Κείμενο: Κώστας Γκαζής
Φωτογραφίες: Βασίλης Κωστάκος

Δεν είμαι φαν της Harley-Davidson, και δεν συνηθίζω να δοκιμάζω μοτοσυκλέτες της. Όμως το επιθετικό σπορ στιλ της FXDR 114 μου έκανε αμέσως κλικ, και έπρεπε να την οδηγήσω. Μια εβδομάδα μαζί της ήταν αρκετή για να με ενθουσιάσει, και να με γεμίσει θαυμασμό αλλά και ερωτήματα, για τον διαφορετικό τρόπο σκέψης της φίρμας του Milwaukee. Εν τέλει, αντί να εξημερώσω εγώ τη «στρίγγλα», με αγρίεψε και με ενθουσίασε εκείνη, δείχνοντας μου τον κόσμο μέσα από τη δική της, γοητευτική ματιά.

Do shit that scare you

«Κάνε πράγματα που σε τρομάζουν». Γιατί; Για να παραμείνεις νέος, ευέλικτος, σε εγρήγορση, ανοιχτός σε νέες προκλήσεις, και για να αποφύγεις τη ρουτίνα και την συνήθεια. Ναι, ναι… καλά. Και γιατί να με τρομάζει σαν σκέψη η οδήγηση του FXDR 114; Μα γιατί αν βάλεις απέναντι σε 303 κιλά αμερικάνικου σίδερου, 59 κιλά ελληνικού κρέατος (ντόπιο το ερίφι), το αποτέλεσμα μπορεί εύκολα να τρομάξει. Ε; Δεν νιώθεις ήδη λίγο τρομαγμένος;

Κάπως έτσι κυνήγησα τη δοκιμή του FXDR 114 (114 κυβικές ίντσες, ή 1.868 κ.εκ.), την οποία και καπάρωσα σχετικά εύκολα λόγω της θέσης μου στην ιεραρχία της συντακτικής αγέλης του BIKEIT.

Κι όταν συμπλήρωσα τα απαραίτητα χαρτιά στη Harley-Davidson Hellas, δηλώνοντας υπεύθυνος οδηγός, ικανός αναβάτης και ετοιμοπόλεμος cruiserάς, και βρέθηκα για πρώτη φορά απέναντι με το κτήνος, μια ελαφρά ανατριχίλα διέτρεξε την ραχοκοκαλιά μου. «Βρε λες να πεινάει το τέρας; Μήπως γίνω εγώ το επόμενο μεζεδάκι του; Μήπως είναι λίγο αργά να ξεκινήσω ροντέο;»

Τι; Μαύρο χρώμα; Εγώ το λευκό ήθελα!

Προς μεγάλη μου απογοήτευση, η μοτοσυκλέτα δοκιμής ήταν σε μαύρο χρώμα. Όχι ότι με χαλάει γενικά το μαύρο, αλλά είχα κολλήσει με το λευκό στο οποίο λανσαρίστηκε η FXDR 114, χρώμα που πιστεύω της πάει και την κολακεύει περισσότερο.

Δεν θα τα χαλάσουμε στο χρώμα της δοκιμής, πάμε να ρίξουμε μια πρώτη ματιά στον δράκο. Χαμηλός και μακρύς, όπως αρμόζει σε power-cruiser, και με μια τεράστια φιλτροχοάνη να ξεπετάγεται από τη μια πλευρά, μοιάζει περισσότερο με custom δημιουργία βελτιωτή παρά με μοτοσυκλέτα παραγωγής. Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό στη συγκεκριμένη περίπτωση. «Να» λέει η HD… «δεν χρειάζεται να κουραστείς, στη φτιάξαμε έτοιμη εμείς την καστομιά».

Πέρα από την φιλτροχοάνη εντύπωση προκαλούν ο V2 κινητήρας-Γκοτζίλα, το απίθανα σχεδιασμένο σχετικά κοντό και ογκώδες τελικό εξάτμισης, η μασίφ πίσω ζάντα (δεν δέχεται κουλούρα ή πέταλο δυστυχώς) η μεγάλη καρίνα μπροστά, το τερατώδες πίσω ελαστικό 240, η πανέμορφη μασκούλα στον προβολέα, και η μικροσκοπική LCD οθόνη οργάνων που θυμίζει κλασικό CASIO ρολόι!

Ο όμορφος προβολέας έχει 3 φωτιστικά σώματα το ένα πάνω από το άλλο, δημιουργώντας μια κάθετη δέσμη σαν… μάτι ερπετού.

Συνολικά, το σουλούπι της FXDR μου θυμίζει αρκετά το έτερο muscle-bike της Harley, το V-Rod, όμως η FXDR διαθέτει ακόμα πιο επιθετικό -και πολύ πιο όμορφο στα δικά μου μάτια- design, αλλά και μονό πίσω αμορτισέρ αντί για τα 2 του V-Rod. Εκεί που διαφέρει ριζικά η FXDR από την V-Rod είναι στην απόδοση, καθώς ναι μεν ο αερόψυκτος (με υγρόψυκτες κεφαλές) V2 Milwaukee-Eight κινητήρας των 1.868 κ.εκ. της FXDR χάνει σε ιπποδύναμη (120 αντί για 90 ίππους) από τον υγρόψυκτο V2 Revolution των 1.247 του V-Rod, όμως κερδίζει σε αίσθηση και σε ροπή (16,3 Kgm αντί για 11,3 Kgm).

H.Π.Α. vs Ευρώπης & Ιαπωνίας

Ας ασχοληθούμε τώρα με ορισμένα ζητήματα, που δείχνουν την τεράστια διαφορά νοοτροπίας των Αμερικανών από τους Ευρωπαίους -και από τον υπόλοιπο κόσμο.

Η τάπα του ρεζερβουάρ στην FXDR ΔΕΝ κλειδώνει, ΔΕΝ υπάρχει σέλα συνεπιβάτη ΟΥΤΕ και μαρσπιέ για εκείνον, ενώ η οθόνη των οργάνων είναι τόσο μικρή (2,14 ίντσες παρακαλώ) που σε κάνει να σπαταλάς πολλή φαιά ουσία προσπαθώντας να κατανοήσεις τους λόγους πίσω από την επιλογή της, ειδικά όταν υπάρχει κενός χώρος γύρω της, και οι υπόλοιπες σύγχρονες Harley-Davidson εφοδιάζονται από το 2018 με έγχρωμη TFT οθόνη 6,5 ιντσών.

Στην ερώτηση μου «γιατί δεν κλειδώνει» η τάπα του ρεζερβουάρ, έμαθα κάτι που αγνοούσα, ότι δηλαδή ΚΑΜΙΑ Harley-Davidson δεν έχει τάπα που να κλειδώνει. Ναι, αλλά… μπορείς να αγοράσεις τάπα που κλειδώνει στα έξτρα αξεσουάρ! Επίσης μπορείς να αγοράσεις σέλα και μαρσπιέ συνεπιβάτη. Και πάλι ως έξτρα αξεσουάρ. Όχι, οθόνη δεν μπορείς να αναβαθμίσεις, τοποθετώντας κάποια TFT, θα μείνεις με αυτή που έχει το FXDR.

Τουλάχιστον, παρόλο που η οθόνη είναι μικρή και δυσδιάκριτη, έχει αρκετές ενδείξεις, σχεδόν όλες όσες θα χρειαστούν οι περισσότεροι αναβάτες. Ένα ακόμη μειονέκτημα της μικρής οθόνης είναι το ότι δεν μπορείς να προβάλλεις όλες τις ενδείξεις που θέλεις την ίδια στιγμή. Για παράδειγμα είτε θα έχεις χιλιομετρητή, είτε στροφόμετρο, όχι και τα 2.

Ένα ακόμη μεγάλο θέμα που ξενίζει με τις αμερικάνικες μοτοσυκλέτες, είναι το θέμα του εξοπλισμού στην στάνταρ έκδοση. Όπως και στις περισσότερες Harley-Davidson, έτσι κι εδώ, ο εξοπλισμός της FXDR 114, αν τον συγκρίνεις με εξοπλισμό ευρωπαϊκής ή ιαπωνικής μοτοσυκλέτας, δείχνει και είναι εξαιρετικά σπαρτιάτικος. Εδώ δεν θα βρείτε χάρτες κινητήρα, Riding Modes, Traction Control, Cornering ABS (έχει όμως δικάναλο συμβατικό), και άλλα ηλεκτρονικά βοηθήματα. Δεν θα βρείτε ρυθμιζόμενες αναρτήσεις, δεν θα βρείτε ακτινικές δαγκάνες στα φρένα, δεν θα βρείτε καν ρυθμιζόμενες μανέτες!

Τα φλας τώρα ναι μεν έχουν αυτόματη ακύρωση, και 8 στις 10 αυτή δουλεύει καλά, όμως τις υπόλοιπες 2 συνεχίζουν να δουλεύουν και πρέπει να τα ακυρώσεις manually.

Ένα ακόμη θέμα αφορά στο Smart Key που έχει η μοτοσυκλέτα, το οποίο δεν είναι όσο Smart θα το θέλαμε. Ενώ με τα γνωστά μας Smart Key το τιμόνι κλειδώνει και ξεκλειδώνει αυτόματα, στην FXDR ο αναβάτης έχει και έξτρα κλειδί για να κλειδώσει το τιμόνι από μια συμβατική κλειδαριά! Έτσι χάνεται το μισό εύρος των δυνατοτήτων του συστήματος.

Τέλος, το design του Smart Key είναι απαρχαιωμένο, με μεγάλο μέγεθος και πλαστικά που δεν σε κερδίζουν με την ποιότητα τους.

Οι ενδιαφερόμενοι θα βρουν ΠΟΛΛΑ επίσημα εργοστασιακά αξεσουάρ στον κατάλογο της Harley-Davidson με τα οποία θα μπορέσουν να εξοπλίσουν την FXDR (εγώ θα πρόσθετα κι ένα καλύτερης ποιότητας προστατευτικό για τον ιμάντα), ανταλλακτικά όμως τα οποία κοστίζουν έξτρα, πάνω σε μια τιμή αγοράς της μοτοσυκλέτας που διόλου ευκαταφρόνητη δεν είναι.

Το ημέρωμα της στρίγγλας

Είχα ξεσυνηθίσει να οδηγώ αυτό που οι Μεγάλοι Παλαιοί της μοτοσυκλέτας αποκαλούν «αντρικά» μηχανάκια -δηλαδή βαριά και απαιτητικά. Στην εποχή της άκρατης διευκόλυνσης, όπου όλα γίνονται συνεχώς πιο ελαφριά, πιο εύκολα, πιο ανώδυνα, πιο μανιτζέβελα, πιο αυτόματα, πιο ηλεκτρονικά, πιο ηλεκτρικά, πιο υδραυλικά, πιο αυτόνομα, πιο κομπιουτερέ, πιο «από μόνα τους», πιο άχρωμα, πιο ρουτινιάρικα, είναι απίθανο να γυρίζεις τον χρόνο πίσω, οδηγώντας μια μοτοσυκλέτα σαν την FXDR.

Ο συμπλέκτης καταρχήν θέλει τρία (δικά μου) δάχτυλα, για να κινηθεί. Και καλά η σκληράδα του, όμως έχει και ελαφρώς On-Off συμπεριφορά, κι έτσι αυτόματα μετατρέπεται σε σφιγκτήρα γυμναστικής για τον οποιοδήποτε αναβάτη κατηγορίας φτερού, σφιγκτήρα που πρέπει να μάθεις να χειρίζεσαι άψογα αν δεν θέλεις η μοτοσυκλέτα να τινάζεται και να μαζεύεται σαν ταύρος σε ροντέο. Ειδικά στις κλειστές στροφές, η χρήση του συμπλέκτη απαιτεί συνήθεια και προσπάθεια, για να διατηρήσετε μια ομαλή πορεία. Πρέπει να πω πάντως πως όταν το συνήθισα, η κατάσταση βελτιώθηκε θεαματικά, και από εκεί που οι άλλοι χρήστες του δρόμου σίγουρα πίστευαν πως οδηγούσα για πρώτη φορά μοτοσυκλέτα, πλέον κατάφερνα -με λίγη έξτρα προσπάθεια- να περνώ ως ένας από εκείνους.

Η εξοικείωση μου με την FXDR 114 έγινε σταδιακά, και είχε μια απολαυστική χροιά… φλερτ. Μεγάλος σεβασμός -ανάμεικτος με φόβο- στην αρχή (μη με καταπιεί η θηλυκή μαύρη χήρα), συνήθεια του βάρους και των διαφορετικών, πιο αργών και πιο απλωτών κινήσεων πάνω της, και κατόπιν σταδιακό ξεθάρρεμα σε άνοιγμα του γκαζιού και σβελτάδας στην κίνηση.

Η χαμηλή και άνετη ακόμα και σε μεγάλες αποστάσεις σέλα βοηθάει τον αναβάτη κατηγορίας φτερού να νιώσει άνετα -όσο άνετα μπορεί με 300 κιλά- πάνω στη μεγάλη μοτοσυκλέτα, ενώ τα μαρσπιέ βρίσκονται τοποθετημένα τόσο μπροστά, που προερχόμενος από ευρωπαϊκή μοτοσυκλέτα πήγα να βάλω τα πόδια μου… στο κενό. Όχι εκεί. Τέντωσε τα λίγο. Λίγο ακόμα. Τέντωσε τα ρε άνθρωπε! «Μα δεν πάνε άλλο». Εκεί! Μια χαρά είσαι. Μια χαρά τεντωμένος δηλαδή -για άνθρωπο με ύψος 1.70. Τεντωμένα τα πόδια, τεντωμένα και τα χέρια στο drag-bar τιμόνι. Επιθετική στάση, που θυμίζει λίγο το γνωστό κρεβάτι του Προκρούστη. Δεν γίνεται βασανιστική μεν (αν και στις μεγάλες αποστάσεις πιάστηκαν λίγο τα χέρια μου, αγύμναστος γαρ), θέλει συνήθεια δε.

Το δεξί πόδι του αναβάτη βρίσκει στην τεράστια φιλτροχοάνη, ενώ σύντομα συνηθίζεις αυτή την παραχώρηση, και δεν ενοχλείσαι στο ελάχιστο.

Όταν όμως βρεθείς στο φανάρι, με ζεστό κινητήρα, και βάλεις τα πόδια κάτω, αν δεν είσαι ψηλός για να μπορείς να τα ανοίξεις, εκείνα ακουμπούν στην εξάτμιση και στην κάσα του κινητήρα, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε κάψιμο. Καταλήγεις λοιπόν να σταματάς με ανοιχτά τα πόδια, σαν κάου-μπόι.

Με την πάροδο του χρόνου, ξεκινάς να εμπιστεύεσαι την FXDR σε στροφές, στη σαθρή άσφαλτο αλλά και σε σπορ καταστάσεις, με αποτέλεσμα η συμπεριφορά της να σε αφήνει ευχάριστα έκπληκτο!

Πραγματικά δεν ξέρω, δεν κατανοώ, δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το πώς οι Αμερικανοί έκαναν ένα τέτοιο… μακρυνάρι (μεταξόνιο 1.735mm) να στρίβει ενιαία σε όλες τις ταχύτητες, «σιδερώνοντας» λακκούβες και σαμάρια! Θα μείνετε άναυδοι από την αρχοντική συμπεριφορά της FXDR, και από την παντελή απουσία σε ελαστικότητες και κουνήματα.

Η διαφορά της με τις πιο σπορ και ελαφριές μοτοσυκλέτες αφορά κυρίως στην δύναμη που πρέπει να καταβάλει ο αναβάτης στις αλλαγές κατεύθυνσης (και στον χρόνο που παίρνει αυτή η προσπάθεια), και στην αποφασιστικότητα των κινήσεων που πρέπει να δείξει -πέρα από τις νέες, μεγάλες ακτίνες κίνησης που πρέπει να συνηθίσει να δίνει στο πιρούνι για να διαγράψει την επιθυμητή πορεία. Εδώ δεν χωράνε ημίμετρα και οδήγηση… «με τη σκέψη». Εδώ χρειάζεται Riders’ input, ήτοι τράβηγμα και σπρώξιμο σε τιμόνι και ρεζερβουάρ, με χέρια και πόδια, να συμμετέχει όλο το σώμα στην οδήγηση, και χάραγμα ακριβούς ρότας για να μην έχουμε παρατράγουδα. Και όμως όταν τη μάθεις κάνεις ακόμα και σφήνες σε αυτοκινητόδρομο κατά τη διάρκεια στροφής, χώνεσαι στο μποτιλιάρισμα, και σταματούν να σε φοβίζουν τα στενά της πόλης.

Το παραπάνω χαρακτηριστικό της ανάγκης «εκμάθησης» της FXDR μπορεί να αποθαρρύνει αρκετούς «βαριεστημένους» και «βολεμένους» στις σύγχρονες ευκολίες αναβάτες, παράλληλα όμως θα ιντριγκάρει πολλούς περισσότερους που θα δοκιμάσουν (και θα καταφέρουν) να εξημερώσουν το τέρας, έχοντας αποκομίσει την αίσθηση ενός κατορθώματος ανάλογου με το δάμασμα ενός… τυφώνα, ο οποίος κατόπιν υπακούει στις εντολές τους!

Εκπαιδεύοντας τον αναβάτη

Η FXDR 114 δεν σου παραδίδεται αμαχητί. Πρέπει να την κερδίσεις. Και για να το πετύχεις αυτό θα κουραστείς, θα απογοητευτείς, τελικά όμως ίσως και να εκστασιαστείς.

Κάπως έτσι, η οδήγηση της FXDR ανάγεται σε μια ασύγκριτα ανταποδοτική εμπειρία που ανάλογη της δεν βρίσκεις στις μοτοσυκλέτες του ευρωπαϊκού και ιαπωνικού ανταγωνισμού.

Ολοένα άνοιγα περισσότερο το γκάζι, επιδιώκοντας να διώξω το πίσω ελαστικό, καταφέρνοντας δύσκολα να το κάνω, αρχικά στην ευθεία, και κατόπιν και στις στροφές. Το μέγεθος των 240mm κάνει σχεδόν άχρηστη την ύπαρξη Traction Control, καθώς η πλαγιολίσθηση είναι σχεδόν αδύνατη, ακόμα κι αν την επιδιώξεις. Παρόλα αυτά… το επεδίωκα, και ενίοτε το κατάφερνα.

Έσπρωχνα, τράβαγα, σχεδίαζα τις κινήσεις μου από πριν, συμμετείχα ενεργά, πρόσεχα σε ποιες στροφές άλλαζα σχέση (ψηλά για να δέσει σωστά η ντραγκστεράδικη επιτάχυνση), και τελικά συνήθισα στην ηχηρή… κλαγγή του (θετικού κατά τα άλλα) κιβωτίου όταν έβαζα πρώτη, αλλά και όταν κατέβαζα ταχύτητες.

Δυνατή, ηχηρή, φωνακλάδικη, έντονη και ζωηρή εμπειρία που εν τέλει σε φτιάχνει κάθε στιγμή που οδηγείς.

Ο συνδυασμός του συγκεκριμένου ατσάλινου πλαισίου, με το ανάποδο πιρούνι των 43mm, το μονό πίσω αμορτισέρ και τα ελαστικά της Michelin παράγει υπέροχο κράτημα, ενώ τα Scorcher δεν θα γλιστρήσουν ακόμα και στη χειρότερη ελληνική άσφαλτο!

Οι αναρτήσεις είναι σφιχτές, και στα χειρότερα σαμάρια των ελληνικών δρόμων βρέθηκα κάποιες φορές να χοροπηδάω πάνω στη σέλα, όμως δίχως να κοπανιέται η μέση μου. Πώς γίνεται αυτό; Γιατί υπάρχει καλή απόσβεση και προοδευτική λειτουργία, μαζί με το σφιχτό σετάρισμα. Είδα μέχρι και 194 χλμ/ώρα στο κοντέρ, και η FXDR 114 παρέμενε ακλόνητη, ακόμα και σε καμπές του δρόμου με μέτρια άσφαλτο. Τρένο σταθερότητας, δεμένο σύνολο.

Ο κινητήρας παράγει απολαυστικό μπάσο μουγκρητό, ενώ η ροπή των 16,3 κιλών είναι χορταστική, δίχως να σε τρομάζει όπως θα περίμενες. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό που δεν περιμένεις με αυτά τα 16,3 κιλά είναι το ότι αν χαλαρώσεις υπερβολικά, η FXDR θα σκορτσάρει στις χαμηλές ταχύτητες. Αν έχεις για παράδειγμα δευτέρα στο κιβώτιο, το όριο είναι τα 20 χλμ/ώρα πριν σκορτσάρει το μοτέρ, με τρίτη τα 30 χλμ/ώρα, με πέμπτη τα 50 χλμ/ώρα, κλπ. Δεν «ξεκινάς με πέμπτη στο κοντέρ», εκτός κι αν λιώσεις τον συμπλέκτη -και γιατί να το κάνεις;

Οι κραδασμοί είναι αρκετοί όταν πλησιάζεις τα όρια στροφών σε κάθε ταχύτητα (τους αισθάνεσαι στο τιμόνι), ενώ εκεί θολώνουν και οι μικροί καθρέπτες, που ούτως ή άλλως παρέχουν μικρή ορατότητα.

Τα φρένα είναι ικανοποιητικά δίχως να εντυπωσιάζουν, όμως αυτό αφορά μάλλον σε εμάς… της ευρωπαϊκής και ιαπωνικής σχολής. Για τη Harley-Davidson, η FXDR φοράει πιθανότατα τα καλύτερα φρένα της γκάμας, και είναι αλήθεια πως προσφέρουν αρκετή δύναμη και καλή πληροφόρηση.

Κατά τη διάρκεια της δοκιμής κινήθηκα στην Αττική Οδό (απολαυστικό κράτημα), σε ορεινό στροφιλίκι (κουραστικό μόνο στις φουρκέτες), σε νυχτερινό cruising με πασπάλισμα από κοντρίτσες (για αυτά γεννήθηκε η FXDR), ακόμα και σε μποτιλιάρισμα (απαιτητική, με αρκετά μεγάλη ακτίνα στροφής, αλλά γενικά σε βγάζει ασπροπρόσωπο). Τα κάνει όλα η FXDR και ως κερασάκι προσφέρεται για ΠΟΛΥ χάζι, είτε από τον αναβάτη του, είτε από τους παρευρισκόμενους.

Υποσημείωση 1. Μετά τα 140-150 χλμ/ώρα ο αναβάτης πρέπει να σπρώχνει τα πόδια κάτω, στα μαρσπιέ, και να σφίγγει τα χέρια του στα γκριπ, καθώς η στάση οδήγησης τον μετατρέπει σε αλεξίπτωτο που φουσκώνει από τον αέρα. Λίγη έξτρα γυμναστική λοιπόν στις υψηλές ταχύτητες, μικρό το κακό για power-cruiser.

Υποσημείωση 2. Παρά την τσαμπουκαλίδικη εμφάνιση της μοτοσυκλέτας, δεν πρέπει να νομίζει κανείς πως με σχεδόν 2.000 κυβικά η FXDR θα βάλει φωτιά σε κάθε κόντρα, καθώς ναι μεν είναι γρήγορη, αλλά σύντομα θα ανακαλύψετε πως ακόμα και μια 600άρα ιαπωνική ή ευρωπαϊκή μοτοσυκλέτα υπερτερεί σε επιδόσεις. Εκεί όμως που χάνουν οι άλλοι είναι στην αίσθηση κατά την οδήγηση, και στις χαμένες αισθήσεις που ξυπνάει η FXDR στον… εξημερωμένο αναβάτη.

Τελικά, στο τέλος της δοκιμής, ανακάλυψα πως αντί να εξημερώσω εγώ τη στρίγγλα… με είχε εξαγριώσει εκείνη, καθώς από εξημερωμένος, εξευγενισμένος και με μυϊκή ατροφία, μετατράπηκα σε πρώτο-μηχανόβιο (κατά το «πρώτο-κερκοπίθηκος»), γουστάροντας προσπάθεια, και δρέποντας τα οφέλη μιας παραγωγικής σχέσης. Άσε που ξεκίνησα και γυμναστήριο, για να μπορώ να συνεργάζομαι με τη μοτοσυκλέτα μου καλύτερα. Αυτό που το βάζεις;

Φτιάχνει μπράτσα και χτίζει χαρακτήρα

Αρκετά με τα καχεκτικά πρότυπα αναβατών, τους χίπστερ οδηγούς με man bun στο κεφάλι, και τις ευκολίες που παρέχουν οι σύγχρονες μοτοσυκλέτες, του τύπου «φτιάχνει και καφέ», «περιορίζει τη δύναμη για να είστε ασφαλείς στη βροχή», «είναι αθόρυβο και δεν ενοχλεί την γάτα σας», «έχει πενήντα-δύο κουμπάκια, GPS, αλτίμετρο, βαρόμετρο, τηλέφωνο και ίντερνετ για να είστε πάντα συνδεδεμένοι». Όχι άλλο. Φτάνει. Πάρτε το FXDR 114 και εξασκηθείτε στην τέχνη οδήγησης των προγόνων μας. Φτιάξτε μύες και χαρακτήρα. Δώστε πολλά, για να εισπράξετε ακόμα περισσότερα. Προσπαθήστε. Προσπαθήστε κι άλλο. Απογοητευτείτε. Ξαναπροσπαθήστε. Πετύχετε. Δαμάστε τον λύκο, και καβαλήστε τον. Οκ, ίσως όχι τον λύκο. Δεν αντέχει το βάρος μας. Τον ταύρο ίσως. Ίσως ούτε αυτόν. Ποιος καβαλάει ταύρο; Το άλογο τέλος πάντων. Κάτι που να μπορεί να καβαληθεί. Την FXDR! Αυτή ναι. Τιθασεύσετε την, δοκιμάστε να πάτε με τα νερά της, και εξαγριωθείτε παράλληλα κι εσείς, ώστε να βρεθείτε κάπου στη μέση. Ούτε εσείς φλώροι, ούτε εκείνη ακατάδεχτη. Αρμονία, με τρίχες στο στήθος. Δεν έχει σημασία αν είστε κοπέλα. Οι τρίχες θα βγουν ούτως η άλλως. Η FXDR σας κάνει δυνατότερους, σας κάνει καλύτερους, σας κάνει χαρούμενους, σας κάνει έτοιμους να δρέψετε τα οφέλη της οδήγησης, για την οδήγηση. Μαζί της δεν θα χορταίνετε βόλτες. Μαζί της θα γυμνάσετε τόσο το πνεύμα όσο και το σώμα σας. Μαζί της, δεν θα βαρεθείτε ποτέ. Μαζί της θα αφήσετε πίσω τον κόσμο των ευκολιών, των παροχών, των gadget, των μπλιμπλικιών και της εικονικής πραγματικότητας, και θα ξεκινήσετε και πάλι να ζείτε. Απλά και με νόημα. Αν έχετε 29.890 ευρώ για τη μαύρη έκδοση ή 30.390 για τα «pearl» χρώματα και ψάχνετε απεγνωσμένα για manly-man power-cruiser, η FXDR 114 θα πρέπει να είναι μέσα στις προτεραιότητες σας. Ακόμα όμως κι αν τα λεφτά είναι πολλά -πoυ είναι- κάντε απλά ένα Test-Ride. Ίσως σας αλλάξει εντελώς ρότα και τρόπο σκέψης. Και αυτό δεν είναι κάτι που το πετυχαίνουν πολλές μοτοσυκλέτες σήμερα.

Φωτογραφίες κίνησης

Φωτογραφίες στατικές

Τεχνικά Χαρακτηριστικά