεκαετίας του '80, και στις αρχές του '90, δεν ήξερα τι σημαίνει να φοράς κράνος, μπότες, κλπ. Από τους αγώνες έγιναν συνήθεια όλα αυτά, από τους αγώνες αποκτήθηκε η παιδεία για να κινούμαι σε ήρεμους ρυθμούς στην καθημερινότητα. Γιατί η αδρεναλίνη μου, έμενε εκεί που έπρεπε, στο βουνό.

Η παιδεία απουσιάζει, και το συνειδητοποίησα - για μία ακόμη φορά - στην πρώτη βόλτα στην Αθήνα, μία μόλις μέρα μετά το τραγικό δυστύχημα. Αναβάτες ξεκράνωτοι, ντιλιβεράδες χωρίς καθρέπτες να με περνάνε σαν να φτάνουμε στην πρώτη στροφή του αγώνα, πεζοί να πετάγονται από το πεζοδρόμιο με κόκκινο, οδηγοί να ασχολούνται με το κινητό κατά την οδήγηση - πιθανότατα πόσταραν τις απόψεις τους για το γνωστό ''ταξικό θέμα''. Και άλλα πολλά.

Το πράγμα πρέπει να πάει αρκετά πίσω. Έχουμε θρησκευτικά στα σχολεία, αλλά όχι μάθημα οδικής ασφάλειας. Έχουμε φόρους για τον εξοπλισμό και όχι πίστες για να ξεδίνουμε, έχουμε λεφτά για εξατμίσεις και βελτιώσεις, αλλά όχι για εξοπλισμό και οδήγηση στις έστω λίγες πίστες. Και φυσικά, λεφτά για προβολάκια, ζελατίνες, αποστάτες τιμονιού, αυτοκόλλητα, κλπ, αλλά όχι για καινούρια ελαστικά, ή για εκπαίδευση.

Έχουμε, όχι όμως για ότι προϋποθέτει έστω και ένα ελάχιστο ποσοστό παιδείας.

Ας εκπαιδευτούμε σωστά, ας φορέσουμε τον εξοπλισμό που χρειάζεται η μοτοσυκλέτα μας, ας ευχηθούμε την προσαρμογή των προστίμων ανάλογα με την οικονομική επιφάνεια του αναβάτη - όπως σε σκανδιναβικές χώρες, ας κοιταχθούμε στον καθρέπτη και ας σκεφτούμε σε ποιους θα λείψουμε όταν γίνει το κακό. Ας τα κάνουμε όλα αυτά ΠΡΙΝ, και όχι ΜΕΤΑ.

Ας εστιάσουμε στην οδήγηση που είναι, και πρέπει να παραμείνει απόλαυση. Με απόλυτο σεβασμό στα οχήματα και στα κριτήρια με τα οποία θα πρέπει να οδηγούνται. Αλήθεια, με πιο κριτήριο ένας αναβάτης 23 χρονών μπορεί να οδηγήσει μοτοσυκλέτα έως 47 ίππους με δίπλωμα κατηγορίας Α2, ενώ ο ίδιος, να μπορεί ελεύθερα να βρίσκεται στο τιμόνι ενός Porsche με 475 ίππους;

Power is nothing without control; Control σε όλα όμως. Στα απωθημένα σου, στην αδρεναλίνη σου, στην επιθετική σου οδήγηση.

Ευαισθητοποίηση. Πρόληψη. Εξοπλισμός. Σωστή αντιμετώπιση. Από την πολιτεία. Από τους τοπικούς φορείς. Από τους αποδέκτες - αναβάτες και οδηγούς. Απ' όλους.

Ναι, Power is nothing without control.

Τάκης Μανιάτης

Φωτογραφίες