Κείμενο: Αλέξης Γλυνιαδάκης
Φωτογραφίες: Τάκης Μανιάτης

Η Harley Davidson Athena, νικήτρια του περσινού Battle of Kings, του μεγαλύτερου διαγωνισμού custom που διεξάγει η Harley-Davidson σε πάνω από 20 χώρες και με περισσότερες από 200 μοτοσυκλέτες, με την απίστευτη Nyx, φέρνει και πάλι στο προσκήνιο τη σειρά Sportster «πειράζοντας» με τον δικό της τρόπο το Roadster της σειράς Sportster που εμφανίστηκε μόλις φέτος.

Με την εμπειρία του Nyx

Κάθομαι σε μια χαμηλή σέλλα, μπροστά μου ένα μονό κοντέρ, λίγο πίσω του ένα λεπτό ντεπόζιτο που τα γόνατά μου δεν μπορούν να αγκαλιάσουν. Αντί για αυτό, στη δεξιά πλευρά το γόνατο ακουμπάει το φίλτρο αέρα. Τα χέρια μου είναι τεντωμένα μπροστά για να πιάσουν κλιπόνς, τοποθετημένα σε ένα ανάποδο πιρούνι μακρύτερο από το συνηθισμένο σπορ γιαπωνέζικο. Ανοίγω το γκάζι και πετάγονται αστραπές, βροντές και μια ροπή που σε πιάνει από το στομάχι και σε πετάει μπροστά. Δεν έχω γεμίσει ούτε τρίτη ακόμα, αλλά νοιώθω την χαρά που νοιώθει κάποιος όταν μπορέσει να τιθασεύσει ένα άγριο άλογο. Αν υπάρχει παράδεισος του Café Racer, πρέπει να βρίσκομαι στο κέντρο του και να πίνω το καλύτερο απόσταγμά του.

Με την εμπειρία που έφερε η δημιουργία του Nyx, επιφυλάξεις για το design ή την ποιότητα κατασκευής, απλά δε γίνονται δεκτές. Με τη βοήθεια των κορυφαίων εξαρτημάτων που χρησιμοποιεί, αλλά και έχοντας σα βάση τη Roadster που είναι πολύ πιο εξευρωπαϊσμένη σε σχέση με την υπόλοιπη σειρά Sportster, το αισθητικό αποτέλεσμα που παρουσιάζει, απλά βγάζει εκτός μάχης οποιαδήποτε άλλη εργοστασιακή Café Racer, πριν ακόμα συζητήσουμε για αίσθηση οδήγησης.

Η μοτοσυκλέτα που μας δόθηκε για δοκιμή αποτελεί το πρώτο στάδιο ενός project που δε θα τελειώσει πριν η μοτοσυκλέτα αποτελέσει το υπόδειγμα για τους απανταχού Customizers εντός κι εκτός Ελλάδας, όπως καταλάβαμε μιλώντας λίγο με τους ανθρώπους της αντιπροσωπείας.
Γιατί; Μα γιατί μπορούν, προφανώς.

Αλλά και επειδή η πεμπτουσία της μάρκας είναι η συνεχής αναζήτηση της μοναδικότητας μέσα από σκληρή δουλειά, γράσο μέχρι τον αγκώνα, άψογο φινίρισμα και μοναδική αίσθηση που ταιριάζει στα θέλω του αναβάτη της.

Οι μετατροπές

Η Café Racer Roadster που μας δόθηκε, είναι στο πρώτο της στάδιο που περιλαμβάνει αισθητικές, εργονομικές και μετατροπές αναρτήσεων, αλλά ήδη δείχνει πόσο μακριά μπορεί να φτάσει σε αίσθηση ένα πειραγμένο Sportster, φτάνει να διαθέτει δύο πράγματα: 1200 κυβικά για να διαθέτει σοβαρή ιπποδύναμη και ροπή για τέτοια χρήση και ένα ολοκληρωμένο σχέδιο μετατροπής στο μυαλό των ανθρώπων που θα επέμβουν.

Σε αντίθεση με την ισχύουσα νοοτροπία, Customizing δε σημαίνει «τοποθετώ ό,τι μου γυάλισε». Αντίθετα, η διαδικασία αυτή πλέον χρειάζεται τη σύλληψη και εκτέλεση ενός ολοκληρωμένου σχεδίου, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να αποτελεί πραγματική βελτίωση αισθητική και λειτουργική, χωρίς η μία μετατροπή να αντιμάχεται την άλλη. Όπως κάνει και η μαμά εταιρία, απλά χωρίς τους περιορισμούς της ανάλυσης κόστους των μοντέλων παραγωγής.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, για την εκτέλεση του πρώτου σκέλους της Café Racer χρησιμοποιήθηκαν αξεσουάρ της Roland Sands Designs και φυσικά της εργοστασιακής Screaming Eagle για τα περιφερειακά.

Στη μοτοσυκλέτα αλλάχτηκαν γκριπ, καθρέφτες, βάση οργάνου, τοποθετήθηκαν κλιπόνς, κιτ πίσω φτερού, καπάκι συμπλέκτη, βάσεις ποδωστηρίων, εξατμίσεις μαζί με καλύμματα, φίλτρο αέρα και πλήρως ρυθμιζόμενα αμορτισέρ. Φαίνονται λίγα;

Κι όμως, κάθε εξάρτημα μπορεί να κρατήσει πάνω του το βλέμμα για ώρα, κάθε μετατροπή μπορεί να πυροδοτήσει συζητήσεις με τις ώρες και όλα αυτά μαζί δημιουργούν μια μοτοσυκλέτα που ελάχιστη σχέση έχει με την «απλή» Roadster.

Για να μην την αδικούμε βέβαια, η απλή Roadster αποτέλεσε μια εξαιρετική βάση για τη μοτοσυκλέτα της δοκιμής μας, διαθέτοντας εξαρτήματα έξω από το συνηθισμένο για τη σειρά Sportster, με κυριότερο το μεγάλο μαύρο ανάποδο πιρούνι που, όπως και να ‘χει, δίνει μια πιο Ευρωπαϊκή και σπορ αντίληψη στη μοτοσυκλέτα.

Από κει και πέρα βέβαια, οι ομοιότητες της Roadster με τη σπορ ή naked αντίληψη του σήμερα, τελειώνουν εκεί. Η αντίληψη της Harley για την εμφάνιση μιας σπορ μοτοσυκλέτας συνεχίζει να είναι 80% κινητήρας και 20% όλα τα υπόλοιπα, ενώ στη δική μας ήπειρο, ο κινητήρας βάφεται μαύρος και χάνεται πίσω από ανωδιομένα εξαρτήματα, χρυσές δαγκάνες και απαστράπτοντα πλαίσια.

Στην περίπτωσή μας όμως, δε μιλάμε για μια κατασκευή που προορίζεται να αποτελέσει εναλλακτική σε μια Ζ 1000, αλλά για μια χρονομηχανή που, χωρίς να χρησιμοποιεί girder πιρούνια ή αμορτισέρ με ενσωματωμένο λεβιεδάκι για την προφόρτιση, καταφέρνει να μεταδώσει με απόλυτο τρόπο την αίσθηση μιας σπορ κατασκευής του «τότε», χωρίς ποτέ να βάλει τον αναβάτη της σε κίνδυνο, μια και φρένα, αναρτήσεις, λάστιχα και ABS λειτουργούν με μοντέρνο τρόπο, σα δίχτυ ασφαλείας για τη βουτιά στο χρόνο. Η Roadster με το Café Racer kit λοιπόν, είναι o υπερθετικός βαθμός αυτής της φιλοσοφίας.

Μάλλον, λάθος. Αν η Roadster είναι η χρονομηχανή που επιστρέφει τον αναβάτη πίσω με ένα γλυκό τρόπο και με πολιτισμένη –στα όρια του εφικτού για έναν κινητήρα σχεδίασης 30 ετών -συμπεριφορά, το κιτ Café Racer πιάνει τον οδηγό από τα μαλλιά, τον πετάει μέσα στο 1986, του γυρνάει το δεξί χέρι νευρικά σε κάθε φανάρι, τον βάζει να κάνει σφήνες ανάμεσα σε αυτοκίνητα και φορτηγά, να κοιτάει υποτιμητικά τους υπόλοιπους χρήστες του δρόμου και γενικά τον μετατρέπει σε εικοσάρη που αναζητά κόντρες, διασκέδαση, κραδασμούς και επίδειξη.

Ευφυές customizing

Η συγκεκριμένη Roadster έχει δεχτεί το πρώτο στάδιο μετατροπής από τη Harley Davidson Athena, με ένα κιτ που χρησιμοποιεί διάφορους ευφυείς τρόπους εφαρμογής.

Παράδειγμα: Όταν φύγει το «πεταλούδα» τιμόνι μαζί με τις βάσεις του (risers Αμερικανιστί) για να μπουν τα κλιπόνς, περισσεύουν οι τρύπες πάνω στις πλάκες του πιρουνιού. Βάζουμε τάπες; Όχι, καθόλου, απλά εκεί τοποθετείται η πανέμορφη βάση του οργάνου που μέχρι τότε ήταν πάνω από τον προβολέα και «φόρτωνε» οπτικά το εμπρός σύστημα.

Δεύτερο παράδειγμα: Που θα έβαζε ένας σωστός café racer τα μαρσπιέ του για να τοποθετήσει πιο πίσω τα πόδια; Μα στις θέσεις των μαρσπιέ του συνοδηγού. Ακριβώς το ίδιο κάνουν τα νέα rearsets, χρησιμοποιώντας μάλιστα μια κατασκευή που έχει πολύ όμοιες καμπύλες με τις απούσες βάσεις.

Σωστά μαντεύετε, δεν υπάρχει πλέον σέλα για τον συνεπιβάτη. Αυτό μας έλειπε.

Η μονή σέλλα έχει ίδιο σχέδιο με την αρχική, ίδιο πάχος υλικού και ίδια άνεση. Απλά λείπει το πίσω της μέρος, δείχνοντας έτσι σα μια μετατροπή που θα μπορούσε να έχει κάνει και ο ίδιος ο αναβάτης.

Η τάπα του ντεπόζιτου είναι χάρμα οφθαλμών, το φίλτρο αέρα είναι ένας πανέμορφος συνδυασμός φιλτροχοάνης και ergal και τα καλύμματα της εξάτμισης στο χρώμα του χαλκού ταιριάζουν απόλυτα με τους πορτοκαλί ρυθμιστές προφόρτισης και απόσβεσης των ακριβών - σε αξία και απόδοση - αμορτισέρ, δείχνοντας πως είναι ένα project όταν δημιουργείται με ενιαίο τρόπο.

Οι καθρέπτες είναι βέβαια τοποθετημένοι στα άκρα του τιμονιού και εδώ υπάρχει το ένα και μοναδικό σημείο που η όλη σχεδίαση προκύπτει ελαφρά οριακή: Όταν οι καθρέπτες ρυθμιστούν στο σωστό σημείο όπου ο αναβάτης έχει πλήρες οπτικό πεδίο, ο δεξιός καθρέπτης βρίσκει στο φίλτρο όταν γυρίσει το τιμόνι τέρμα δεξιά. Ποια θα μπορούσε να είναι η λύση;

Αν ήταν δική μας η μοτοσυκλέτα θα περιορίζαμε τη γωνία που στρίβει το τιμόνι μεγαλώνοντας τα στόπερ, μια και οι γωνίες που στρίβει το τιμόνι είναι ήδη πολύ μεγαλύτερες του δέοντος για μια σωστή Café Racer που πρέπει να μιμείται αγωνιστικές που διαθέτουν μικρές γωνίες περιστροφής του πιρουνιού.

Συνολικά πάντως, η Roadster/Café Racer, αν και όπως είπαμε βρίσκεται σε αρχικό στάδιο μετατροπής χωρίς βαφή ή πείραγμα στον κινητήρα, μόνο με την ομοιογένεια στο design αλλά και την επιβλητικότητα που δίνουν τα αξεσουάρ της, είναι από τα πιο επιθυμητά σχήματα στο δρόμο, τραβώντας τα βλέμματα από μακριά και κρατώντας τα πάνω της μέχρι να απομακρυνθεί. Πολύ.

Όμως, ακόμα κι αυτό είναι περιττή φλυαρία μπροστά στα συναισθήματα που απελευθερώνει όταν οδηγείται αυτή η μοναδική μοτοσυκλέτα.

Πιάσε τον ταύρο από τα κέρατα!

Ξεκινώντας από την εκκίνηση του κινητήρα, όπου ακούγονται να απελευθερώνονται χίλιοι μανιασμένοι δικύλινδροι δαίμονες προς το ανύποπτο αστικό περιβάλλον. Μετά είναι οι κραδασμοί που συνοδεύουν το ηχητικό εφέ και διαχέονται στα χέρια, τα πόδια και οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματος ακουμπά τη μοτοσυκλέτα. Δεν είναι τόσο πολλοί που θα κουράσουν, εκτός αν ο αναβάτης είναι πολύ άμαθος σε τέτοιες μοτοσυκλέτες.

Οι Sportster από το 2003 και μετά, απέκτησαν ελαστικές βάσεις σύνδεσης του κινητήρα με το πλαίσιο, rubber mounts στη «Χαρλεϊκή» γλώσσα. Οι κραδασμοί λοιπόν που φτάνουν βεβαίως παντού, έχουν απλά τη σωστή ένταση για να θυμίζουν τι καβαλάει κάποιος και να μην το μπερδεύει με μοντέρνες κατασκευές του 2017.

Αυτός ο κάποιος λοιπόν, θα καβαλήσει στη χαμηλή σέλα, θα πιάσει τα κλιπόνς τιμόνια που βιδώνουν στην πάνω πλάκα, βάζοντας το σώμα του σε θέση που δεν έχει συνηθίσει με κανένα Harley.

Μόλις βολευτεί στη θέση που αποτελεί μίγμα street και dragster θα πατήσει το κουμπί της ευτυχίας, συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα ότι τα γόνατά του δεν μπορούν να σφίξουν ντεπόζιτο, μια και αυτό βρίσκεται καμιά 10ριά πόντους πιο πάνω.

Το ψηλό ρελαντί στο πρώτο λεπτό της λειτουργίας μαζί με τους κραδασμούς και το άψογο φινίρισμα των εξαρτημάτων που απλώνεται μπροστά του, θα απελευθερώσει τα πρώτα σατανικά χαμόγελα. Το όργανο μπροστά του είναι βασικά ένα αναλογικό στροφόμετρο με επιπλέον ψηφιακή ένδειξη ταχύτητας, στροφών, ολικό και 2 μερικά οδόμετρα, ένδειξη επιλεγμένης ταχύτητας και ρολόι.

Η πρώτη αλλά και οι υπόλοιπες 4 ταχύτητες θα μπουν θετικότατα και με κοντή διαδρομή του λεβιέ και το γκάζι θα εξαπολύσει ροπή με το τσουβάλι στον γλιστερό δρόμο και τον ανύποπτο χρήστη.

Είναι θέμα λίγων λεπτών για τον αναβάτη να μπει στην ψυχολογία της μηχανής αυτής -η λέξη μοτοσυκλέτα δε φτάνει- και να την οδηγήσει με τον cool, άνετο τρόπο που χρειάζονται οι θορυβώδεις και ροπάτες μηχανές για τις οποίες η απλή βόλτα και η κόντρα βρίσκονται 2.000 σ.α.λ. μακριά.

Η κίνηση στην πόλη με το μεγάλο κόψιμο του τιμονιού, τη λεπτότατη σιλουέτα και την ελαστικότητα/ροπή είναι πολύ ευκολότερη από όσο φαίνεται. Για τις emergency situations, τα δύο δισκόφρενα εμπρός έχουν καλή ισχύ και το ABS ίσως είναι παραφωνία για το στυλ, αλλά δεν πρέπει να λείπει από κανένα δίκυκλο.

Όταν οι ρυθμοί ανέβουν, και σίγουρα θα ανέβουν μια και η κατασκευή προδιαθέτει, θα εντυπωσιάσει ο ακούραστος κινητήρας που γεμίζει το μακρύ γρανάζωμα της Roadster, ανεβάζοντας την ένδειξη του ταχυμέτρου στα 80 με 1η, 112 με 2α, 152 με 3η, 180 με 4η και 212 με 5η.

Τα αμορτισέρ είναι αναμενόμενα σφιχτά εφόσον οι διαδρομές είναι της τάξης των 10cm, διατηρούν όμως άψογα τον έλεγχο του πίσω τροχού σε όλες τις ταχύτητες. Το πιρούνι που δεν έχει δεχτεί καμία μετατροπή υστερεί ελαφρά σε υψηλότερες ταχύτητες, ζητώντας σκληρότερο ελατήριο για να συμβαδίσει με τα Screaming Eagle αμορτισέρ που ανεβάζουν τον πήχη.

Είναι βέβαια προφανές ότι η γρήγορη οδήγηση μιας τέτοιας μοτοσυκλέτας είναι κερασάκι στην τούρτα των αισθήσεων και όχι αυτοσκοπός. Γιατί οι αισθήσεις του αναβάτη της γεμίζουν μέχρι πάνω από την πανέμορφη εικόνα, τη ρετρό αίσθηση οδήγησης που αναδίδει και τα γεμάτα φθόνο βλέμματα που την ακολουθούν όπου κι αν βρεθεί.

"Αντρική" αίσθηση δίχως αντίπαλο

Αν έχετε οποιονδήποτε λόγο να μη θέλετε να γίνετε ορατοί όταν κυκλοφορείτε, αν νοιώθετε να κοκκινίζετε κάθε φορά που σας κοιτούν, γενικά αν ψάχνετε ένα διακριτικό τρόπο να μετακινηθείτε, κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και απομακρυνθείτε από τέτοια δίτροχα. Σκουτεράκι άσπρο ή έστω ασημί να πάρετε, οκ;

Αν πάλι σας έλειψε η εποχή που οργώνατε τους δρόμους με τη ρεμαλοπαρέα, ψάχνατε σε κάθε στενό της πόλης για διασκέδαση και προσπαθούσατε να αποφύγετε να σας συλλάβουν με κάθε τρόπο, αυτό το όχημα δε θα σας αφήσει να κατέβετε από τη σέλα. Ακόμα και σε μια διαδρομή από το σπίτι στη δουλειά, πρωί και με κίνηση μπορεί να βγάλει από μέσα σας το πιο μετεφηβικό σας πρόσωπο.

Το κιτ Café Racer δεν είναι φτηνό, ούτε τέτοιες μοτοσυκλέτες είναι για όλους. Για αυτούς όμως που θέλουν και μπορούν, η «αντρική» αίσθηση που θα βγάζει αυτή η μοναδική Roadster κάθε φορά που θα βγαίνει στο δρόμο, δεν έχει αντίπαλο ούτε «ναι μεν, αλλά».

Take it or leave it amigo.

Φωτογραφίες κίνησης

Φωτογραφίες λεπτομερειών