Για το ξεκίνημα της ημέρας που προέβλεπε εθνική οδό, βρέθηκα στη σέλα μιας από τις διαχρονικά αγαπημένες μου κλασικές Harley, τη Road King Special. Εξαιρετική επιλογή για το σύντομο ταξιδάκι ως τη Χαλκίδα, μιας και η άνετη σέλα με τα φαρδιά μαρσπιέ-πατώματα κάνουν τη ζωή εύκολη στις μεγάλες ευθείες.
Ακόμη πιο εύκολα γίνονται όλα με τον μεγάλο V2 Milwaukee Eight των 114 κυβικών ιντσών (1,868 cc), με τον οποίο ο Βασιλιάς του Δρόμου (Road King) μπορεί να ταξιδεύει ολημερίς με 160 km/h στο κοντέρ και το ψηφιακό στροφόμετρο στη γειτονιά των 3.500 rpm!
Η πρώτη αλλαγή μοτοσυκλέτας με έφερε στη θέση του νέου μοντέλου για φέτος, ενός ασημί Low Rider S. Ξανά στα χέρια μου βρίσκεται ο ίδιος κινητήρας των 114 κυβικών ιντσών, απολαμβάνοντας για μιαν ακόμη φορά την άφθονη ροπή και τον παράδεισο των γεμάτων χαμηλομεσαίων στροφών.
Έχοντας πια αφήσει πίσω τους φαρδιούς αυτοκινητοδρόμους για να μπούμε στο επαρχιακό δίκτυο της Εύβοιας, το πολύ ελαφρύτερο Low Rider S μοιάζει πιο ταιριαστό. Εδώ απαιτήθηκε λίγη παραπάνω ώρα για προσαρμογή στη θέση οδήγησης που φέρνει τα πόδια μπροστά και σχετικά ψηλά, σε συνδυασμό με ένα αρκούντως ψηλό τιμόνι που στην πρώτη επαφή ξενίζει κάποιον που δεν είναι τακτικός αναβάτης custom-cruiser μοτοσυκλετών.
Λίγες στροφές αργότερα ωστόσο και ιδιαίτερα αφότου αφήσαμε τις αστικές περιοχές της Χαλκίδας, η σύνδεση με τη μοτοσυκλέτα μοιάζει πια αβίαστη και φυσική, καθώς το Low Rider S παίζει με τις στροφές στον δικό του ρυθμό, ανεξαρτήτως ταχύτητας και σχέσης στο κιβώτιο.
Η στάση για φωτογράφηση έφερε μια νέα ευκαιρία, να οδηγήσω για πρώτη φορά το Street 750, μια μοτοσυκλέτα που ως τώρα δεν είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά – όπως και το 500 επίσης, που δυστυχώς δεν βρισκόταν στην παρέα μας για να συστηθούμε.
Εδώ πλέον είχα περάσει σε μια μοτοσυκλέτα πολύ πιο κοντά στα εμπειρικά μου δεδομένα, δηλαδή μια σαφώς πιο ελαφριά Harley με τιμόνι εκεί που το περιμένεις από κάθε τυπική ευρωπαϊκή roadster και μαρσπιέ στη μέση, αντί για μπροστά. Ο συνδυασμός αυτός χτίζει μια θέση οδήγησης που μου φάνηκε σαφώς πιο οικεία και, σε συνδυασμό με τον υπέροχα απαλό και ροπάτο κινητήρα Revolution των 749 cc κούμπωσε αρμονικά με τη στριφτερή διαδρομή.
Μη όντας ο τυπικός πελάτης της Harley-Davidson, οφείλω να ομολογήσω πως με το Street 750 είχα διαρκώς την αίσθηση πως πήγαινα πιο γρήγορα από ο,τιδήποτε άλλο είχα καβαλήσει ή θα καβαλούσα εκείνη τη μέρα. Η ελαστικότητα, το μικρό βάρος και η ευελιξία του έκαναν τη διαδρομή σκέτη απόλαυση ως την επόμενη αλλαγή.
Κάπου εκεί ήρθε η ώρα του Fat Bob με το χαρακτηριστικό παραλληλόγραμμο μακρόστενο φανάρι. Επιστροφή στον Milwaukee Eight 114 και τις καραβιές ροπής του, επιστροφή και στα πόδια απλωμένα μπροστά – μόνο που αυτή τη φορά το τιμόνι δεν ήταν πια το μακρύ απλωτό τουριστάδικο κομμάτι του Road King, με ένα πολύ πιο κοντό και ίσιο που σε βάζει λίγο πιο σκυφτά μπροστά.
Η εργονομία της θέσης οδήγησης είναι εντυπωσιακή, καθώς περίμενα να είναι πιο κουραστική από όσο αποδείχθηκε. Σε συνεργασία τη γλυκιά απόδοση του κινητήρα, το Fat Bob ήταν ως εκείνη τη στιγμή μακράν η πιο απολαυστική Harley της ημέρας, απίθανα χορταστική στο ορεινό στροφιλίκι δίχως ποτέ να με κάνει να ανησυχήσω για τίποτε, αναπόφευκτα αφήνοντας μερικά μόρια υλικού από τα μαρσπιέ σε κάθε στροφή.
Ακόμη κι όταν το παράκανα στο γκάζι, τα φρένα του μάζευαν κάθε παρασπονδία χωρίς δράματα, ενώ με εξέπληξε το πόσο πιο ελαφριά αισθανόμουν αυτή τη μοτοσυκλέτα συγκριτικά με το Road King. Προσθέτουμε και την εντυπωσιακή εμφάνιση με το Performance Orange (πορτοκαλί) χρώμα της για να αναδειχθεί μια νέα αγαπημένη στη γκάμα της Harley-Davidson.
Ως το τέλος της ημέρας, μεσολάβησε ένα σύντομο πέρασμα από το Fat Boy, το γνωστό και μη εξαιρετέο δημοφιλές και αειθαλές cruiser με τις μασίφ ζάντες. Αυτό δεν έχει αλλάξει για φέτος, με μόνη εξαίρεση την προσθήκη της Anniversary βαφής που σηματοδοτεί 30 χρόνια ιστορίας του μοντέλου.
Από τη λίγη ώρα που πέρασα στη σέλα του ξεχώρισε η ίδια γλυκιά αίσθηση του μεγάλου Milwaukee Eight 114, οι καραβιές ροπής και η συνεπέστατη συμπεριφορά στις στροφές. Όπως και στο Fat Bob, κι εδώ η μοτοσυκλέτα χαρακτηρίζεται από την ομοιογενή αίσθηση και τον ουδέτερο χειρισμό, στοιχεία που ομορφαίνουν κάθε μέτρο που διανύεις πάνω της.
Για την επιστροφή στην Αθήνα οι λιγοστές bagger με τα πλήρη φέρινγκ και τα στερεοφωνικά έγιναν ακαριαία ανάρπαστες, ωστόσο είχα ήδη φιξάρει το βλέμμα μου στο FXDR, μια μοτοσυκλέτα εντυπωσιακής εμφάνισης που μου σφύριζε για τη βόλτα της επανόδου.
Αν κάτι με εντυπωσίασε από την αρχή, αυτό ήταν ο τρόπος λειτουργίας του κινητήρα, ο οποίος λες και είναι κουρδισμένος για αγώνες dragster, με πιο τραχιά λειτουργία και περισσότερο θόρυβο – πιθανότατα από την εκτεθειμένη φιλτροχοάνη στα δεξιά του ρεζερβουάρ.
Παρά την όψη και τις συνεχείς εκρήξεις ροπής από τον θηριώδη Milwaukee Eight 114, η μοτοσυκλέτα αποδείχθηκε ικανότατη στο στροφιλίκι και μάλιστα εις μάτην του τεράστιου 240 πίσω ελαστικού. Εξαιρετικά πιστή στις οδηγίες του αναβάτη, με πανίσχυρα φρένα και εξαιρετικό ABS, κάνει τα πάντα για να κρατήσει τον αναβάτη του ασφαλή και ανέμελο διαθέτοντας στο χέρι πάνω από 16 κιλά ροπής κι ένα διόλου αμελητέο βάρος.
Φτάνοντας πια βαθειά το απόγευμα στην Πειραιώς και τη Harley-Davidson Athena για να παραδώσω την FXDR, αναρωτιέμαι πως θα μπορούσα να έχω βρει χρόνο να καβαλήσω μερικές ακόμη.
Μήπως να ξανάρθω ως πελάτης για test ride; Μήπως να γινόταν διήμερο το Harley on Tour του 2021; Ιδέες πετάω βρε παιδιά…
